Την περίοδο 2006/07, όταν ακόμα η Χρυσή Αυγή ήταν.....
στα αζήτητα παρακολούθησα τόσο στενά όσα γράφτηκαν για το βιβλίο Ιστορίας που πιστεύω ότι, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές του 2007, δεν μου ξέφυγε ούτε ένα κείμενο. Πέρασε πολλά κύματα εκείνη η ιστορία, εκείνη η τεράστια εκστρατεία. Περάσαμε πολλά. Απαξίωση, ύβρεις, δημοσιεύματα, υπονόμευση κλπ.
Από εκείνους τους 15 μήνες, δηλαδή από τον Μάϊο του 2006 που ανήρτησα το πρώτο άρθρο για το θέμα στο Αντίβαρο και την 1η Δεκεμβρίου 2006 που ξεκινήσαμε την συλλογή υπογραφών, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2007 που τελικά αποσύρθηκε το βιβλίο με απόφαση του νέου υπουργού παιδείας, υπήρξε ΜΙΑ ημέρα μόνο κατά την οποία φοβήθηκα ότι η έκβαση μπορεί και να μην είναι θετική. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια ότι στο τέλος θα νικούσαμε τον εθνομηδενισμό και τον ιστορικό αναθεωρητισμό.
Μόνο μία ημέρα. Ξέρετε ποια; Η 25η Μαρτίου 2007. Ξέρετε γιατί; Επειδή η τότε παντελώς άγνωστη Χρυσή Αυγή στο περιθώριο της παρέλασης στην Αθήνα πήρε μερικά βιβλία της Ρεπούση και τα έκαψε στον δρόμο. "Συμβολικά". Μόλις το είδα στα δελτία ειδήσεων είπα ένα μεγάλο ΩΧ!
Είχα μαζέψει 10-12 άτομα να γράψουμε την επιστολή από Σεπτέμβριο – Νοέμβριο. Είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα. Επιθέσεις εναντίον μας, από γραφίδες καθηγητών και ακαδημαϊκών, μέχρι τον άθλιο ιό της ελευθεροτυπίας (εσκεμμένα με μικρά γράμματα). Είχαν γίνει εκδηλώσεις, δημόσιες συζητήσεις. Το θέμα είχε γίνει πρώτο στα δελτία ειδήσεων των 8.
Με την ευκαιρία της εθνική εορτής, το θέμα αναθερμάνθηκε αρκετά. Ο αγώνας πίσω από αυτό, ο κόπος και η προσπάθεια που έγινε ήταν, από την πλευρά μου τουλάχιστον, αντάξιος του σημερινού για τη Μακεδονία. Απλά εκείνος ο αγώνας δεν είναι καθόλου γνωστός στο ευρύ κοινό, παρά μόνο σ’ αυτά τα 10-12 άτομα. Όλοι οι άλλοι ήταν απλοί δέκτες. Στο ζήτημα της Μακεδονίας αγωνίζονται πάρα, μα πάρα πολλοί.
Το κάψιμο των βιβλίων από τη Χρυσή Αυγή ήταν βούτυρο στο ψωμί των αναθεωρητών: «ορίστε ποιοι μας ασκούν κριτική! Οι νεοναζί.»
Όλος ο κόπος χαμένος; Καμμένος από έναν αναπτήρα;
Ευτυχώς το θέμα δεν πήρε δημοσιότητα και πέρασε στα ψιλά.
Δύο χρόνια μετά, η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2009 παρέμεινε στα νερά της και στο ασήμαντο 0.1%.
Κατόπιν, βγήκε στις πλατείες. Στην πάνω πλατεία η Χρυσή Αυγή, στην κάτω πλατεία ο ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλα δυόμιση χρόνια μετά, το 2012, εκτινάχτηκε στο 7% η Χρυσή Αυγή και στο 17% αρχικά και 25% μετά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τον ΣΥΡΙΖΑ τον μάθαμε πια. Γκρέμισε την αριστερά.
Την Χρυσή Αυγή ακόμα δεν την μάθαμε καλά. Ίσως επειδή την χρησιμοποιεί καταλλήλως ο ΣΥΡΙΖΑ και την προστατεύει.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πατριώτες. Ορισμένοι από όσους στηρίζουν την Συμφωνία των Πρεσπών είναι πατριώτες. Πιστεύουν ότι έτσι εξυπηρετείται το εθνικό συμφέρον. Κακώς βέβαια. Εσφαλμένα βέβαια, κατ' εμέ. Αλλά το πιστεύουν. Προσπαθώ και θα προσπαθώ αενάως να τους πείσω ότι λαθεύουν.
Η Χρυσή Αυγή όμως σίγουρα δεν είναι πατριώτες. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού.
Αυτά.
ΥΓ. Δεν βάζω φωτογραφία στην ανάρτηση. Θα έπρεπε να βάλω φωτογραφία κάτι σχετικό με την Χρυσή Αυγή. Ούτε αυτό δεν θέλω να κάνω.
Α.ΣΤΑΛΙΔΗΣ / ANTIBARO
