Κει πέρα τα μάθαμε ούλα .
Γράφει ο Μήτσος Τούφας
Τότες όπου υπήρχαν οι αλάνες , που υπήρχασι γειτονιές, που υπήρχε φτώχεια, φιλία, αλητεία, φελότιμο κι άλλα τόσα καλά και στραβά όπου όλοι τα κατέχετε εξόν κι αν μεγαλώσατε σε μέγκλα συνοικία με κολέγιο,πιάνο, γαλλικά, μερέντα, κρεμ καραμελέ και ονόματα περίεργα όπως Λούλης, Φρούλης, Ντρούλης, Τράκης και δεν συμμαζεύεται.
Μπαρντόν και πάω πάσο
Μεις οι άλλοι , οι κοινοί θνητοί, έχουμε περάσει απ το εν λόγω σκολείο.
Δεν αγιοποιώ ούτες λιβανίζω την αλάνα , τους τρόπους της , την επιρροή της σ ούλους εμας. Αυτά τ αφήνω στους μορφωμένους όπου και καλά τα γνωρίζουσι και καλά τα λένε. Εξ άλλου το φαινόμενο ανήκει πια στην ιστορία.
Νομίζω;
Γω την σήμερον θα σας πω περί της ποδοσφαιρικής αλάνας.
Ναι περί αυτού του περίεργου παιγνιδιού, κάτι σαν ποδόσφαιρο να πούμε, που το λέγαμε ''μπάλα'' και ήμαστε ούλοι φανατικοί παίχτες του ,ως να μεγαλώσουμε και να μας πάρει σβάρνα και μας όπως και ούλα τ άλλα, ο χρόνος, η εξέλιξις η ίδια η κενωνία .
Θεμάμαι που τρέχαμε σα λυσσαγμένα στην αλάνα , να στήσουμε στο πιτς φυτίλι το αυτοσχέδιο γήπεδο , όπου διαστάσεις , σχήμα και άλλα τέτοια τεχνικά δεν είχανε καμία σημασία , αρκεί να τσουλούσε το τόπι.
Περί καταλλήλων ρούχων , παπουτσιών κλπ ούτε λόγος. Ο πάσα ένας φορούσε ότι είχε. Ο κατέχων ποδοσφαιρικό παπούτσι και στολή εθεωρείτο πάραυτα φλώρος
Τα κορίτσια το μόνο ρόλο που είχανε σε τοιαύτες αναμετρήσεις , ήτο του φιλάθλου. Αυστηρώς ως εκεί και μη παρέκει.
Χρέη εστίας ήγουν δοκαριών να πούμε έκαναν , πέτρες ,ζακέτες μπουφάν , σχολικές τσάντες και ότι άλλο πρόχειρο μπορούσε να στηθεί. Οι διαστάσεις του τερμάτων ποικίλουν και μετριότανε με το γνωστό σύστεμα μέτρησης ''τα βηματάκια''. Το οριζόντιο δοκάρι ήτο νοητό, το ύψος του δε, ανάλογο της περίπτωσις και αιτία ομηρικών καυγάδων.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο εκτελών χρέη τερματοφύλακα ή ο αρχηγός και εκλέκτορας της ομάδας, μίκραινε στη ζούλα τις διαστάσεις του τέρματος της ομάδας του ως να το πάρουν χαμπάρι οι απέναντι και να επακολουθήσει σύρραξις .
Το αναφαίρετο δικαίωμα για την επιλογή των παικτών, των θέσεων των , της κατάρτισις της ομάδας , το σύστεμα παιχνιδιού (το γιούργια ή το πλημμύρα) τα είχε ο κατά γενική αποδοχή καλύτερος παίχτης ή ο μεγαλύτερος.
Η επιλογή παιχτών γινόταν διαδοχικά. Έναν ο ένας, έναν ο άλλος. Πρώτος ,διάλεγε ο νικητής στα ''βηματάκια'' ή στα ''μονά-ζυγά''.
Οι δυο καλύτερες παικτούρες, δεν γενότανε ποτές να είναι στην ίδια ομάδα.
Αν επιλεγόσουνα τελευταίος, ήταν μεγάλη ξεφτίλα. Αν περίσσευες, ακόμα μεγαλύτερη., Μπορούσε όμως να δοθείς χαριστικώς στην ομάδα με το πιο ''αδύναμο'' ρόστερ κι αυτό είχε να κάνει με την μεγαλοψυχία των αντιπάλων.
Το χερότερο ήταν να είσαι αναπληρωματικός.
Λεγόταν και ''Εξωφυλαρούχας'' (Έξω -φυλάει - ρούχα) Είχες την υποχρέωσις να προσέχεις τα παρατημένα μπουφάν, τσάντες και λοιπά . Μεγίστη ταπείνωσις
Δεν ήτο απαραίτητο οι αντίπαλες ομάδες να έχουν τον ίδιο αριθμό παιχτών. Στο περίπου.
Οι βασικές θέσεις των ποδοσφαιριστών ήταν συνήθως τρεις. Τερματοφύλακας , άμυνα , επίθεση. Οι ρέστες ήτο ασήμανται λεπτομέρειαι .
Τερματοφύλακας ήταν πάντα ο χοντρός η ο πιο ''άμπαλος'' στο ''μέσα''
Τούτος το λοιπόν και όσοι ακόμη δεν ήσαντε καλοί ΄έπαιζαν ''άμυνα''
Αν ο χοντρός τερματοφύλακας ήταν ''ρουφήχτρα'' τη θέσις του έπαιρνε ο παιχταράς της ομάδας.
Ιδιαιτέρα περίπτωσις τύγχανε το ''μπακότερμα''.
Για λόγους ισαριθμίας των ομάδων , το μπακότερμα εκτελούσε χρέη τερματοφύλακος , το οποίον μπόραγε να τσακώνει το τόπι πέριξ των αχνών ορίων της περιοχής του, άνευ φάουλ ή μπέναλτυ και ταυτόχρονα να παίζει και ''μέσα΄΄ άμυνα. .
Εννοείται ότι μπακότερμα δεν έπαιζε ούτε ο χοντρός, ούτε ο άμπαλος και απαιτούσε αυξημένη ικανότης να πούμε.
Διατητής; Δεν υπήρχε. Δε χρειαζότανε. Οι διαφορές λύνονταν επί τόπου είτε με συμφωνία είτε με σύρραξις .
Τα φάουλ εδίδοντο μόνο σε επαφή της μπάλας με το χέρι ,όχι απαραίτητα , όταν φανεί αίμα από χτύπημα ,αν έχουμε σπάσιμο κεφαλιού ή κλάματα ένεκα πόνου κι αυτό όχι απαραίτητα.
Το κλωτσίδι , το μπουνίδι, η χάβρα των Ιουδαίων και οι καυγάδες ήταν αναπόσπαστο μέρος της αναμέτρησις
Τα ''κλαδευτήρια'' παρ ότι θεωρούντανε ''εργαλεία'', δεν ετύγχαναν ποδοσφαιρικής εκτίμησις
Αν κατά τη διάρκεια του ματς η επίθεσις της ομάδος ήτανε ''πατάτα'' και δεν σκοράριζε με τίποτις, το σύστεμα άλλαζε αμέσως σε ''Η επίθεση άμυνα και η άμυνα επίθεση'' εν είδει τιμωρίας.
Οφσάιτ και άλλα τέτοια χαζά δεν υπήρχασι.
Ανεξάρτητα του μέχρι εκείνης της στιγμής σκορ , το ματς μπόραγε να το κερδίσει κι ''όποιος το βάλει'', τελευταίος .
Στα φάουλ το τείχος στήνεται στο ένα , βαριά δυο μέτρα απέ την μπάλα.
Αν το σουτ πέρναγε πάνω ,άσχετα πόσο, από τα χέρια του τερματοφύλακα το γκολ δεν μέτραγε. Το νοητό οριζόντιο δοκάρι ήτανε και κινητό εφ όσον μπόραγες να επιβάλλεις την άποψίς σου περί της εγκυρότης του γκολ.
Οι ''καραβολίδες'' από κοντά απαγορεύονταν.
Ο ''μύτος'',το σουτ με την μύτη του παπουτσιού δεν ετύγχανε εκτίμησις. Έδειχνε ασχετίλα.
Κάποιες φορές εφαρμόζονταν και το ''τρία κόρνερ ένα μπέναλτυ'' σαν κανονισμός. Πράγμα βολικό για την αύξησις του σκορ
Τα ματς μεταξύ γειτονιών ή ''συμμοριών'' ή σχολείων ή τάξεων ήσαντε πάντα τελικοί Τσάμπιονς Ληγκ και βάλε. Άμμος και αίμα.
Η αποχώρησις παίχτη την ώρα του ματς θεωρείτο προδοσία. Εξόν κι αν σε φωνάζε η μάννα σου (με τσιρίδα από απέναντι) .
Το ματς σταματούσε αυτόματα και οι παίχτες ακινητοποιούταν όταν κάποιος ''μεγάλος'' διέσχιζε με τα πόδια την αλάνα. Συνεχιζόταν με την αποχώρηση του ''εισβολέα'.
Αν η μπάλα χτυπούσε διερχόμενη γυναίκα ή γιαγιά, τα αντίποινα ήταν άμεσα απ τους αρσενικούς συγγενείς του θύματος ,κρατώντας σε ομηρία την μπάλα. .
Στη συνέχεια γενόταν διαπραγματεύσεις περί την επιστροφή της.
Αν το τόπι κολλούσε κάτω απέ αυτοκίνητο ή πάνω σε παρακείμενο δέντρο , είχαμε γενική επιχείρησις ανάκτησις του πολυτίμου αντικειμένου.
Αν με στραβοκλωτσιά κατέβαζες απέναντι τζαμαρία, ακολουθούσε μαζική και άτακτος φυγή.
Το ματς εδιακόπτετο σε οποιοδήποτε σημείο του αγώνα,αν ο ιδιοκτήτης της μπάλας αποφάσιζε για τους δικούς του λόγους να την βαλει υπό μάλης και να την κάνει. Αν δεν πειθόταν , δεν εκβιαζόταν, ή δεν γενόταν δεκτές οι απαιτούμενες αυτόν αλλαγές, το ματς διακόπτετο οριστικώς.
Ο αγώνας τερμάτιζε στο νορμάλ, όταν άπαντες ήταν κουρασμένοι, ανεξαρτήτως ώρας και σκορ.
Όταν ερχόταν μεγαλύτεροι για να παίξουν στο ίδιο γήπεδο σήμαινε άμεσος αποχώρησις ,ειδ` αλλέως πέφτασιν φάπες.
Ύπαρχε πάντα ο γείτονας που απειλούσε να σου πάρει την μπάλα τσαμπουκά επειδής τον ενοχλούσασι οι φωνές, η σκόνη ή κινδύνευε η τζαμαρία ή ο παρακείμενος κήπος του.
Αυτά τα ολίγα περί ποδοσφαίρου της αλάνας , μιας περασμένης εποχής.
Και ερωτώ. Είναι δυνατόν ο πάσα ένας προπονητής της Παοκάρας , ό,τι περγαμηνές και να κουβαλάει, να κατέχει περσσότερ το τόπι απ ούλους εμάς τους αποφοίτους της ως άνω ποδοσφαιρικής ακαδεμίας;
Ποτές!!!!
Γι αυτό και ο Παοκ (και άλλοι, δε λέω) δικαίως έχει κοντά κανά μύριο προπονηταράδες της κερκίδας και του καφενείου με σαφή άποψις επί της προπονητικής της ομάδας μας.
Αλλά!!!!
Καλή λευτεριά απέ αυτόν τον βραχνά μάγκες μου.
Περί την εξιστόρησις
Μήτσος Τούφας
Τότες όπου υπήρχαν οι αλάνες , που υπήρχασι γειτονιές, που υπήρχε φτώχεια, φιλία, αλητεία, φελότιμο κι άλλα τόσα καλά και στραβά όπου όλοι τα κατέχετε εξόν κι αν μεγαλώσατε σε μέγκλα συνοικία με κολέγιο,πιάνο, γαλλικά, μερέντα, κρεμ καραμελέ και ονόματα περίεργα όπως Λούλης, Φρούλης, Ντρούλης, Τράκης και δεν συμμαζεύεται.
Μπαρντόν και πάω πάσο
Μεις οι άλλοι , οι κοινοί θνητοί, έχουμε περάσει απ το εν λόγω σκολείο.
Δεν αγιοποιώ ούτες λιβανίζω την αλάνα , τους τρόπους της , την επιρροή της σ ούλους εμας. Αυτά τ αφήνω στους μορφωμένους όπου και καλά τα γνωρίζουσι και καλά τα λένε. Εξ άλλου το φαινόμενο ανήκει πια στην ιστορία.
Νομίζω;
Γω την σήμερον θα σας πω περί της ποδοσφαιρικής αλάνας.
Ναι περί αυτού του περίεργου παιγνιδιού, κάτι σαν ποδόσφαιρο να πούμε, που το λέγαμε ''μπάλα'' και ήμαστε ούλοι φανατικοί παίχτες του ,ως να μεγαλώσουμε και να μας πάρει σβάρνα και μας όπως και ούλα τ άλλα, ο χρόνος, η εξέλιξις η ίδια η κενωνία .
Θεμάμαι που τρέχαμε σα λυσσαγμένα στην αλάνα , να στήσουμε στο πιτς φυτίλι το αυτοσχέδιο γήπεδο , όπου διαστάσεις , σχήμα και άλλα τέτοια τεχνικά δεν είχανε καμία σημασία , αρκεί να τσουλούσε το τόπι.
Περί καταλλήλων ρούχων , παπουτσιών κλπ ούτε λόγος. Ο πάσα ένας φορούσε ότι είχε. Ο κατέχων ποδοσφαιρικό παπούτσι και στολή εθεωρείτο πάραυτα φλώρος
Τα κορίτσια το μόνο ρόλο που είχανε σε τοιαύτες αναμετρήσεις , ήτο του φιλάθλου. Αυστηρώς ως εκεί και μη παρέκει.
Χρέη εστίας ήγουν δοκαριών να πούμε έκαναν , πέτρες ,ζακέτες μπουφάν , σχολικές τσάντες και ότι άλλο πρόχειρο μπορούσε να στηθεί. Οι διαστάσεις του τερμάτων ποικίλουν και μετριότανε με το γνωστό σύστεμα μέτρησης ''τα βηματάκια''. Το οριζόντιο δοκάρι ήτο νοητό, το ύψος του δε, ανάλογο της περίπτωσις και αιτία ομηρικών καυγάδων.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο εκτελών χρέη τερματοφύλακα ή ο αρχηγός και εκλέκτορας της ομάδας, μίκραινε στη ζούλα τις διαστάσεις του τέρματος της ομάδας του ως να το πάρουν χαμπάρι οι απέναντι και να επακολουθήσει σύρραξις .
Το αναφαίρετο δικαίωμα για την επιλογή των παικτών, των θέσεων των , της κατάρτισις της ομάδας , το σύστεμα παιχνιδιού (το γιούργια ή το πλημμύρα) τα είχε ο κατά γενική αποδοχή καλύτερος παίχτης ή ο μεγαλύτερος.
Η επιλογή παιχτών γινόταν διαδοχικά. Έναν ο ένας, έναν ο άλλος. Πρώτος ,διάλεγε ο νικητής στα ''βηματάκια'' ή στα ''μονά-ζυγά''.
Οι δυο καλύτερες παικτούρες, δεν γενότανε ποτές να είναι στην ίδια ομάδα.
Αν επιλεγόσουνα τελευταίος, ήταν μεγάλη ξεφτίλα. Αν περίσσευες, ακόμα μεγαλύτερη., Μπορούσε όμως να δοθείς χαριστικώς στην ομάδα με το πιο ''αδύναμο'' ρόστερ κι αυτό είχε να κάνει με την μεγαλοψυχία των αντιπάλων.
Το χερότερο ήταν να είσαι αναπληρωματικός.
Λεγόταν και ''Εξωφυλαρούχας'' (Έξω -φυλάει - ρούχα) Είχες την υποχρέωσις να προσέχεις τα παρατημένα μπουφάν, τσάντες και λοιπά . Μεγίστη ταπείνωσις
Δεν ήτο απαραίτητο οι αντίπαλες ομάδες να έχουν τον ίδιο αριθμό παιχτών. Στο περίπου.
Οι βασικές θέσεις των ποδοσφαιριστών ήταν συνήθως τρεις. Τερματοφύλακας , άμυνα , επίθεση. Οι ρέστες ήτο ασήμανται λεπτομέρειαι .
Τερματοφύλακας ήταν πάντα ο χοντρός η ο πιο ''άμπαλος'' στο ''μέσα''
Τούτος το λοιπόν και όσοι ακόμη δεν ήσαντε καλοί ΄έπαιζαν ''άμυνα''
Αν ο χοντρός τερματοφύλακας ήταν ''ρουφήχτρα'' τη θέσις του έπαιρνε ο παιχταράς της ομάδας.
Ιδιαιτέρα περίπτωσις τύγχανε το ''μπακότερμα''.
Για λόγους ισαριθμίας των ομάδων , το μπακότερμα εκτελούσε χρέη τερματοφύλακος , το οποίον μπόραγε να τσακώνει το τόπι πέριξ των αχνών ορίων της περιοχής του, άνευ φάουλ ή μπέναλτυ και ταυτόχρονα να παίζει και ''μέσα΄΄ άμυνα. .
Εννοείται ότι μπακότερμα δεν έπαιζε ούτε ο χοντρός, ούτε ο άμπαλος και απαιτούσε αυξημένη ικανότης να πούμε.
Διατητής; Δεν υπήρχε. Δε χρειαζότανε. Οι διαφορές λύνονταν επί τόπου είτε με συμφωνία είτε με σύρραξις .
Τα φάουλ εδίδοντο μόνο σε επαφή της μπάλας με το χέρι ,όχι απαραίτητα , όταν φανεί αίμα από χτύπημα ,αν έχουμε σπάσιμο κεφαλιού ή κλάματα ένεκα πόνου κι αυτό όχι απαραίτητα.
Το κλωτσίδι , το μπουνίδι, η χάβρα των Ιουδαίων και οι καυγάδες ήταν αναπόσπαστο μέρος της αναμέτρησις
Τα ''κλαδευτήρια'' παρ ότι θεωρούντανε ''εργαλεία'', δεν ετύγχαναν ποδοσφαιρικής εκτίμησις
Αν κατά τη διάρκεια του ματς η επίθεσις της ομάδος ήτανε ''πατάτα'' και δεν σκοράριζε με τίποτις, το σύστεμα άλλαζε αμέσως σε ''Η επίθεση άμυνα και η άμυνα επίθεση'' εν είδει τιμωρίας.
Οφσάιτ και άλλα τέτοια χαζά δεν υπήρχασι.
Ανεξάρτητα του μέχρι εκείνης της στιγμής σκορ , το ματς μπόραγε να το κερδίσει κι ''όποιος το βάλει'', τελευταίος .
Στα φάουλ το τείχος στήνεται στο ένα , βαριά δυο μέτρα απέ την μπάλα.
Αν το σουτ πέρναγε πάνω ,άσχετα πόσο, από τα χέρια του τερματοφύλακα το γκολ δεν μέτραγε. Το νοητό οριζόντιο δοκάρι ήτανε και κινητό εφ όσον μπόραγες να επιβάλλεις την άποψίς σου περί της εγκυρότης του γκολ.
Οι ''καραβολίδες'' από κοντά απαγορεύονταν.
Ο ''μύτος'',το σουτ με την μύτη του παπουτσιού δεν ετύγχανε εκτίμησις. Έδειχνε ασχετίλα.
Κάποιες φορές εφαρμόζονταν και το ''τρία κόρνερ ένα μπέναλτυ'' σαν κανονισμός. Πράγμα βολικό για την αύξησις του σκορ
Τα ματς μεταξύ γειτονιών ή ''συμμοριών'' ή σχολείων ή τάξεων ήσαντε πάντα τελικοί Τσάμπιονς Ληγκ και βάλε. Άμμος και αίμα.
Η αποχώρησις παίχτη την ώρα του ματς θεωρείτο προδοσία. Εξόν κι αν σε φωνάζε η μάννα σου (με τσιρίδα από απέναντι) .
Το ματς σταματούσε αυτόματα και οι παίχτες ακινητοποιούταν όταν κάποιος ''μεγάλος'' διέσχιζε με τα πόδια την αλάνα. Συνεχιζόταν με την αποχώρηση του ''εισβολέα'.
Αν η μπάλα χτυπούσε διερχόμενη γυναίκα ή γιαγιά, τα αντίποινα ήταν άμεσα απ τους αρσενικούς συγγενείς του θύματος ,κρατώντας σε ομηρία την μπάλα. .
Στη συνέχεια γενόταν διαπραγματεύσεις περί την επιστροφή της.
Αν το τόπι κολλούσε κάτω απέ αυτοκίνητο ή πάνω σε παρακείμενο δέντρο , είχαμε γενική επιχείρησις ανάκτησις του πολυτίμου αντικειμένου.
Αν με στραβοκλωτσιά κατέβαζες απέναντι τζαμαρία, ακολουθούσε μαζική και άτακτος φυγή.
Το ματς εδιακόπτετο σε οποιοδήποτε σημείο του αγώνα,αν ο ιδιοκτήτης της μπάλας αποφάσιζε για τους δικούς του λόγους να την βαλει υπό μάλης και να την κάνει. Αν δεν πειθόταν , δεν εκβιαζόταν, ή δεν γενόταν δεκτές οι απαιτούμενες αυτόν αλλαγές, το ματς διακόπτετο οριστικώς.
Ο αγώνας τερμάτιζε στο νορμάλ, όταν άπαντες ήταν κουρασμένοι, ανεξαρτήτως ώρας και σκορ.
Όταν ερχόταν μεγαλύτεροι για να παίξουν στο ίδιο γήπεδο σήμαινε άμεσος αποχώρησις ,ειδ` αλλέως πέφτασιν φάπες.
Ύπαρχε πάντα ο γείτονας που απειλούσε να σου πάρει την μπάλα τσαμπουκά επειδής τον ενοχλούσασι οι φωνές, η σκόνη ή κινδύνευε η τζαμαρία ή ο παρακείμενος κήπος του.
Αυτά τα ολίγα περί ποδοσφαίρου της αλάνας , μιας περασμένης εποχής.
Και ερωτώ. Είναι δυνατόν ο πάσα ένας προπονητής της Παοκάρας , ό,τι περγαμηνές και να κουβαλάει, να κατέχει περσσότερ το τόπι απ ούλους εμάς τους αποφοίτους της ως άνω ποδοσφαιρικής ακαδεμίας;
Ποτές!!!!
Γι αυτό και ο Παοκ (και άλλοι, δε λέω) δικαίως έχει κοντά κανά μύριο προπονηταράδες της κερκίδας και του καφενείου με σαφή άποψις επί της προπονητικής της ομάδας μας.
Αλλά!!!!
Καλή λευτεριά απέ αυτόν τον βραχνά μάγκες μου.
Περί την εξιστόρησις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου