Συγκράτησα πολλά πράγματα από τα δραματικά γεγονότα των ημερών. Θα μπορούσα να γράψω «ασυδοσία εξουσίας-οχλοκρατία = 1-1» για να περιγράψω επιγραμματικά τον αντιπροχθεσινό βάρβαρο ξυλοδαρμό νεαρού πολίτη από....
άνανδρους και θρασύδειλους αστυνομικούς και τον προχθεσινό κτηνώδη τραυματισμό αστυνομικού από τον άνανδρο και θρασύδειλο όχλο [ΣΗΜ: ομοιογενή όχλο, όχι ετερόκλητο, όπως χαρακτήρισε ο Αλαίκσοις τους συγκεντρωθέντες στο Σύνταγμα την 04.02.2018 για να διακηρύξουν την ελληνικότητα της μίας και μόνης Μακεδονίας].Θυμήθηκα το μάθημα ψυχολογίας που μας δίδασκαν στο Γυμνάσιο [στην εποχή μου δεν υπήρχε ο άχρηστος διαχωρισμός τής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε Γυμνάσιο και Λύκειο]. Ένα από τα κεφάλαια ήταν η «ψυχολογία του όχλου», όπου ο κάθε πικραμένος κρύβεται ανάμεσα στο πλήθος και πίσω από την ανωνυμία διαπράττει αίσχη. Ήλθαν και τα προσωπικά δεδομένα με την προστασία τους και έδεσε το πράγμα. Βλέπω π.χ. κάθε μέρα έξω από το γραφείο μου ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο μπροστά στους κάδους απορριμμάτων να εμποδίζει την εκεί απόρριψη σκουπιδιών, αλλά δεν μπορώ να κράξω τον κάτοχό του αναρτώντας στο διαδίκτυο φωτογραφία με τον αριθμό κυκλοφορίας τού αυτοκινήτου. Ή αναφέρει ο Μπογδάνος την ταυτότητα του αγρίως δαρέντος από τους αστυνομικούς νεαρού και γίνεται ο χαμός. Προφανώς επειδή έχει βεβαρημένο παρελθόν. Αν ήταν άκακο αρνάκι, ουδείς θα έψεγε τον Μπογδάνο.
Εστίασα, όμως, περισσότερο σε μία δήλωση του άλλου πικραμένου: του Αντιπροέδρου
της κυβέρνησης και πρώην Προέδρου του ΣτΕ
κ. Πικραμμένου, ο οποίος είπε συνεντευξιαζόμενος:
«όντως μπορεί να υπάρχουν αδιέξοδα σε θέματα αρμοδιότητας
δικαστηρίων, αλλά αδιέξοδο στην απονομή της δικαιοσύνης δεν υπάρχει, λύση θα
βρεθεί. Και πιστεύω ότι η δικαιοσύνη ήταν μονόδρομος σε αυτή την ιστορία.
Δεν υπήρχε άλλος δρόμος για να αποκτήσει ο Κουφοντίνας τα όποια δικαιώματα
θεωρούσε ότι είχε. Δηλαδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ενεργήσει, ο μόνος θεμιτός
και θεσμικός τρόπος ήταν μέσω της δικαιοσύνης. Το δικαστήριο θα αποφανθεί. Θέλω
να επαναλάβω ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Αυτά λίγο μετά την απόρριψη από την Πρόεδρο του ΣτΕ του αιτήματος προσωρινής αναστολής τής μεταγωγής του Κουφιοντίνα στον Δομοκό. Θα βρεθεί, λοιπόν, λύση στο «τεράστιο» πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.
Μήπως η δήλωση αυτή αποτελεί υπόδειξη προς
τους δικαστές τού ΣτΕ να υποκύψουν στις απαιτήσεις τού εν δυνάμει αυτοδολοφόνου,
όταν θα δικάζουν την 02.04.2021 την κύρια αίτηση; Αυτό ήθελε να πει ο ποιητής; Αυτό κι’ αν είναι διάκριση των εξουσιών που
επιβάλλει το Σύνταγμα, το οποίο έχει
επανειλημμένως ορκισθεί να φυλάττει και ο κ. Πικραμμένος.
Όμως, το θέμα δεν είναι Δημοκρατία ή Οχλοκρατία. Το θέμα είναι πώς
φθάσαμε ως εδώ. Τί έφταιξε. Τα περιγράφει λακωνικά και με περισσή ακρίβεια ο κ. Λιαργκόβας στον πρόλογο του βιβλίου του «Δέκα
χρόνια κρίση, τρία μνημόνια και μία πανδημία» [Η Ελλάδα αναζητώντας διέξοδο]. Όλα
αυτά που γράφει αποτελούν συμπύκνωση όσων έχουν γραφεί κατά καιρούς από
πολλούς. Δείχνουν σαφώς, ότι η πορεία της χώρας μέχρις εδώ και το χάλι που
βιώνουμε διαχρονικά οφείλεται στην κατάφωρη παραβίαση όλων των θεμελιωδών αρχών
του Συντάγματος περί κοινωνικού κράτους, περί ισονομίας, περί δίκαιης
φορολογίας, περί ανεξαρτήτου Δικαιοσύνης, περί αξιοκρατίας κ.λπ. Παραβίαση από ποιόν;
Από τα κώματα που εμείς τάσσουμε να μας κυβερνούν, ένα των οποίων υπηρετεί από
ετών και ο κ. Αντιπρόεδρος [να μην ξεχνάμε ότι διετέλεσε και διευθυντής τού
νομικού γραφείου τού πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, πατρός τού Κούλη]. Καταγράφει,
λοιπόν, ο κ. Λιαργκόβας σε 20 αράδες την ιστορία της μεταπωλίτευσης:
«Η ωμή πραγματικότητα λέει ότι μέχρι το
2009 όλα ήταν επίπλαστα και ένα μικρό αεράκι ήταν ικανό να φέρει την
καταστροφή, όπως και την έφερε. Ζούσαμε με δανεικά. Μεγάλωνε το κατά κεφαλήν
ΑΕΠ αλλά ταυτόχρονα διογκωνόταν και το δημόσιο χρέος για να φτάσει στα
δυσθεώρητα σημερινά ποσοστά -
περισσότερο από 175% του ΑΕΠ. Ζούσαμε με δανεικά χωρίς η χώρα να έχει
παραγωγική βάση. Ζούσαμε καταναλωτικά με ένα εμπορικό ισοζύγιο που συνεχώς
γινόταν ολοένα και πιο ελλειμματικό. Ζούσαμε με δανεικά και συνεχώς διογκώναμε
τις δαπάνες χωρίς να επιτυγχάνουμε αποτελεσματικότητα, χωρίς δηλαδή να
παρέχουμε ένα ικανοποιητικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας σε ευάλωτες κοινωνικές
ομάδες. Καταναλώσαμε ως χώρα τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων αδιαφορώντας
για τις επόμενες γενιές. Πήραμε τις αγροτικές επιδοτήσεις και αντί να τις χρησιμοποιήσουμε
για τη βελτίωση των καλλιεργειών και για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας
τις χρησιμοποιήσαμε, σε μεγάλο βαθμό, για την αγορά εισαγόμενων καταναλωτικών
προϊόντων. Νομιμοποιήσαμε στη συνείδησή μας και κάναμε κοινωνικά αποδεκτή την
εισφοροδιαφυγή και την φοροδιαφυγή και όλα αυτά έγιναν ανεκτά από την κρατική
μηχανή. Αδιαφορήσαμε για την υγιή και καινοτόμο επιχειρηματικότητα και
στηρίξαμε την κρατικοδίαιτη και αφανή οικονομική δράση. Ταυτίσαμε την υγεία με
το φακελάκι και την παιδεία με την παραπαιδεία.
Αυτές είναι μόνο λίγες από τις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στο
αδιέξοδο. Το τίμημα ήταν μεγάλο. Το κοινωνικό κράτος κατέρρευσε, η ανεργία και
η φτώχεια διογκώθηκαν, η ύφεση επικράτησε, οι άμεσες ξένες επενδύσεις
καταποντίστηκαν, το τραπεζικό σύστημα κλονίστηκε και επιβλήθηκαν capital
controls, το ΑΕΠ μειώθηκε, το χρέος διογκώθηκε, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά
δικαιώματα χάθηκαν, η αγοραστική δύναμη των πολιτών υποχώρησε. Δεν θα έπρεπε να
θέλουμε να γυρίσουμε σε μια εποχή πριν από την κρίση, γιατί η εποχή γέννησε την
κρίση».
Ακόμη πιο λακωνικός ο Ράϊχενμπαχ πριν από 10 χρόνια: «Το πρόβλημα της
Ελλάδος είναι πρόβλημα εξόδων και όχι
εσόδων». Και όλα αυτά τα επιβεβαιώνει η τακτική όλων των κωμάτων της
εκάστοτε αντιπολίτευσης που ποτέ δεν επέκριναν το εκάστοτε κυβερνών κώμα για
τον αδιάλειπτο δανεισμό και τους πανηγυρισμούς για χαμηλό επιτόκιο λόγω της
εμπιστοσύνης που χαίρουμε από τις αγορές.
Αν την ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν όριζε κάθε φορά το κώμα που τυχαίνει να κυβερνά κατά την αλλαγή
φρουράς …. Λέω εγώ τώρα!
Σώτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου