Ο φρέσκος στόκος δήμαρχος Αθηναίων που διαδέχθηκε τον ξεραμένο προηγούμενο στόκο ανέβασε στη σκηνή ένα κοριτσάκι γιατί νόμιζε πως ήταν από την Παλαιστίνη, στόκοι ρατσιστές τον έκραζαν ενώ στόκοι....
Μόλις αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα όλοι μαζί απλά άλλαξαν θέση και συνέχισαν χωρίς να κοιτάξουν ούτε στιγμή στον καθρέπτη τους πόσο γελοίο θέαμα παρουσίασαν και παρουσιάζουν.
Κανείς τους (ούτε αυτός που το έκανε ούτε αυτοί που αντέδρασαν απλά αντανακλαστικά, όπως και οτιδήποτε χωρίς εγκέφαλο, απλά με νευρικό σύστημα) δεν στάθηκε εξαρχής, μόνιμα και μόνο στο μοναδικό που θα έπρεπε να έχει αξία.
Ένα κοριτσάκι σαν κοριτσάκι, σαν ηλικία.
Πέρα από χρώμα, όνομα, καταγωγή, παρελθόν.
Ένα κοριτσάκι σαν το μέλλον.
Όχι, ένα τέτοιο κοριτσάκι, χωρίς κάποια ταμπέλα να του φοριέται αυθαίρετα από κάθε πολιτική και ιδεολογική μαφία και να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του δεν πουλάει στην ανεγκέφαλη μάζα της κάθε πλευράς και κάθε χαμηλής ή υψηλής θέσης σε αυτή τη απέραντη φάρμα με τις πάμπολλες πολιτικές και ιδεολογικές στάνες.
Εκεί όπου μένουν αμέτρητα δίποδα ζώα που νομίζουν πως… καλπάζουν ελεύθερα ενώ στη πλειοψηφία τους «επιλέγουν» να ξυπνάνε και να κοιμούνται μέσα σε κάτι που είναι επίσης κλεισμένο κάπου.
Με όσα θεωρούν εχθρούς και ξένους (μεταφορικά και κυριολεκτικά) παραδίπλα τους να κάνουν και νομίζουν ακριβώς τα ίδια.
Με τέτοιο πλήθος κακών «κωμικών» πολιτών και πολιτικών δεν είναι καθόλου περίεργη η τραγωδία από τον… ολικό γύψο της δικτατορίας στη χώρα έχουμε περάσει εδώ και τόσες δεκαετίες στον μόνιμο στόκο της δημοκρατίας στην κοινωνία.
Μόνο γι αυτές τις δύο εναλλακτικές είμαστε ικανοί ως σύνολο.
Είτε περιοριστικό γύψο σε όλο το σώμα είτε στόκο αντί για λειτουργικές συνάψεις στον εγκέφαλο.
Υ. Γ.
Ακόμη δεν κατέκλυσαν πλήρως οι αφοδεύσεις (το μόνο που παράγουν) όλων αυτών τον εικονικά ελεύθερο χώρο ανάμεσα στις στάνες και τα μαντριά.
(Γιατί κάθε βοσκός δίποδων φροντίζει να κρατάει καθαρό τον χώρο που αυτά αφοδεύουν ώστε να νοιώθουν άνετα και φροντισμένα και να παραμένουν εντός παράγοντας το μοναδικό που ενδιαφέρει αυτό το σύστημα, «ψήφο» εμπιστοσύνης ή/και ψήφο στην κάλπη, παρόλο που τα σκατά τους βρίσκονται ουσιαστικά στο ίδιο μέρος.)
Όμως όσο αυτό πλησιάζει να συμβεί τόσο όλα όσα ξυπνάνε και κοιμούνται εκτός όλων (αλλά επίσης εντός) υποχρεώνονται και εκείνα να διαλέξουν ένα μόνιμο μαντρί και στάνη για να μη «πνιγούν στα σκατά» που όμως θα καταλήξουν να στοιβάζονται μέχρι να γίνουν τείχη περίκλειστων στανών και μαντριών στην περίφρακτη τεράστια φάρμα.
Μέχρι τη στιγμή που νομοτελειακά θα πέσουν γιατί τι δομική αντοχή να έχει και τι προστασία να παρέχει (και για πόσο) ένα τοίχος φτιαγμένο από κόπρανα να μας πλακώσουν όλους ανεξαιρέτως.
Τότε και μόνο οι… επιζήσαντες απόγονοι όσων λίγων έχουν/θα έχουν στην πορεία ξεφύγει διανοητικά της φάρμας και θα διδάσκονται/διδάσκουν από όσα παρακολουθούν μπορεί να βρουν ελεύθερο και «εύφορο» έδαφος να δημιουργήσουν από την αρχή κάτι καλύτερο ως σύστημα.
https://365meres.wordpress.com/2024/01/02/apo-ton-gypso-ston-stoko/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου