Κάθε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως και η χιονόπτωση που έπεφτε μεταξύ Παρασκευής και Σαββάτου, 4-5 Ιανουαρίου, λειτουργεί και σαν «γενική δοκιμή» της συλλογικής νοημοσύνης που διακρίνει την εκάστοτε πόλη. Το επίπεδο ανταπόκρισης, που έχουν δηλαδή οι πολίτες της, ως ενιαίο σώμα, απ’ τους συλλογικούς φορείς μέχρι τα μεμονωμένα άτομα, στην ραγδαία μεταβολή που προκαλεί μια χιονόπτωση σε μια καθημερινότητα, που δεν είναι της… Βορείου Ευρώπης ή έστω της ορεινής Ελλάδας, που έχουνε εξοικειωθεί με αυτόν τον καιρό.
Κι εδώ, αναπόφευκτα, βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που στοιχειοθετούν όψεις από την παρακμή του δημόσιου πολιτισμού μας.
Ξεκινώντας από την εμφανή υποβάθμιση όλων των μέσων αποχιονισμού, απ’ τα μηχανήματα μέχρι τα υλικά, που οφείλεται στην κατάρρευση των δημόσιων επενδύσεων (τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση πετσοκόβει, για να τις υποκαταστήσει με πελατειακά μικροεπιδόματα αναπαραγωγής της φτώχειας, και της δεξαμενής των ψηφοφόρων της, παρεμπιπτόντως).
Περνώντας ηρώδεια μικροψυχία του ΟΑΣΘ, που έχει ανακαλύψει την τηλεματική, όχι όμως τα… χιονολάστιχα, μέχρι την ιδιωτικοποιημένη γαϊδουριά της Fraport, που απέδειξε με το μπλοκάρισμα του αεροδρομίου και την αδιαφορία της για την παραμονή των εγκλωβισμένων στο αεροδρόμιο, ότι είναι τα… Lidl της αεριοκίνησης, και πως αγόρασε τα περιφερειακά αεροδρόμια με αποκλειστικά ληστρικές διαθέσεις.
Περνώντας στην απουσία του δημάρχου, ο οποίος ποτέ δεν κατάλαβε ότι «ηγεσία της πόλης» σε τέτοιες καταστάσεις σημαίνει να βγαίνεις μπροστά, όχι με επικοινωνιακές παραστάσεις του τύπου «οδηγώ εκχιονιστικό», αλλά με μια ουσιαστική παρέμβαση που θα δώσει το σήμα για την εγρήγορση και την ενότητά της: Γιατί, για παράδειγμα, δεν «τράβηξε το αυτί» της διαχείρισης του αεροδρομίου για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν μέσα σε αυτό, από το απόγευμα της Παρασκευής μέχρι το Σάββατο το πρωί; (Στο κάτω κάτω της γραφής, από τέτοια περιστατικά παίζεται η «εικόνα της πόλης» προς τα έξω, για την οποία υποτίθεται τόσο πολύ κόπτεται αυτή η διοίκηση).
Και καταλήγοντας στα πλείστα όσα, δυστυχώς μαζικότατα, κρούσματα ιδιωτείας, στην διάχυση συμπεριφορών ανθρώπων που δεν βλέπουν πέρα απ’ τον αφαλό τους: Οδηγοί που αδιαφορούν για τους πεζούς, και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στο δρόμο σπινιάροντας με ταχύτητα στους πάγους, καταναλωτές φαστ φουντ που απαιτούσαν την εκτέλεση της παραγγελίας τους στέλνοντας τα παπάκια των ντελιβεράδων μέσα στη χιονοθύελλα, ένοικοι και ιδιοκτήτες που φωνάζουν βρίζοντας «πού ‘ναι το κράτος» την ίδια στιγμή που δεν μπαίνουν στο κόπο να καθαρίσουν καν την πρόσβαση στην πολυκατοικία τους ή το κατάστημά τους (πράγμα που στο κάτω κάτω είναι υποχρεωμένοι να κάνουν κι απ’ τον νόμο).
Στην αλληλεπίδραση όλων αυτών των πράξεων και παραλήψεων, φυσικά, το μέγεθος της κατά κεφαλήν ταλαιπωρίας εκτοξεύεται, και η άσπρη μέρα που βλέπουμε με τον χιονιά πολύ γρήγορα λασπώνει. Εξ άλλου, όταν η εγωκρατία αναδύεται η ίδια η κοινωνία παύει να υφίσταται, αντικαθίσταται από έναν ανταγωνισμό «όλων εναντίον όλων» που ‘ναι τόσο γνώριμος στην καθημερινότητα των μεγάλων ελληνικών πόλεων (αλλά και στην περιφέρεια, δυστυχώς).
Τι μένει απ’ όλα αυτά; Άνθρωποι που απέναντι σε όλα αυτά, «πασχίζουν να αναμετρηθούν με τη φθορά», και βρίσκονται παντού, απ’ τους τοπικούς μηχανισμούς μέχρι την κάθε γειτονιά: Είναι ο εργαζόμενος που χτύπησε τριπλοβάρδια, ώστε να παραμείνουν ανοιχτές οι κεντρικές αρτηρίες, εκείνος που υπερέβη εαυτόν στην διανομή του αλατιού, που ωστόσο τελείωσε πολύ γρήγορα, ο κάτοικος και ο πολίτης που φιλοτιμήθηκε να συμβάλει ώστε τα πεζοδρόμια να μην μεταβληθούν σε παγοδρόμια.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με τους οποίους αισθανόμαστε μια κοινότητα νοοτροπίας, αντιλήψεων και συμπεριφορών, είναι πολύ πιο μπροστά από τους διάφορους «ανευθυνοϋπεύθυνους», που μπορεί να κυριαρχούν σε επίπεδο εξουσίας, αλλά δυστυχώς έχουν περάσει την σάπια νοοτροπία τους μέχρι το μεδούλι αυτής της κοινωνίας.
Η σύγκρουση αυτών των δυο κόσμων, είναι μια πάλη για την αναγέννηση του δημόσιού μας πολιτισμού, τον οποίο δυστυχώς βλέπουμε να πεθαίνει ίδια χώρα που τον γέννησε…
