Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Μερικοί ενοχλήθηκαν από τον προεκλογικό λόγο που αρθρώνει ο Πρόεδρος της ΝΔ, τον οποίο θεωρούν καφενειακό. Έχουν άδικο, όμως. Αυτός είναι ο λόγος της λαϊκής δεξιάς, της πολύ λαϊκιάς. Όταν παλαιότερα ...
είχε χολωθεί από δηλώσεις του Πάκη σε ραδιοφωνικό σταθμό, μόλις τον συνάντησε στους διαδρόμους της Βουλής, του είχε πει ο Βαγγέλας: «έλα να γλείψεις τον δικό μου που είναι καλλίτερος». Δεν θυμάμαι να ενοχλήθηκε τότε κάποιος, μολονότι ο Βαγγέλας κατείχε την έδρα του Προέδρου της Βουλής.
Τώρα που είπε για τον Τσίπρα ότι είναι «ψευτράκος», «ο τυπάκος την κοπανάει», «με θέλει για αυτοφωράκια», του την έπεσαν μερικοί για χρήση λόγου χαμαιτυπείου. Ουδείς ενοχλήθηκε, όμως, από τη δήλωση Πάγκαλου «υπάρχει σήμερα καλλίτερος για πρωθυπουργός από τον Μεϊμαράκη;». Πόσο θα ήθελα να είμαι ένα απειροελάχιστο σωματίδιο στα αιμοφόρα αγγεία τού εγκεφάλου του Bungalows, για να έχω την εμπειρία των κραδασμών που υφίστανται τα αιμοσφαίρια καθώς αναπηδούν από τοίχωμα σε τοίχωμα, αλληλοσυγκρούονται και δολιχοδρομούν στριμωγμένα ανάμεσα στις πακτωμένες αθηρωματώσεις.
Χάρη στον Βαγγέλα, πάντως, πολλοί συμπατριώτες μας έμαθαν και το νόημα της λέξης «αυτοφωράκιας». Ποιός είπε ότι δεν είναι διδακτικές οι προεκλογικές εκστρατείες; Είναι άπειρα τα επαγγέλματα που έχει δημιουργήσει η ευρηματικότητα του Έλληνα. Ένα από αυτά είναι και του τύπου που προσλαμβάνουν οι επιχειρήσεις, για να συλλαμβάνεται και οδηγείται στο αυτόφωρο αντί του επιχειρηματία, όταν τα αρμόδια όργανα βεβαιώνουν κάποια παράβαση. Αλλού έχει τον τίτλο του αγορανομικού υπεύθυνου, αλλού του αρμόδιου για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλού του αρμόδιου για την τήρηση των υγειονομικών κανόνων κ.ο.κ.
Για οφσοράκηδες, όμως, δεν άκουσα τίποτε. Η υπόθεση Χαϊκάλη π.χ. παραπέμφθηκε για διερεύνηση από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής μετά τις εκλογές, όπως είχε γίνει και στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Το ίδιο και η υπόθεση του Μητρόπουλου. Οι 18.000 οφσόρ εταιρείες δεν έχουν ακόμη ελεγχθεί, διότι είναι τόσο πολλές, όπως μας είχε ενημερώσει ο κ. Στουρνάρας, ώστε δεν επαρκεί ο ελεγκτικός μηχανισμός. Πολλή ανεπάρκεια ρε παιδάκι μου σ’ αυτόν τον μηχανισμό. Έτσι, δεν γίνεται πλέον λόγος για οφσοράκηδες.
Κι’ επειδή πολλοί πριμοδοτούν τελευταίως τον Βασίλη Λεβέντη, είναι πολύ υποκριτές όσοι θίγονται από τη φρασεολογία του Βαγγέλα, αλλά παραλείπουν να σχολιάσουν την προχθεσινή δήλωση του Λεβέντη ότι αν εκλεγεί, θα ……. καταργήσει τα Μνημόνια σε 2 μήνες χάρη στις γνωριμίες που διαθέτει στην Ευρώπη. Ο άνθρωπος είναι πιο προχώ από τη Φώφη που ήδη υποσχέθηκε πως αν εκλεγεί θα …… αναδιαπραγματευθεί το 3ο Μνημόνιο που ψήφισε πριν ένα μήνα.
Εξακολουθούμε, αλήθεια, να θεωρούμεθα τόσο μαλάκες; Ή μήπως είμαστε; Μα τόσο μαλάκες, όμως, ώστε να ενοχλούμεθα από τη βαρυμαγκιά του Βαγγέλα; Αφήστε το παιδί να εκφρασθεί λαϊκά και ντόμπρα. Εντάξει, τον βαραίνουν κάτι διερευνώμενες υποθεσούλες με μιζούλες κ.λπ., αλλά να μην το κάνουμε και τόσο μεγάλο το θέμα. Ο άνθρωπος έχει το πιο νόστιμο πουλί.
Σωτήριος Καλαμίτσης – κατ’ εξακολούθηση και εις το διηνεκές [;] εθνικώς αναξιοπρεπής
Ταπεινός, πλην ακροδεκσιός νεομπολσεβίκος και δραχμολάγνος, καθημερινός γραφιάς πάσχων ανιάτως από εσχάτως διαγνωσθείσα ακράτεια εμπαθείας και λαϊκισμού, επιστήθιος, όμως, φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και επισκέπτης του εις οίκον ευγηρίας δι’ απόρους λόγω επαπειλούμενης εξώσεώς του από την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, όπου κατοικεί επ’ ενοικίω, Ιεράν τινά δηλονότι Μονήν του Αγίου Όρους [Μεγάλη η Χάρη της]
Υ.Γ. Στο επικείμενο debate ας ζητηθεί η γνώμη των μονομάχων επί του ακόλουθου αποσπάσματος άρθρου του Ν. Μπογιόπουλου της 24.10.2013, ιδία δε του βαρύμαγκα Βαγγέλα, να δούμε αν πιάνουν πουλιά στον αέρα:
«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει...) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου