αντιστασιακού, έσυρε τη χώρα σε έναν αδυσώπητο εμφύλιο πόλεμο αλλά ηττήθηκε. Η συμμετοχή των Αγγλοαμερικάνων στην έκβαση του εμφυλίου ήταν καθοριστική. H πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν τους το συγχώρεσε ποτέ. Οι φιλοδυτικές εγχώριες ελίτ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι δεν το ξέχασαν. Και γι’ αυτό φρόντισαν να οικοδομήσουν τη χώρα ως μια σοσιαλιστική ρέπλικα, έτσι ώστε να μπορούν να την κυβερνήσουν. Την ίδια στιγμή που καταδίωκαν με σκληρότατο τρόπο τους κομμουνιστές, υλοποιούσαν στοιχεία από το πρόγραμμά τους διαμορφώνοντας έναν ιδιότυπο «σοσιαλισμό» με την οικονομική βοήθεια και την πολιτική στήριξη των δυτικών συμμάχων.
Αυτή είναι η μήτρα του ελληνικού κρατισμού και η αιτία της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας. Οι διώξεις και ο ηρωισμός των ελλήνων κομμουνιστών απλώς ολοκληρώνουν την εικόνα του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος στο λαϊκό φαντασιακό. Οι επόμενοι μεγάλοι ιστορικοί σταθμοί την ανανεώνουν, καθώς την προβάλουν στις επερχόμενες γενιές.
Μετά την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, ο δρόμος της αριστερής Ελλάδας προς την εξουσία φάνηκε να ανοίγει. Τον έκλεισαν όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Οικειοποιήθηκαν όλα σχεδόν τα αριστερά συνθήματα, ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκαν τον πακτωλό χρημάτων της ΕΟΚ, ώστε να διαμορφώσουν την εικόνα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας υπό τη στήριξη αλλά και τη συνεχή γκρίνια των λαϊκών στρωμάτων. Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και οι μη προνομιούχοι να νομίζουν ότι βρίσκονται στην εξουσία.
Ο ιδιότυπος σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ έχει δημοκρατία και χρήμα, αλλά δεν έχει παραγωγή. Έχει μεγάλο κοινωνικό κράτος, ισχυρές συντεχνίες και επιδόματα, αλλά δεν έχει όραμα και σχέδιο για το μέλλον. Έχει μαζική ανώτατη παιδεία και κοινωνική κινητικότητα, συνταξιούχο πενηντάρη και επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά δεν έχει βιώσιμη ανάπτυξη αφού στηρίζεται στις υπηρεσίες, στην κατανάλωση και τον δανεισμό. Έχει Ευρώπη και ελεύθερη οικονομία αλλά δεν έχει και πολλά από όλα εκείνα τα συστατικά που δομούν μια σύγχρονη δυτική οικονομία και κοινωνία. Του λείπουν δραματικά η εξωστρέφεια, ο ανταγωνισμός και ο ορθολογισμός.
Η μεταπολεμική και κυρίως η μεταπολιτευτική Ελλάδα μαθαίνει να απεχθάνεται τις ΗΠΑ και τη δυτική Ευρώπη. Την ελεύθερη οικονομία, τον ανταγωνισμό, την καινοτομία, την καπιταλιστική παραγωγή. Το κέρδος και τον πλούτο των άλλων. Μαθαίνει να αγαπά τη διαμαρτυρία, τη διαδήλωση, την εξέγερση και το μπάχαλο. Να ανέχεται την τρομοκρατία, την κατάληψη, την πολιτική βία, μιας και τις διαχειρίζεται ως μοχλούς πίεσης για περισσότερα επιδόματα. Κρύβεται πίσω από τη συλλογική ευθύνη, δηλαδή την ανευθυνότητα, και ενοχοποιεί την ατομική ως αντιδραστική. Αδιαφορεί για τον δημόσιο αστικό χώρο και τον καταστρέφει γιατί αισθάνεται ότι έτσι παίρνει τη ρεβάνς.
Η αριστερά είναι μειοψηφική, αλλά το πνεύμα της είναι πανταχού παρόν. Η Ελλάδα μαθαίνει να περιστρέφεται γύρω από το κράτος και να σκαρφίζεται τρόπους ώστε να το διογκώσει και να το αλώσει, ενώ το βρίζει όταν αυτό αδυνατεί ή αντιστέκεται. Μισεί τον Γιαννίτση επειδή θέλει να διασώσει το ασφαλιστικό σύστημα με περικοπές και εξοργίζεται με τον Κόκκαλη και τον Τσουκάτο μόνο όταν ο Σημίτης σταματάει να μοιράζει χρήμα. Αποθεώνει τον large Κ. Καραμανλή που τινάζει τη μπάνκα στον αέρα και όταν σκάει η παγκόσμια οικονομική κρίση τη βρίσκει ανοιχτή και τη χτυπάει αλύπητα.
Και τότε ανακαλύπτει και πάλι την πολιτική αριστερά. Αν οι κάλπικοι σοσιαλιστές αδυνατούν να διασώσουν τον «σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων», ήρθε επιτέλους η ώρα των αυθεντικών. Η αριστερή φλόγα ξαναφουντώνει και στο δημοψήφισμα του 2015 το 60% ψηφίζει ρητά την έξοδο από το ευρώ, αλλά και υπόρρητα την είσοδο στον αυθεντικό σοσιαλισμό του μέλλοντός του. Αρκεί να έχει χρήμα να καταναλώνει, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν το νομισματοκοπείο και τα «Ι owe you». Η συστηματική κακή εκπαίδευση, ο πολιτιστικός εκβαρβαρισμός και ο πολιτικός λαϊκισμός την έχουν διαπαιδαγωγήσει έτσι ώστε να μπορεί να εμπιστευτεί ακόμα και τον Τσίπρα, τον Καμμένο ή τον Βαρουφάκη. Ευτυχώς αυτοί διστάζουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα και η Ελλάδα μένει έστω και λαβωμένη, στη ζωή, αλλά και στην εντατική.
Μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει από τι γλίτωσε. Γι’ αυτό ακόμα ΚΚΕ και ΧΑ αθροίζουν ένα 15% και ο ΣΥΡΙΖΑ με την παρέα του ένα 25%, χαλαρά. Ποιο Μάτι και ποια Μόρια; Ποιες συντάξεις και ποιο Μακεδονικό; Ο ράθυμος ΔΥ, του πιο χαλαρού χιλιάρικου στον κόσμο, θα ψηφίσει ΝΔ για να τον αξιολογήσει ο Κυριάκος; Ή μήπως ο φοιτητής του πιο χαλαρού πτυχίου στον κόσμο θα ψηφίσει το τέλος της αιώνιας φοίτησης; Υπάρχει φτωχός κόσμος που είτε δεν μπορεί είτε δεν προλαβαίνει να αλλάξει κατηγορία. Αυτός θα ψηφίσει Κυριάκο μπας και γίνουν επενδύσεις ή Τσίπρα μπας και του μοιράσει άμεσα έναν χριστουγεννιάτικο μποναμά; Για να μη μιλήσω για ένα αγράμματο και αστοιχείωτο πλήθος που θέλει τον δικό του βουλευτή και υπουργό ακριβώς στα μέτρα του, ή για χιλιάδες ψεκασμένους στα μάτια των οποίων ο Τσίπρας είναι ο σωτήρας τους.
Δείτε και την ψαγμένη, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αριστερά. Αν και πολιτικά αντίπαλη δεν έπαψε ποτέ να τον προσμένει, σαν τη μεγαλοκοπέλα που «έμεινε στο ράφι» για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Μέχρι προχτές τον εκλιπαρούσε να λογικευτεί και τώρα που αυτός γύρισε και παραδόθηκε στους δυτικούς, τον εκλιπαρεί να αφήσει τον Καμμένο για το χατίρι της. Στο όνομα μιας νέας παμπάλαιης αγάπης, της μεγάλης κεντροαριστεράς. Της ποιας;
Η αριστερή Ελλάδα έστω και με κομμένα τα φτερά, έστω και απογοητευμένη αλλά όχι προδομένη από τον δικό της υπερήρωα, είναι ακόμα ζωντανή. Έτοιμη να καταπιεί τα πάντα. Όχι μόνο τις «ανίερες» συμμαχίες ή την ανύπαρκτη πολιτική προστασία αλλά και τη φτώχεια, την αβελτηρία, το καθημερινό μπάχαλο, τη βία και την ανομία. Τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, τον απόλυτο έλεγχο των δημόσιων ΜΜΕ, τη στοχοποίηση των πολιτικών της αντιπάλων, τις διώξεις δημοσιογράφων. Τον Όρμπαν στο κορμί της. Ψιλοπράγματα. Προέχουν οι έμφυλες ταυτότητες, το σύμφωνο συμβίωσης και η μακεδονική συμφωνία. Αρκεί να είναι όλοι θυμωμένοι, οργισμένοι, αγανακτισμένοι. Με το σύστημα, τον καπιταλισμό και την Ευρώπη. Μια αιώνια εφηβεία, μια τσάμπα επανάσταση που την παρασέρνει ο αέρας από τα βόρεια στα νότια προάστια και πάλι πίσω. «Μην δέρνεις, παιδί μου, τον καθηγητή σου, δεν είναι αυτός ο εκπρόσωπος της αστικής τάξης». «Μήπως να δείρω καλύτερα τον πατέρα μου ή τον γείτονα;»
Μπορεί το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα να ηττήθηκε ολοσχερώς, μπορεί το σφυροδρέπανο να κατέβηκε εδώ και 30 χρόνια από το Κρεμλίνο, μπορεί ακόμα και η Κούβα να ερωτοτροπεί με την ελευθερία, αλλά η εγχώρια αριστερά δεν παύει να ελπίζει. Όχι βέβαια στη σοσιαλιστική επανάσταση αλλά στην Αλεξάνδρεια που δεν αντέχει να χάσει. Στο πιο διεφθαρμένο και μίζερο αστικό κράτος της δυτικής Ευρώπης, το ελληνικό. Φτωχό πια χωρίς τα λεφτά των άλλων, αλλά πάντοτε τοτέμ της αριστερής και της δεξιάς κομμουνισμένης ψυχής, σκελετωμένη και ζαρωμένη πλέον Αμάλθεια, τροφό χιλιάδων προσοδούχων.
Το 35% των ερωτηθέντων δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις παρουσίες και των δύο αρχηγών στη ΔΕΘ. Δυστυχώς γι’ αυτούς κανείς τους δεν μπόρεσε να ανανεώσει πειστικά το σοσιαλιστικό ιδεώδες με καλά λεφτά. Το παράξενο δεν είναι το 25% του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η επερχόμενη νίκη του φιλελεύθερου Μητσοτάκη.
https://www.athensvoice.gr/politics/478754_paraxeno-den-einai-25-toy-syriza-alla-38-tis-nd
