Γράφει ο Αντώνης Κρούστης
Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, γνήσιο τέκνο της ΚΝΕ, δεν θα μπορούσε να αποποιηθεί τον κύριο μέντορα του, ΛΕΝΙΝ, τόσο στις απόψεις του όσο και στις τακτικές του.
Μπορεί ο ΛΕΝΙΝ να κατέκτησε την εξουσία ενόπλως, ο Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία με δημοκρατικά μέσα.
Άσχετα αν οι «ορθόδοξοι» εγχώριοι κομμουνιστές τον χαρακτηρίζουν ρεβιζιονιστή και οπορτουνιστή, ο στόχος και των δυο είναι ένας. Η ανατροπή του καπιταλισμού.
Μελετώντας τις τακτικές τους , αρχίζω σιγά σιγά και τους ερμηνεύω.
Στόχος τους ήταν αρχικά η κατάληψη της εξουσίας, με δημοκρατικά μέσα. Η μεθοδολογία τους ήταν η καπήλευση των αδυνάτων , η υποσχεσεολογία, η δημιουργία τεχνικών εχθρών (ΤΡΟΙΚΑ, Δανειστές, μνημόνια, κ.ο.κ.), ενοχοποιητικοί χαρακτηρισμοί των αντιπάλων (γερμανοτσολιάδες, προδότες κ.α.) και η στρέβλωση της πραγματικότητας (επονείδιστο χρέος, διαγραφή του, καταγγελία συμβάσεων κ.ο.κ.)
Ο λαός τσίμπησε και δανείστηκε από την ιστορία την ευκαιρία να τους αναθέσει την διακυβέρνηση της χώρας.
Το σχέδιο Β τότε μπήκε σε εφαρμογή.
Να ανατραπεί ο καπιταλισμός εκ των έσω, αρνούμενοι την πληρωμή των υποχρεώσεων μας και τη δημιουργία χρηματοπιστωτικού ντόμινου στις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές.
Η δημιουργική ασάφεια, η ακαμψία στις υποφαινόμενες διαπραγματεύσεις, οι διπλωματικές εναλλακτικές επαφές με χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν( που απέβησαν τελικώς άκαρπες), η διγλωσσία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και τέλος η άρνηση πληρωμών προς το ΔΝΤ, έφερε τη κυβέρνηση της ΠΡΩΤΗΣ ΦΟΡΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να προσγειωθεί ανωμάλως, όταν on air συγκρουόταν το επιθυμητό με το πραγματικό.
Διαχειρίζοντας πλέον την πραγματικότητα, των ατελείωτων ουρών του capital control στα ΑΤΜ, διαπίστωσαν πολύ γρήγορα ότι ο καπιταλισμός δεν έχει μόνο τράπεζες και χρηματιστήρια , αλλά και κοινωνίες που τον προτιμούν από τις υποσχόμενες «δίκαιες» κόκκινες δικτατορίες τους.
Διαπίστωσαν και κάτι άλλο. Ότι δεν μπορούν να ανατρέψουν τίποτα χωρίς λεφτά. Και πόσο μάλλον τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σαν την πιο αποδεκτή μέθοδο ανάδειξης αντιπροσωπευτικών κυβερνήσεων.
Ο ΛΕΝΙΝ μετά την άρνηση πληρωμών των τσαρικών δανείων, «πρόσφερε» στη χώρα του , έναν εμφύλιο, ένα λιμό με 3 εκ. νεκρούς και μια διάλυση της εγχώριας οικονομίας.
Στριμωγμένοι λοιπόν στη γωνία , ανέσυραν διάφορα ιστορικά τσιτάτα του ΛΕΝΙΝ , από την εισήγηση του στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Επιτροπών Πολιτικής Διαφώτισης τον Οκτώβριο του 1921 που έλεγε « δυο βήματα πίσω, ένα μπροστά». Δηλ. υποχωρούμε προσωρινώς μέχρι να υλοποιήσουμε τα υποσχόμενα. Ότι μας είπε και ο Τσίπρας εν όψει της υπογραφής του 3ου Μνημονίου (Συνέντευξη στην ΕΡΤ 14/7/2015)
Έτσι ο ΛΕΝΙΝ προσανατόλισε άμεσα, με την ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική), την σοβιετική οικονομία σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Πρωτύτερα όμως, το 1920 είχε πάει στους Αμερικανούς εκχωρώντας εκτάσεις ρωσικής γης, με αντάλλαγμα τον εξηλεκτρισμό της Ρωσίας.
Τον Οκτώβριο του 1921, χτύπησε την πόρτα της Ιταλίας που τότε πίστωνε χωρίς την προϋπόθεση της αναγνώρισης παλαιών δανείων, χαρακτηριστικά έλεγε: «Θεωρώ την υπόθεση σημαντικότατη και επείγουσα, γιατί η υπογραφή δανείου με την Ιταλία, που δεν απαιτεί αναγνώριση των παλιών χρεών, μπορεί να σημαίνει ρήγμα στον οικονομικό αποκλεισμό» (Οκτώβρης 1921).
Την ίδια χρονιά συμφωνεί με τη Γερμανία, την παραγωγή των γερμανικών όπλων σε Σοβιετικό έδαφος. (Η συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον πόλεμο απαγόρευε την Γερμανία να έχει δική της βιομηχανία. Οι ειρηνιστές κομμουνιστές όμως βρήκαν την λύση για την πολεμοχαρή Γερμανία.)
Το 1922 στη συνθήκη του Ραπάλο συμφωνήθηκε η αμοιβαία διπλωματική αναγνώριση των δυο χωρών και η αμοιβαία παραίτηση από τις πολεμικές αποζημιώσεις
Το 1922 ταπεινωμένος (βλέπε Τσίπρα) μετέβη στο συνέδριο της Γένουας και αναγνώρισε τα τσαρικά δάνεια, ζητώντας παράλληλα την λήψη μεγαλύτερου δανείου, με το επιχείρημα της αποζημίωσης από τις καταστροφές του εμφυλίου 1918-1920 με υπαιτιότητα της ξένης παρέμβασης.
Η Δύση φυσικά αρνήθηκε και περιορίστηκε στην απαλλοτρίωση των ξένων κατόχων ρωσικών χρεογράφων.
Ο Λένιν πριν μεταβεί στα διεθνή φόρα για διευθέτηση των δανείων του, στις 23 Δεκέμβρη ’21 αναφέρει χαρακτηριστικά : «Ξέρετε πολύ καλά σύντροφοι πόσο μεγάλη συμφορά ήταν για μας η πείνα του 1921 (…) Δεν αρνούμαστε να πληρώσουμε τα παλιά χρέη και δηλώνουμε επίσημα πως είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε πρακτικά το ζήτημα. Μα ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε να μας περάσουν με την ευκαιρία αυτή τη θηλιά στο λαιμό χωρίς τους απαραίτητους υπολογισμούς».
Πηγή: http://www.prin.gr. (Αν η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, δια στόματος Βαρουφάκη που έλεγε ότι θα ξεπληρώνει τα δάνεια του ΔΝΤ στο διηνεκές, τότε τι χρειάζονται τα σχόλια και οι παρατηρήσεις!!!)
Αφού λοιπόν έπεσε σε τοίχο από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, έκανε με τη Σουηδία το μεγαλύτερο deal της καριέρας του. Εξήγαγε (ενώ απαγορευόταν από τις διεθνείς συνθήκες) το 1/3 του διαθέσιμου χρυσού της ΕΣΣΔ , ξεπλένοντας το, με τη βοήθεια της Σουηδίας, και παραχωρώντας της την κατασκευή ατμομηχανών, ενώ η Ρωσία ανέκαθεν διέθετε δικά της εργοστάσια. (αυτά περί ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας).
Ο διαμεσολαβητής του διεθνούς deal του χρυσού ήταν ο Μπολσεβίκος Αλεξάντερ Πάρβους , μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Αγ. Πετρούπολης.
Οι εξαγωγές χρυσού και το ξέπλυμα τους στις Αμερικανικές τράπεζες , είχαν διαχειριστή τους επιχειρηματίες και αδέλφια “Hammers”, γόνοι του Julius Hammer , ιδρυτικού μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και χρηματοδότη της κόκκινης επανάστασης του Οκτωβρη.
Το κακό δεν είναι εδώ , αλλά στο ότι με τα χρήματα που αποκόμισαν από τις εξαγωγές χρυσού (ενώ τα προλεταριάτα εξόρυζαν μέρα νύκτα στα παγωμένα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στις Σιβηρικές ακτές), τα αδέλφια “Hammers” «μετανάστευσαν» από την Αμερική στη Ρωσία , αγόρασαν και εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία Αμιάντου, οργάνωσαν εργοστάσια μολυβιών καθώς και διαχειρίστηκαν τα θησαυροφυλάκια των Ρομανώφ, που όλως τυχαίως διευθύντρια του μουσείου ήταν η σύζυγος του Τρότσκι. (Αν η οικογενειοκρατία δεν είναι φαινόμενο της κρατικής εξουσίας και δεν προσομοιάζει με το ελληνικό σοβιετικό κράτος , τότε τι άλλο μπορεί να είναι;) (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ.)
Οι μπολσεβίκοι είχαν λοιπόν δυο ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά για να αρνηθούν τη πληρωμή των τσαρικών δανείων και να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση της ΕΣΣΔ, το χρυσό και την καταναγκαστική εργασία.
Από κει και πέρα η Σοβιετική εξουσία βλέποντας κλειστές τις αγορές δανείζονταν (όπως η Ελλάδα) από κράτη. (Γερμανία, Αγγλία, Κίνα, Ιαπωνία, Καναδά, Γαλλία, Ιταλία κ.α) Έκανε διακρατικές συμφωνίες , πουλούσε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, όπλα και έκοβε χρήμα .
Πολύ χρήμα!
Το σύνολο των ομολόγων, που εκδόθηκαν το 1982, επί Μπρέζνιεφ, έφτανε τα 25 τρισ ρούβλια ή 624 δισ ευρώ δημιουργώντας μια οικονομία φούσκα , αντίστοιχη της δικής μας.
Το 1985 με την άνοδο του Γκορμπατσόφ στην εξουσία άρχισε μια διεθνής συζήτηση για την αναδιάρθρωση του Σοβιετικού χρέους. Παρόλες τις δυσκολίες από τους διεθνείς πιστωτές , έγιναν διευκολύνσεις για την ομαλή ροη χρηματοδότησης της ΕΣΣΔ, αλλά η σαθρή κομμουνιστική οικονομία κατέρρευσε το 1989 .
Ο Πούτιν άρχισε πάλι σιγά-σιγά να αποπληρώνει τα χρέη της Σοβιετικής εποχής , από τα κέρδη πώλησης πετρελαίου, έως ότου το 1998 , λόγω της Ασιατικής κρίσης, ξαναχρεοκόπησε αφήνοντας τη Ρωσία εκτός αγορών για 12 χρόνια.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε όλες τις χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ (Ένωση κρατών του Ανατολικού μπλοκ), που και αυτές κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος από τα δυσβάστακτα χρέη προς τους διεθνείς πιστωτές.
Ας ευχηθούμε η επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας να αποτραπεί και να χρεωθεί στις Διαφορές και ουχί στις ομοιότητες.
Αναλυτικότερα βλέπε: «Τα κρυφά Δάνεια των κομμουνιστών». http://fileleftheros1966.blogspot.gr/2015/07/blog-post_15.html
Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com
Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, γνήσιο τέκνο της ΚΝΕ, δεν θα μπορούσε να αποποιηθεί τον κύριο μέντορα του, ΛΕΝΙΝ, τόσο στις απόψεις του όσο και στις τακτικές του.
Μπορεί ο ΛΕΝΙΝ να κατέκτησε την εξουσία ενόπλως, ο Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία με δημοκρατικά μέσα.
Άσχετα αν οι «ορθόδοξοι» εγχώριοι κομμουνιστές τον χαρακτηρίζουν ρεβιζιονιστή και οπορτουνιστή, ο στόχος και των δυο είναι ένας. Η ανατροπή του καπιταλισμού.
Μελετώντας τις τακτικές τους , αρχίζω σιγά σιγά και τους ερμηνεύω.
Στόχος τους ήταν αρχικά η κατάληψη της εξουσίας, με δημοκρατικά μέσα. Η μεθοδολογία τους ήταν η καπήλευση των αδυνάτων , η υποσχεσεολογία, η δημιουργία τεχνικών εχθρών (ΤΡΟΙΚΑ, Δανειστές, μνημόνια, κ.ο.κ.), ενοχοποιητικοί χαρακτηρισμοί των αντιπάλων (γερμανοτσολιάδες, προδότες κ.α.) και η στρέβλωση της πραγματικότητας (επονείδιστο χρέος, διαγραφή του, καταγγελία συμβάσεων κ.ο.κ.)
Ο λαός τσίμπησε και δανείστηκε από την ιστορία την ευκαιρία να τους αναθέσει την διακυβέρνηση της χώρας.
Το σχέδιο Β τότε μπήκε σε εφαρμογή.
Να ανατραπεί ο καπιταλισμός εκ των έσω, αρνούμενοι την πληρωμή των υποχρεώσεων μας και τη δημιουργία χρηματοπιστωτικού ντόμινου στις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές.
Η δημιουργική ασάφεια, η ακαμψία στις υποφαινόμενες διαπραγματεύσεις, οι διπλωματικές εναλλακτικές επαφές με χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν( που απέβησαν τελικώς άκαρπες), η διγλωσσία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και τέλος η άρνηση πληρωμών προς το ΔΝΤ, έφερε τη κυβέρνηση της ΠΡΩΤΗΣ ΦΟΡΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να προσγειωθεί ανωμάλως, όταν on air συγκρουόταν το επιθυμητό με το πραγματικό.
Διαχειρίζοντας πλέον την πραγματικότητα, των ατελείωτων ουρών του capital control στα ΑΤΜ, διαπίστωσαν πολύ γρήγορα ότι ο καπιταλισμός δεν έχει μόνο τράπεζες και χρηματιστήρια , αλλά και κοινωνίες που τον προτιμούν από τις υποσχόμενες «δίκαιες» κόκκινες δικτατορίες τους.
Διαπίστωσαν και κάτι άλλο. Ότι δεν μπορούν να ανατρέψουν τίποτα χωρίς λεφτά. Και πόσο μάλλον τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σαν την πιο αποδεκτή μέθοδο ανάδειξης αντιπροσωπευτικών κυβερνήσεων.
Ο ΛΕΝΙΝ μετά την άρνηση πληρωμών των τσαρικών δανείων, «πρόσφερε» στη χώρα του , έναν εμφύλιο, ένα λιμό με 3 εκ. νεκρούς και μια διάλυση της εγχώριας οικονομίας.
Στριμωγμένοι λοιπόν στη γωνία , ανέσυραν διάφορα ιστορικά τσιτάτα του ΛΕΝΙΝ , από την εισήγηση του στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Επιτροπών Πολιτικής Διαφώτισης τον Οκτώβριο του 1921 που έλεγε « δυο βήματα πίσω, ένα μπροστά». Δηλ. υποχωρούμε προσωρινώς μέχρι να υλοποιήσουμε τα υποσχόμενα. Ότι μας είπε και ο Τσίπρας εν όψει της υπογραφής του 3ου Μνημονίου (Συνέντευξη στην ΕΡΤ 14/7/2015)
Έτσι ο ΛΕΝΙΝ προσανατόλισε άμεσα, με την ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική), την σοβιετική οικονομία σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Πρωτύτερα όμως, το 1920 είχε πάει στους Αμερικανούς εκχωρώντας εκτάσεις ρωσικής γης, με αντάλλαγμα τον εξηλεκτρισμό της Ρωσίας.
Τον Οκτώβριο του 1921, χτύπησε την πόρτα της Ιταλίας που τότε πίστωνε χωρίς την προϋπόθεση της αναγνώρισης παλαιών δανείων, χαρακτηριστικά έλεγε: «Θεωρώ την υπόθεση σημαντικότατη και επείγουσα, γιατί η υπογραφή δανείου με την Ιταλία, που δεν απαιτεί αναγνώριση των παλιών χρεών, μπορεί να σημαίνει ρήγμα στον οικονομικό αποκλεισμό» (Οκτώβρης 1921).
Την ίδια χρονιά συμφωνεί με τη Γερμανία, την παραγωγή των γερμανικών όπλων σε Σοβιετικό έδαφος. (Η συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον πόλεμο απαγόρευε την Γερμανία να έχει δική της βιομηχανία. Οι ειρηνιστές κομμουνιστές όμως βρήκαν την λύση για την πολεμοχαρή Γερμανία.)
Το 1922 στη συνθήκη του Ραπάλο συμφωνήθηκε η αμοιβαία διπλωματική αναγνώριση των δυο χωρών και η αμοιβαία παραίτηση από τις πολεμικές αποζημιώσεις
Το 1922 ταπεινωμένος (βλέπε Τσίπρα) μετέβη στο συνέδριο της Γένουας και αναγνώρισε τα τσαρικά δάνεια, ζητώντας παράλληλα την λήψη μεγαλύτερου δανείου, με το επιχείρημα της αποζημίωσης από τις καταστροφές του εμφυλίου 1918-1920 με υπαιτιότητα της ξένης παρέμβασης.
Η Δύση φυσικά αρνήθηκε και περιορίστηκε στην απαλλοτρίωση των ξένων κατόχων ρωσικών χρεογράφων.
Ο Λένιν πριν μεταβεί στα διεθνή φόρα για διευθέτηση των δανείων του, στις 23 Δεκέμβρη ’21 αναφέρει χαρακτηριστικά : «Ξέρετε πολύ καλά σύντροφοι πόσο μεγάλη συμφορά ήταν για μας η πείνα του 1921 (…) Δεν αρνούμαστε να πληρώσουμε τα παλιά χρέη και δηλώνουμε επίσημα πως είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε πρακτικά το ζήτημα. Μα ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα επιτρέψουμε να μας περάσουν με την ευκαιρία αυτή τη θηλιά στο λαιμό χωρίς τους απαραίτητους υπολογισμούς».
Πηγή: http://www.prin.gr. (Αν η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, δια στόματος Βαρουφάκη που έλεγε ότι θα ξεπληρώνει τα δάνεια του ΔΝΤ στο διηνεκές, τότε τι χρειάζονται τα σχόλια και οι παρατηρήσεις!!!)
Αφού λοιπόν έπεσε σε τοίχο από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, έκανε με τη Σουηδία το μεγαλύτερο deal της καριέρας του. Εξήγαγε (ενώ απαγορευόταν από τις διεθνείς συνθήκες) το 1/3 του διαθέσιμου χρυσού της ΕΣΣΔ , ξεπλένοντας το, με τη βοήθεια της Σουηδίας, και παραχωρώντας της την κατασκευή ατμομηχανών, ενώ η Ρωσία ανέκαθεν διέθετε δικά της εργοστάσια. (αυτά περί ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας).
Ο διαμεσολαβητής του διεθνούς deal του χρυσού ήταν ο Μπολσεβίκος Αλεξάντερ Πάρβους , μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Αγ. Πετρούπολης.
Οι εξαγωγές χρυσού και το ξέπλυμα τους στις Αμερικανικές τράπεζες , είχαν διαχειριστή τους επιχειρηματίες και αδέλφια “Hammers”, γόνοι του Julius Hammer , ιδρυτικού μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και χρηματοδότη της κόκκινης επανάστασης του Οκτωβρη.
Το κακό δεν είναι εδώ , αλλά στο ότι με τα χρήματα που αποκόμισαν από τις εξαγωγές χρυσού (ενώ τα προλεταριάτα εξόρυζαν μέρα νύκτα στα παγωμένα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στις Σιβηρικές ακτές), τα αδέλφια “Hammers” «μετανάστευσαν» από την Αμερική στη Ρωσία , αγόρασαν και εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία Αμιάντου, οργάνωσαν εργοστάσια μολυβιών καθώς και διαχειρίστηκαν τα θησαυροφυλάκια των Ρομανώφ, που όλως τυχαίως διευθύντρια του μουσείου ήταν η σύζυγος του Τρότσκι. (Αν η οικογενειοκρατία δεν είναι φαινόμενο της κρατικής εξουσίας και δεν προσομοιάζει με το ελληνικό σοβιετικό κράτος , τότε τι άλλο μπορεί να είναι;) (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ.)
Οι μπολσεβίκοι είχαν λοιπόν δυο ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά για να αρνηθούν τη πληρωμή των τσαρικών δανείων και να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση της ΕΣΣΔ, το χρυσό και την καταναγκαστική εργασία.
Από κει και πέρα η Σοβιετική εξουσία βλέποντας κλειστές τις αγορές δανείζονταν (όπως η Ελλάδα) από κράτη. (Γερμανία, Αγγλία, Κίνα, Ιαπωνία, Καναδά, Γαλλία, Ιταλία κ.α) Έκανε διακρατικές συμφωνίες , πουλούσε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, όπλα και έκοβε χρήμα .
Πολύ χρήμα!
Το σύνολο των ομολόγων, που εκδόθηκαν το 1982, επί Μπρέζνιεφ, έφτανε τα 25 τρισ ρούβλια ή 624 δισ ευρώ δημιουργώντας μια οικονομία φούσκα , αντίστοιχη της δικής μας.
Το 1985 με την άνοδο του Γκορμπατσόφ στην εξουσία άρχισε μια διεθνής συζήτηση για την αναδιάρθρωση του Σοβιετικού χρέους. Παρόλες τις δυσκολίες από τους διεθνείς πιστωτές , έγιναν διευκολύνσεις για την ομαλή ροη χρηματοδότησης της ΕΣΣΔ, αλλά η σαθρή κομμουνιστική οικονομία κατέρρευσε το 1989 .
Ο Πούτιν άρχισε πάλι σιγά-σιγά να αποπληρώνει τα χρέη της Σοβιετικής εποχής , από τα κέρδη πώλησης πετρελαίου, έως ότου το 1998 , λόγω της Ασιατικής κρίσης, ξαναχρεοκόπησε αφήνοντας τη Ρωσία εκτός αγορών για 12 χρόνια.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε όλες τις χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ (Ένωση κρατών του Ανατολικού μπλοκ), που και αυτές κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος από τα δυσβάστακτα χρέη προς τους διεθνείς πιστωτές.
Ας ευχηθούμε η επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας να αποτραπεί και να χρεωθεί στις Διαφορές και ουχί στις ομοιότητες.
Αναλυτικότερα βλέπε: «Τα κρυφά Δάνεια των κομμουνιστών». http://fileleftheros1966.blogspot.gr/2015/07/blog-post_15.html
Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου