Με αφορμή το μεταναστευτικό πρόβλημα που ζει η χώρα μας ελέω κυρά Τασίας και Μουζάλα, και με όλα αυτά τα ωραία που γίνονται στο Ωραιόκαστρο αλλά και στη Χίο, μου ήρθαν στο μυαλό δυο .....
διαφορετικές «ανάλογες» ιστορικές περιπτώσεις, που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Κατ αρχήν για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, να θυμίσω ότι στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, εκεί όπου ο Σύριζα βγήκε πρώτος και με διαφορά στις δυο τελευταίες εκλογές, ένας Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων έστειλε επιστολή στους αρμόδιους, διαμαρτυρόμενος για την απόφαση της κυβέρνησης να φοιτούν εφ’ εξής στο δημοτικό σχολείο τους και παιδιά «προσφύγων». Φοβούμενοι μεταδοτικές ασθένειες, βία, κλπ. Με αποτέλεσμα ο Φίλης και τα πάμπολλα μαντρόσκυλά του να τους κατηγορούν για ρατσισμό και φασισμό, και να τους χαρακτηρίζουν νεοδημοκράτες και χρυσαυγίτες…
Στη δε Χίο, μια κινητοποίηση που έκαναν οι ντόπιοι, διαμαρτυρόμενοι για το συνεχιζόμενο καθεστώς ανομίας στο νησί λόγω του ανεξέλεγκτου αριθμού «προσφύγων» στο ανοικτό χοτ σποτ που «φιλοξενούν», αντιμετωπίσθηκε με ξύλο και δακρυγόνα από τα ΜΑΤ (αυτά που θα καταργούσε ο Αλέξης), και με πέτρες και μπουκάλια από τους ίδιους τους πρόσφυγες. Εν ολίγοις, και κερατάδες και δαρμένοι οι Χιώτες, που πέρσι υποδέχονταν τις ροές «προσφύγων» στις αμμουδιές τους με πρώτα κεράσματα, παραδοσιακούς χορούς, και σέλφις…
Όσον αφορά στο Ωραιόκαστρο, τι να πει κανείς; Τα ‘θελαν και τα έπαθαν. Εκτός κι αν πίστευαν ότι ο σύριζα θα περιοριστεί μόνο στο σκίσιμο του μνημονίου, στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και των διοδίων, και τίποτα άλλο…
Μα καλά, όταν τον ψήφιζαν δεν ήξεραν; Δεν είχαν ακούσει; Δεν γνώριζαν περί συνιστωσών; Δεν ήξεραν τις υποσχέσεις Τσίπρα για καλωσόρισμα των απανταχού «προσφύγων» και των συγγενών τους; Δεν διάβαζαν ΟΡΘΟΓΡΑΦΟ; Χα χα χα….
Τέλος πάντων. Τα δυο αυτά περιστατικά λοιπόν, μου θύμισαν, έτσι στα καλά καθούμενα, δυο ενδεικτικές ιστορικές περιπτώσεις. Η μία έχει να κάνει με τους Αμερικάνους που πολέμησαν επί χρόνια στο Βιετνάμ, χάνοντας περίπου 50.000 άνδρες (και πενταπλάσιους τραυματίες) και ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αφού στο τέλος έχασαν τον πόλεμο, και όσοι απέμειναν έφευγαν με ελικόπτερα από την ταράτσα της πρεσβείας τους στη Σαϊγκόν. Το κλου της υπόθεσης είναι κάτι που διάβασα κάποτε (The 10.00 Day War) ότι πέραν των νεκρών, πέραν των τραυματιών, ο πόλεμος στοίχησε συνολικά στις ΗΠΑ πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, αφού μόνο οι βόμβες που ρίχτηκαν στο Β. Βιετνάμ αναλογούσαν σε $10.000 ανά Βορειοβιετναμέζο. Σε μια χώρα όπου το μέσο μηνιαίο εισόδημα τότε ήταν 4-5 δολάρια. Δηλαδή, αν οι Αμερικάνοι έδιναν από $10.000 στον κάθε πολίτη του Β. Βιετνάμ, ποιος πόλεμος και ποιος κομμουνισμός; Όλοι θα ήταν καπιταλιστές, ευτυχισμένοι, αμερικανόφιλοι, και πάνω απ όλα αρτιμελείς.
Και γιατί το θυμήθηκα; Διότι διάβασα χθες μια επίσημη έκθεση όπου αναφέρεται ότι ο κάθε «πρόσφυγας» σήμερα κοστίζει στη χώρα μας 15.000 ευρώ! Δηλαδή πιο πολλά απ όσα βγάζει ένας μέσος Έλληνας εργαζόμενος, που ακόμη έχει την τύχη να εργάζεται. Για τους ανέργους και τους συνταξιούχους δεν το συζητώ.
Όσον αφορά στο ξύλο που φάγανε οι Χιώτες από τα ΜΑΤ, θυμήθηκα την περίπτωση του πατέρα του Λέοντα Τρότσκι, που πρέπει να ήταν από τους πιο άτυχους ανθρώπους της νεότερης ιστορίας. Κι αυτό διότι ως ευκατάστατος γαιοκτήμονας (και Εβραίος) κυνηγήθηκε ανηλεώς από τους Μπολσεβίκους, ενώ παράλληλα τον κυνηγούσαν και οι Λευκορώσοι επειδή ακριβώς ήταν ο μπαμπάς του φοβερού Μπολσεβίκου Τρότσκι! Αργότερα δε, τον κυνηγούσαν πάλι οι Μπολσεβίκοι, αφού ο έρμος ήταν τώρα ο μπαμπάς του «προδότη» Τρότσκι… Δηλαδή μέρα παρά μέρα κάποιοι τον έδερναν, βρέξει χιονίσει.
Έτσι και στην Χίο, απ’ την μια τους δέρνουν και τους ταράζουν στα δακρυγόνα τα αριστερά ΜΑΤ, κι από την άλλη τους ρίχνουν πέτρες και μπουκάλια οι ΜΚΟτζήδες και οι «πρόσφυγες». Μέσα στο ίδιο τους το σπίτι… Και μάλιστα χωρίς να παίρνουν κανένα Νόμπελ, και χωρίς να χαριεντίζονται με την Αντζελίνα Τζολί. Ούτε καν η Βαλαβάναινα… ούτε καν η Γαϊτάνη δεν τους επισκέπτεται πια. Μόνο τα ΜΑΤ. Χωρίς κέρδος κέρατα, που λένε και στο Ζαγκλιβέρι…
Συμπέρασμα: Σύριζα ψηφάμε, και παντού κερδάμε!
Αυτά…
Strange Atractor
ΥΓ- Μια άλλη ανάλογη περίπτωση είναι αυτή που θυμάμαι όταν πρωτοβγήκε το σοσιαλιστικό Πασόκ, που επίσης θα καταργούσε τα «φασιστικά» ΜΑΤ. Βγήκε λοιπόν Οκτώβρη, και μέχρι τον Νοέμβρη όλα καλά κι ωραία αφού επιτέλους ο λαός είχε ανέβει στην εξουσία. Μέχρι που άρχισαν οι διαδηλώσεις και οι πορείες επί τη επετείω της 17ης Νοέμβρη, και άρχισαν τα ΜΑΤ να βαράνε στο ψαχνό ως συνήθως … και μάλιστα να βαράνε και νεοδημοκράτες, οι οποίοι είχαν πάθει κλακάζ…
Το ξύλο των ΜΑΤ δεν έχει κομματική προτίμηση. Όπως και σήμερα στην Χίο…
