«Με ευθύνη της Κυβέρνησης, αλλά και της Διοίκησης του ΟΑΣΘ, η πόλη είναι πάλι όμηρος μιας διένεξης που κρατάει εδώ και χρόνια. Η Κυβέρνηση επιθυμεί να ...
κρατικοποιήσει τις αστικές συγκοινωνίες της πόλης, ενώ ο ΟΑΣΘ να κρατήσει την επιδοτούμενη από το κράτος μονοπωλιακή του κατάσταση.
Αμφότερες οι πλευρές δεν επιθυμούν λύση και χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους και κατ’ επέκταση την πόλη ως μοχλό πίεσης, για να επιτύχουν τους δικούς τους αποκλίνοντες στόχους.
Οι εργαζόμενοι, από την άλλη, είναι κατανοητό να επιθυμούν τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης που τους φέρνει να έχουν, σε μία εταιρεία που επιδοτείται από το κράτος με εκατοντάδες εκατομμύρια, μισθούς πολύ μεγαλύτερους από τον μέσο όρο των δημοσίων υπαλλήλων.
Λύση υπάρχει!
Κατ’ αρχήν οι εργαζόμενοι πρέπει να εξοφληθούν άμεσα και με σφικτό χρονοδιάγραμμα να αρχίσει η διαδικασία που θα καταλήξει σε αλλαγή του υπάρχοντος σήμερα πλαισίου λειτουργίας του ΟΑΣΘ, με αιχμή:
1. Δυνατότητα του κράτους να ελέγχει τα οικονομικά του ΟΑΣΘ μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.
2. Εξορθολογισμό των δαπανών με αναδιάρθρωση γραμμών, των διαδικασιών συντήρησης και του διοικητικού κόστους και
3. Δυνατότητα και σε άλλους παρόχους να εκτελούν δρομολόγια.
Η άποψη των δημάρχων να συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο του ΟΑΣΘ ή να δρομολογήσουν το δικό τους επιβατικό δίκτυο είναι προς το παρόν στον αέρα, διότι δεν βασίζεται σε πραγματικά σχέδια, αλλά σε ευχές.
Ούτε η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων μπορεί να αποτελεί λύση, ειδικά σε Δήμους όπως αυτός της Θεσσαλονίκης, με τα μεγάλα ελλείμματα. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δανείζει με εγγυήσεις και απαιτεί πάντα την αποπληρωμή. Τι εγγυήσεις μπορούν να δώσουν οι δήμοι και πώς θα διασφαλίσουν την ύπαρξη κερδών, μέσω των οποίων θα αποπληρώνουν τα δάνεια; Η εποχή που «αέρα πατέρα» εγγυάτο το Δημόσιο, πέρασε ανεπιστρεπτί.
Συνοψίζοντας, η πίεση πρέπει να γίνεται προς την Κυβέρνηση και τη διοίκηση του ΟΑΣΘ, στην κατεύθυνση που περιέγραψα, ενώ πρέπει η Κυβέρνηση να σταματήσει την προσπάθεια, μέσα από την κοινωνική αναστάτωση, δημιουργίας προϋποθέσεων κρατικοποίησης.
Άλλωστε, οι κρατικές συντεχνίες είναι εκείνες που στις μεγάλες ΔΕΚΟ, πολλές φορές δημιουργούν συνθήκες ομηρίας στους πολίτες.
Τέλος, και όλοι όσοι ανήκουμε στο πολιτικό προσωπικό της πόλης, οφείλουμε να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τον ΟΑΣΘ, ως πεδίο εξυπηρέτησης δικών μας παιδιών ή ως ευκαιρία να δημιουργούμε λεωφορειακές γραμμές εκεί όπου οι επιβάτες είναι ελάχιστοι.»
