Συνάντηση υπουργού Παιδείας με εκπρόσωπο της Εκκλησίας Κρήτης εξ αφορμής της...
«ουδετεροποίησης» της Εκκλησίας [=εξουδετέρωσης;] ενόψει συνταγματικής αναθεώρησης που ήλθε και πάλι στην επικαιρότητα προς το τέλος της θητείας της κυβέρνησης. Η συνάντηση ήταν εποικοδομητική μας είπαν. Δηλαδή;
Πείτε μας τί είπατε ρε παλλουκάρια.
Μαζί με την εκ νέου ανάδειξη σκανδάλων, με τα οποία ασχολείται η Δικαιοσύνη από το 2008. Δέκα ολόκληρα χρόνια. Ξεχάσαμε και τη Μάντρα και το Μάτι. Μας τα θυμίζουν ορισμένοι ρομαντικοί, αλλά και ρεαλιστές, όπως η κ. Νικολοπούλου που έχασε τη μητέρα της στο Μάτι και γράφει σε επιστολή της στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με τίτλο «Πείτε την αλήθεια στη μνήμη τους». Κλείνει την επιστολή της ως εξής:
«Η αδελφή μου κι εγώ δεν έχουμε καταθέσει μήνυση εναντίον παντός υπευθύνου για να δικαιώσουμε τη μνήμη της μητέρας μας. Θεωρούμε πως κάτι τέτοιο θα είναι ανώφελο, γιατί στην πραγματικότητα το σύνολο των υπευθύνων προσώπων δεν θα καταδικαστεί ποτέ. Κι ακόμα γιατί οι νοοτροπίες, πολιτικές και ατομικές, δεν μπορούν να καταδικαστούν στην αίθουσα ενός δικαστηρίου. Η πραγματική δικαίωση της μνήμης των νεκρών μας θα είναι η διάδοση της αλήθειας για τα αίτια της δολοφονίας τους, η καθολική αποδοχή του όρου δολοφονία ως μοναδικού χαρακτηρισμού που ταιριάζει στον θάνατό τους και η εξίσου καθολική προσπάθεια για να μην υπάρξει ποτέ ξανά τέτοιο απόγευμα! Κι αυτό δεν γίνεται με δίκες και μηνύσεις, γίνεται αν μιλήσουμε όλοι ανοιχτά και αν ο καθένας από την πλευρά του επιχειρήσει να αλλάξει ό,τι μπορεί από όσα στρεβλά βιώνει.
Μακάρι να μην κληθεί ξανά κανείς μέσα στα καμένα να αναγνωρίσει παιδί, μάνα, αδελφό ή συγγενή, να μη χρειαστεί να περισυλλέξει αποτεφρωμένα μέλη για να φτιάξει το παζλ ενός σκελετού, να μη χρειαστεί να περπατήσει ανάμεσα σε νεκρά σώματα, καμένους ανθρώπους και αποτεφρωμένα αυτοκίνητα, να μην αναγκαστεί να οσμιστεί τη μυρωδιά της καμένης σάρκας που παραμένει τόσο πολύ καιρό στην ατμόσφαιρα, να μη χρειαστεί να περιμένει μία εβδομάδα έξω από τις πύλες του νεκροτομείου για να παραλάβει ένα σφραγισμένο φέρετρο που πρέπει να ενταφιάσει γρήγορα γρήγορα μην τυχόν μυρίσει από την ταλαιπωρία και τη ζέστη... Οφείλουμε στους 99 να προσπαθήσουμε να μην έχει κανείς ξανά ένα τέτοιο τέλος...
Κι εμείς το οφείλουμε στη μαμά μου...»
Τόση εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη.
Και μετά διαβάζω σε σημείωμα των κ.κ. Τηλιγάδα και Σμυρλή:
«Θέτουμε υπ’ όψιν, πρωτίστως των «φρουρών του νόμου», τα λεχθέντα την 26η Απριλίου 2018 υπό της κυρίας Ξένης Δημητρίου, Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, από του βήματος του συνεδρίου με θέμα «Δημοκρατία και Διαφθορά», που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης. Μιλώντας η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου τόνισε ότι: «Οργιάζει η διαφθορά στη χώρα μας. Η διαφθορά στη χώρα μας είναι κάθετη και οριζόντια και στο γεγονός αυτό εδράζεται η χειρότερη κρίση που αντιμετωπίζει στην Ιστορία της η ελληνική οικονομία…. Είναι οι άπειρες υποθέσεις διαφθοράς που έχουν κατακλύσει τα δικαστήρια και αφορούν οργανισμούς του δημοσίου, φορείς, νοσοκομεία κ.ά., όπου η διαφθορά έχει εκτραφεί από πολλά χρόνια».
Ο πρόεδρος δε του Αρείου Πάγου κύριος Βασίλης Πέππας, σημείωσε από το βήμα του ίδιου συνεδρίου, ότι: «διαφθορά δεν είναι μόνο οι παράνομες πληρωμές, οι μίζες, η εξαγορά συνειδήσεων, η διαπλοκή στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Είναι ο ευτελισμός του κοινωνικού αγαθού, η έκπτωση της κοινωνικής λειτουργίας, η εξοικείωση με την εξουσία, η συνολική μετατόπιση της κοινωνίας από τις αξίες της», τονίζοντας ότι: «η δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί έναντι της διαφθοράς».
Στις συγκυρίες που ευνοούν την διαφθορά αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, η Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κυρία Ανδρονίκη Θεοτοκάτου, η οποία στάθηκε στην έλλειψη θεσμικής επιβολής κανόνων και αποτελεσματικού συστήματος καταστολής. Μεταφέροντας στο ακροατήριο ποσοτικά στοιχεία από έρευνες κοινής γνώμης, είπε ότι το 80% προκρίνει ως κυριότερη αιτία της διαφθοράς την αναποτελεσματικότητα της εξουσίας και την αδιαφάνεια, χαρακτηρίζοντας ως επείγουσα ανάγκη την ύπαρξη συντονισμένης προσπάθειας ώστε να παταχθούν οι εκφάνσεις της διαφθοράς και αναφορικά με την πρόληψη, υπέδειξε ως προϋπόθεση την σωστή εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση των νέων πολιτών.
Λαμβανομένων υπ’ όψιν όλων των ανωτέρω και με γνώμονα την εξοντωτική καταδίκη της κυρίας, για διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος, η σκέψη μας οδηγείται στο συμπέρασμα ότι κύρια υπόλογη για τα θλιβερά τεκταινόμενα στους κόλπους της Ελληνικής κοινωνίας όπου ανθεί ο εξυπνακιαδισμός, η λαμογιά (κατά τον νεολογισμό) και η σήψη των αξιών και των ιδανικών, είναι η ισταμένη και καθημένη Δικαιοσύνη η οποία, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, όχι μόνο εκτρέφει τα σαπρόφυτα των υπονόμων της εξουσίας και της αδιαφάνειας αλλά αυτοκαταργείται ως Συνταγματική λειτουργία».
Άλλη τόση εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη.
Ακολούθως συνδύασα τα ανωτέρω με την προτροπή τού Αλαίκσοις προς την ιταλική κυβέρνηση να συμβιβασθεί με τι απαιτήσεις του οινόφλυγος Γιούνκερ, για να αποφύγει τα χειρότερα. Ξέρει από αυταπάτες το παιδί, αλλά τρέφουν οι Ιταλοί αυταπάτες;
Και αυτά εν μέσω βομβαρδισμών για το ποιος θα είναι υποψήφιος στους μεγάλους Δήμους της Χώρας με το χρίσμα ποιού κώματος. Κι’ εγώ που νόμιζα πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν πρέπει να έχουν πωλητικό χρώμα. Μια ζωή αυταπατώμενος.
Και καπάκι διαβάζω στο ΒΗΜΑ τον ύμνο του Νίκου Δήμου στον Σόρος. Ναι, του συγγραφέως που με ενημέρωσε πόσο δυστυχής είμαι που είμαι Έλληνας. Ύμνος στον δισεκατομμυριούχο που είναι υπέρ της ανοιχτής κοινωνίας. Χωρίς να μας λέει τί είναι αυτή η ρημάδα η ανοιχτή κοινωνία. Και προβάλλει ο κ. Δήμου τη μεγάλη επιτυχία τού Σόρος που τα έβαλε το 1992 με τη στερλίνα και νίκησε αποκομίζοντας 1 δισ. Για την ανοιχτή κοινωνία γαμώ το. Μέχρι πως υπονόμευσε το σοβιετικό καθεστώς με πληροφόρησε στέλνοντας μυστικά χρήμα στους αντιφρονούντες. Τί μαθαίνει κανείς, όταν διαβάζει.
Τα έπαιξα κυριολεκτικώς. Θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γράψει παλαιότερα. Για το ήθος που είναι απαραίτητο για να αλλάξει η ζωή μας. Μαζί με την παιδεία είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να μας σώσουν. Είδη ουσιώδη εν ανεπαρκεία αμφότερα.
https://www.ribandsea.com/articles/2469-peri-ithous-ev-agonizesthai-k-lp.html
Ποιόν να ψηφίσω ρε γαμώ το; Πάλι τον ολιγότερο κακό; Το βαρέθηκα. Θέλω να ψηφίζω τον καλλίτερο. Προ πάντων θέλω να αποτελεί πράξη το αξίωμα «η Δικαιοσύνη αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη». Και για να είναι έτσι, πρέπει να είναι ταχεία και αποτελεσματική. Όσο νοσεί η Δικαιοσύνη, εγώ θα είμαι αναγκασμένος να ψηφίζω τον ολιγότερο κακό.
Σώτος
