«Εθνικιστές» μάς αποκάλεσε ο Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων Θανάσης Παππάς, (μην) απαντώντας στην κριτική που ασκήσαμε σε αυτόν και την διοίκηση Μπουτάρη για ...
το Τεχνικό Πρόγραμμα του 2019, και ευρύτερα για την αντίληψη που έχει ως προς το ποια μνημεία αναδεικνύει και ποια όχι μέσα στην πόλη. Η κριτική μας ήταν απλή, και θα ήταν αυτονόητη σε μια κανονική χώρα, όπου η εξουσία δεν είναι τόσο ανασφαλής ώστε να προσπαθεί να διασύρει κάθε ουσιαστική αντιπολίτευση με ταμπέλες και προπαγανδιστικές μονταζιέρες: Υπάρχει μονομέρεια στην πολιτική Μπουτάρη, ως προς την στήριξη των λεγομένων και «πολυπολιτισμικών» μνημείων της πόλης, κυρίως εβραϊκών και οθωμανικών, σε βάρος άλλων που αναφέρονται σε διαφορετικές εποχές της μακροχρόνιας ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Πουθενά δεν είπαμε ότι αντιτασσόμαστε στην αποκατάσταση αυτών των μνημείων, και πουθενά δεν είπαμε ότι ο Δήμος πρέπει να αποσιωπήσει την «εβραϊκή» ή την «οθωμανική» Θεσσαλονίκη.
Αυτό που είπαμε είναι ότι η πολιτική που θέλει να προβάλει την εποχή της Οθωμανοκρατίας ως κάποιον πολυπολιτισμικό παράδεισο, σε αντιδιαστολή μάλιστα με την τάχα σκοταδιστική ελληνική Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο ανιστόρητη και αντιδραστική, αφού εξωραΐζει το εθνοθρησκευτικό απαρτχάιντ των Οθωμανών. Υπονομεύει ταυτόχρονα το διεθνές προφίλ της πόλης, γιατί η ιστορία της απευθύνεται σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια από εκείνα του ερντογανικού ισλαμοφασισμού, αλλά και φλερτάρει επικίνδυνα με την επεκτατική νεο-οθωμανική στρατηγική του τουρκικού κράτους.
Είπαμε επίσης, ότι είναι λάθος σε αυτήν την λογική να απορροφούνται τα χρήματα του ιδρύματος Νιάρχου, σχεδόν αποκλειστικά σε έργα ανάδειξης της ψευδοπολυπολιτισμικής οθωμανικής Θεσσαλονίκης, ενώ η τελευταία έχει ανάγκη από άλλου τύπου αρχαιολογικές και μουσειακές παρεμβάσεις: Γιατί για παράδειγμα, το μοναδικό στο είδος του αφιέρωμα στους αιγυπτιακούς θεούς της Ίσιδος και του Σέραπη, που χρονολογείται από την εποχή ίδρυσης της πόλης, και αποτελεί χαρακτηριστικό μνημείο του κοσμοπολιτισμού των ελληνιστικών χρόνων, παραμένει θαμμένο σε κάποιο υπόγειο πολυκατοικίας της πλατείας Διοικητηρίου -και το ίδιο θαμμένος είναι και ο ναός της Αφροδίτης στην πλατεία Αντιγονιδών (βλ. εικόνα).
Γιατί το Maison Crystal παραμένει ερείπιο, ενώ θα μπορούσε να στεγάσει ένα μουσείο για την πολιτιστική παραγωγή της πόλης στον 20ό αιώνα, από τους μεγάλους ποιητές και λογοτέχνες της πόλης, μέχρι τους πιο πρόσφατους τραγουδοποιούς της. Γιατί στην πραγματικότητα η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη να αποδομήσει την κεντρική, ελληνική της ταυτότητα για να αποδείξει τον κοσμοπολιτισμό της. Και η εθνοφοβία, δεν είναι προοδευτική πολιτική, είναι κομπλεξισμός.
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
το Τεχνικό Πρόγραμμα του 2019, και ευρύτερα για την αντίληψη που έχει ως προς το ποια μνημεία αναδεικνύει και ποια όχι μέσα στην πόλη. Η κριτική μας ήταν απλή, και θα ήταν αυτονόητη σε μια κανονική χώρα, όπου η εξουσία δεν είναι τόσο ανασφαλής ώστε να προσπαθεί να διασύρει κάθε ουσιαστική αντιπολίτευση με ταμπέλες και προπαγανδιστικές μονταζιέρες: Υπάρχει μονομέρεια στην πολιτική Μπουτάρη, ως προς την στήριξη των λεγομένων και «πολυπολιτισμικών» μνημείων της πόλης, κυρίως εβραϊκών και οθωμανικών, σε βάρος άλλων που αναφέρονται σε διαφορετικές εποχές της μακροχρόνιας ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Πουθενά δεν είπαμε ότι αντιτασσόμαστε στην αποκατάσταση αυτών των μνημείων, και πουθενά δεν είπαμε ότι ο Δήμος πρέπει να αποσιωπήσει την «εβραϊκή» ή την «οθωμανική» Θεσσαλονίκη.
Αυτό που είπαμε είναι ότι η πολιτική που θέλει να προβάλει την εποχή της Οθωμανοκρατίας ως κάποιον πολυπολιτισμικό παράδεισο, σε αντιδιαστολή μάλιστα με την τάχα σκοταδιστική ελληνική Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο ανιστόρητη και αντιδραστική, αφού εξωραΐζει το εθνοθρησκευτικό απαρτχάιντ των Οθωμανών. Υπονομεύει ταυτόχρονα το διεθνές προφίλ της πόλης, γιατί η ιστορία της απευθύνεται σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια από εκείνα του ερντογανικού ισλαμοφασισμού, αλλά και φλερτάρει επικίνδυνα με την επεκτατική νεο-οθωμανική στρατηγική του τουρκικού κράτους.
Είπαμε επίσης, ότι είναι λάθος σε αυτήν την λογική να απορροφούνται τα χρήματα του ιδρύματος Νιάρχου, σχεδόν αποκλειστικά σε έργα ανάδειξης της ψευδοπολυπολιτισμικής οθωμανικής Θεσσαλονίκης, ενώ η τελευταία έχει ανάγκη από άλλου τύπου αρχαιολογικές και μουσειακές παρεμβάσεις: Γιατί για παράδειγμα, το μοναδικό στο είδος του αφιέρωμα στους αιγυπτιακούς θεούς της Ίσιδος και του Σέραπη, που χρονολογείται από την εποχή ίδρυσης της πόλης, και αποτελεί χαρακτηριστικό μνημείο του κοσμοπολιτισμού των ελληνιστικών χρόνων, παραμένει θαμμένο σε κάποιο υπόγειο πολυκατοικίας της πλατείας Διοικητηρίου -και το ίδιο θαμμένος είναι και ο ναός της Αφροδίτης στην πλατεία Αντιγονιδών (βλ. εικόνα).
Γιατί το Maison Crystal παραμένει ερείπιο, ενώ θα μπορούσε να στεγάσει ένα μουσείο για την πολιτιστική παραγωγή της πόλης στον 20ό αιώνα, από τους μεγάλους ποιητές και λογοτέχνες της πόλης, μέχρι τους πιο πρόσφατους τραγουδοποιούς της. Γιατί στην πραγματικότητα η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη να αποδομήσει την κεντρική, ελληνική της ταυτότητα για να αποδείξει τον κοσμοπολιτισμό της. Και η εθνοφοβία, δεν είναι προοδευτική πολιτική, είναι κομπλεξισμός.
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
