Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης Πτολεμαΐδα 10-3-2021
Ελάχιστοι είναι εκείνοι από τον πολιτικό κόσμο, που για συγκεκριμένα και σοβαρά θέματα, μπορούν να δώσουν τα «φώτα» τους στην κοινωνία και ...
να γίνουν αποδεκτά από αυτήν.Για την πολυήμερη απεργία πείνας του πολυισοβίτη Κουφοντίνα
και τις πολιτικές θέσεις-αντιδράσεις ένθεν κακείθεν, μίλησε με το άρθρο της «ποια
δημοκρατία θέλουμε επιτέλους» η Ντόρα Μπακογιάννη (πηγή)
Τα αυτονόητα σ’ αυτόν τον τόπο έγιναν «μεγάλη υπόθεση» γιατί
η πλειοψηφία περιχαρακώνεται από τα λεγόμενα κομματικά όρια, που ελάχιστοι τα
ξεπερνούν. Και η Ντόρα έχει το δικαίωμα, ξεπερνώντας τα όποια όρια, να
υπερασπίζεται την δημοκρατία απέναντι στην τρομοκρατία, τόσο ως ένα έμπειρο
μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, όσο και ως σύζυγος του Παύλου Μπακογιάννη.
Όσο κι αν πιστεύει κανείς στον ένοπλο αγώνα (μήπως η εφαρμοσμένη δημοκρατία μας έδωσε
αρκετές αφορμές για την παρουσία του;) δεν έχει το δικαίωμα να κρύβεται πίσω
από τους θεσμούς της. Μπαίνοντας στον ένοπλο αγώνα «ματώνεις» τα χέρια σου,
ξέρεις από την αρχή τις δυσκολίες και την μεγάλη ισχύ του «αντιπάλου» και
συνεχίζεις μέχρι τέλους. Αν είσαι ιδεολόγος της θεωρίας του ένοπλου αγώνα, ποτέ
δεν χρησιμοποιείς τους νόμους και τους κανόνες που η δημοκρατία θέσπισε, ενός
συστήματος που δεν πίστεψες και πολέμησες για να ανατρέψεις. Γιατί ας μην
στρουθοκαμηλίζουμε, όλες οι προσφυγές του πολυισοβίτη Κουφοντίνα, όλα τα
δικονομικά μέσα της κ Ι. Κούρτοβικ, στη δικαιοσύνη απευθύνονται. Διαφορετικά δηλώνεις μετάνοια.
Στο άρθρο της η κ Μπακογιάννη με μεγαλοψυχία και δημοκρατικό
φρόνημα, επιγραμματικά μας λέει:
- «Ο εμφύλιος στην
Ελλάδα τελείωσε». Στην σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή δημοκρατία
μας δεν έχουν θέση οι νοσταλγοί του, ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά. Ας
συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε αυτό».
- « Δεν έχω
στοχοποιήσει ποτέ πολιτικές δυνάμεις. Έβλεπα παιδί στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ να
χειροκροτεί τον δολοφόνο του Παύλου Μπακογιάννη και δεν μίλησα, γιατί πιστεύω
ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη».
- «…. Το 1989 τη Δημοκρατία την κράτησαν όρθια οι ηγέτες
ΟΛΩΝ των πολιτικών κομμάτων της εποχής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ανδρέας
Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος με την κοινή τους
καταδίκη της βίας χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Δεν ξέρω που ήταν ο κ.
Δρίτσας τότε. Ούτε τη περίοδο της Χούντας ξέρω που ήταν. Για τον Παύλο ξέρω».
- «Αποφάσισα να
παρέμβω γιατί οι απόψεις του κ Δρίτσα συμπυκνώνουν όλα τα μηνύματα πολιτικής
ανοχής στην τρομοκρατία»
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Η στοχευμένη παρέμβαση της Ντόρας ανέκοψε την πορεία προς
εμφυλιοπολεμικές αντιλήψεις και καταστάσεις, τοποθετώντας παράλληλα υψηλό
φράχτη-εμπόδιο σε πιθανές επιδιώξεις:
-Της ΝΔ να συσπειρώσουν το συντηρητικό ακροατήριο με το
θάνατο Κουφοντίνα.
-Του ΣΥΡΙΖΑ ή ενός κομματιού της Αριστεράς να
παραπληροφορήσει και να φανατίσει τη νεολαία, που δεν έζησε και δεν γνώρισε τον
εκτελεστή «Λουκά» της 17 Νοέμβρη.
Λέτε με την παρέμβασή της η Ντόρα να έσωσε και τη ζωή του
Κουφοντίνα; Αυτό μένει να φανεί.
Σίγουρα διέσωσε το κύρος του ελληνικού πολιτικού
κατεστημένου, εμπνέοντας αρχές και αξίες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου