[από το «δεν πληρώνω» στο «δεν παραιτούμαι»]
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Η πετρελαιοκηλίδα που κατέστρεψε τον Σαρωνικό για πολλά χρόνια ανέδειξε αφ’ ενός την ανικανότητα ενός υπουργού που δεν υπολείπεται των άλλων αφ’ ετέρου ότι κανένα Μνημόνιο και κανένα κώμα δεν πρόκειται να σώσει τον τόπο, αν δεν γίνει α] βαθειά τομή στο Δημόσιο, κυρίως δε στη νοοτροπία των δημοσίων υπαλλήλων, και β] εκθεμελίωση του συστήματος που αιμοδοτεί τον ωχαδερφισμό τους.
Εκείνο που εγώ κρατώ από όλη την κλωτσοπατινάδα των ημερών είναι η απρεπέστατη, κατ’ επιεική χαρακτηρισμό, συμπεριφορά μίας συμβούλου του υπουργού Κουρουμπλή απέναντι στον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ήτοι στον τέταρτο τη τάξει πολιτειακό παράγοντα. Για να έχει το θράσος αυτή η κυρία να φέρεται έτσι, κάποιος της έδωσε το θάρρος. Κάποιος της έμαθε ότι μπορεί να είναι αγενέστατη ατιμωρητί.
Στη συνέχεια μας πληροφόρησε ο κ. υπουργός ότι η κυρία είναι σύμβουλός του και δη συγγενής του. Ακολούθησαν δημοσιεύματα που καταδεικνύουν τη σωρεία των συγγενών που έχει διορίσει κατά καιρούς και αυτός ο υπουργός. Όλοι διορισμένοι υπάλληλοι από καιρό, πριν έρθει στα πράγματα ο Σύριζας. Και τώρα αποσπώνται από τις υπηρεσίες τους, για να συμβουλεύον τον υπουργό. Σφυροκόπησαν οι αντίπαλοί του τον υπουργό, αλλά ουδείς τον ρώτησε: «σε ποιόν τομέα σε συμβουλεύει η κυρία;»
Έτσι, ανεδύθη σε όλο του το μεγαλείο το γεγονός ότι όλοι αυτοί που είναι σήμερα υπουργοί ή βουλευτές έχουν διορίσει ένα σκασμό συγγενείς στο Δημόσιο. Τους οποίους βαφτίζουν συμβούλους, όταν αναλάβουν υπουργικά καθήκοντα. Διότι νοιώθουν ότι το Δημόσιο είναι φέουδό τους.
Εξ αφορμής της αγενούς αυτής κυρίας, λοιπόν, θυμηθήκαμε τη σαπίλα του διορισμού των δικών μας παιδιών [να μην ξεχνάμε και τον μεγάλο Βύρωνα που είχε πει το περίφημο «και εμείς πότε θα διορίσουμε τα δικά μας παιδιά;». Ναι ρε, αυτόν που έγινε για μια μέρα Πρόεδρος της Βουλής και πρόκανε να διορίσει στο β[ου]ιλαέτι του την κόρη του. Εντελώς αξιοκρατικά. Ναι ρε, αυτόν που ο Βούτσης απεκάλεσε αξιοκρατική επιλογή, όταν τον πρότεινε ο Σύριζας για Πρόεδρο του ΕΣΡ]. Όπως εξ αφορμής των 106 της Πάτρας που επιδεικνύοντας το ίδιο απύθμενο θράσος με την εν λόγω κυρία, αγόρασαν και παρέδωσαν την ίδια εργασία, θυμηθήκαμε τη σαπίλα της ανώτατης εκπαίδευσης και των κωματικών φοιτητικών παρατάξεων, αλλά και τις καθηγητικές αλλαξοκωλιές.
Και εκ παραλλήλου πληροφορηθήκαμε ότι υπάρχει πρόβλημα για τη διενέργεια της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την ανάδειξη αρχηγού της Δημοκρατικής ΣυμπαΤΑραξης. Δεν τους δίδαξε τίποτε η ξεφτίλα της ΝΔ που αναγκάσθηκε να αναβάλει την ψηφοφορία, όταν αναζητούσε νέο Πρόεδρο το 2015. Όταν, λοιπόν, ένα κώμα δεν μπορεί να οργανώσει εγκαίρως και με αρτιότητα ένα σύστημα εσωτερικής ψηφοφορίας, είναι δυνατόν να περιμένω εγώ ότι μπορεί να με κυβερνήσει αποτελεσματικά;
Επίσης, ο ΥπΕθΑ μάς ενημέρωσε ότι έκανε χρήση του αυτοκινήτου τής εν Λονδίνω πρεσβείας μας, για να πάει να αγοράσει μία barbie για την κόρη του. Πόσο συγκινήθηκα! Να μην αγοράσει μία; Χίλιες να αγοράσει ο χοντροβούβαλος, αλλά όχι μετακινούμενος με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο για μία ιδιωτική αγορά. Μου θύμισε ένα τύπο που ήταν δήμαρχος επαρχιακής πόλης κειμένης βορειοδυτικώς της επικρατείας. Μία ημέρα είδα να καταφθάνει εις Αθήνας το ημιφορτηγό τού Δήμου μεταφέρον την οικοσκευή τής θυγατέρας του κ. Δημάρχου. Και άλλον τύπο μου θύμισε. Είχε διορισθεί στέλεχος σε νεοσύστατο ν.πδ.δ. και θα του διετίθετο υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Είχε την απαίτηση να μη φέρει το αυτοκίνητο διακριτικά κρατικού οχήματος. Θυμήθηκα και την άλλη και τον άλλο που ήπιε έναν καφέ στο αεροδρόμιο και τον χρέωσε στο Δημόσιο.
Άσταδιάλα ρε ξεφτιλισμένα λιγούρια!
Σώτος
