Αναγνώστη, διάβασε αυτό το κείμενο θα μάθεις ποιός είσαι !

Τι στοίχημα βάζεις ότι, διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο, θα πεις "για μένα το έγραψε ο π@στης ο blogger;  από πού με ξέρει τόσο καλά;".
Όχι, διάβασέ το και θα δεις ! Για σένα προσωπικά το έγραψε:





Τελικά δεν έχω ιδεολογία.
Είμαι απλά ένα πνεύμα αντιλογίας.
Για κάθε θέμα έχω δυο απόψεις, συνήθως αντίθετες μεταξύ τους, σε απόλυτη συμμετρία.
Ακόμη κι όταν κάποιος εκφράσει μια άποψη, την οποία έχω εκφράσει κι εγώ, τότε δε συμφωνώ μαζί του, αλλά επιστρατεύω την (δική μου πάλι) αντίθετη άποψη και εκφράζω τον... αντίλογο σ' αυτήν!

Για παράδειγμα, όταν μου εκφράσει κάποιος μια δεξιά άποψη, τότε του τη βγαίνω από τ' αριστερά και του αποδομώ τη σκέψη με αριστερή οπτική, επικαλούμενος την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισονομία κλπ.
Όταν πάλι κάποιος εκφράσει μια αριστερή άποψη, τότε του τη βγαίνω από τα... δεξιά, επικαλούμενος την παγκόσμια κατάσταση, τους συσχετισμούς δυνάμεων, αλλά και ζητήματα τάξης και ασφάλειας.

Έχω δηλαδή ένα πρόβλημα: δεν μπορώ να συμφωνήσω με κανέναν.
Ούτε με τον... εαυτό μου!
Κατοικεί μέσα μου ένας φλογερός αριστερός, που τον πνίγει η αίσθηση της αδικίας και της ανελευθερίας.
Ένας προσγειωμένος κεντρώος, που απεύχεται τις ακραίες καταστάσεις, τις υπερβολές και την ανομία.
Κι ένας προσαρμοστικός δεξιός, που θέλει να 'ναι με τους δυνατούς και με τους νικητές.

Όταν κάποιος μου μιλά για ασφάλεια, βροντοφωνάζω "Ελευθερία"!
Κι όταν μου μιλά για ελευθερία, αναφωνώ "Ασφάλεια"!

Γι' αυτό μη μου κακιώνετε όταν συχνά εκφράζω απόψεις που δεν περιμένατε από εμένα.
Δε μεταλλάσσομαι.
Απλώς εκφράζω μια άλλη έκφανση του εαυτού μου.


Αυτές οι σκέψεις μου γεννήθηκαν προχθές, μετά από συζήτησή μου με μια παρέα 20χρονων παιδιών.
Τα παιδιά βρίζανε τη Γερμανία και θεωρούσαν αυτονόητο το δίκαιο του "αυτά τα υπέγραψαν οι προηγούμενοι, άρα τώρα που βγήκε άλλη κυβέρνηση, η χώρα μας δεν έχει καμία υποχρέωση".
(Άποψη που έχω εκφράσει κι εγώ, στηριζόμενος στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.)
Εγώ, όμως, τους απάντησα για τη συνέχεια του κράτους και τους είπα ότι με αυτή τη λογική έχει κάθε δικαίωμα και η Γερμανία να μη δώσει φράγκο για τις πολεμικές αποζημιώσεις, επικαλούμενη τη μη αναγκαστική συνέχεια του κράτους- αφού, "με αυτή τη λογική, η δημοκρατία τους δεν είναι υποχρεωμένη να αναγνωρίσει τις πράξεις του ναζιστικού καθεστώτος".

Οδηγώντας μετά προς το σπίτι, γελούσα με τον εαυτό μου.
Γιατί τα παιδιά λέγανε αυτό που πιστεύω κι εγώ.
Και, διαφωνώντας μαζί τους, στην ουσία διαφωνούσα με τον... εαυτό μου!
Αλλά και αυτό που έλεγα ως διαφωνία.... κι αυτό το πιστεύω εξίσου με το πρώτο!

Τελικά τι μου συμβαίνει;
Είμαι αντιρρησίας συνείδησης;
Ή... "συνειδησίας" αντίρρησης;

Επειδή λοιπόν στον καθένα λέω άλλα, σα να παίζω κάθε φορά ένα ρόλο, πάντοτε ο καθένας με θεωρούσε κάτι άλλο.
Από μικρός, όποιον συναντούσα, ανεξαρτήτως του αν συμφωνούσα κάπου με τις ιδέες του, εγώ του εξέφραζα τον αντίλογο στις απόψεις του.
Κι όταν ήμουν στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, οι δεξιοί με λέγανε πασόκο, οι πασόκοι κομμουνιστή και οι αριστεροί... φασίστα!
Και ακόμα και σήμερα...
Για τους εθνικιστές είμαι διεθνιστής και για τους διεθνιστές... εθνικιστής!
Για τους Χριστιανούς είμαι άθεος και για τους άθεους... Χριστιανός!

Στον καθένα λέω αυτό που ΔΕΝ θέλει να ακούσει!
Είναι σαν ένα παιχνίδι για μένα...
Ένα παιχνίδι ελέγχου των απόψεων των άλλων και, διαμέσου αυτών, ένα παιχνίδι ελέγχου και των δικών μου απόψεων.
(Μεταξύ μας, και το μπλογκ γι' αυτό το έφτιαξα.)

Το ίδιο κάνω και στην καθημερινή μου ζωή.
Όταν οι γύρω μου εκθειάζουν κάποιον, τον κατακρίνω.
Κι όταν τον κατακρίνουν, τον υπερασπίζομαι.

Είμαι καλά, γιατρέ μου;

(πηγή)