Μετά από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια, ο γιατρός είχε...
χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον και τα τελευταία δύο χρόνια νοσηλευόταν σε ιδιωτική κλινική της Θεσσαλονίκης.
"H πληγή ποτέ δεν μπορεί να κλείσει γιατί παρά την όποια επιτυχία και καταξίωση, η αποτυχία σαν γονέας τελικά είναι αποτυχία ζωής", είχε πεί σε τηλεοπτική εκπομπή, ο διάσημος καρδιοχειρουργός, που έσωσε χιλιάδες ανθρώπους, αλλά έχασε με τραγικό τρόπο την κόρη του που έπεσε από τον 6ο όροφο μπαλκονιού στη γωνία Νίκης και Αγίας Σοφίας.
Πρωτοπόρος στις μεταμοσχεύσεις καρδιάς, γνωστός από τη θητεία του στον μπασκετικό Άρη αλλά και τις τηλεοπτικές του παρεμβάσεις ο Παναγιώτης υπήρξε μία από τις φυσιογνωμίες της ιατρικής επιστήμης στη Βόρεια Ελλάδα. Γεννημένος στο χωριό Ανταρτικό της Φλώρινας το 1936, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια πήγε στην Αμερική όπου και μετεκπαιδεύτηκε στη χειρουργική θώρακος.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1983 και ίδρυσε τη θωρακοκαρδιοχειρουργική κλινική του νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης. Ήταν το πρώτο καρδιοχειρουργικό κέντρο της χώρας, το οποίο και κέρδισε αμέσως την εμπιστοσύνη των ασθενών, που μέχρι τότε ξενιτεύονταν σε Αμερική ή Βρετανία ή επέλεγαν ιδιωτικά νοσοκομεία των Αθηνών για τη θεραπεία τους.
Χειρουργούσε ακούραστα και πολύ γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα, στέλνοντας στο Παπανικολάου ασθενείς από όλη τη χώρα.
Η κλινική έγινε σε μικρό χρονικό διάστημα και κέντρο μεταμοσχεύσεων για κάθε λογής μεταμοσχεύσεις, ενισχύοντας τη φήμη και την αίγλη της.
Μεγάλη αγάπη του η ομάδα του Άρη, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος στο μπάσκετ για ένα διάστημα και στήριζε διαχρονικά από διάφορες θέσεις.
 |
| Δυό άνθρωποι που λείπουν από τη Θεσσαλονίκη μας: Γιάννης Κυριακίδης - Παναγιώτης Σπύρου |
Η ικανοποίηση και η χαρά, όμως, από τη φήμη και την επιτυχία του έσβησαν απότομα, όταν, το 2006. Η αυτοκτονία της 26χρονης κόρης του κλόνισε τον Παναγιώτη Σπύρου. Η κοπέλα με ψυχολογικά προβλήματα πήδηξε από το μπαλκόνι σε κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης. Όλα έσβησαν για τον Παναγιώτη Σπύρου. Οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν και στην υγεία του.
Μια εκπληκτική αφήγηση για τον "Θεό" της Καρδιοχειρουργικής από φοιτήτρια ιατρικής
Έφτασα κατα τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο. Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί..
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κ όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό...
Μιλούσε στο τηλ κ φώναζε να έρθουν στο γραφείο του Αναισθησιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί, Αγγειοχειρουργοί, Παιδοχειρουργοί κ όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο Χ/Ο που θα έκανε ....
Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι κ το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο Χ/Ο του. Να δω τον Θρύλο να ζωγραφίζει.
Να αρπάξουν τα μάτια κ τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο.Ακόμη κ σ' αυτό πόσο μακρυά από αυτόν ήμουν....
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις κ αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς κ σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 κ αφού χώρισε χειρουργούς κ νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που κ με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου...
Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.
Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα κ για κακή του τύχη έπεσε κ διαπέρασε το σώμα του---από καρωτίδα μέχρι αορτή--ένας αιχμηρότατος σωλήνας.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης κ του τραύματος..
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.
Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ..
Λαρισα....Κατερινη....Αχεπα....
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου...
Γιατί απλά, αν ΔΕΝ μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε ΔΕΝ μπορούσε Κανείς..
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..
Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κ αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 15 ΜΕ 20 ΩΡΕΣ....
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ....
ΤΟ ΠΑΙΔΙ "ΕΦΥΓΕ" 3 ΦΟΡΕΣ Κ ΤΟ ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ...
Ο ΣΠΥΡΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΘΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΣ ΦΩΝΑΖΕ Κ ΕΒΡΙΖΕ. "ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ....ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.""
Η μάχη με τον χάρο....
Τον είχε απέναντι του...
Τον έβριζε κ τον έφτυνε μέσα στα μούτρα....
η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια....
κ το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα κ οι φωνές του Σπύρου......
Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κ αν είχε τελειώσει το ωράριο μας....όλοι εκεί δίπλα του...
Μέχρι το τέλος....
Ξημερώματα πια...κατάκοποι όλοι μας...μόλις τελείωσε το χειρουργείο....
Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές...
Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα κ να φύγουμε....
κ κανένας δεν έφευγε ακόμη....
Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί κ να βγούμε όλοι μαζί...δίπλα του όλοι...
Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει...
Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο...ασθενείς...συνοδοί...κάμερες..
άσχετοι άνθρωποι....
Και ξαφνικά σηκώνεται μια νέα γυναίκα όρθια...με πρόσωπο πρησμένο από το κλάμα....
Δεν είπε τίποτα....μας πλησίασε....πήγε δίπλα στον διευθυντή....δεν του μίλησε...
Η σιωπή αυτή ήταν σαν μαχαίρι.....
Έπεσε στα γόνατα της κ άρχισε να φιλάει τα πόδια του Σπύρου....
Όχι τα χέρια του.....του φιλούσε τα πόδια κ το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει ήταν ένα επαναλαμβανόμενο '"ευχαριστώ.....σε ευχαριστώ...."....
Ο Σταύρος είχε ζήσει χάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του διευθυντή κ είχε κ άριστη μετεγχειρητική πορεία....
Εύχομαι κ σήμερα να είναι ένα υγιές κ δυνατό παλικάρι...κ εύχομαι να μην ξεχάσει ποτέ το δώρο της Ζωής που του χάρισε ο Παναγιώτης.
Β.Β.Δ
ΥΓ.
Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας. Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα.
makpress 14/10/2019
