Τον καιρό αυτό διαβάζω το βιβλίο «ΟΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΙ» [1943-1949 ο ελληνικός εμφύλιος] του Dominique Eudes.
Η κατανόηση του βιβλίου προϋποθέτει ότι ο αναγνώστης γνωρίζει αρκετά για πρόσωπα και πράγματα εκείνης της εποχής. Διαφορετικά δεν μπορεί να ....
καταλάβει τί έκανε ο Σιάντος, ο Σαράφης, ο Άρης, ο Ζέρβας, ο Παπανδρέου, ο Τζίμας, ο Βενιζέλος, o Ψαρός, ο Βασιληάς κ.λπ. Το ζουμί, όμως, είναι ότι τα διαδραματισθέντα την περίοδο 1943-1944 μοιάζουν τόσο πολύ με το σήμερα. Η χώρα υπό κατοχή και εμείς πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιός θα κάνει την καλλίτερη επίκυψη στον ξένο δυνάστη. Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας τών Πρεσπών, λοιπόν, κατηγορούν τους άλλους για διχαστική συμπεριφορά και θυμίζουν συνεχώς τον εμφύλιο.
Ο Χάνος Κλασμένος δέχθηκε τα πάντα για την καρέκλα. Λακές κι’ αυτός, όπως και οι άλλοι. Αν ήθελε να τινάξει τη συμφωνία στον αέρα, θα είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση πριν πέσουν οι υπογραφές. Δικαίως, λοιπόν, τον φτύνουν τα στελέχη του κώματός του προτιμώντας αντ’ αυτού την καρέκλα και όλα τα καλούδια που τη συνοδεύουν. Αφού στήθηκε στα τέσσερα ο στρατηγός, γιατί να μην τουρλοκωλιάσουν οι οπλίτες;
Το παραμύθι των δεξιών και αριστερών, των διαφορετικών ιδεολογιών έχει τελειώσει προ πολλού. Υπάρχουν δύο ειδών λακέδες. Οι μπαγιάτικοι και οι φρέσκοι. Όσο για τη Δημοκρατία, όπου κρατεί ο δήμος με αδιάβλητες διαδικασίες, την απολαύσαμε για μία ακόμη φορά κατά την ψηφοφορία για την έκφραση εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνηση. Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως όλα ξεκινούν από την οικογενειακή εστία. Από την αγωγή που παίρνεις από τους γονείς και το περιβάλλον σου. Αυτή που δεν αλλοιώνεται όσες βλακείες κι’ αν διαπράξει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας.
Αλλά τι γίνεται, αν οι γονείς π.χ. ανέχονται να αλλάζει ο πολιούχος της πόλης τους, προκειμένου να απολαύσουν άλλη μία αργία; Όπως έγινε στη Νιγρίτα, όπου ο Δήμος απεφάσισε ότι πολιούχος θα είναι τούτη τη χρονιά ο Άγιος Αθανάσιος, επειδή η εορτή του πολιούχου Αγίου Γεωργίου συμπίπτει με αργία. Άρα, έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος άγιος, για να χαρίσει μία ημέρα σχόλης στο νοήμον εκλογικό σώμα. Και οι γονείς δεν αντέδρασαν. Δεν οργάνωσαν ένα συλλαλητήριο μπροστά στο Δημαρχείο, για να φτύσουν τον Δήμαρχο. Και γιατί αυτό παρακαλώ; Για τούτο, όπως είχε γράψει ο προσφάτως αποδημήσας εις Κύριον Δάσκαλος Σαράντος Καργάκος
https://atheofobos2.blogspot.com/2019/01/blog-post_19.html?fbclid=IwAR1iSGN8MPuyNmIimjXeGnjbwnLBZjkbcLpQ9-lovqdxGcmYdG6xowhEop4
Παρεμπιπτόντως: στην κηδεία του Δάσκαλου Σαράντου Καργάκου δεν παρέστη η αφρόκρεμα της πνευματικής και πωλητικής ζωής. Σε αντίθεση π.χ. με τον Αριστείδη Αλαφούζο. Αντιγράφω από την ειδησεογραφία της εποχής: «Το παρών στον τελευταίο αποχαιρετισμό έδωσαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φώφη Γεννηματά, ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης, οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς και Λουκάς Παπαδήμος, βουλευτές, επιχειρηματίες, εκδότες και δημοσιογράφοι.»
Γιατί; Διότι έτσι ρε! Λογαριασμό θα σου δώσουμε; Ψήφισες την 20.09.2015. Τώρα σκάσε και τα λέμε τον Οκτώβριο του 2019 [παράφραση Παγκάλειας ρήσης του Οκτωβρίου 2009].
Σώτος
