Είθισται να λέμε ότι για τα κακά μας χάλια φταίει η λεγόμενη «γενιά του πολυτεχνείου», ....
πολλά μέλη της οποίας εκμεταλλευόμενα την «αντίστασή» τους κατά της χούντας, έκαναν προσοδοφόρες πολιτικά και οικονομικά καριέρες, όχι μόνο περνώντας στην πούδρα, αλλά γινόμενοι λαϊκοί ήρωες, και κουνώντας συνεχώς το δάχτυλο έδωσαν μια γερή σπρωξιά στη χώρα, η οποία και κατέληξε στην άβυσσο που ζούμε σήμερα.
Κατά την γνώμη μου όμως φταίει και μια ακόμη γενιά. Εκείνη που γεννήθηκε στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας των ‘70ς, και η οποία ανδρώθηκε επί πλέριας δημοκρατίας του Πασόκ, τότε που ο λαός ήταν θεσμός (κατά τον Ανδρέα), και οι συντεχνίες κυβερνούσαν τα πάντα όλα.
Μια γενιά που μεγάλωσε σε καθεστώς ατιμωρησίας, και που δεν γνώρισε την πολιτική και οικονομική μιζέρια των ‘60ς, και των ‘70ς, αλλά που γαλουχήθηκε με ανέφικτες υποσχέσεις, απίθανα συνθήματα, και παρδαλές πολιτικοοικονομικές πολιτικές...
Μια γενιά που στην εφηβεία της κατελάμβανε σχολεία για να διαμαρτυρηθεί για την τιμή της τυρόπιτας, ενώ στα φοιτητικά της χρόνια έκανε αποχές για το δικαίωμα στην αντιγραφή ή στο δημοκρατικό πεντάρι. Με παράδειγμα της τις συντεχνίες που λέγαμε, που κλείνανε εργοστάσια, κατέβαζαν διακόπτες, και πλημμύριζαν τις πλατείες για το δικαίωμα της Νικαράγουας να εκμεταλλεύεται η ίδια τα ζαχαροκάλαμά της, ή για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.
Μια γενιά δηλαδή που μπήκε στην παραγωγική της φάση έχοντας ως πολιτικά πρότυπα τον Λαλιώτη, τον Κατσιφάρα, και τον Κουλούρη, ως πολιτικά ινδάλματα τον Λαφαζάνη και την Βαλαβάνη, ως αγωνιστικά πρότυπα τον Φωτόπουλο και τον Κολλά, και ως επαγγελματικά πρότυπα τους αυτοδίδακτους γιάπηδες των ΕΛΔΕ, και τους πετυχημένους μάνατζερς (με πτυχίο από ΙΕΚ των Γρεβενών) που κυκλοφορούσαν πρώτο τραπέζι πίστα με τα Τζιπ και τα Μιτσουμπίσι Evolution τους παρκαρισμένα απ έξω… Για να μην αναφερθώ στα πολιτισμικά και πνευματικά πρότυπα, και παρεξηγηθούν η Ρούλα Κορομηλά, η Ελένη Μενεγάκη, και ο Ανδρέας ο Μικρούτσικος…
Μιλάω για την απολιτίκ γενιά των 700 ευρώ, όπως την λοιδορούσαμε τότε, που είχε την ατυχία να ενηλικιωθεί στην εποχή της στρεβλής ανάπτυξης, και της επίπλαστης ευμάρειας, και να γαλουχηθεί από τους Παπαδάκηδες και τους Αυτιάδες, χωρίς όμως να διαθέτει τα στοιχειώδη πνευματικά η κοινωνικά εφόδια για να καταλάβει ότι όλα γύρω της ήταν μια φούσκα έτοιμη να σκάσει.
Μια γενιά της ήσσονος προσπάθειας, χάρη στους γονείς και τους δασκάλους της, με στρατιωτική θητεία 9 μηνών (με κέτερινγκ) και με μοναδικό της νταλκά το ποιο κινητό θα αποκτήσει, και σε ποιο «σχήμα» θα πετάξει λουλούδια το βράδυ.
Αυτή δυστυχώς είναι η γενιά που μας έφερε τον Αλέξη, αφού όντας κι αυτός μέλος της, σάρξ εκ της σαρκός της, μπόρεσε και έπεισε όλη αυτή την πλειοψηφία, η οποία αφού πέρασε από την φάση των τατού και του «γουάου, περνάμε υπέροχα», βρέθηκε ξαφνικά γυμνή ενώπια ενωπίω της σκληρής πραγματικότητας. Αυτής που θέλει την Ελλάδα να επανέρχεται σε αυτό που ήταν διαχρονικά: Μια ανυπόληπτη οικονομικά και πολιτικά γωνία της βαλκανικής χερσονήσου, που το μόνο που την διασώζει είναι η αρχαία της παράδοση … τίποτα άλλο. Με πρωθυπουργό έναν καθαρά ανεπαρκή άνθρωπο, που όμως ψηφίζεται μετά μανίας διότι είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο ο μέσος 40αρης βλέπει και την δική του ανεπάρκεια.
Και τι έκανε λοιπόν αυτή η προδομένη γενιά μόλις βρέθηκε απέναντι στον γκρεμό; Αποφάσισε να τον διασχίσει βαδίζοντας πάνω στο τρίχινο γεφύρι; Όχι… αποφάσισε να πέσει μέσα, δηλώνοντας αγαναΧτισμένη, και υπακούοντας στα κελεύσματα μιας παρέας ανισόρροπων, με επικεφαλής τον επιτήδειο Αλέξη, τον ίδιο δηλαδή που παλιότερα την ωθούσε να κάνει καταλήψεις για να κερδίσει το δικαίωμα σε ακόμη περισσότερες απουσίες. Τόσο καλά…
Έτσι φτάσαμε σήμερα στην κατάσταση που ζούμε, σε μια χώρα περίγελω του πολιτισμένου κόσμου, με κυβερνώντες κωλοτούμπες, που θεωρητικά έχουν σαν πρότυπο την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, την σημερινή Βενεζουέλα, και που πρακτικά υπογράφουν το ένα σκληρό μνημόνιο μετά το άλλο, μη τυχόν και χάσουν την καρέκλα και τα οικονομικά προνόμια που αυτή τους εξασφαλίζει. Η Θάτσερ μπροστά στους συριζαίους θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί αναρχοσυνδικαλίστρια. Ή όπως πολύ σωστά είπε χθες στη βουλή ο Άδωνις, απευθυνόμενος σε κάποιον υπουργό της άφθαρτης Αριστεράς, «εσύ θα υπέγραφες ακόμη και την μπαζοποίηση των δασών εξ ουρανού, με ελικόπτερα μπετονιέρες, αν στο ζητούσαν οι ξένοι… αρκεί να μη χάσεις το βουλευτιλίκι σου»… ή κάπως έτσι.
Εκεί λοιπόν καταντήσαμε, χάρη στην αρμονική σύγκλιση των δυο αυτών γενεών. Σαν μια συμπαντική συνωμοσία που ήρθε και έδεσε. Η γενιά των επιτήδειων απατεώνων που κυβερνά, σε απόλυτη ταύτιση με αυτήν των ζαλισμένων ανυποψίαστων παιδήλικων, που τους ψηφίζει. Και στη μέση ο συγκαμένος με το δικό του freak show. Και με μπαλαντέρ τους τρεις «συριζαίους» Μουσουλμάνους βουλευτές της Δυτ. Θράκης, που κάνουν ότι θέλουν υπογείως, με τον Αλέξη να τους προσκυνά για να μην του ρίξουν την κυβέρνηση, και κανείς να μην το αναφέρει καν. Εξ ου και τα χάλια μας σε κάθε επίπεδο. Έχει κανείς αντίρρηση επ’ αυτού;
Strange Attractor
