Η μεγαλύτερη επιτυχία της πολιτικής διαπραγμάτευσης τα τελευταία χρόνια ήταν ....
να μην απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος από το 1 εκατ. που αθροίζονταν όταν ξεκίνησε η χρεοκοπία το 2010.
Με διάφορες "μαϊμουδιές" σοσιαλιστές, δεξιοί και πρώην αριστεριστές κατάφεραν να μην απολυθεί και αξιολογηθεί κανένας, γιατί το δημόσιο αποτελεί το σκληρό πυρήνα του "καρκίνου" που απειλεί να ξεκάνει τη χώρα και ονομάζεται κομματοκρατία και πελατοκρατία.
Με αθρόες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις οι υπάλληλοι του δημοσίου μειώθηκαν στις 650 χιλ. με υψηλό μέσο όρο ηλικίας και χαμηλή ειδίκευση και διάθεση προσφοράς.
Η κυβέρνηση μιας χώρας όπου οι άνεργοι συν αυτοί που έχουν φύγει στο εξωτερικό είναι περισσότεροι από τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα αγωνίζεται να μην απελευθερωθεί το όριο των απολύσεων.
Προτιμάμε δηλ. αν μια εταιρεία ξαφνικά χάσει τις μισές πωλήσεις, πράγμα σύνηθες τα τελευταία χρόνια, να μην μπορεί να απολύσει το μισό προσωπικό για να διασωθεί η ίδια και να διασώσει τις άλλες μισές θέσεις εργασίας. Έτσι, όταν μια εταιρεία αντιμετωπίζει πρόβλημα "αιμορραγεί" μέχρι να κατεβάσει ρολά και να χαθούν ΟΛΕΣ οι θέσεις εργασίας.
από άρθρο του Κώστα Στούπα στο capital
