Να είσαι λέει δικαστική λειτουργός χωρίς κάποια εμφανή συστημική εξάρτηση και ξαφνικά να σε παίρνει μια κυβέρνηση από την ησυχία της 17ης θέσης (σημ. με ποδοσφαιρικούς όρους, ακόμη και η τελευταία θέση δεν οδηγεί σε υποβιβασμό αυτόν που την κατέχει) ενός δικαστηρίου που έχει την....
ευθύνη της παρακολούθησης των κατώτερων δικαστηρίων και να σε ορίζει επικεφαλής των εισαγγελέων όλης της χώρας.Την ώρα που ακόμη δεν έχουν στεγνώσει τα εδάφη από μια φυσική καταστροφή και που δεν έχουν κλείσει χρόνο τα πτώματα στους τάφους τους από μια σιδηροδρομική.
Με…φιλική συμμετοχή και στις δύο καταστροφές ενός διαπλεκόμενου και συνάμα ανίκανου κράτους που καθρεπτίζεται μέσα από τη βιτρίνα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Ούτε στον χειρότερο εχθρό σας…
Μιλάμε για τον δυσκολότερο σταυρό που μπορεί να κουβαλήσει κανείς.
Μια κατάσταση που μπορεί να ωθήσει μέχρι και τους άθρησκους να ασπαστούν μία συγκεκριμένη, πολύ ανθρώπινη, θρησκεία.
Αυτή της ματαιοδοξίας.
Μία συνθήκη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τους άθεους να λατρέψουν ως θεό το Σύστημα που -εκεί που δεν το περιμένουν- τους αγγίζει πλέον φιλικά και με νόημα στον ώμο και τους δείχνει τον δρόμο για τη… Γη της Επαγγελίας.
Αρκεί να θυσιάσουν μερικά πράγματα στο βωμό του.
Πράγματα δικά τους που σε λίγο καιρό θα τους φαντάζουν πως ήταν πάντα ξένα και πράγματα ξένα που θα έπρεπε να φαντάζουν για πάντα δικά τους.
Τόσο μεγάλος ο σταυρός το να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του συστήματος (μέσω του ανθρώπου που κατέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή που τους συμβαίνει αυτό τη θέση του πρώτου υπουργού των πολιτών) που κάνουν τον σταυρό τους κάθε βράδυ να μην προκύψουν στοιχεία (σε υποθέσεις που εξετάζονται) που να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.
Τόσο βαρύς αυτός ο σταυρός της μετά-συστημικής, προσωπικής, ανάστασης τους που κοντοστέκονται και ανάβουν κεράκια στα εκκλησάκια που συναντούν στον δρόμο τους να μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και εμφανιστούν στοιχεία που να μην μπορούν να προτρέψουν τους κατώτερους δικαστικούς να αγνοήσουν.
Τόσο μεγάλη πρόκληση η επιτυχής μεταφορά του μέχρι την φωταγωγημένη πύλη του συστημικού παραδείσου που προσεύχονται κάθε πρωί να μπορούσε να γίνει ένα θαύμα και να κλείσουν άρον άρον όλες τις έρευνες που μπορεί να εκθέσουν τους αρχιερείς της Εκκλησίας του Συστήματος και να κάνουν το εκκλησίασμα να αμφισβητήσει την θεία του αυθεντία.
Όχι όλο το εκκλησίασμα φυσικά.
Αν μπορούσε να γίνει αυτό θα είχαν αλλάξει τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
Οι περισσότεροι όμως από τους απλούς πιστούς, αυτοί που περισσότερο θέλουν να ελπίζουν παρά πιστεύουν, παρασύρονται από τους ζηλωτές.
Από φανατικά ανθρωπάκια που αν και στα κατώτερα στρώματα υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία έτυχε να βρεθούν και συντηρούν στα ανώτερα στρώματα όλα όσα διατηρούν την ίδια κακή κατάσταση σε όλα όσα αποτελούν ένα κράτος.
Φανατικά χρυσόψαρα που προτιμούν να ξεχνάνε πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, τι κι αν το σύστημα μοιάζει με ένα παραφυσικά τεράστιο ψάρι που, ακατάλληλο να καταναλωθεί από τους πολίτες, φυσικό επακόλουθο να μας καταναλώνει, μια κοινωνία που πλέει χωρίς πυξίδα σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό.
Την ίδια ώρα που η κάθε συνταγή που μαγειρεύεται και μας σερβίρεται από αυτό μας κοστίζει πανάκριβα και όχι μόνο σε χρήμα ή σε εκπτώσεις στην όποια ηθική μας.
Να μας κοστίζει ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές που δεν μπορούν να εκτιμηθούν ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου, μπορούν όμως να μην αξίζουν τίποτα για τους εκάστοτε ζηλωτές που λατρεύουν το σύστημα μέσα από ένα κόμμα.
Ειδικά εκείνους τους ζηλωτές που έτυχε να κατέχουν (ή να κατείχαν) και κάποια υποτίθεται θέση ευθύνης, σε κάποιου είδους επάγγελμα – λειτούργημα ώστε να το αισθάνονται κομμάτι του εαυτού τους.
Και τα λατρεύουμε τα κομμάτια μας και δυσκολευόμαστε να τα αποχωριστούμε. Ακόμη και αν όλα και όλοι μας λένε πως πρέπει.
Ακόμη και αν είναι σάπια και κινδυνεύει η ζωή μας.
Προτιμάμε να τα σκεπάζουμε και να τα κρύβουμε ακόμη και αν δεν υπάρχει θεραπεία αντί να κοιτάμε να τα βγάλουμε από την καθημερινότητα μας ώστε να μην υποφέρουμε εμείς και οι γύρω μας.
Οι κοντινοί μας μαζί μας, οι πιο μακρινοί μας από τη δυσωδία.
Τόσο πολύ που ακόμη και να τα αφαιρέσουμε συνεχίζουμε να διατηρούμε την αίσθηση τους και να τα εξιδανικεύουμε και να τα υποστηρίζουμε, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει.
Κόμμα που λατρεύει με τη σειρά του τέτοιους αδιαπραγμάτευτης πίστης ζηλωτές που παρασέρνουν και τους λιγότερο πιστούς, κάτι το οποίο του επιτρέπει να υπάρχει, να παραμένει σε αυτή την κακή ποιότητα και να διεκδικεί ακόμη και την κορυφαία καρέκλα της εξουσίας για τον αρχηγό.
Σύστημα που χάρη σε αυτόν τον αόρατο για πολλούς σχεδιασμό όποιον και να βάλει στην πρώτη καρέκλα μιας εξουσίας, όπως στην εισαγγελία του «Αγίου Πνεύματος» των δικαστηρίων της χώρας, θα τον μετατρέψει σε δεξιό (ή αριστερό, ανάλογα το κόμμα που κυβερνά) ψάλτη.
Πρόσωπο πρώτης προβολής που θα κάνει συνεχώς τον σταυρό του και θα λέει όλα τα τυπικά και συγκεκριμένα των συστημικών εγχειριδίων ελπίζοντας την ώρα της… τελικής κρίσης να ακούσει «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες«.
Να ακούσει ένα «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, πιστό μου πλέον τέκνο, ώστε να διατηρηθεί η Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία λειτουργούμε ως πρόσωπα».
Γιατί σε αυτό το σύστημα δεν θα άκουγε ποτέ «μπράβο που έκανες το καλύτερο για να γίνουμε όλοι καλύτεροι».
Αρχιερείς, ιερείς, εκκλησίασμα.
Τόσο βαθιά είναι τα θεμέλια αυτής της θρησκείας που όσοι ασπάζονται ως νομοτέλεια όλο αυτό το τερατώδες, κακάσχημο οικοδόμημα να αδυνατούν πλέον να νιώσουν ενσυναίσθηση.
«…Εντάξει, γιατί δέχτηκαν και έχτισαν και αυτοί δίπλα στο δάσος, πάνω σε ρέματα, μέσα σε πρώην λίμνη… Γιατί πήγαν μπροστά μπροστά στο τρένο και δεν κάθισαν πίσω που είναι πιο ασφαλές σημείο… Γιατί πήγε στο Α.Τ ενώ δεν είχε επιμείνει σε παλιότερη καταγγελία… Ας είναι όλοι αυτοί η θυσία για να αλλάξουν τα πράγματα,… Τιμήστε τους βουβά… Ανάψτε κανένα κεράκι… Τι να την κάνετε την δικαίωση, μήπως θα έρθουν πίσω..« και άλλες τέτοιες για τα μπάζα δηλώσεις από ανθρώπινα κακόμορφα (εσωτερικά) «μπάζα».
Είτε αφορά έναν άνδρα που παγιδεύεται με το όχημα του και καίγεται ζωντανός σε ένα κακής ρυμοτομίας οικισμό (που το κράτος επέτρεψε να υπάρξει) με άχρηστους, βυσματικά ανερχόμενους γαλονάδες που δεν έχουν την ικανότητα ή τη διάθεση να εκτιμήσουν σωστά μια κατάσταση ή να διαθέτουν λειτουργικό πλάνο αντιμετώπισης.
Είτε αφορά μια γιαγιά που σκαρφαλώνει στα κεραμίδια για να σωθεί επειδή οι πολιτειακοί άρχοντες έχουν συνηθίσει να μην κάνουν ό,τι θα έπρεπε ώστε μια φυσική καταστροφή να περιοριστεί όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό.
Είτε αφορά σε νεαρά παιδιά που τη μια χαίρονται τη ζωή και την άλλη στιγμή γίνονται μαζικά ανάμνηση για τους δικούς τους (μια κοπέλα έγινε κυριολεκτικά ανάμνηση αφού δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα κάτι από αυτή) γιατί υπουργοί δεν ενδιαφέρονται να δείξουν έργο παρά μόνο να μοστράρουν την φάτσα τους στα κανάλια και να κοντράρονται -εκ του ασφαλούς- με τους αντιπάλους τους στη βουλή για τα χάπατα που τους ψηφίζουν (και με τη βοήθεια από κανένα ρουσφετάκι) ακόμη και αν δεν διαθέτουν τίποτα πέρα από ένα επώνυμο.
Υπουργοί που επιτρέπουν (αν όχι στηρίζουν) ιδιώτες να σπέρνουν διαφθορά και να αλωνίζουν κέρδη ακόμα και αν κατά τον…θερισμό ανασφάλιστες λαμαρίνες θερίζουν αθώο κόσμο και αδήλωτα, επικίνδυνα και παράνομα μεταφερόμενα χημικά δημιουργούν εικόνες αποκάλυψης και ψήνουν ζωντανούς, σε σημείο να μην αναγνωρίζονται, παρά μόνο μέσω εξέτασης DNA, ανθρώπους.
Είτε αφορά σε ανθρώπους που πέφτουν νεκροί μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα επειδή το σύστημα ως ολότητα επιτρέπει σε πολλούς ταυτόχρονα να έχουν ξεχάσει το τελευταίο τμήμα του όρκους τους:
«Να εκπληρώ ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου και να διάγω γενικά ως πιστός και φιλότιμος Αστυνομικός.»
Πως λοιπόν η χι δικαστική λειτουργός που βρέθηκε ξαφνικά στη θέση που βρέθηκε να βρει το θάρρος να πει στους πολιτικούς της προϊστάμενους «τώρα κάντε το σταυρό σας»;
Πως να τους εκπλήξει δυσάρεστα και εμάς ευχάριστα;
Θα μιλούσαμε για θαύμα και θαύματα δεν γίνονται.
Θέλει πραγματική προσπάθεια η αλλαγή προς το καλύτερο και εμείς (όλοι σαν σύνολο) δεν είμαστε σε θέση να τη ζήσουμε.
Όπως και αν την ονομάζαμε.
Προτιμά λοιπόν το εύκολο.
Να κάνει εκείνη το σταυρό της να πάνε όλα καλά για αυτήν και εν τη ρύμη της σχεδόν μηχανικής κίνησης της, στο συστημικό σοκάκι που την έβαλαν να βαδίσει, να της ξεφεύγει και στον λόγο της μια αντίστοιχη προτροπή στους συγγενείς των θυμάτων.
Είπαμε, η έλλειψη ενσυναίσθησης.
Αρχιερείς και ιερείς και ψάλτες και όλο το «κακό συναπάντημα» της οργανικής διάταξης του συστήματος στα μεσαία και ανώτερα κλιμάκια τους με εκκλησίασμα μια δεξαμενή θεοσεβούμενων «πίστευε και μη ερεύνα» (χωρίς κόμμα στο μη) φανατικών προς την υπάρχουσα Τάξη Πραγμάτων πιστών που όλοι μαζί την υπηρετούν τυφλά, ο καθένας για τους λόγους του, όσο νοσηρό και να είναι το έργο που προάγει και το αποτέλεσμα που παράγουμε ως σύνολο.
Κακό συναπάντημα που στα χαμηλά επίπεδα, αυτά του εκκλησιάσματος, καλύπτεται κάτω από έναν ψεύτικο μανδύα αστικής ευγένειας όσο καιρό η καθημερινότητα δεν έχει ζητήματα που να δημιουργούν θεμελιώδη ερωτήματα για την ποιότητα του συστήματος που η κεφαλή της κομματικής εκκλησιάς του τύχει να εκπροσωπεί ως κυβέρνηση όμως παραμονεύει να εκδηλωθεί καθολικά σαν λυσσασμένο, μεξικάνικο Τσιουάουα όποτε νομίζει πως απειλείται το ίδιο, ακόμη και αν εσύ θες απλά να το απομακρύνεις από έναν κακό κηδεμόνα, στις πράξεις του οποίου αυτό έχει εθιστεί να τις θεωρεί φυσιολογικές, εξ ου και ο μιμητισμός και η κακή του συμπεριφορά.
Πως να μη ζούμε λοιπόν σε μια χώρα που όλοι, ακόμη και οι άθρησκοι και οι άθεοι να μην κάνουμε καθημερινά τον σταυρό μας που από ίσως από σύμπτωση ζήσαμε μια ακόμη μέρα και δεν έχουμε γίνει στατιστικό στοιχείο;
Ούτε ο λόγος της προτροπής από άτομα εξουσίας προς τους συγγενείς μας, τους φίλους και τους γνωστούς να ανάψουν κανένα κεράκι να τιμήσουν τη μνήμη μας γιατί να μας τιμήσει το κράτος με την τιμωρία όλων των υπευθύνων, ειδικά εκείνων στις καρέκλες – θρόνους που χάρη σε «θείους» νόμους κομμένους και ραμμένους (από τους ίδιους) στα μέτρα τους συνεχίζουν, σαν μικροί, ανέγγιχτοι θεοί, να ζουν τη ζωούλα τους, μοιάζει χλωμό σαν πτώμα…
Κάντε λοιπόν έστω τον σταυρό σας, αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο, να υπάρξουν κάποια στιγμή τόσοι όσοι να μπορούν να ξεκινήσουν μια αλληλουχία γεγονότων που να δώσουν τα εφόδια στους επόμενους για μια εκκίνηση
Τόσοι που να το έχουν σιχαθεί τόσο πολύ όλο αυτό που να μην γίνονται λυσσασμένα, συστημικά, γελοία σκυλάκια αλλά να «γαβγίζουν» προς τα κακώς κείμενα, ακόμη και του δικού τους πολιτικού ναού.
Τόσοι που να συνεχίζουν μεν να ελπίζουν σε θαύματα μέσω της ψήφου όμως να μην μένουν να προσεύχονται από μέσα τους αλλά να ασκούν κριτική στα κακώς κείμενα.
Τόσοι που να δώσουν ώθηση σε επόμενες γενιές να αξίζουν περισσότερο από εμάς και να δημιουργήσουν κάτι αυθεντικό και καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου