Εορτάσαμε χθες, 25 Μαρτίου 2021, κλεισμένοι στα σπίτια μας, την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς, που ξεκίνησε την 25η Μαρτίου του 1821
.
Οι Έλληνες του ’21 ενώθηκαν προκειμένου να πολεμήσουν για έναν σκοπό: για ελευθερία ή θάνατο. Έτσι έδειξαν εξ αρχής ότι γνώριζαν τη βασική προϋπόθεση για να έχει αυξημένη πιθανότητα η επιτυχία της επανάστασης: έπρεπε να νικηθεί ο ενστικτώδης φόβος του θανάτου. Ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του επιβεβαιώνει τη συνταγή για την επιτυχία της εξέγερσης: «Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κεδραίνουν».
Όμως τι ήθελαν να ελευθερώσουν οι Έλληνες-Ρωμιοί ή Γραικοί του ’21; Μα φυσικά την αυτοκρατορική - ασύνορη - Χριστιανική Ελλάδα των προγόνων τους, που είχε για πρωτεύουσα τη Νέα Ρώμη· τη Βασιλεύουσα· την Κωνσταντινούπολη και για σύμβολο τής ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας την Αγία Σοφία. Τον υπέρλαμπρο ιερό ναό που γεννήθηκε από την ίδια διαρκή μεταφυσική ανησυχία των Ελλήνων που δημιούργησε, στα αρχαία χρόνια, τον εξίσου εξαίσιου κάλλους ναό του Παρθενώνα των Αθηνών.
Το όνειρο της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης δεν ευοδώθηκε, διότι χάθηκε η ομόνοια των δυο πρώτων χρόνων της Επανάστασης, όπως μας λέει ο Κολοκοτρώνης και τον επιβεβαιώνει ο Μακρυγιάννης που γράφει για τους διαφταρμένους: «Διὰ νὰ ρουφήξουν τὴν πατρίδα κ᾿ ἐθνικὰ ὅλο συχνοὺς ἐφύλιους πολέμους ἔκαναν καὶ φατρίες· καὶ εἶναι ἄλλος Ἄγγλος, ἄλλος Γάλλος κι᾿ ἄλλος Ροῦσσος.» (βλ. Απομνημονεύματα, Βιβλίον Γ’, 1833-1843, κεφ. 1).
Οι Έλληνες παρόλο που πέτυχαν, με αξιοθαύμαστο τρόπο, να ελευθερώσουν ένα μικρό μέρος του ελληνικού κόσμου, δεν κατάφεραν τελικά να δομήσουν ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 από τις ξένες δυνάμεις* που δεν συμφωνούσαν με το όραμά του, το νέο έθνος-κράτος της Ελλάδας έγινε ένα προτεκτοράτο της Δύσης, με υπηκόους που φαίνεται στις μέρες μας να έχουν άγνοια της πολιτισμικής τους ταυτότητας.
Συνεπώς το ερώτημα είναι: Μπορούν οι σημερινοί Έλληνες να συναισθανθούν την ιστορική ευθύνη που τους παραχώρησε ο Κολοκοτρώνης στο τέλος της ομιλίας του στην Πνύκα: «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου [σημ.: την καλλιέργεια της δημοκρατίας, θα λέγαμε σήμερα] και την φρόνιμον ελευθερία.»
Ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα…
--------------
*Οι Άγγλοι αρνούνται μέχρι σήμερα να ανοίξουν το φάκελο: «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS» (Η Δολοφονία του Καποδίστρια) που φέρει υπότιτλο στη Γαλλική: «MINISTER DE LA JUSTICE A’ SA MAJESTE LE ROIS POOR LA REGENCE»), στον οποίο είναι συγκεντρωμένα, από τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Maouer, όλα τα στοιχεία για τη δολοφονία του Καποδίστρια . Η άρνηση των Βρετανών αποτελεί σοβαρή ένδειξη ότι η δολοφονία του Καποδίστρια δεν μπορεί να οφείλονταν απλώς στην προσωπική αντιπαράθεση του κυβερνήτη με τους Μαυρομιχάληδες.
Οι Έλληνες του ’21 ενώθηκαν προκειμένου να πολεμήσουν για έναν σκοπό: για ελευθερία ή θάνατο. Έτσι έδειξαν εξ αρχής ότι γνώριζαν τη βασική προϋπόθεση για να έχει αυξημένη πιθανότητα η επιτυχία της επανάστασης: έπρεπε να νικηθεί ο ενστικτώδης φόβος του θανάτου. Ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του επιβεβαιώνει τη συνταγή για την επιτυχία της εξέγερσης: «Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κεδραίνουν».
Όμως τι ήθελαν να ελευθερώσουν οι Έλληνες-Ρωμιοί ή Γραικοί του ’21; Μα φυσικά την αυτοκρατορική - ασύνορη - Χριστιανική Ελλάδα των προγόνων τους, που είχε για πρωτεύουσα τη Νέα Ρώμη· τη Βασιλεύουσα· την Κωνσταντινούπολη και για σύμβολο τής ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας την Αγία Σοφία. Τον υπέρλαμπρο ιερό ναό που γεννήθηκε από την ίδια διαρκή μεταφυσική ανησυχία των Ελλήνων που δημιούργησε, στα αρχαία χρόνια, τον εξίσου εξαίσιου κάλλους ναό του Παρθενώνα των Αθηνών.
Το όνειρο της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης δεν ευοδώθηκε, διότι χάθηκε η ομόνοια των δυο πρώτων χρόνων της Επανάστασης, όπως μας λέει ο Κολοκοτρώνης και τον επιβεβαιώνει ο Μακρυγιάννης που γράφει για τους διαφταρμένους: «Διὰ νὰ ρουφήξουν τὴν πατρίδα κ᾿ ἐθνικὰ ὅλο συχνοὺς ἐφύλιους πολέμους ἔκαναν καὶ φατρίες· καὶ εἶναι ἄλλος Ἄγγλος, ἄλλος Γάλλος κι᾿ ἄλλος Ροῦσσος.» (βλ. Απομνημονεύματα, Βιβλίον Γ’, 1833-1843, κεφ. 1).
Οι Έλληνες παρόλο που πέτυχαν, με αξιοθαύμαστο τρόπο, να ελευθερώσουν ένα μικρό μέρος του ελληνικού κόσμου, δεν κατάφεραν τελικά να δομήσουν ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 από τις ξένες δυνάμεις* που δεν συμφωνούσαν με το όραμά του, το νέο έθνος-κράτος της Ελλάδας έγινε ένα προτεκτοράτο της Δύσης, με υπηκόους που φαίνεται στις μέρες μας να έχουν άγνοια της πολιτισμικής τους ταυτότητας.
Συνεπώς το ερώτημα είναι: Μπορούν οι σημερινοί Έλληνες να συναισθανθούν την ιστορική ευθύνη που τους παραχώρησε ο Κολοκοτρώνης στο τέλος της ομιλίας του στην Πνύκα: «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου [σημ.: την καλλιέργεια της δημοκρατίας, θα λέγαμε σήμερα] και την φρόνιμον ελευθερία.»
Ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα…
--------------
*Οι Άγγλοι αρνούνται μέχρι σήμερα να ανοίξουν το φάκελο: «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS» (Η Δολοφονία του Καποδίστρια) που φέρει υπότιτλο στη Γαλλική: «MINISTER DE LA JUSTICE A’ SA MAJESTE LE ROIS POOR LA REGENCE»), στον οποίο είναι συγκεντρωμένα, από τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Maouer, όλα τα στοιχεία για τη δολοφονία του Καποδίστρια . Η άρνηση των Βρετανών αποτελεί σοβαρή ένδειξη ότι η δολοφονία του Καποδίστρια δεν μπορεί να οφείλονταν απλώς στην προσωπική αντιπαράθεση του κυβερνήτη με τους Μαυρομιχάληδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου