Καθημερινή
«Η δίκη του ξεκίνησε τον Μάιο του 2012, συμπλήρωσε...
530 συνεδριάσεις σε περισσότερα από τέσσερα χρόνια και είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική υπόθεση εγκλημάτων πολέμου στην Ευρώπη μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης».
Εφημερίδα των Συντακτών
Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από τα άρθρα, με τα οποία δύο εκ διαμέτρου αντίθετες –υποτίθεται- ιδεολογικά εφημερίδες καλύπτουν το γεγονός της καταδίκης του ήρωα για τον σερβικό λαό στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς.
Δεν θα μπούμε καθόλου στην συζήτηση της απόφασης του δικαστηρίου ή στο σκεπτικό της, αν δηλαδή ο Μλάντιτς πράγματι διοικώντας έναν ημιεπίσημο και ημιτακτικό στρατό μπορεί να έχει ευθύνη για το ό,τι έγινε στην Στρεμπρένιτσα ή εάν ποτέ διέταξε ο ίδιος εξόντωση αμάχων. Αυτό που θα μας απασχολήσει είναι το γιατί μόνο ο Μλάντιτς καταδικάστηκε από το διεθνές δικάστήριο και όχι αντίστοιχα και οι αρχηγοί των υπολοίπων ημιεπίσημων και ημιτακτικών στρατών του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία.
Γιατί δηλαδή μόνο ο Μλάντιτς και όχι για παράδειγμα οι μουσουλμάνοι ναρκέμποροι οπλαρχηγοί ή η ηγεσία των Κροατών; Γιατί επίσης ο Μιλόσεβιτς και όχι ο Τούτζμαν; Γιατί ο Καρατζιτς;
Και η απάντηση για κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο δεν μπορεί να είναι ότι οι Σέρβοι, επειδή λόγου χάρη είναι ορθόδοξοι είναι πιο βίαιοι και εγκληματίες. Αλλά μάλλον ότι οι Σέρβοι και περισσότερο ίσως από όλους ο Μλάντιτς αποτελούν ένα πολύ κακό παράδειγμα αντίστασης στην νατοϊκή (αμερικανική δηλαδή) πολιτική. Πρέπει να καταδικαστούν, ώστε το μήνυμα να περάσει σε όλους, όσους σκέφτονται υπερασπιζόμενοι την ανθρωπιά και την ελευθερία να αντισταθούν στο ΝΑΤΟ, ότι παρόμοιο τέλος θα έχουν. Όχι απλώς θα πεθάνουν στα χέρια των Νατοϊκών δημίων, αλλά θα πεθάνουν παραδομένοι και προδομένοι από την κατοπινή ηγεσία του λαού τους, όπως ακριβώς συνέβη με τους Σέρβους αρχηγούς.
Για αυτό δεν επέτρεψαν στα νατοϊκά ανδρείκελα που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια την Σερβία, ακόμη και να εξοντώσουν οι ίδιοι είτε με νόμιμα είτε με παράνομα μέσα τον Κάρατζιτς και τον Μλάντιτς, αλλά να τους παραδώσουν ώστε να τους εξοντώσουν παραδειγματικά οι εχθροί της Σερβίας, οι μεγαλύτεροι δηλαδή εγκληματίες πολέμου, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους.
Την ίδια ακριβώς κατάληξη είχε ο Καντάφι, αλλά επειδή εκεί η χώρα είναι ημιάγρια, δεν μπορούσαν να πετύχουν συνεννόηση με κανέναν για παράδοση και δίκη, οπότε κατέφυγαν στο λιντσάρισμα και στην αναίσχυντη προβολή του. Τα ίδια και με τον Σαντάμ, αλλά εκεί οι διάδοχοί του υπήρξαν λίγο πιο αξιοπρεπείς από τους Σέρβους ομολόγους τους, ώστε να τον εκτελέσουν τουλάχιστον στο Ιράκ.
Τα ίδια περίμεναν και τον Άσαντ, εάν ηττάτο. Ενώ οι Νατοϊκοί σύμμαχοι είναι πάντα στο απυρόβλητο του διεθνούς δικαστηρίου, όσα εγκλήματα κατά αμάχων και αν διαπράττουν, όπως το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, ο βασικός μέτοχος μαζί με τις ΗΠΑ του ΝΑΤΟ για όσα εγκλήματα έχει διαπράξει σε βάρος όχι μόνο αμάχων αλλά και ανήλικων Παλαιστινίων και ο «βασιλιάς» της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος έχει καταδικάσει στην λιμοκτονία τον περήφανο λαό της Υεμένης!
Τα άρθρα τώρα των ανωτέρω εφημερίδων απηχούν ακριβώς αυτήν την ανάγκη του ΝATO να μην υπάρχουν μιμητές του πατριωτισμού του Μλάντιτς, καθώς αν αρχίσουν αυτοί να αυξάνονται, τα νατοϊκά σχέδια καθυστερούν, όπως έδειξε η περίπτωση του Άσαντ και ίσως έτσι να αρχίσει ακόμη και η αντίστροφη μέτρηση για την εγκληματική αυτή οργάνωση, σε περίπτωση βέβαια που το κίνημα του αντινατοϊκού (δηλαδή του μόνου στις μέρες μας πραγματικού) πατριωτισμού αρχίσει να εξαπλώνεται από χώρα σε χώρα.
Για αυτό πληρώνονται οι δημοσιογράφοι τόσο της προφανώς και ανοικτά (για αυτό και πλέον ηθικής εν τη ανηθικότητί της) φιλονατοϊκής Καθημερινής, όσο και της φαινομενικά αντινατοϊκής Εφημερίδας των Συντακτών να γράψουν κατά του Μλάντιτς και να τον συνδέσουν αμφότερες - παρά την πιο περίπλοκη διατύπωση της Εφημερίδας των Συντακτών ακριβώς για να μην ταυτίζεται και στην έκφραση με την Καθημερινή – με τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών και την δίκη της Νυρεμβέργης (ούτε κοινό ανακοινωθέν του ΝΑΤΟ να μετέφραζαν, καθεμία για το κοινό της). Δηλαδή όχι μόνο θα πεθάνει, όποιος αντισταθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά θα μείνει και στην ιστορία ως ό,τι χειρότερο υπήρξε ποτέ! Μόνο και μόνο για το τελευταίο, ακόμη και αν ο Μλάντιτς ήταν όντως ο χειρότερος εγκληματίας, θα πρέπει να είναι παράδειγμα η πατριωτική στάση του για όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
Χαράλαμπος Μηνάογλου
