και όσο το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ήταν πιο ορατό, οι ελάχιστοι γίνονταν λίγοι, μετά περισσότεροι, και στο τέλος, εκεί στα μέσα του 2012, στην υποδοχή του συνωστίζονταν εκατοντάδες κοστουμάτοι χλεχλέδες, και λοιπά στελέχη, η περίφημη δηλαδή «γαλάζια γλίτσα»… που όταν βλέπουν καρέκλα κινητοποιούνται.
Είχα γράψει τότε ένα άρθρο παραλήρημα στο Antinews με τίτλο «Η άτυπη δημοσκόπηση των παρατρεχάμενων» (εδώ) όπου στηλίτευα το θλιβερό αυτό φαινόμενο, που όμως δεν είναι τωρινό αλλά ευδοκιμεί στην μπανανία μας ανέκαθεν…
Πως αλλιώς νομίζετε ότι ο κλασικός σύριζας του 3% εκτοξεύτηκε στο 36%; Απλά, όλοι εκείνοι οι παρακεντέδες του «κυβερνητικού» πασόκ μύρισαν φαί αλλού και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, συνειδητοποιώντας πως κατά βάθος πάντα ήταν κομμουνιστές (αλά ΡΟΖΑ) και όχι απλοί σοσιαλδημοκράτες της χλιαρής κεντροαριστεράς.
Τα ίδια και χειρότερα στην Νέα Δημοκρατία, που και αυτή άτυπα διαθέτει πολλές συνιστώσες. Και οι συνιστώσες αυτές όχι μόνο δεν ήθελαν Σαμαρά στο τιμόνι της, αλλά ακόμη και επί κυβερνήσεως του τον υπονόμευαν συστηματικά. Και που αλλού μπορείς να το δεις αυτό καλύτερα από τα μπλόγκς και κυρίως τα σόσιαλ μίντια εκεί όπου οι καθένας βγάζει φόρα παρτίδα τα σωθικά του (και τα κόμπλεξ του).
Και τι δεν είδαμε τόσα χρόνια; Σαλτιμπάγκους par excellence. Πρωταθλητές της πολιτικής κυβίστησης. Όπως και έξω στην κοινωνία, όπου ακραιφνείς νεοδημοκράτες λούφαξαν και κάποιοι μάλιστα άλλαξαν τροπάρι μόλις μυρίστηκαν το αναπόφευκτο της κυβέρνησης συριζανέλ. Μιλάμε δηλαδή για … ιδεολόγους.
Ακόμη θυμάμαι την «νεοδημοκράτισσα» σπιτονοικοκυρά μου, που κληρονόμησε ολόκληρη πολυκατοικία από τον παραδοσιακά δεξιό μπαμπά της, και μόλις μπήκε ο ΕΝΦΙΑ μόνο που δεν γράφτηκε στην τοπική του σύριζα… τόσο καλά. Και έμεινα εγώ και μερικοί άλλοι να συνεχίζουμε να στηρίζουμε Σαμαρά στα χαρακώματα, την ώρα που ο εχθρός μας είχε όχι μόνο περικυκλώσει, αλλά είχε και ανθρώπους του στο … επιτελείο πίσω μας.
Για να μην αναφερθώ στις χάι περσόνες του φέισμπουκ. Που στην καλύτερη λούφαξαν δυόμιση χρόνια, στην χειρότερη έσκαβαν καθημερινά τον λάκκο της συγκυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου, προμοτάροντας το «γελαστό παιδί» που θα καταργούσε τους φόρους, τα διόδια, τα ΜΑΤ, και πάνω απ όλα τον ΕΝΦΙΑ.
Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διότι χθες στη συγκέντρωση του Κυριάκου, όπου έγινε ο κακός χαμός, αν και δεν ήμουν παρών, είδα σήμερα σε μπλογκ και στο ΦΒ ανερυθρίαστες φάτσες, που το τελευταίο διάστημα έλαμπαν δια της απουσίας τους, ακόμη και «συγκαμενικούς», να συνωστίζονται για μια σέλφι με τον αρχηγό, ακόμη και με τον Σαμαρά, την ώρα που όσοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου ή αντίληψη αμοιβάδας γνωρίζουν πολύ καλά τον βίο και την πολιτεία τους.
Το παραπάνω διαχρονικό φαινόμενο έχει και τα καλά και τα κακά του. Διότι αφενός υπογραμμίζει το αλάνθαστο κριτήριο του κομματικού γυρολόγου, που σε αυτή την περίπτωση μας δείχνει πασιφανώς ότι ο Κυριάκος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, αλλά από την άλλη έρχεται να επιβεβαιώσει την αέναη κατάρα της νεότερης Ελλάδας: Την κομματοκρατία, μέσα από την οποία επιβιώνουν και μεγαλουργούν (δια ίδιον όφελος) τα χειρότερα κατακάθια της πολιτικής μας σκηνής. Μπορούμε όμως έτσι να πάμε ποτέ μπροστά;
Strange Attractor
