Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Που λέτε παιδάκια, πριν από 40 χρόνια διανύαμε το 6ο έτος αυστηρής λιτότητος και όλα τα κώματα διαπραγματευόντουσαν σκληρά με τους δανειστές την έξοδο της χώρας από την κρίση. Τόσο σκληρά που..
κάθε δύο χρόνια βυθιζόμασταν στη φτώχια ακόμη περισσότερο. Όλοι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η φοροδιαφυγή ήταν η μεγαλύτερη μάστιγα της χώρας. Έπρεπε να καταπολεμηθεί επειγόντως, ώστε να πάψει το κράτος να δημιουργεί χαμηλόμισθους και μικροσυνταξιούχους, οι οποίοι είχαν φθάσει πια στα όρια της φοροδοτικής ικανότητός τους. Πολύς κόσμος είχε σηκώσει από τις τράπεζες ό,τι του είχε απομείνει από οικονομίες φοβούμενος ότι θα τα χάσει. Και τότε οι δανειστές απαίτησαν επιτακτικά να μπορούν οι εφοριακοί να μπαίνουν στα σπίτια όσων οφείλουν φόρους και να αρπάζουν ό,τι βρουν. Έτσι, λοιπόν, πήρα και εγώ εντολή να πάω με δύο συναδέλφους σε μία τεράστια βίλα στην Εκάλη. Ανήκε στον επιχειρηματία Τόμπολα, Θεός σχωρέστον, λίγο πιο πέρα από τη βίλα του Κάτση και του Φρόκαλη. Μπαίνουμε μέσα και μας υποδέχεται ο ίδιος ο επιχειρηματίας με ένα γλυκύτατο χαμόγελο που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μας κέρασε γλυκό συκαλάκι, freddo που ήταν πολύ της μόδας τότε, και μια πουράκλα Αβάνας τόση με το συμπάθιο. Μετά μας συνόδευσε σε όλους τους χώρους της βίλας εξηγώντας μας πώς αγόρασε τον τάδε πίνακα, πώς πήρε σε πλειστηριασμό το τάδε αρχαιολογικό εύρημα κ.λπ. Περπατούσαμε επί δύο ώρες. Είχαμε συγκεντρώσει 50 πίνακες μεγάλης αξίας και πενήντα κιλά χρυσά κοσμήματα. Υπογράψαμε τα χαρτιά, ήλθε η νταλίκα της Υπηρεσίας, νέο απόκτημα για τις ανάγκες της μπούκας στα σπίτια, τα φόρτωσαν όλα οι ειδικοί υπάλληλοι του νεοσυσταθέντος Σώματος Φορτοεκφορτωτών τού Υπουργείου Οικονομικών και αναχωρήσαμε όλοι μαζί για Αθήνα, αφού ο κ. Τόμπολας μας κατευόδωσε χαμογελαστός και δια θερμής χειραψίας. Στη διαδρομή βλέπω ξαφνικά τη νταλίκα να κάνει αναστροφή και να κατευθύνεται προς Εκάλη. Παραξενεύτηκα και την ακολούθησα. Έφθασε στη βίλα του Τόμπολα και άρχισε η εκφόρτωση. Ρώτησα τον οδηγό της νταλίκας τί συμβαίνει και μου εξήγησε ότι είχε πάρει εντολή από το Υπουργείο να επιστρέψει όλα τα κατασχεθέντα. Έφυγα προβληματισμένος.
- Καλά ρε παππού, κάνατε τόση φασαρία για το τίποτε; Και ποιός έδωσε την εντολή να δώσετε τα πράγματα πίσω;
- Ο ίδιος ο υπουργός. Να δεις πώς τον έλεγαν. Μπαρμπουτσαλάκη, Κουφιοκεφαλάκο, Αρχιδοβιολίδη; Δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω. Αλλά δεν έχει σημασία το όνομά του.
- Και την εντολή για να κάνεις τον έλεγχο ποιος την έδωσε;
- Ο Διευθυντής μου.
- Και τί είπε ο Διευθυντής σου, όταν έμαθε ότι ο υπουργός ακύρωσε την κατάσχεση;
- Απ’ ό,τι θυμάμαι δεν πρόλαβε να πει κάτι, διότι τον μετέθεσαν στην Ορεστειάδα.
- Για πες μας κι’ άλλη ιστορία παππού. Πλάκα έχει.
Ήταν που λέτε ένας γιατρός που δήλωνε κάθε χρόνο μερικά ψωροχιλιάρικα συναγωνιζόμενος στο άθλημα του ελαχίστου εισοδήματος εφοπλιστές, βιομήχανους και επιχειρηματίες εν γένει. Κάποια στιγμή έκλεισε το ιατρείο του και διορίσθηκε στο Πανεπιστήμιο. Ερευνώντας βρήκαμε ότι επί 10 χρόνια και ενόσω απασχολείτο μόνον στο Πανεπιστήμιο, γίνονταν στον τραπεζικό λογαριασμό του καταθέσεις από τρίτα πρόσωπα συνολικού ύψους από 400 μέχρι 600 χιλιάδες κάθε χρόνο. Καταλογίσαμε φόρους και πρόστιμα, αλλά το δικαστήριο είπε πως έπρεπε να αποδείξουμε εμείς ότι τα χρήματα αυτά ήταν εισόδημα του γιατρού. Επίσης, είπε ότι κακώς κάναμε αυτούς τους ελέγχους, διότι το δικαίωμα του Δημοσίου για επιβολή φόρων είχε παραγραφεί. Και έτσι ο γιατρός τη γλύτωσε.
- Καλά ρε παππού, τις προάλλες μας είχες πει ότι έχασε ένας Κερατσινιώτης συνταξιούχος το σπίτι του σε πλειστηριασμό, επειδή χρώσταγε δύο χιλιάρικα για ΕΝΦΙΑ και ΕΕΤΗΔΕ. Κι’ έμεινε ο άνθρωπος στον δρόμο με σύνταξη € 400. Αυτός δεν μπορούσε να κάνει κάτι;
- Δεν μπορούσε, διότι δεν είχε λεφτά να πληρώσει παράβολα και δικηγόρους και αγνοούσε ότι θα μπορούσε να ζητήσει νομική βοήθεια δωρεάν. Άλλωστε, αν όλοι οι ανήμποροι που φορολογούνταν άγρια έσπευδαν να ενταχθούν στο πρόγραμμα δωρεάν νομικής βοήθειας, όλοι οι δικηγόροι της χώρας θα ησχολούντο μόνον με αυτούς και δεν θα είχαν χρόνο για τον καημένο τον Τόμπολα και τον Κάτση.
- Γιατί ρε παππού δεν έλεγε το κράτος π.χ. δεν παραγράφεται ποτέ το δικαίωμα του Δημοσίου να ελέγχει και να επιβάλλει φόρους και ότι υποχρεωμένος να αποδείξει τη νόμιμη προέλευση των περιουσιακών στοιχείων του είναι ο φορολογούμενος και όχι ο εφοριακός; Δεν είναι πιο εύκολο για τον φορολογούμενο;
- Φοβερή ιδέα Γιαννάκη. Πώς δεν το είχαν σκεφτεί οι πούστηδες;
- Παππού, πιπέρι!!! Λες να μην το είχαν σκεφτεί; Αλλά για πες μου κάτι ακόμη. Εσύ, εκτός από εφοριακός έκανες και άλλη δουλειά;
- Όχι. Ήμουν μόνον εφοριακός, πιστός στο καθήκον και στην υπηρεσία του λαού.
- Πρέπει να είχες πολύ μεγάλο μισθό, μια και η γιαγιά δεν εργαζόταν.
- Τρίχες. Ίσα που τα έφερνα βόλτα με τα οικογενειακά έξοδα.
- Και τότε πώς προίκισες τη θεία Ρούλα με τη διαμερισματάρα στο Παγκράτι και το οικόπεδο στη Μήλο, έδωσες στον μπαμπά αυτό το σπίτι που μένουμε, έχεις το πατρικό ανακαινισμένο στο χωριό σου και € 1.000.000 στο εξωτερικό, όπως άκουσα να λέει ο μπαμπάς στη μαμά;
- Λοιπόν, ώρα για διάβασμα και εγώ να πάω τη βόλτα μου. Είπε ο γιατρός πως πρέπει να περπατάω τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα.
Σωτήριος Καλαμίτσης – κατ’ εξακολούθηση και εις το διηνεκές [ερνα βόλτ;] εθνικώς αναξιοπρεπής, αλλ’ ιδιαιτέρως ευγνώμων προς τον Αλέξη που μου επέτρεψε την 05.07.2015 να εκφράσω το «γαμώ το» μου, άμα δε και ταπεινός αναρχοακροαριστεροκομμουνιστοα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου