ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ ΜΟΥ ΜΙΣΕΨΕΣ, ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ ΣΕ ΧΑΝΩ,
ΑΝΟΙΞΗ, ΓΙΕ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΓΕΣ ΚΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕΣ ΑΠΑΝΩ…
Το εργατικό κίνημα καλείται, με αφορμή τη φετινή Πρωτομαγιά, να τοποθετηθεί πάνω στην κατάσταση που διαμορφώνει για την πατρίδα μας η κυβέρνηση των Νενέκων, τόσο συνολικά όσο και απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα.
Ήδη, μιλούμε για «Εργατική» Πρωτομαγιά τη στιγμή που οι άνεργοι αποτελούν το 1/3 του εργατικού δυναμικού, που οι μακροχρόνια άνεργοι είναι πάνω από 800.000 άνθρωποι, και που η πλειοψηφία τους βρίσκεται κυριολεκτικά στο περιθώριο της όποιας «προνοιακής» πολιτικής, η οποία πλέον εμφανίζεται σαν μεγαλόψυχη απόδοση ελεημοσύνης και όχι σαν υποχρέωση της Πολιτείας να δημιουργεί το πλαίσιο για εργασία και ειδίκευση στους εργαζόμενους.
Μιλούμε για «Εργατική» Πρωτομαγιά τη στιγμή που σε 350.000 (όσος ο αριθμός των θυμάτων της Ποντιακής Γενοκτονίας) οικογένειες δεν υπάρχει εργαζόμενο μέλος. Τη στιγμή που 500.000 νέοι έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα μας για να εργαστούν στο εξωτερικό, απαλλάσσοντας τα στατιστικά των ντόπιων υπαλλήλων του Σόιμπλε και του Σόρος από ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας.
Μιλούμε για «Εργατική» Πρωτομαγιά τη στιγμή που πάνω από τους μισούς «εργαζόμενους» που προσλαμβάνονται προορίζονται για εκ περιτροπής, εποχιακή ή περιορισμένου ωραρίου απασχόληση. Σε μιαν εποχή που οι δουλειές εξαφανίζονται, που η χώρα βυθίζεται σε μια καθοδική σπείρα παρακμής, οικονομικής και παραγωγικής, και όχι μόνο. Σε μιαν εποχή που καλλιεργεί τον ανταγωνισμό με τον διπλανό μας παντού, αλλά και για έναν αναξιοπρεπή μισθό, που απεχθάνεται τις συλλογικότητες και αναδεικνύει το άτομο-καταναλωτή ως τον υποδειγματικό πιστό της νέας λατρείας του εμπορεύματος.
Εμείς, σε αυτό τον ρόλο που μας επιφυλάσσει η Νέα Τάξη κι οι ντόπιοι υπάλληλοί της, δεν έχουμε θέση. Επιβάλλεται να επεξεργαστούμε άλλες απαντήσεις στην επέλαση των κυβερνητικών σχεδίων για τους εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους, θέσεις που θα στηρίζονται στην ελληνική πραγματικότητα και δεν θα μεταφυτεύονται από άλλα μοντέλα και καταστάσεις της Δύσης, διανθισμένα με μπόλικες ριζοσπαστικές παρόλες. Απαντήσεις συνολικές, γιατί αυτό που ζούμε είναι απότοκο ενός πλέγματος προβλημάτων που πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με μια συνολική απάντηση.
Έτσι, η καταστροφή της παραγωγής στην πατρίδα μας πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, με έμφαση τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα. Ειδικά στον Πειραιά, την πρώτη κάποτε βιομηχανική πόλη της πατρίδας μας, θέση στην οποία τον έφερε ακριβώς η εξειδίκευση, δημιουργία τεχνογνωσίας και η επινοητικότητα των εργαζομένων, τεχνιτών και των μαστόρων μας (και όχι του κεφαλαίου, αφού αυτό υπήρχε αφθονότερο σε άλλες χώρες), η αναζωογόνηση του δευτερογενούς τομέα θα επιτρέψει την επαναδημιουργία εξειδικευμένων θέσεων εργασίας, τη διάσωση πολύτιμης μαστορικής γνώσης και την παραπέρα ανάπτυξή της.
Η παραγωγή απαιτεί όμως κι ελεύθερους ανθρώπους που θα τη στηρίξουν, σε μια πατρίδα ανεξάρτητη και όχι απειλούμενη. Απαιτεί ακόμα μια κοινωνία με συλλογικότητα, συνειδητοποίηση και συνοχή και όχι άθροισμα αδύναμων ατόμων. Μια κοινωνία που θα ορθώσει το ανάστημά της στους σχεδιασμούς των Κουίσλινγκ και των ξένων αφεντικών τους.
Μια απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα θα αρδευτεί υποχρεωτικά από την αγωνιστική και αντιστασιακή μας παράδοση, από τους αγώνες του λαού μας για τα εργατικά του δικαιώματα, από το Κιλελέρ, τους αγώνες των μεταλλωρύχων στη Σέριφο και τους αγώνες των καπνεργατών του 1933 στην Καβάλα και του 1936 στη Θεσσαλονίκη μέχρι τις απεργίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, από την πάλη για εθνική χειραφέτηση μέσα από αιώνες σκλαβιάς και επιβουλής από την καταδυναστευτική Ανατολή και την αποικιοκρατική Δύση. Ο Μαρίνος Αντύπας, ο πρωτεργάτης του Κιλελέρ και εθελοντής στις Κρητικές επαναστάσεις για την Ένωση με τη Ελλάδα, συμπυκνώνει τη σύνθεση αυτή.
Μια απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα θα στηριχτεί στη δική μας ταυτότητα, στο κοινοτικό μοντέλο, την αλληλεγγύη, την πολυειδίκευση, τα μικρά μεγέθη, αυτά που ευνοούν την Άμεση Δημοκρατία και που επιτρέπουν την έκφραση του λαού και όχι των μηχανισμών χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Θα συναντηθεί με άλλες ταυτότητες, εμπειρίες και αγωνιστικές παραδόσεις από όλο τον κόσμο, όπως τους Ζαπατίστας, τους Κούρδους, τους λαούς που αποικιοκρατούνται εκ νέου από τη Νέα Τάξη, τους σύγχρονους σκλάβους των εργοστασίων των χωρών φτηνής παραγωγής που κατακλύζουν την παρακμάζουσα Δύση. Θα φωτιστεί από το παράδειγμα του Τάσου Τούση, του Λούη Τίκα που εξήγαγε τους εργατικούς αγώνες στην Αμερική, των εργατών του Σικάγου, από τους αγώνες των λαών για εθνική ανεξαρτησία, του Καραϊσκάκη, του Τσε Γκεβάρα, του Γρηγόρη Αυξεντίου και του Δασκαλογιάννη.
Μια απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα θα είναι συνολική ή δεν θα υπάρξει καθόλου. Σε μια συγκυρία όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και η ίδια μας η υπόσταση σα λαός αντιμετωπίζουν συνεχείς προκλήσεις, η ανάδυση του καθενός μας από τα βάθη του καναπέ και της αποστρατείας και η στράτευσή του σε έναν συλλογικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής είναι η μόνη διέξοδος.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
ΑΡΔΗΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΑΝΟΙΞΗ, ΓΙΕ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΓΕΣ ΚΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕΣ ΑΠΑΝΩ…
Το εργατικό κίνημα καλείται, με αφορμή τη φετινή Πρωτομαγιά, να τοποθετηθεί πάνω στην κατάσταση που διαμορφώνει για την πατρίδα μας η κυβέρνηση των Νενέκων, τόσο συνολικά όσο και απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα.
Ήδη, μιλούμε για «Εργατική» Πρωτομαγιά τη στιγμή που οι άνεργοι αποτελούν το 1/3 του εργατικού δυναμικού, που οι μακροχρόνια άνεργοι είναι πάνω από 800.000 άνθρωποι, και που η πλειοψηφία τους βρίσκεται κυριολεκτικά στο περιθώριο της όποιας «προνοιακής» πολιτικής, η οποία πλέον εμφανίζεται σαν μεγαλόψυχη απόδοση ελεημοσύνης και όχι σαν υποχρέωση της Πολιτείας να δημιουργεί το πλαίσιο για εργασία και ειδίκευση στους εργαζόμενους.
Μιλούμε για «Εργατική» Πρωτομαγιά τη στιγμή που σε 350.000 (όσος ο αριθμός των θυμάτων της Ποντιακής Γενοκτονίας) οικογένειες δεν υπάρχει εργαζόμενο μέλος. Τη στιγμή που 500.000 νέοι έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα μας για να εργαστούν στο εξωτερικό, απαλλάσσοντας τα στατιστικά των ντόπιων υπαλλήλων του Σόιμπλε και του Σόρος από ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας.
Μιλούμε για «Εργατική» Πρωτομαγιά τη στιγμή που πάνω από τους μισούς «εργαζόμενους» που προσλαμβάνονται προορίζονται για εκ περιτροπής, εποχιακή ή περιορισμένου ωραρίου απασχόληση. Σε μιαν εποχή που οι δουλειές εξαφανίζονται, που η χώρα βυθίζεται σε μια καθοδική σπείρα παρακμής, οικονομικής και παραγωγικής, και όχι μόνο. Σε μιαν εποχή που καλλιεργεί τον ανταγωνισμό με τον διπλανό μας παντού, αλλά και για έναν αναξιοπρεπή μισθό, που απεχθάνεται τις συλλογικότητες και αναδεικνύει το άτομο-καταναλωτή ως τον υποδειγματικό πιστό της νέας λατρείας του εμπορεύματος.
Εμείς, σε αυτό τον ρόλο που μας επιφυλάσσει η Νέα Τάξη κι οι ντόπιοι υπάλληλοί της, δεν έχουμε θέση. Επιβάλλεται να επεξεργαστούμε άλλες απαντήσεις στην επέλαση των κυβερνητικών σχεδίων για τους εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους, θέσεις που θα στηρίζονται στην ελληνική πραγματικότητα και δεν θα μεταφυτεύονται από άλλα μοντέλα και καταστάσεις της Δύσης, διανθισμένα με μπόλικες ριζοσπαστικές παρόλες. Απαντήσεις συνολικές, γιατί αυτό που ζούμε είναι απότοκο ενός πλέγματος προβλημάτων που πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με μια συνολική απάντηση.
Έτσι, η καταστροφή της παραγωγής στην πατρίδα μας πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, με έμφαση τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα. Ειδικά στον Πειραιά, την πρώτη κάποτε βιομηχανική πόλη της πατρίδας μας, θέση στην οποία τον έφερε ακριβώς η εξειδίκευση, δημιουργία τεχνογνωσίας και η επινοητικότητα των εργαζομένων, τεχνιτών και των μαστόρων μας (και όχι του κεφαλαίου, αφού αυτό υπήρχε αφθονότερο σε άλλες χώρες), η αναζωογόνηση του δευτερογενούς τομέα θα επιτρέψει την επαναδημιουργία εξειδικευμένων θέσεων εργασίας, τη διάσωση πολύτιμης μαστορικής γνώσης και την παραπέρα ανάπτυξή της.
Η παραγωγή απαιτεί όμως κι ελεύθερους ανθρώπους που θα τη στηρίξουν, σε μια πατρίδα ανεξάρτητη και όχι απειλούμενη. Απαιτεί ακόμα μια κοινωνία με συλλογικότητα, συνειδητοποίηση και συνοχή και όχι άθροισμα αδύναμων ατόμων. Μια κοινωνία που θα ορθώσει το ανάστημά της στους σχεδιασμούς των Κουίσλινγκ και των ξένων αφεντικών τους.
Μια απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα θα αρδευτεί υποχρεωτικά από την αγωνιστική και αντιστασιακή μας παράδοση, από τους αγώνες του λαού μας για τα εργατικά του δικαιώματα, από το Κιλελέρ, τους αγώνες των μεταλλωρύχων στη Σέριφο και τους αγώνες των καπνεργατών του 1933 στην Καβάλα και του 1936 στη Θεσσαλονίκη μέχρι τις απεργίες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, από την πάλη για εθνική χειραφέτηση μέσα από αιώνες σκλαβιάς και επιβουλής από την καταδυναστευτική Ανατολή και την αποικιοκρατική Δύση. Ο Μαρίνος Αντύπας, ο πρωτεργάτης του Κιλελέρ και εθελοντής στις Κρητικές επαναστάσεις για την Ένωση με τη Ελλάδα, συμπυκνώνει τη σύνθεση αυτή.
Μια απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα θα στηριχτεί στη δική μας ταυτότητα, στο κοινοτικό μοντέλο, την αλληλεγγύη, την πολυειδίκευση, τα μικρά μεγέθη, αυτά που ευνοούν την Άμεση Δημοκρατία και που επιτρέπουν την έκφραση του λαού και όχι των μηχανισμών χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Θα συναντηθεί με άλλες ταυτότητες, εμπειρίες και αγωνιστικές παραδόσεις από όλο τον κόσμο, όπως τους Ζαπατίστας, τους Κούρδους, τους λαούς που αποικιοκρατούνται εκ νέου από τη Νέα Τάξη, τους σύγχρονους σκλάβους των εργοστασίων των χωρών φτηνής παραγωγής που κατακλύζουν την παρακμάζουσα Δύση. Θα φωτιστεί από το παράδειγμα του Τάσου Τούση, του Λούη Τίκα που εξήγαγε τους εργατικούς αγώνες στην Αμερική, των εργατών του Σικάγου, από τους αγώνες των λαών για εθνική ανεξαρτησία, του Καραϊσκάκη, του Τσε Γκεβάρα, του Γρηγόρη Αυξεντίου και του Δασκαλογιάννη.
Μια απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα θα είναι συνολική ή δεν θα υπάρξει καθόλου. Σε μια συγκυρία όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και η ίδια μας η υπόσταση σα λαός αντιμετωπίζουν συνεχείς προκλήσεις, η ανάδυση του καθενός μας από τα βάθη του καναπέ και της αποστρατείας και η στράτευσή του σε έναν συλλογικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής είναι η μόνη διέξοδος.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
ΑΡΔΗΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
