Η απώλεια ενός συντρόφου (όπως είναι και ένας σκύλος), ακόμη και αν πεθαίνει ήσυχα, από γεράματα, γίνεται πραγματικά αντιληπτή μετά, στις.... μικρές στιγμές της καθημερινότητας που παύουν να υπάρχουν.
Όπως η απώλεια του ανά δευτερόλεπτο «τικ…τικ…τικ…τικ» που έκαναν τα νύχια του όταν τα πρωινά πατούσε με δύναμη σε κάποιο πόδι του (ποτέ δεν γάβγιζε μέσα στο σπίτι) μέχρι να τον ακούσεις για να ξυπνήσεις/σηκωθείς και να τον βγάλεις έξω.
Όπως η πόρτα του μπάνιου που δεν ανοίγει ξαφνικά για να μπει πρώτα μια μακρουλή μουσούδα από το κενό και μετά ένα κεφάλι σε στιλ «Α, εδώ είσαι, ΟΚ» όταν δεν σε έχει δει-ακούσει να φεύγεις και σε ψάχνει.
Όπως το απρόθυμο, πέντε εκατοστά τη φορά με κάθε νεύμα, σύρσιμο προς τα πίσω πάνω στα πλακάκια (όποτε ήθελες να βρεθεί εκτός ορίων κουζίνας) για να μη χάσει στιγμή από τα μάτια του τι έκανες στον χώρο με όλα αυτά τα ερεθιστικά για τη μύτη φαγώσιμα πράγματα.
Όπως το να ετοιμάζεις κάτι να τσιμπήσεις και να βάζεις κάτι παραπάνω γιατί ξέρεις πως δεν μπορείς να αδιαφορήσεις στο «μην είσαι μονοφαγάς, δώσε και σε μένα από αυτό που τρως» βλέμμα που (σαν μέλος ενός είδους με χιλιάδες χρόνια παράλληλης με τον άνθρωπο πορείας) έχει τελειοποιήσει.
Όπως το να κλείνεις πόρτες-παράθυρα για να φύγεις για δουλειά ή διασκέδαση και να τσεκάρεις ασυναίσθητα μήπως τον ξέχασες να λιάζεται εκτός σπιτιού για να επανέρχεσαι μετά από μια σύντομη νοητική σιγή στη νέα σου καθημερινότητα.
Όπως η ανεξήγητη συμπάθεια του στις δύο γάτες της Μαρίας και του Παναγιώτη (γείτονες στο απέναντι κτήριο για χρόνια) και σε ένα αδέσποτο γατάκι της γειτονιάς, τη στιγμή που δεν χώνευε καμιά άλλη γάτα (μόνο το γεγονός πως έβγαινε πάντα με λουρί βόλτα τις γλίτωνε από το ξόδεμα ενέργειας για τρέξιμο ή σκαρφάλωμα) γιατί μία τον είχε γρατζουνίσει στη μύτη όταν ήταν μικρός.
Όπως ο τσιριχτός ήχος από το σφυριχτό λαστιχένιο κοτόπουλο (ένα από τα πολλά ζουληχτά παιχνίδια του) που δεν θα ξανακούσεις σε ανύποπτη στιγμή για να γυρίσεις και να κοιτάξεις να σε περιμένει με αυτό στο στόμα, επίσημη πρόσκληση για άσκηση και παιχνίδι.
Πολλές τέτοιες μικρές στιγμές για κάθε επόμενη μέρα που όλες μαζί και η κάθε μια ξεχωριστά μας θυμίζουν αυτόν/αυτήν που χάσαμε αλλά κυρίως όλα αυτά που με την απώλεια του βρίσκει και αφήνει ως παντοτινή προσφορά του προς εμάς.
Πολλές τέτοιες στιγμές που μας διδάσκουν μέσω ζωντανών όντων τα οποία συναισθηματικά και νοητικά παραμένουν παιδιά ως το τέλος πως η απλότητα μπορεί να συνυπάρχει με μια διαχρονική παιδικότητα ως το καύσιμο που μας κινεί προς τα εμπρός αλλά και καίει -ταυτόχρονα- την αρνητικότητα που εξωγενείς παράγοντες παράγουν με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Μία συνάρτηση ζωής που κάνει ακόμα και όσους καμαρώνουμε για τη ψυχρή, σχεδόν απάνθρωπη, ματιά και σκέψη μας να εκτιμούμε αφάνταστα που ένας τετράποδος σύντροφος έχει την ικανότητα και αξία να βγάζει με τον θάνατο του μια πιο «ανθρώπινη» πλευρά μας, ακόμη και δάκρυα…
Δεκαπέντε χρόνια, μια «γεμάτη» σκυλίσια ζωή.
27/5/24
R.I.P Max
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου