Πώς να μην εκπλαγώ;

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Εδώ και καιρό έχω πει πως δεν με εκπλήσσει πλέον τίποτε. Και είχα δίκηο μέχρι που άκουσα προχθές τη Λιάνα Κανέλλη να διαβάζει μία επιστολή που είχαν στείλει οι γιατροί της Θεσσαλονίκης στον ..

εν Θεσσαλονίκη αντιπρόσωπο της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα περί το 1955. Καράφλιασα. Την ανεζήτησα στο διαδίκτυο και την αλίευσα σε ένα άρθρο του Διονύση Γουσέτη, ο οποίος, καταχερίζοντας το δεινόν των ιατρών γένος, γράφει: 

«2007-06-17 Ο τότε 80χρονος Τζέιμς Γουόρεν που στις αρχές της δεκαετίας του '50 ήταν ηγετικό στέλεχος της αμερικανικής οικονομικής αποστολής που υλοποίησε το σχέδιο Μάρσαλ στην Ελλάδα, σε συνέντευξή του στον Αθανάσιο Έλλις της «Καθημερινής» αποκάλυψε ότι η τότε Ένωση Ιατρών Θεσσαλονίκης είχε την εξωφρενική απαίτηση να αποζημιωθούν για… την εξάλειψη των αφροδισίων νοσημάτων με την διάδοση της πενικιλίνης κατά την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ. Μάλιστα, δηλώνουν ότι το (καλό) κράτος συμφωνεί, αλλά διαφωνούν οι (κακοί) Αμερικάνοι. Η σχετική επιστολή τους έχει ως εξής:

«Προς τον διευθυντή της αμερικανικής αποστολής στη Θεσσαλονίκη,
Η Ένωση Ιατρών Θεσσαλονίκης έχει την τιμή να σας γνωστοποιήσει τα κάτωθι: Στην Ελλάδα, όπως φανταζόμαστε και στην Αμερική, όποτε ανθρώπινες ανακαλύψεις και η βιομηχανική πρόοδος τείνουν να πλήττουν μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, η πολιτεία έχει την ηθική υποχρέωση να αποζημιώνει τους επαγγελματίες που πλήττονται από την πρόοδο.

Καθώς κατά τη μεταπολεμική περίοδο η πενικιλίνη έχει εξαφανίσει τα αφροδίσια νοσήματα, προς όφελος της πολιτείας και της κοινωνίας, αλλά έχει προκαλέσει οικονομική ζημία στους ιατρούς που ασχολούνται με το θέμα, ζητήσαμε από το κράτος να χρεώνει κάθε χάπι αντιβιοτικού επιπλέον 200 δραχμές με τις οποίες να αποζημιώνει αυτούς που έχουν πληγεί. Το κράτος συμφωνεί επί της αρχής να ικανοποιήσει το αίτημά μας, αλλά υποστηρίζει ότι η Αμερικανική Αποστολή δεν το επιτρέπει. Γι' αυτό θα θέλαμε να σας παρακαλέσουμε να προβείτε στα απαραίτητα βήματα για τη θετική επίλυση του ζητήματος».

            Όταν διάβασα για πρώτη φορά τον όρκο πίστης προς τον Ηγέτη Αδόλφο Χίτλερ που έδιναν οι ταγματασφαλίτες, είχα μείνει εμβρόντητος, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι επιστήμονες θα κατέφευγαν σε τέτοια γλοιώδη παράσταση προς τον προστάτη για να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους σε ΄κονόμα εξ αιτίας της επιστημονικής προόδου. Αυτό δεν είναι προσβολή στη μνήμη του Φλέμινγκ; Και τώρα ψάχνουμε να δούμε ποιος γιατρός πήρε ποια μίζα για το τάδε μηχάνημα στο δείνα νοσοκομείο, ποια προμήθεια για τη διοχέτευση ασθενών στο τάδε διαγνωστικό κέντρο κ.ο.κ. Ασταδιάλα ρε.

            Και ενώ τα είχα πάρει στο κρανίο με την ως άνω επιστολή ανθρωπαρίων, βλέπω και ακούω τον υπόδικο Δ. Κοντομηνά να παρουσιάζει τα νέα προγράμματα ασφάλισης υγείας της εταιρείας του, η οποία [ασφάλιση] είναι λέει αναγκαία όσο ποτέ σε συνδυασμό με το ότι η κρίση που διερχόμεθα είναι ευκαιρία. Αλήθεια κ. Κοντομηνά, με τί λεφτά θα αγοράσουν ασφάλιση υγείας οι πολίτες; Αν είχαν λεφτά θα αγόραζαν τα φάρμακα μόνοι τους και θα πλήρωναν τους γιατρούς μόνοι τους, αφού το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Και δεν μας είπατε κάτι άλλο: ποιος θα διασφαλίσει ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν θα βαρέσουν κανόνι, όπως έγινε με την κοινωνική ασφάλιση, και δεν θα χάσει ο κοσμάκης τα λεφτά του; Το άγρυπνο κράτος; Όπως έγινε με την ΑΣΠΙΣ-ΠΡΟΝΟΙΑ και τόσες άλλες ασφαλιστικές εταιρείες;

Και στο τέλος μού ήλθε κατακούτελα το καλλίτερο. Ωδή προς τον Τσίπρα. Καλά έκανε και πολύ σοφά ο πρωθυπουργός που την τελευταία στιγμή έστριψε το τιμόνι και δεν πέσαμε στα βράχια. Και θα πρέπει να ευγνωμονούμε τους Αμερικανούς που στάθηκαν δίπλα μας και δεν μας άφησαν να γκρεμοτσακιστούμε. Και τούτο είναι ένα δίδαγμα: πάντοτε πρέπει να είμαστε με το μέρος των Αμερικανών για να μην πάθουμε καμμιά ζημιά, κατέληξε ο κ. Κοντομηνάς.

Και εγώ κατέληξα στο ότι δεν πρέπει να λέω μεγάλα λόγια και ότι μέχρι το τέλους του βίου μου καραδοκούν πλείστα όσα γεγονότα που θα με καταπλήσσουν. Κατά κανόνα δυσαρέστως.

Σώτος αποπληξιματίας