αθλητικογράφου Αλέξη Σπυρόπουλου από το συνδρομητικό κανάλι ΟΤΕ TV, επειδή εξέφρασε δημόσια (στο site SDNA.gr) την άποψή του για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά ένας από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητικογράφους απολύθηκε από τον ΟΤΕ TV επειδή οι απόψεις του δημιουργούσαν πρόβλημα στις σχέσεις της ιδιοκτησίας του σταθμού με την ομάδα.
Ενέργειες σαν κι αυτές της ιδιοκτησίας του ΟΤΕ TV θυμίζουν περισσότερο… Βόρεια Κορέα παρά μια χώρα στην οποία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα η ελευθεροτυπία, όπως και η προστασία της (άρθρο 14).
Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα και οποιαδήποτε απόπειρα «φίμωσης» των δημοσιογράφων από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και άλλους παράγοντες (πολιτικούς, οικονομικούς, αθλητικούς κ.α.) «κουρελιάζει» κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας, εκτός και αν παραδεχτούμε ότι υπάρχει "Παράγκα Παντού"!
Καλούμε την ιδιοκτησία του ΟΤΕ TV να ανακοινώσει επίσημα τους λόγους για τους οποίους διέκοψε τη συνεργασία της με τον Αλέξη Σπυρόπουλο, να ανακαλέσει την απόλυση και να επιστρέψει ο δημοσιογράφος στη θέση του.
Σε περίπτωση που δεν ανακληθεί η απόλυση το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης σε συνεννόηση με τους αρμόδιους φορείς, Ενώσεις Συντακτών και σωματεία εργαζομένων θα προτείνει να δείξουμε... "κόκκινη κάρτα" στον OTE TV.
ΟΧΙ στις απολύσεις των εργαζομένων στα ΜΜΕ!
Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) και συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα του κατά της κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων και της απώλειας θέσεων εργασίας.
Η Διοίκηση του Ε.Κ.Θ
Μέσες-άκρες ο Σίλντενφελντ απέδωσε την πραγματικότητα
Επειδή έχουν de facto σβηστεί οι γραμμές, και μαζί έχουν τσαλαπατηθεί τα όρια που διαχωρίζουν τις έννοιες, με συνέπεια να μπερδευόμαστε άσχημα «σε μια κουταλιά νερό», γι’ αυτό έγινε απαραίτητο να διευκρινίζει κανείς το αυτονόητο. Για την ακρίβεια, να αρχίζει διευκρινίζοντάς το.
Το οποίον αυτονόητο είναι ότι ο Γκόρντον Σίλντενφελντ έδωσε συνέντευξη. Σε δημοσιογράφο. Ο Γκόρντον Σίλντενφελντ δεν έδωσε κατάθεση. Σε ανακριτή. Δημοσιογράφος, συνέντευξη. Ανακριτής, κατάθεση. Συνέντευξη, κατάθεση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ελπίζεται ότι, πλέον, συνεννοούμαστε.
Ούτε μία κατάθεση νοείται να προσεγγίζεται σαν συνέντευξη, γιατί το κείμενο παραείναι ξερό, ξύλινο για να ενθουσιάσει ένα αρχισυντάκτη. Ούτε μία συνέντευξη νοείται να προσεγγίζεται σαν κατάθεση, γιατί το κείμενο παραείναι ελευθέριο, όχι επιμελές λέξη προς λέξη, μάλλον αδύναμο για να συγκινήσει τη δικαστική αρχή.
Ο Κροάτης, στα χρόνια του κοντά μας, δεν κρατούσε ημερολόγιο, δεν μαγνητοφωνούσε κρυφά, δεν στρατολογούσε μάρτυρες, δεν συνέλεγε συνειδητά μελλοντικό υλικό για τον ανακριτή. Ποδόσφαιρο έπαιζε. Αίσθηση αποκόμισε. Ζωγράφισε ακριβώς αυτή την αίσθησή του, διηγούμενος περιστατικά.
Είναι η διήγηση του ναυτικού, ή του μετανάστη, που επέστρεψε και εξιστορεί. Ατμόσφαιρα, τι έζησε εκεί που ήταν, θα δώσει. Όχι…αδιάσειστα στοιχεία. Να πούμε ότι έβαλε και σάλτσα στις ιστορίες, σαν τους κυνηγούς ή τους ψαράδες; Να το πούμε. Η «ατμόσφαιρα» του ελληνικού πρωταθλήματος, όμως, μέσες-άκρες αυτή είναι.
Αυτή που ο Σίλντενφελντ χρωμάτισε. Ανθρωποι που μπορεί να γίνουν όσο χυδαίοι χρειάζεται, όταν είναι ντυμένοι διαιτητές. Και κακορίζικες ομάδες που κάνουν τα κοκόρια όπου νιώθουν ότι τις παίρνει, και τις κότες όπου νιώθουν ότι δεν τις παίρνει. Τον Σίλντενφελντ περιμέναμε, να μας διαφωτίσει;
Άλλη μία διευκρίνιση (του αυτονόητου), εδώ. Ο Ολυμπιακός παίρνει τα πρωταθλήματα, διότι διαθέτει την πιο ακριβή και την πιο ισχυρή ομάδα. Η χρηματιστηριακή αξία του δικού του ρόστερ ισούται με το άθροισμα των αντίστοιχων μεγεθών Παναθηναϊκού+ΠΑΟΚ+ΑΕΚ.
Ο Ολυμπιακός παίρνει, όχι τα πρωταθλήματα, αλλά…όλα τα πρωταθλήματα, μηδενός εξαιρουμένου, και πάντοτε με χαρακτηριστική άνεση από νωρίς, δίχως περιττές αγωνίες στο φινάλε, επειδή και τα ζάρια του παιγνιδιού είναι δικά του. Σαν να τα φέρνει απ’ το σπίτι του.
Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Με σωστά ζάρια η ακριβή+ισχυρή, αλλ’ ασφαλώς τρωτή, ομάδα μπορεί και να χάσει ένα (πρωτάθλημα) στα πέντε. ‘Η μπορεί να κάνει πέντε στα πέντε, αλλά σε πρωτάθλημα που κάθε χρόνο θα έχει το ενδιαφέρον του, τη ζύμωσή του στην κορυφή, ως την άνοιξη.
Με τα ζάρια απ’ το σπίτι του, η πιθανότητα γίνεται βεβαιότητα. Βεβαιότητα, κατάκτησης ενός πρωταθλήματος που παύει στην κορυφή να έχει ενδιαφέρον, ήδη από το φθινόπωρο, το πολύ ως τις Γιορτές. Δεν το προεξοφλούν…οι άλλοι. Το προεξοφλούν οι ίδιοι. Είκοσι σερί για αρχή «και μετά βλέπουμε», δεν λένε;
Ένα τέτοιο πρωτάθλημα, η αγορά το αξιολογεί με τα δικά της «ουδέτερα» αντανακλαστικά. Ουδέτερα, υπό την έννοια ότι η αγορά δεν νοιάζεται πώς λέγεται ο πρωταθλητής, ας λέγεται και Κουκουρούκου, αρκεί (εκεί που θα δώσει χρήματα και θα περιμένει ανταπόδοση) να «γίνεται παιγνίδι». Με φυσιολογικά ζάρια.
Η χορηγική αγορά αποτιμά αυτό το πρωτάθλημα, χαμηλά. Χαμηλότερα από ποτέ, στη ζώσα μνήμη. Δίνει τόσο, όσο. Ούτ’ ευρώ, παραπανίσιο απ’ ό,τι αντιστοιχεί στην «αίσθηση Σίλντενφελντ». Φταίει…η αγορά; ‘Η, μήπως, το προϊόν; Ο αποτιμητής ή ο αποτιμώμενος;
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για το τέλος της συνεργασίας του με τον OTE TV και όσα ακολούθησαν.
Ο δημοσιογράφος κάνει τη δουλειά του. Δεν κάνει…δηλώσεις για τη δουλειά του. Φύσει, ναι, εκτίθεται σε ευρεία δημοσιότητα. Αναπόφευκτο. Αλλά δεν είν’ αυτό, λόγος να κάνει ο δημοσιογράφος τη δουλειά του δημόσιο θέαμα. Δεν είναι σόου. Είναι η βασική διαφορά, από άλλα επαγγέλματα που επίσης εκτίθενται (αθλητές, καλλιτέχνες κ.λπ.) στη δημοσιότητα. Εκεί, έχεις χρέος και τη δουλειά σου να κάνεις και να μιλάς γι’ αυτήν.
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος για το θέμα με τον ΟΤΕ TV
Είναι η προσωπική αρχή μου. Όχι, ντε και καλά, η σωστή. Αλλά, πάντως, αρχή μου. Κάνε τη δουλειά σου κι άσε άλλους ν’ ασχοληθούν, να κάνουν τον όποιο ντόρο εάν το θελήσουν και όποτε και για τους όποιους λόγους, μ’ αυτήν. Η δική μου δουλειά τελειώνει, όταν κλείνει μια μετάδοση στην τηλεόραση. Μια εκπομπή, στο ράδιο. Όταν μπαίνει η τελευταία τελεία, σ’ ένα άρθρο. Ακριβώς εκεί και τότε, αμέσως αρχίζει η δουλειά για την επόμενη μετάδοση, για την επόμενη εκπομπή, για το επόμενο άρθρο.
Ο,τι γράφτηκε, γράφτηκε. Ο,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε. Δεν ξαναβλέπω ματς που έχω σχολιάσει, δεν ακούω πάλι τις εκπομπές που κάνω, δεν διαβάζω το άρθρο όταν αναρτάται. Ξέρω τι έχω πει, τι έχω γράψει. Εάν από μετάδοση σε μετάδοση, από εκπομπή σε εκπομπή, από άρθρο σε άρθρο, μεσολαβεί αντίκτυπος, καλός αντίκτυπος ή κακός αντίκτυπος, αυτό μπορεί να συμβεί. Αλλά δεν είναι κάτι δικό μου. Αυτό είναι κάτι έξω από εμένα. Διαθέτω όση αυστηρότητα χρειάζεται, για να μη επιτρέπω στον εαυτό μου το παραμικρό «στο μεταξύ» συναίσθημα.
Το πρόσημο στον εσαεί κρινόμενο, είναι ασυμβίβαστο να το βάζει ο κρινόμενος. Γι’ αυτό, δεν αναφέρομαι ποτέ στην ίδια τη δουλειά μου. Μου εξηγήθηκε αυτό το διήμερο, από διευθυντές και αρχισυντάκτες, ότι το αμέσως επόμενο που θα γράψω εδώ ή που θα πω στο ράδιο τη Δευτέρα το πρωί, είναι…πολυαναμενόμενο. Το αντιλαμβάνομαι. Το βγάζω, εδώ και τώρα, από πάνω μου. Δεν σκοπεύω να συντελέσω, στην επισκεψιμότητα ή στην ακροαματικότητα. Αν τους/σας απογοητεύω, ζητώ τη συγγνώμη και την κατανόηση. Ηδη, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο μετά από ένα ραντεβού το απομεσήμερο της Παρασκευής, είμαι παρακάτω. Στην επόμενη φάση. Οχι στην προτέρα.
Κοιτάζεις πίσω, θα τρακάρεις μπροστά. Δεν κοιτάζω πίσω. Δεν πρόκειται να κάνω κουτσομπολιό, ένα επαγγελματικό ζήτημα από τα πολλά που έχω αντιμετωπίσει και διαχειριστεί σε διαδρομή 33 ετών. Δεν θα δώσω...συνέντευξη Τύπου, δεν με αφορά να εκμεταλλευτώ ή ν’ αντικρούσω ο,τιδήποτε, δεν πρόκειται να βάλω πρόσημο στον εαυτό μου. Οποιος θέλει να με κάνει ήρωα, όποιος θέλει να με κάνει δαίμονα, όποιος (κάπου ανάμεσα στα δύο) αδιαφορεί και δεν θέλει να με κάνει τίποτα, όλα δεκτά. Όλα είναι το ίδιο απαραίτητα, άλλωστε, για να επέρχεται η ισορροπία της φύσης. Η ισορροπία ενός οικοσυστήματος.
Μικρή παρένθεση. Ένα απ’ τα πράγματα που με κάνουν να γελώ πηγαία, είναι όποτε ακούω ανθρώπους, εκτεθειμένους στη δημοσιότητα, να…διευκρινίζουν «δέχομαι την κριτική, αρκεί να είναι καλόπιστη». Γελώ, διότι η ακριβής μετάφραση έχει ως εξής. Δέχομαι να λες ότι είμαι ο καλύτερος, αλλ’ είσαι κακόπιστος άμα πεις πως είμαι ο χειρότερος. Η παρένθεση κλείνει με τη διευκρίνιση ότι εξίσου αποδέχομαι, μαζί με την καλόπιστη, και την…κακόπιστη κρίση.
Ο OTE TV ήταν ένας κύκλος όπως όλοι.
Κάποτε άνοιξε, κάποτε έκλεισε, τελεία. Αν κάτι «δεν τελειώνει», είναι ότι (το κομμάτι των αθλητικών) το υποστηρίζουν καταπληκτικοί δημοσιογράφοι. Το μόνο που είπα στον Τσαμάζ δέκα δευτερόλεπτα στο όρθιο, τη μία και μοναδική φορά που μιλήσαμε όλ’ αυτά τα χρόνια σε μια εκδήλωση στην Κηφισιά, ήταν αυτό. Πως μου έδινε χαρά, να είμαι συμπαίκτης αυτών των δημοσιογράφων.
Ηθελα να το ξέρει. Θα ήθελα, να το ξέρετε κι εσείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου