Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Αντιγράφω άρθρο που τυχαίως ανεκάλυψα στα αποθηκευμένα αρχεία εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Και τούτο, διότι είμαι γνωστός δραχμολομπίστας http://taxalia.blogspot.gr/
«Εδώ, στο σημείο αυτό, τα ξεχνάμε όλα. Ξαναγινόμαστε Ωραίοι Έλληνες. Και ψηλώνουμε κι εμείς. Πώς και γιατί έγινε και πού θα οδηγήσει, είναι λεπτομέρειες για τον Έλληνα που έζησε και επέζησε με τα Σύμβολα. Και θεωρώ μικρόψυχο το να μετράμε κουκιά σε μια στιγμή εθνικής αναλαμπής».
Μίκης, 01.02.2015
Αντιγράφω άρθρο που τυχαίως ανεκάλυψα στα αποθηκευμένα αρχεία εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Και τούτο, διότι είμαι γνωστός δραχμολομπίστας http://taxalia.blogspot.gr/
«ΥΙΟΘΕΤΗΣΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΙΣ ΟΛΟΣΧΕΡΟΥΣ ΣΤΑΣΕΩΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
΄Ενας ιστορικός λαός τελειώνει, παύει να μετέχει εις το γίγνεσθαι της Iστορίας, όταν απλώς υφίσταται τα συμβαίνοντα, χωρίς να ημπορεί να τα επηρεάσει, όταν παύει να σαρκώνει στοιχεία ενεργούμενης ετερότητας, μοναδικότητες που ενδιαφέρουν ευρύτερα, αφορούν εις καθολικές ανθρώπινες ανάγκες. Mία συλλογικότητα που δεν κομίζει ιδιαιτερότητα, δεν συνεισφέρει πρότασιν με πανανθρώπινην ή μετριότερην εμβέλεια, αλλά μόνο μιμείται, μόνο δανείζεται, μόνο πιθηκίζει το κυρίαρχο «παράδειγμα», σαφώς διολισθαίνει εκτός Iστορίας, συνεχίζει να υπάρχει, αλλά παθητικά, εις το περιθώριο ως ουραγός. Δεν θα αλλάξει τίποτε δια κανέναν, δεν θα επηρεαστεί εις το παραμικρόν ο ρους της Iστορίας, αν τα εδάφη αυτής της συλλογικότητας προσαρτηθούν εις γειτονικήν χώραν ή διαμελιστούν ή κατακτηθούν από ξένους εισβολείς.. Η διαπίστωσις ότι ο Eλληνισμός μάλλον έχει τελειώσει ιστορικά, ότι βγήκε από τον στίβον της Iστορίας, είναι ανυπόφορη για μας και μελαγχολική.
Οποιαδήποτε συζήτησι κι αν παρακολουθήσει κανείς εις την Ελλάδα, εύκολα θα διαπιστώσει πως η κλιμακούμενη αγανάκτησις είναι κοινός «παρονομαστής». Πρόκειται για έναν αμήχανον φυγοκεντρισμόν εις την βάσιν της κοινωνίας μας, που αποτελεί αντανακλαστικήν έκφρασιν μιας έρπουσας αμηχανίας του λαού μας εις τις όλο και επιδεινούμενες συνθήκες του τροϊκανού ζόφου, που δυστυχώς επιβεβαιώνει πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει εις βάθος πόσο κρίσιμον όριον δια την ελλαδικήν μας υπόστασιν και το μέλλον όλου του Ελληνισμού είναι η χρεοκοπία της Μεταπολιτεύσεως. Περίπου ζούμε ακόμη με την ψευδαίσθησιν μιας κάποιας κανονικότητας, εις την πορείαν μας προς το μέλλον, χωρίς σχεδόν καθόλου, πέραν της οδυνηρά βιούμενης οικονομικής της διάστασης, να μας πολυβασανίζουν τα μείζονος σημασίας παρεπόμενά της. Tο μεγαλύτερο έλλειμμά μας είναι αυτό της ιστορικής αυτοσυνειδησίας, έλλειμμα δηλαδή βαθιάς αυτεπίγνωσεως του «τι» και «γιατί» μας συμβαίνει, με άμεσο συνακόλουθό του το έλλειμμα καλά μελετημένης και πειστικής εθνικής στρατηγικής εις αυτούς τους τόσο ομιχλώδεις καιρούς δια το μέλλον του τόπου μας.
Τελικώς η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης δεν συνιστά απλώς ανακοπή της προειρημένης «κανονικότητας», αλλά και μοιραίο τέλος όχι μόνο της μεταπολιτευτικής περιόδου αλλά και του μεταπολεμικού μοντέλου λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας, με τις προοπτικές μας έκτοτε, αδυσώπητα διλημματικές, να είναι ή, η διαχειρισις της τροϊκανής μας μοίρας (υποτέλεια), ή, επικαιροποιώντας και το ανεξαρτησιακόν διατακτικόν της Παλιγγενεσίας μας, να αποφασίσουμε να αποκαταστήσουμε την εθνικήν μας αξιοπρέπεια και δι’ αυτής την κανονικότητα της ιστορικής μας εξέλιξης.
Πρόκειται για την τρέχουσα και για την εναλλακτικήν προοπτικήν μας, με ότι μελαγχολικό συνοδεύει την πρώτην, που μας την εμφανίζουν ως απολύτως μονοδρομικήν, και ό,τι ελπιδοφόρον συνοδεύει την δεύτερην, που μας την εμφανίζουν ως απολύτως… αδιέξοδη Το τριετές αποτύπωμα της τρέχουσας προοπτικής εις το «κορμί» της κοινωνίας μας προδιαγράφει κι ένα αντίστοιχον μέλλον οδυνηρής εθνικής αναξιοπρέπειας, καθώς εις την χώρα μας επιφυλάσσεται μοίρα γεωγραφικού… χώρου και εις τον λαόν μας μοίρα… ενοίκου, κατά τα στρατηγικά πρότυπα των «αποικιών χρέους» και των «προτεκτοράτων» της νέας τάξεως πραγμάτων, όσο κι αν αυτά μπορεί να αναγνωστούν από κάποιους ως υπερβαλλόντως ακραία.
. Με 3,3 δημοσιοσυντήρητους, 1,3 εκατομμύρια ανέργους, 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχους και περίπου 3,1 εκατομμύρια μη ενεργόν πληθυσμόν, το ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται δια τη χώρα είναι ποιος θα παράγει πλούτον και δια πόσον καιρόν δεδομένου ότι από ψυχρής μαθηματικής απόψεως, οι περίπου 700.000 Έλληνες που δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικόν τομέα καλούνται να σηκώσουν ένα απίστευτο βάρος. Είναι αυτοί που θα πρέπει να δημιουργούν φορολογητέα ύλη, να ανοίξουν ξένες αγορές, να στηρίζουν την παραγωγή εις ολόκληρον το φάσμα της και να τροφοδοτούν τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα.
Πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία δια την ώρα προερχόμενα εις μεγάλο βαθμό από οριζόντιες περικοπές και από φορολογικές επιβαρύνσεις, είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να επαναληφθούν. Διότι εις την σημερινήν Ελλάδα παρατηρείται και ένα άλλο εξόχως επικίνδυνον φαινόμενον, κάθε χρόνο να ιδρύονται περισσότερες από 40.000 νέες επιχειρήσεις, από τις οποίες δυστυχώς οι 9 εις τις 10 εξακολουθούν να αναπαράγουν το εσωστρεφές και μη παραγωγικόν μοντέλον του παρελθόντος,επιχειρήσεις προσανατολισμένες εις την μαζικήν εστίασιν και εις τις λιανικές πωλήσεις ρούχων, υποδημάτων και λοιπών ειδών άμεσης καταναλώσεως προσφέροντας κάποιες προσωρινές λύσεις εις το καυτόν πρόβλημα της ανεργίας, πλην όμως η συμμετοχή τους εις την εθνικήν οικονομία από πλευράς υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι ασήμαντη.
Εαν η Ελλάς είχε προχωρήσει εις στάσιν πληρωμών έναντι των πιστωτών της από το 2010 δεν θα είχαμε βιώσει την κοινωνικήν τραγωδία που εξελίσσεται καθημερινά εις τις ελληνικές οικογένειες που ζούν εις καθεστώς οριακής επιβιώσεως, με την ανεργία εις το 28%, με τάσεις ανόδου το 2014, με τους φόρους εις την ακίνητην περιουσία να έχουν εξαπλασιασθεί την τελευταίαν 5ετίαν και με τους πιστωτές να πιέζουν ασφυκτικά δια την λήψιν νέων αντιλαϊκών μέτρων δια να καλυφθεί το χρηματοδοτικόν κενόν των επομένων δύο ετών που εκτιμάται εις 4,4 και 6,5 δισ. ευρώ δια το 2014 και το 2015.
Η ΕΕ θα ημπορούσε να υιοθετήσει μιαν πιο ήπιαν πολιτικήν (όπως έναντι της Ιρλανδίας) μεταθέτοντας τον χρόνον αποπληρωμής των ομολόγων που έχουν εις τα χαρτοφυλάκια τους οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης και λήγουν τα επόμενα δύο χρόνια, μετακυλίοντας επίσης τα ομολόγα που ευρίσκονται εις τα χαρτοφυλάκια των εγχώριων τραπεζών, αξιοποιώντας τα αδιάθετα κεφαλαία που έχει το ΤΧΣ από την ανακεφαλαιοποίησιν των τραπεζών και επιστρέφοντας τα κέρδη από την διαχείρισιν των δανείων τους προς εμάς ύψους 2,5 δις ευρώ. Ο εκτροχιασμός του δημοσίου χρέους από 120% εις 175%, η σωρευτική μείωσις του ΑΕΠ κατά 25%, η παύσις εργασιών μεταξύ 2009-2013 10.250 βιοτεχνιών, είναι ορισμένα από τα επιτεύγματα της υλοποιήσεως των «Μνημονίων», της αναδιαρθρώσεως του 2012 (PSI) και των διαρθρωτικών προγραμμάτων ιδικής τους εμπνεύσεως, φέρουν δε ακεραίαν την ευθύνην δια την ιστορικών διαστάσεων αποτυχίαν των, εκτός και εάν την επεδίωκαν. Eπίσης χάθηκαν τεράστια ποσά, πολλαπλάσια του σημερινού δημοσίου χρέους μας από την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων κατά 40%, περί τα 400 δις €, από το χρηματιστήριο 200 δις €, από την πτώση των μισθών και λοιπών εισοδημάτων πάνω από 40 δις € ετήσια, εάν δε συμπεριλάβουμε και το κόστος της ανεργίας, της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους υπερβολικούς φόρους ή τις απώλειες των τραπεζών, των δημοσίων οργανισμών, των ομολογιούχων του δημοσίου και άλλων, σαν αποτέλεσμα του PSI, θα διαπιστώσουμε ότι οι ζημίες της Ελλάδας είναι στην κυριολεξία ανυπολόγιστες. Παρά το ότι τα τελευταία είκοσι ένα χρόνια έχουν αποπληρωθεί 851 δις ευρω, το δημόσιο χρέος το 2014 παραμένει εις τα 320 δις ευρω. Σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο Stiglitz, η εσωτερική υποτίμηση (η μείωση των εγχώριων μισθών και τιμών) δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ελαστικότητα της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Καμία χώρα δεν αποκατέστησε ποτέ την ευημερία της μέσω της λιτότητας, παρά μόνον ελάχιστες μικρές χώρες που ήταν αρκετά τυχερές, ώστε να καλύψουν το κενό της ζήτησης με εξαγωγές, τονίζει ο Stiglitz αποδίδοντας ανάρμοστην έλλειψιν ευρωπαϊκής αλληλεγγύης εις τις χώρες του Βορρά, οι οποίες δεν αποδέχονται την έκδοσιν Ευρωομολόγων τα οποία θα έκαναν τα επιτόκια διαχειρίσιμα. Το ευρώ υποστηρίζει, υποτίθεται ότι θα έφερνε ανάπτυξη, ευημερία και μια αίσθηση ενότητας στην Ευρώπη, αντιθέτως έφερε στασιμότητα, αστάθεια και διχασμό και ίσως θα πρέπει να εγκαταλειφθεί για να μπορέσει να σωθεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Το πρόβλημα με το ευρώ είναι ότι σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τη Γερμανία και όχι τις άλλες χώρες, υποστηρίζει ο πρώην Πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο.
Ακόμη κι αν θεωρήσουμε δεδομένο το τέλος των αρνητικών ρυθμών μεγεθύνσεως του ΑΕΠ εις την Ελλάδα το 2014, η επόμενη μέρα φαντάζει εξ ίσου ζοφερή με το νωπό παρελθόν των Μνημονίων εις τον βαθμό που το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα επιβάλλει τους δικούς του όρους δια το περιεχόμενον και την κατεύθυνσιν της οικονομικής αναπτύξεως, ήτοι, αποβιομηχάνιση, πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας, υπερφορολόγηση, μισθούς εξαθλίωσης και φτώχεια στα ύψη. Μνημονιακή πολιτική χωρίς μνημόνια υπόσχεται η παραμονή μας εις το ευρώ.
Η συζήτησις δια την έξοδον από το ευρώ και την επιστροφήν εις το εθνικόν νόμισμα επανέρχεται με δριμύτητα ως λύσις ανάγκης και ως η αυστηρή εκείνη προϋπόθεσις που θα σώσει ό,τι ακόμη σώζεται (και δεν είναι λίγα αυτά) και θα αποτρέψει τα χειρότερα που είναι μπροστά μας. Τα πρακτικά προβλήματα που θα προκύψουν δεν είναι καθόλου αμελητέα κι ούτε κανείς υπέρμαχος της επιστροφής στη δραχμή, υποστηρίζει ότι από την επομένη ημέρα θα ξεκινήσει μια περίοδος παχιών αγελάδων χωρίς έστω ένα μεταβατικό κόστος. Η διαφορά είναι πως εκείνο το κόστος (αμελητέο εις σχέσιν με ό,τι έχουμε ήδη καταβάλει) οδηγεί τουλάχιστον εις μιαν διέξοδον που δικαιολογεί τις θυσίες.
Τρία είναι τα προβλήματα που προβάλλονται τις περισσότερες φορές υστερόβουλα, ως απειλές, παρότι κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει την πρακτικήν σημασία τους, ως ζητήματα που απαιτούν λύσιν. Πρώτον, το πρόβλημα της οικονομικής απομονώσεως που μπορεί να επέλθει, με τα συναφή προβλήματα τροφοδοσίας της αγοράς και το πρόβλημα ευρέσεως ρευστού δια την κάλυψιν δανειακών αναγκών. Δεύτερον, το πρόβλημα εξυπηρετήσεως των δανείων των ελληνικών νοικοκυριών εις την περίπτωσιν που το νέο νόμισμα υποτιμηθεί έναντι του ευρώ και τρίτον πρόβλημα είναι ο κίνδυνος από μιαν μαζικήν εξαγορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων από κεφάλαια τα οποία θα εκμεταλλευτούν την νέαν ισοτιμίαν.
Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, ως αποτέλεσμα αποφάσεως της ίδιας της χώρας κι όχι ως αποτέλεσμα πιέσεων δεν συνεπάγεται την απομόνωσίν της. Αντιθέτως, της παρέχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επανεξετάσει τους όρους εντάξεώς της εις την παγκόσμιον οικονομίαν, θέτοντας εις προτεραιότητα κριτήρια που σχετίζονται με τις δικές της πολυποίκιλες ανάγκες, κοινωνικές, οικονομικές, περιφερειακές, εθνικές και γεωστρατηγικές. Υπ’ αυτό το πρίσμα η οικονομική και νομισματική ένωσις με την Γερμανία πρέπει να απορριφθεί εκ προοιμίου ως καταστροφική δεδομένου ότι εδοκιμάσθη και απέτυχε. Εις την θέσιν της πρέπει να προκριθούν μορφές ενοποιήσεως αρχικά, που ενδέχεται να πάρουν και νομισματικήν διάστασιν εν συνεχεία, με χώρες με συγκρίσιμη παραγωγικότητα και εφάμιλλες οικονομικές δομές, όπως είναι οι άλλες τρεις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και οι χώρες της Βαλκανικής και της Βόρειας Αφρικής. Θα ημπορούσε να εισαχθεί η μέθοδος του συμψηφισμού μέσω ανταλλαγής προϊόντων (clearing) δια να αποφύγουμε τα επιπλέον κόστη από την απουσίαν κοινού νομίσματος, όπως συνέβαινε εις το παρελθόν, πριν επιβληθεί ο εκχρηματισμός των συναλλαγών, προς όφελος των ισχυρών νομισμάτων, κρατών και ενδιαμέσων διαχειριστών που εισπράττουν όλα τα οφέλη, αξιοποιώντας εις το έπακρο τα παραγωγικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας.
Ταυτοχρόνως αποκόπτεται ο δρόμος εις τα πολυεθνικά μεγαθήρια που με όχημα το κοινό νόμισμα σαρώνουν την εγχώρια παραγωγή, με δραματικά αποτελέσματα δια την απασχόλησιν. Εις τα πλαίσια του ευρώ ο καταμερισμός που υπάρχει δια την Ελλάδα προβλέπει την μετατροπή της εις τουριστικόν θέρετρον, κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου και εις πλατφόρμα υποδοχής εργασιών τελικής συναρμολογήσεως πολυεθνικών εταιρειών με μηδενικήν δια τον τόπον προστιθεμένη αξία.
Δεδομένου ότι η Ελλάς παράγει μόνο το 27% των προϊόντων που καταναλώνει, θα πρέπει να διακόψει και αυτούς τους επιζήμιους και ετεροβαρείς δεσμούς που την συνδέουν με την ευρωζώνη και να προσπαθήσει να βρει πόρους, δια να χρηματοδοτήσει ένα γενναιόδωρο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (δεδομένης πλέον και της αδυναμίας του ιδιωτικού τομέα να καλύψει το κενό εις τις επενδύσεις, παρά την πτώση των μισθών), το οποίο θα προκαλέσει το αναγκαίο επενδυτικό σοκ που αποτελεί μονόδρομο για την αύξησιν της απασχολήσεως και δια να καλυφθεί έστω ένα μέρος, από την πτώσιν του ΑΕΠ κατά 25%, που προκάλεσε η ύφεσις. Έτσι θα μπει τέρμα εις την πορεία αποεπενδύσεως που διαπιστώνεται εις την τελευταία έκθεσιν του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, όπου αναφέρεται ότι το 2012 η αποεπένδυση έφτασε εις το 8,5% κι ότι «την 3ετία 2011-2013 το απόθεμα πάγιου κεφαλαίου μειώνεται δια πρώτην φορά από το τέλος του εμφυλίου πολέμου». Η ταχύτητα με την οποία το ευρώ δυναμιτίζει τα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας αποτυπώνεται και εις το θέμα του πετρελαίου και των φαρμάκων. Εύκολο ήταν και είναι για την Ελλάδα να προχωρήσει εις διακρατικές συμφωνίες με άλλες χώρες όπως η Ρωσία, για παράδειγμα, εξασφαλίζοντας τις ανάγκες της εις υγρά καύσιμα, δεδομένου ότι τα στερεά (λιγνίτης) είναι εις τέτοια αφθονία που ημπορούν να παρέχουν πάμφθηνη και άφθονη ενέργεια εις όλους τους κατοίκους και τις επιχειρήσεις. Η υιοθέτησις εθνικού νομίσματος δεν θα επιτρέψει μόνο να ασκηθεί μια γενναία κοινωνική πολιτική με αθρόα χρηματοδότηση των δαπανών υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης αλλά και να δοθούν αυξήσεις εις τους μισθούς δια να αρχίσουν να αναπληρώνονται οι απώλειες των τελευταίων χρόνων.
Εάν η έξοδος από το ευρώ συνδυαστεί με μιαν μονομερή παύσιν πληρωμών του δημοσίου χρέους, προβάλλεται ως απειλή ο αποκλεισμός από τις αγορές κεφαλαίων, ενώ σκοπίμως παραβλέπεται ότι η τρέχουσα δημοσιονομική κρίσις εις όλην την περιφέρεια της ευρωζώνης, ουδέποτε θα είχε λάβει αυτήν την μορφήν, αν χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν είχαν εναποθέσει την κάλυψιν των ελλειμμάτων τους, εις τις διεθνείς αγορές και δεν ήταν έρμαια των παντελώς αναξιόπιστων οίκων αξιολόγησης, που την κρίσιμη στιγμήν, ανακοινώνοντας την υποβάθμισιν τους οδήγησαν το κόστος δανεισμού των ανωτέρω χωρών εις τα ουράνια. Εάν αντιθέτως το υπουργείο Οικονομικών εδανείζετο από την εγχώρια αγορά με την μορφή ομολόγων δεν θα είχε καμιά εξάρτηση από τις σκοπιμότητες των διεθνών αγορών. Μετά όμως τις ζημιές που επωμίστηκαν οι ομολογιούχοι από το PSI η απορρόφηση νέων ομολόγων σήμερα, φαντάζει εξαιρετικά επικίνδυνη επιλογή.
Περιοριστικά μέτρα δια την είσοδον των κεφαλαίων μπορούν να αποτρέψουν και μιαν μαζικήν εξαγορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων εις την περίπτωσιν υποτιμήσεως του νέου εθνικού νομίσματος. Αυτή είναι η κατηγορία που κρύβεται πίσω την φημολογία για «λόμπι της δραχμής» η οποία μάλιστα διατυπώνεται από πολιτικούς που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία σε εξευτελιστικές τιμές. Το πρόβλημά τους εντοπίζεται εις το νόμισμα που θα γίνει το «ξεπούλημα» και όχι εις το ίδιο το «ξεπούλημα». Έτσι, όταν η λεηλασία γίνεται με ευρώ τότε αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης των αγορών και μήνυμα αναπτύξεως. Ακόμη και τότε όμως η Τράπεζα Ελλάδας, υπό τον όρο ότι δεν θα αποτελεί υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ημπορεί να επιβάλλει ελέγχους εις την εισροήν κεφαλαίων, ακόμη και εμπόδια, αν στόχο τους έχουν την εξαγορά επιχειρήσεων κι αξιών, που μια κυβέρνηση κρίνει ως εθνικής σημασίας.
Εν κατακλείδι, όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν όχι μόνο την αναγκαιότητα αλλά και την δυνατότητα εξόδου από το ευρώ και υιοθετήσεως εθνικού νομίσματος, παρά το ότι κανείς δεν υποτιμά τα προβλήματα που θα προκύψουν τον πρώτον καιρόν. Καμία χώρα που έσπασε τα διεθνή της δεσμά δεν το μετάνοιωσε, από την Αργεντινή μέχρι και την Ισλανδία που την απόφασιν παύσεως πληρωμών ακολούθησε κι η διακοπή των διαπραγματεύσεων εντάξεως εις το ευρώ, είναι δε σίγουρο ότι ούτε εμείς θα μετανιώσουμε, αν πούμε το δικό μας «όχι» εις την ευρωκατοχή.
Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι τα αντιλαϊκά μέτρα που δεν λαμβάνονται εις τα πλαίσια των Μνημονίων, αλλά τα υπέρογκα ποσά που πρέπει να καταβληθούν τα επόμενα τρία χρόνια για τόκους και ομόλογα, τα οποία ανέρχονται σε 76,8 δις ευρώ. Η Γερμάνια, που επικαλείται την Προτεσταντικήν ηθικήν, σύμφωνα με τον «Δείκτην Χρηματοοικομικής Μυστικότητας» κατατάσσεται εις την 8η θέσιν επί συνόλου 82 χωρών μεταξύ εκείνων οπού γίνεται ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια οριστικήν κι αμετάκλητην απόφασιν παύσεως πληρωμών του δημόσιου χρέους, με μια ανακοίνωσιν διακοπής πληρωμών τόκων και χρεολυσίων, δεδομένου ότι το κόστος που συνοδεύει την συμμόρφωσιν με τις επιταγές των πιστωτών εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι απείρως μεγαλύτερον από τις επιπτώσεις που θα έχει η ρήξις μαζί τους και οι μονομερείς ενέργειες. Η πρόσφατη εμπειρία της Αργεντινής επιβεβαιώνει κατ’ αρχάς πως οι κοινωνικές επιπτώσεις από μια παύσιν πληρωμών θα είναι πολύ λιγότερο οδυνηρές από την συνέχισιν της εξυπηρέτησεως του δημόσιου χρέους. Η ανεργία εις την Αργεντινή ποτέ δεν έφτασε ούτε καν το 19%, όχι εις το πρωτοφανές επίπεδο του 28% που έχει φτάσει εις την Ελλάδα με αιτήματα νέων μαζικών απολύσεων να είναι καθ’ οδόν. Η εμπειρία της Αργεντινής επιβεβαιώνει επιπλέον ότι μια τέτοια απόφασις πυγμής που θα υπηρετείται με συνέπεια και δεν θα αποτελεί αντικείμενο διαπραγματεύσεως και αναθεωρήσεως κάθε ώρα και στιγμή θα γίνει σεβαστή και άπαντες θα προσαρμοστούν εις αυτήν.
. Η κυβέρνησις της Κριστίνα Κίρχνερ εξακολουθεί να αρνείται να πληρώσει τους κερδοσκόπους που δεν δέχτηκαν τους όρους της Αργεντινής, ούτε εις την αναδιάρθρωσιν του 2001 ούτε εις την δεύτερην προσφορά που τους έκανε το 2005 (25-27 σεντς ανά δολάριο χρέους ή κούρεμα της τάξεως του 75-73% υπό την μορφήν take it or leave it), χωρίς να έχει υποστεί καμία ουσιαστικήν συνέπεια, δεδομένου ότι είναι γνωστό πως τα ομόλογα που κατέχουν τα απέκτησαν εις εξευτελιστικήν τιμήν και εάν η Αργεντινή είχε προνοήσει να κάνει λογιστικόν έλεγχον εις το χρέος της, θα ακύρωνε εκ προοιμίου τις σειρές των ομολόγων που κατέχουν οι κερδοσκόποι. Σε κάθε όμως περίπτωση αυτό που διακρίνεται είναι ότι η Αργεντινή μετά την παύση πληρωμών που επέβαλε οικειοθελώς, δηλαδή με δικούς της όρους, δεν απομονώθηκε, δεν καταστράφηκε οικονομικά, όπως κινδυνολογούσαν ότι θα συμβεί στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν να μην επιλέξει την παύση πληρωμών ακόμη και τώρα η Ελλάδα, αντί να επιβάλει ένα νέο γύρο απολύσεων και περικοπών σε συντάξεις; Το κάθε κράτος ημπορεί νόμιμα, να κατάσχει, απαλλοτριώσει ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις (εκμετάλλευσεως ορυκτού πλούτου αλλά και επενδύσεις δανειακών κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την μορφήν ομολόγων, εντόκων γραμματίων, βιομηχανικές επενδύσεις), εις την εδαφικήν του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριον και πρωταρχικόν σκοπόν την διασφάλισιν και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος με ή χωρίς αποζημίωσιν των πρώην ιδιοκτητών. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας έχουν ενσωματωθεί εις το διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 κι αποτελούν μια τροποποίησην του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίον εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868.
Η εφαρμογή του δόγματος Calvo, συνιστά ταυτόχρονα, την έκφρασιν (άσκησιν) και την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της επενδύσεως. Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από την «διπλωματικήν ασυλία» και την «νόμιμην» στρατιωτικήν των προστασία από το ισχυρότερο κράτος-επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια μορφήν «δικαστικού εθνικισμού».
Στο νομικό αυτό πλαίσιο στηρίχθηκε επίσης και η άρνησις αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων από την κυβέρνηση του Ι. Μεταξά το 1936, η οποία δικαιώθηκε με την ιστορικήν απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου αρ. 78/15-06-1936 καθώς και η άρνησις της Αργεντινής το 2003 της αποπληρωμής των εξωτερικών της χρεών και η οποία (Αργεντινή) δικαιώθηκε επίσης με την από 8 Μαΐου 2007 απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου δια το ίδιον θέμα. Και τέλος, εις το νομικόν αυτό καθεστώς στηρίχθηκε και η νομιμότητα της δημοψηφισματικής αποφάσεως του Ισλανδικού λαού να αρνηθεί την αποπληρωμήν των εξωτερικών του χρεών το καλοκαίρι του 2009, χωρίς ουδεμία συνέπεια.
Τα παραπάνω, απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο αναφαίρετα δικαιώματα, θα ημπορούσε να ασκήσει η ελληνική κυβέρνησις να αρνηθεί την αποπληρωμήν των εξωτερικών της χρεών, τόσο των αρχικών της προς τις ιδιωτικές ξένες τράπεζες, όσο και των μετέπειτα δανειστών της, ήτοι των κρατών μελών της ΕΕ και του ΔΝΤ, δια αντικειμενικούς λόγους έκτακτης εθνικής ανάγκης και προστασίας του Εθνικού της Συμφέροντος. Αντί αυτού όμως, η ελληνική κυβέρνησις προτίμησε να εξοφλήσει πλήρως τους ξένους δανειστές , να μην αποπληρώσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς τους Έλληνες πολίτες (κηρύσσοντας έτσι εσωτερική χρεοκοπία), δια τις παρεχόμενες από τους τελευταίους επιχειρηματικές υπηρεσίες των προς αυτήν, να περικόψει βαναύσως απολυταρχικά και αλύπητα, μισθούς και συντάξεις, εις χαμηλομισθωτούς και χαμηλοσυνταξιούχους, σπρώχνοντας τους τελευταίους εις τα όρια της βιολογικής των εξαφάνισεως, της ηθικής των απαξιώσεως και εξαθλιώσεως και να κλείσει νοσοκομεία και σχολεία αρνούμενη να χορηγήσει δωρεάν τα βιβλία εις τα σχολεία. Επέβαλε τέλος, θανατηφόρους-στην κυριολεξία- φόρους, καθώς και έκτακτα χαράτσια στην ακίνητη περιουσια.
Η λύσις θα πρέπει να είναι συνολική και να στηρίζεται εις την επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος και την αναγνώριση των πραγματικών αιτιών της κρίσεως. Μετά την κήρυξιν ολοσχερούς παύσης πληρωμών των τοκοχρεωλυσίων, θα πρέπει να αντικατασταθούν οι πολιτικές των μνημονίων από ένα συνολικό «εθνικό ανορθωτικό σχέδιο» με τρεις πυλώνες, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την προώθηση ενός πακέτου μεταρρυθμίσεων διαφορετικής λογικής και την έναρξη μιας μακρόπνοης στρατηγικής επαναβιομηχάνισης και παραγωγικής ανασυγκροτήσεως της οικονομίας με την διαμόρφωση πολιτικών και κοινωνικών προϋποθέσεων δια την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Πρωτίστως πρέπει να υπάρξει μια κυβέρνησις ευρείας λαϊκής στηρίξεως και μεγάλης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, έκφρασις μιας κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής, ικανής να στηρίξει μια ριζοσπαστική πολιτική. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε την ποιοτική διαφορά των συνθηκών πριν την κρίσιν όπου ήταν επαρκές να μιλάμε για αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, ή για μια καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος και μετά από την κρίσιν όπου πρέπει να δημιουργήσουμε νέους τρόπους παραγωγής, νέα πρότυπα παραγωγής και καταναλώσεως εις την βάσιν της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της αειφορίας. Διότι η κρίση που ζούμε είναι κρίση του ίδιου του υποδείγματος με το οποίο ζήσαμε ως τώρα, και όχι μόνο της διαχειρίσεως του. Δεν είναι καθόλου απίθανο από τις δυσοίωνες εξελίξεις εις την Ελλάδα να οδηγηθεί ξαφνικά εις την «εκούσια» έξοδο της από την Ευρωζώνη και να επιστρέψει εις την αφετηρία της. Πρέπει επομένως να έχει έτοιμο ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο τυχόν επιστροφής της εις το εθνικόν νόμισμα αφού η ανεξέλεγκτη υιοθέτησις του, θα ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφική.
Η κατάστασις δεν είναι ούτε απλή ούτε αθώα και οι στόχοι δεν είναι ούτε μόνο ούτε κυρίως εισπρακτικοί. Αντικειμενικός στόχος της άρσεως της αναστολής των πλειστηριασμών, είναι η εξώθησις του κόσμου εις την εκποίησιν ακινήτων με στόχο τη βίαιη συγκέντρωση και την αναδιανομή της γης και του κτιριακού αποθέματος εις βάρος των αδυνάτων και όσων ευρίσκονται εις ανάγκη, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Θα πρέπει επίσης η κυβέρνησις να εγγράψει το «αντίστοιχο γερμανικό χρέος προς την Ελληνικήν Δημοκρατία» εις τις ανείσπρακτες οφειλές προς το Ελληνικό Δημόσιο και κατ' επέκτασιν και εις τον κρατικόν προϋπολογισμόν, αφού πρόκειται δια άμεσα απαιτητόν ληξιπρόθεσμον χρέος, ποσόν υψους 108 δις ευρώ πλέον τόκων δια τις πολεμικές επανορθώσεις και ποσόν ύψους 54 δις ευρώ πλέον τόκων για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, ήτοι εν συνόλω 162 δις ευρώ πλέον τόκων. Εν συνεχεία θα πρέπει να δοθεί σχετική εντολή από το υπουργείο Οικονομικών στις υπηρεσίες του να προβούν σε άμεσες ενέργειες δια την είσπραξιν του εν λόγω ληξιπροθέσμου γερμανικού χρέους. Ταυτοχρόνως η κυβέρνησις πρέπει να προχωρήσει άμεσα και εις την τιτλοποίησιν του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, δημιουργώντας έτσι σημαντικές προϋποθέσεις εξοφλήσεως του.
Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει η δημοσιοποίησις του περιεχομένου του προσχεδίου της έκθεσης, της επιτροπής οικονομικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που επιβεβαιώνει το κενό εις την δημοκρατικήν νομιμοποίησιν της λειτουργίας της «τρόικα». Πέραν αυτού οι συντάκτες της εκθέσεως διαπιστώνουν ότι η «τρόικα» εις την περίπτωσιν της Ελλάδος υπολόγισε λάθος τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής εις την ύφεσιν, με συνέπεια παρόλα τα πακέτα βοηθείας να μην ημπορεί να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο της «ασύντακτης χρεοκοπίας» η της εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Διαπιστώνουν επίσης ότι το δημόσιο χρέος των χωρών που ενετάχθησαν εις καθεστώς μνημονίου όχι μόνον δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε απότομα και ζητούν την αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ευρωζώνη και δημιουργίαν Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. Υποστηρίζουν ότι στόχος του ΔΝΤ δια την χωράν μας ήταν η εσωτερική υποτίμησις ενώ στόχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν η μείωσις του δημοσιονομικού ελλείμματος, μη δίδοντας αμφότεροι προσοχήν εις τις επιπτώσεις των πολιτικών που εφαρμόστηκαν (λάθος υπολογισμού των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών ήτοι της επιπτώσεως των μέτρων λιτότητος εις την πραγματικήν οικονομίαν που οδήγησαν εις μεγαλύτερην ύφεσιν, που απαιτούσε εν συνεχεία λήψιν νέων μέτρων με συνέπεια την συντήρησιν ενός φαύλου κύκλου υφέσεως και λιτότητος) με άμεσα θύματα τους αδύναμους.
Αναδεικνύεται επίσης εις την έκθεσιν ότι οι εκπρόσωποι της «τρόικα» λειτουργούσαν χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους το Ευρωπαϊκόν Δίκαιον και χωρίς να λογοδοτούν εις τους Ευρωπαἱκούς θεσμούς όπως το Ευρωπαϊκόν Κοινοβούλιον. Εγκαλείται επίσης η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ότι εκφεύγει του θεσμικού της ρόλου και λειτουργεί ως μέλος της «τρόικα» όπως και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητος (ΕΜΣ), ότι οι αποφάσεις του επηρεάζονται από ισχυρούς υπουργούς Οικονομικών, αρχηγούς κρατών, και εθνικά Κοινοβούλια (Γερμανία). Η τελική έκθεσις θα κρίνει και το μέλλον της «τρόικα» με πιθανή διάδοχη κατάστασιν τον Ευρωπαϊκόν Μηχανισμόν Σταθερότητος, δεδομένου ότι υπάρχει σύγκρουσις συμφερόντων εντός της Επιτροπής μεταξύ του ρόλου της εις την «τρόικα» και της ευθύνης της ως θεματοφύλακα των συνθηκών, όπως και της ΕΚΤ που ενεργεί ως πιστωτής των κρατών μελών και ταυτοχρόνως ως τεχνικός σύμβουλος εις τα πλαίσια της «τρόικα».
Η αποδυνάμωση της ανθρώπινης έκφρασης και σκέψης δημιουργεί τον ιδεατό υπήκοο του νέου καθεστώτος, όπου αυτοσκοπός είναι η ταύτιση της ευτυχίας όχι με τη δημιουργία αλλά με την κατανάλωση».
Kαλαμάτα 25-12-2013
Σημειώνω ότι δεν γνωρίζω τον κ. Καλλικούνη.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν ομόκελλος σε φυλακές τύπου Γ΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου