Γιατρέ μου, πνέω τα λοίσθια;

 Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

ΜΥΡΣΙΝΗ ΖΟΡΜΠΑ: «Μετά το τέλος της παρέλασης και τον κενό νοήματος επίσημο εορτασμό με την ελεήμονα συνδρομή κάτι αγγαρεμένων ξένων επισήμων στον έρημο δημόσιο χώρο της πονεμένης και σε αποκλεισμό πόλης, μετά την ασημαντολογία και τιποτολογία των σχολιασμών της δημόσιας τηλεόρασης, μετά τις αερολογίες και τις αφόρητες κοινοτοπίες λόγων και χαιρετισμών, ας ξαναβρούμε το χιούμορ και την αλήθεια μας κι ας ξεχάσουμε γρήγορα όσα είδαμε».

          Τάδε έγραψε η εν  λόγω κερία, πρώην υπουργός Πολιτισμού παρακαλώ. Δηλαδή μανδάμ, τί  ήθελες να πουν οι εκφωνητές της ΕΡΤ; Ήθελες να διαλαλούν ολημερίς αυτό που είδα να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, ότι η ανάκρουση του εθνικού ύμνου προσβάλλει τις μειονότητες;  Ήθελες να μην έλθει κανείς ξένος να τιμήσει την επέτειο; Ήθελες τί;  Ή μήπως να διαβάζουν αποσπάσματα από το...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ του Μαρξ; Εκτός αν ήθελες να θυμίσεις, ότι υπάρχουν και λαθρομετανάστες που δεν πρέπει ομοίως να προσβάλλονται, έστω και αν κατεβαίνουν σε πορείες παρά το λοκντάουν, χωρίς να τους διαλύει  η Αστυνομία.  

      Εγώ, πριν αρχίσω να γράφω τούτο το αρθρίδιο, άκουσα και είδα τρεις φορές τούτο που μου έστειλε μία φίλη. Ανατρίχιαζα και δάκρυζα κάθε φορά. Και με τους στίχους* του Ελύτη μας και με τη μουσική τού Μίκη μας και με την απόδοση της χορωδίας τού Κόκκινου Στρατού.

 

     Κι’ αφού τελείωσα, άκουσα και τούτο που μου έστειλε άλλη φίλη, για να συγκινηθώ και με τους αμερικανούς στρατιωτικούς που τραγουδούν στα ελληνικά για τον χορό του Ζαλόγγου, άλλον ένα ….. μύθο γύρω από την Τουρκοκρατία. 

 

      Και με βασάνιζε η σκέψη, τί μυαλά μπορεί να κουβαλάει όλο αυτό το σκυλολόι που μηδενίζει ο,τιδήποτε το εθνικό. Μοιραία θυμήθηκα [ανακάλεσα στη μνήμη μου που λένε οι μορφωμένοι, μεταξύ των οποίων και η ΠτΔ κερά-Κατερίνα] ένα συγκλονιστικό περιστατικό που βίωσα τέλη της δεκαετίας του ΄50. Να με συμπαθάτε που θα μιλήσω για το Κολλέγιο Αθηνών, αλλά δεν πρόκειται για το Κολλέγιο του Κούλη, του Ν. Γεωργιάδη, του Παπακωνσταντίνου και των λοιπών κωλ[εγι]όπαιδων.  Πρόκειται για το δικό μου Κολλέγιο.

 https://taxalia.blogspot.com/2011/11/blog-post_5954.html

 

     Υπήρχε, λοιπόν, ο θεσμός τού χριστουγεννιάτικου εράνου. Κάθε χρόνο συγκεντρώναμε χρήματα και χτίζαμε μία σχολική αίθουσα ή εμπλουτίζαμε μία βιβλιοθήκη σε κάποιο ακριτικό χωριό. Μαζευτήκαμε, λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, στο αμφιθέατρο, για να μας ανακοινώσει ο Πρόεδρος του 15μελούς [από τότε είχαμε 15μελές] το αποτέλεσμα του εράνου. Ο Πρόεδρος ανέβηκε στη σκηνή τού θεάτρου και ανακοίνωσε το ποσό που συγκεντρώθηκε. Στη συνέχεια είπε πώς είχαν διαλέξει ένα χωριό σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το επισκέφθηκε μία αντιπροσωπεία, για να συζητήσει με τον κοινοτάρχη τί θα ήθελε να κάνουμε για το χωριό. Και χωρίς δισταγμό ο κοινοτάρχης είπε: «Θέλουμε μία τεράστια σημαία, να την υψώνουμε και να τη βλέπουν απέναντι τα αδέλφια μας». Και αμέσως ξεδίπλωσε ο Πρόεδρος με τη βοήθεια 5-6 συμμαθητών του μία τεράστια γαλανόλευκη που κάλυπτε όλη τη σκηνή του θεάτρου: «Αυτή θα τους πάμε» βροντοφώναξε. Ακολούθησε πανζουρλισμός από χειροκροτήματα και ποδοβολητά.

      Αλλά εμείς ήμασταν εθνίκια, όπως μας ενημέρωσε με καθυστέρηση αρκετών δεκάδων ετών το ακούον εις το όνομα «Καρανίκας» τσογλάνιον που δεν έκανε καριέρα, για να μην πάθει χολέρα.

      Τα θυμάμαι και ριγώ γιατρέ μου. Σίγουρα νοσώ, όπως με ενημέρωσε και η κερά Μυρσίνη. Πες μου σε παρακαλώ «πόσο άρρωστος είμαι; Αλλά να ξέρεις, μη μου δώσεις φάρμακα. Δεν θέλω να γίνω καλά».

Σώτος   -  βαρέως πάσχων εκ χρονίας ανιάτου εθνικής ακράτειας

*Διευκρίνιση: ο ποιητής δεν είχε κατά νουν τη Ζορμπά και τους ομοίους της, όταν έγραφε για μυρσίνη.