Ο Ευρωπαϊκός κανονισμός που τέθηκε σε ισχύ πρόσφατα, και είναι από τους πλέον αυστηρούς στον κόσμο για την προστασία του καταναλωτή, προβλέπει τα εξής:
Εάν η πτήση ακυρωθεί ή καθυστερήσει πάνω από δυο ώρες, η εταιρεία οφείλει να προσφέρει γεύμα και διανυκτέρευση, εάν απαιτείται.
Επίσης, ο πελάτης έχει να επιλέξει μεταξύ εναλλακτικής πρότασης μεταφοράς, που του παρέχει η εταιρεία με όποιο μέσο κρίνει σκόπιμο, ή την επιστροφή των χρημάτων του εισιτηρίου του.
Δικαιούται και προσδιορισμένης αποζημίωσης μεταξύ 125 και 600 ευρώ, ανάλογα την απόσταση, εάν η ακύρωση ΔΕΝ οφείλεται σε καιρικές συνθήκες.
Ακύρωση νοείται και η καθυστέρηση πέραν των δυο ωρών ή η προσγείωση σε άλλο αεροδρόμιο.
Είναι πολύ ισορροπημένες προβλέψεις.
Εάν ο πελάτης έχει αγοράσει ένα εισιτήριο των 60 ευρώ Λονδίνο- Θεσσαλονίκη και βρεθεί λόγω καιρικών συνθηκών στο Βερολίνο ή στην Τιμισοάρα, έχει να επιλέξει ανάμεσα στην εναλλακτική πρόταση μεταφοράς (λεωφορείο, εν προκειμένω, ή ίσως μια άλλη πτήση δυο μέρες μετά) ή να ζητήσει τα χρήματά του πίσω (πέραν της διαμονής και διατροφής).
Εάν είχε πάρει εισιτήριο 350 ευρώ, τον συμφέρει να ζητήσει τα χρήματά του και με αυτά να αγοράσει όποιο εισιτήριο θέλει μιας άλλης εταιρείας, από την Τιμισοάρα στη Θεσσαλονίκη. Με 60 ευρώ θα πρέπει να πληρώσει ο ίδιος τη διαφορά ή να πάει με το προτεινόμενο λεωφορείο.
Είχε επίσης τη δυνατότητα να αγοράσει πρόσθετη ασφάλεια ακύρωσης είτε από αυτές που προσφέρει η εταιρεία είτε απ΄οποιαδήποτε ασφαλιστική ταξιδίων με κανένα 30ρι το άτομο, η οποία στην περίπτωση αυτή θα του κάλυπτε όλα τα έξοδα μεταφοράς και επιστροφής με μια άλλη εταιρεία. Πολλές φορές η ασφάλεια αυτή προσφέρεται δωρεάν από κάποιες εταιρείες πιστωτικών καρτών, εάν με αυτές έχει πληρωθεί το εισιτήριο. Δηλαδή, με κόστος αντί 60, 90 ευρώ για παράδειγμα, θα μπορούσε να έχει επιλέξει εξαρχής να ασφαλιστεί εφόσον πήρε φθηνό εισιτήριο, ώστε σε περίπτωση ακύρωσης να μην επιβαρυνθεί 350 ευρώ, που θα έβαζε από την τσέπη του ως διαφορά για να αγοράσει εισιτήριο με άλλη εταιρεία.
Αυτοί είναι οι κανόνες των ταξιδιών. Και την τήρησή τους οφείλει να διασφαλίζει το κράτος. Εάν μια εταιρεία δεν τους τηρεί, πρέπει να έχει κυρώσεις σοβαρές.
Το κράτος έχει υποχρέωση επίσης να παρέμβει για τη διάσωση πολιτών του στο εξωτερικό όταν πέφτουν θύματα κλοπής, βίας, καταστροφών κλπ, να τους προσφέρει χρήματα, στέγη, δυνατότητα επιστροφής. Πράγμα που το ελληνικό, σε αντίθεση με όλα τα πολιτισμένα κράτη, δεν κάνει. Και έχω πολλές παρόμοιες εμπειρίες στα ελληνικά προξενεία από φίλους. Επίσης, οφείλει να παρέμβει για τη διάσωση ανθρώπων από ναυάγιο, ατύχημα κλπ με κόστος των φορολογουμένων.
Δεν ήταν η περίπτωση της πτήσης Λονδίνο - Θεσσαλονίκη.
Οι πελάτες της Ryan δεν προσγειώθηκαν στη ζούγκλα. Αλλά σε έναν ΕυρωπαΪκό τόπο 700 χλμ από τον προορισμό τους, με ξενοδοχεία και φαγητό. Όσοι είχαν αγοράσει ακριβό εισιτήριο πιθανόν να τους συνέφερε να ζητήσουν την επιστροφή του. Όσοι είχαν φθηνό είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στη μεταφορά με λεωφορείο ή να πάρουν τα 60-70 ευρώ, να βάλουν τη διαφορά και να πετάξουν με άλλη εταιρεία. Όσοι είχαν πάρει πρόσθετη ασφάλεια ακύρωσης προφανώς τους συνέφερε το δεύτερο.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Δεν κινδύνευσε η ζωή κανενός. Η πιθανότητα ταλαιπωρίας είναι μέρος ενός ταξιδιού. Κάθε ταξιδιού. Το κόστος της, εφόσον τηρούνται οι κανονισμοί, είναι μέρος του κόστους αυτού που ταξιδεύει.
Το Ελληνικό Κράτος δεν έχει λοιπόν καμιά δουλειά να επιβαρύνει τους φορολογούμενους με τη διασφάλιση πολυτελούς επιστροφής κάποιων επιβατών. Κάποιοι ανάμεσά τους δαπάνησαν πολύ περισσότερα από τα 30 ευρώ μιας ασφάλισης ταξιδίων σε ξενοδοχεία στο Λονδίνο, ψώνια, επισκέψεις. Κάποιοι ενδεχόμενα είναι πολύ πιο εύποροι από τον φορολογούμενο που καλείται να καλύψει τη δαπάνη αποφυγής της ταλαιπωρίας ή το κόστος αγοράς άλλου εισιτηρίου με άλλη εταιρεία Τιμισοάρα- Θεσσαλονίκη, για όσους δεν πρόβλεψαν ασφάλεια. Μπορεί ορισμένοι να μην έχουν να αγοράσουν δώρα στα παιδιά τους τις γιορτές και ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ να συμμετέχουν στην κάλυψη πολυτελούς κι ανέξοδης επιστροφής ενός πολύ πιο εύπορου ,πιθανότατα, που πέρασε τις διακοπές του στο Λονδίνο. Μου φαίνεται ανήθικο.
Επιπλέον, στρεβλώνει την αγορά. Δεν μπορεί το Δημόσιο να παίζει τον ρόλο της ασφαλιστικής εταιρείας ακύρωσης ταξιδίων. Ουσιαστικά έτσι επιχορηγεί τις low cost εταιρείες εις βάρος των ακριβότερων και παίρνει την δουλειά των ασφαλιστικών εταιρειών. Και αν το έκανε μια φορά, θα πρέπει να το ξανακάνει.
Εάν από την άλλη η Aegean, για δικούς της εμπορικούς λόγους και για να προσελκύσει πελατεία, προσέφερε δωρεάν την υπηρεσία της, είναι επίσης απολύτως θεμιτό. Πολύ καλά έκανε και δικαιούται να κερδίσει πελάτες.
Εάν όμως πληρωθεί γι' αυτό με λεφτά των φορολογουμένων, είναι και στρέβλωση της αγοράς και βαθιά ανήθικο.
Μια φορά πριν πολλά χρόνια, όταν ήταν κρατική η Ολυμπιακή, μας παράτησε στο Βερολίνο. Και με ακριβό εισιτήριο. Όχι για λόγους καιρικών συνθηκών μάλιστα, αλλά γιατί το πλήρωμα δεν πήγε διότι έτσι γούσταρε. Δεν εμφανίστηκε κανείς στο γκισέ, δεν μας πρόσφερε τίποτα και, επειδή οι περισσότεροι που ταξίδευαν ήταν Έλληνες μετανάστες, βγήκε μια μέγαιρα αεροσυνοδός και μας είπε, "ΟΚ, δεν θα γίνει η πτήση, γυρίστε στα σπίτια σας". Πολλοί όμως ήμαστε επισκέπτες. Διαμαρτυρηθήκαμε στο αεροδρόμιο. Τότε ακόμη δεν ίσχυε ο νέος αυστηρός κανονισμός.
Εμφανίστηκε τότε μια εκπρόσωπος της Λουφτχάνσα και μας είπε επί λέξει: "Αγαπητοί φίλοι , αφού η αεροπορική εταιρεία της πατρίδας σας δεν σας προσφέρει φαγητό και στέγη, αποφασίσαμε να σας το προσφέρουμε εμείς". Ντράπηκα. Και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπετάξω ποτέ με την Ολυμπιακή έκτοτε όσο παρέμενε κρατική, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιοδήποτε κόστος. Και θα κάνω οτιδήποτε για να αποτρέψω άλλους και να πάψει να ζει με δημόσια λεφτά. Πράγμα που έκανα.
Αυτό λοιπόν είναι ανταγωνισμός και εμπορική πολιτική.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
https://katoptra.blogspot.com/2019/01/blog-post_6.html
