Αφορμή για το αρθρίδιο τούτο αποτέλεσε ένα πραγματικό περιστατικό. Τηλεφώνησα στο 14790 για να κλείσω απογευματινό ραντεβού σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αττικής. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
«Θέλω την τάδε ημέρα ώρα 18:00 με τον γιατρό δείνα». «Δεν μπορώ να σας κλείσω για τις 18:00, διότι ακόμη δεν έχουν συμπληρωθεί τα ραντεβού των 15:00, 16:00 και 17:00. Πάρτε αργότερα που θα έχουν κλείσει τα ραντεβού για τις ώρες αυτές, ώστε να σας βάλω για τις 18:00». «Κι’ αν αργότερα που θα σας πάρω έχουν κλείσει όλα τα ραντεβού, ακόμη και των 18:00;». «Λυπούμαι , αλλά έτσι λειτουργεί το σύστημα». «Καλά, βάλτε με στις 15:00».
Μετά προσπαθούσα να καταλάβω τη λογική του συστήματος. Μία μόνον εξήγηση διέσχισε το μυαλό μου [Αχτσιόγλειος ρήση]. Δεν είναι δυνατόν να διαλέγει ο πολίτης την ώρα που θα πάει στον γιατρό τού ΕΣΥ πληρώνοντας και το κάτι τίς σε απογευματινό ραντεβού. Το πρόγραμμα είναι προσαρμοσμένο στον μισθοδοτούμενο από το κράτος γιατρό. Δεν είναι δυνατόν να παραμένει στο νοσοκομείο ο γιατρός μέχρι τις 18:00 χωρίς να έχει ραντεβού τις προηγούμενες ώρες. Έτσι, σου κλείνουν το πρώτο ραντεβού 15:00, ώστε αν δεν υπάρξει άλλος ενδιαφερόμενος για ώρες 16:00, 17:00 και 18:00, να μην παραμένει άδικα ο γιατρός στο νοσοκομείο. Διότι το νοσοκομείο λειτουργεί για τους γιατρούς και όχι για τους ασθενείς.
Όπως δεν είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί να μετέχουν εκτός ωρών διδασκαλίας σε ψηφοφορία για την εκλογή των συνδικαλιστικών οργάνων τους. Πρέπει να κλείνουν τα σχολεία, ώστε να ψηφίζουν με άνεση εν ώρα διδασκαλίας. Ακριβώς όπως πρέπει να διακόπτεται η λειτουργία των λεωφορείων επί τετράωρο για τον ίδιο λόγο. Όπως δεν μεταδίδουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί εκπομπές, επειδή οι δημοσιογράφοι θα μετάσχουν σε κάποια ψηφοφορία. Και πάει λέγοντας. Διότι όλοι αυτοί οι φορείς δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν για τον πολίτη που πρέπει να εξυπηρετηθεί. Λειτουργούν για τον υπάλληλο, για τον λειτουργό, ο οποίος προηγείται στην εξυπηρέτηση.
Στη συνέχεια άκουσα τις δηλώσεις Γερουλάνου και Μπακογιάννη που ανεκοίνωσαν επισήμως την υποψηφιότητά τους για τη δημαρχία της Αθήνας. Μεστές αερολογιών. Όλοι μαζί να εργαστούμε να λύσουμε τα προβλήματα, να υψώσουμε την πόλη κ.λπ. Και δος του χειροκρότημα από κάτω για τις μεγάλες φούσκες. Ποία τα προβλήματα; ΑΓΝΩΣΤΑ. Προτάσεις για την επίλυσή τους; ΟΥΔΕΜΙΑ.
Τί να φταίει άραγε; Μάλλον ότι και οι πολίτες φροντίζουμε για την πάρτη μας, αντί να δημιουργήσουμε μία αναρχική συλλογικότητα υπό τον τίτλο «ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΗΚΩΣΕΙ ΑΚΑΜΑΤΗ» και να επιδιδόμεθα σε καθημερινές αυτοδικίες. Αντί να ρωτάμε κάθε Γερουλάνο και κάθε Μπακογιάννη «Πες μας συγκεκριμένα πράγματα ρε φίλε. Βαρεθήκαμε να ακούμε μπαρούφες και μεγάλα λόγια». Αντί να χρησιμοποιούμε τις παλάμες μας για μούτζα και όχι για χειροκρότημα.
Και το γλυκό έδεσε με την ανακοίνωση ότι στη θέση 10.000 ιερέων που θα πάψουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, θα προσληφθούν ισάριθμοι. Καθότι το διαχρονικό πρόβλημα του ελληνικού Δημοσίου είναι η έλλειψη προσωπικού. Παντού! Ας τολμήσουν να εφαρμόσουν την ψηφιακή αποτύπωση του Δημοσίου που έχει εκπονήσει ο φίλος Διονύση Ρηγόπουλος και θα δούμε. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τομή στο κράτος. Η επούλωση της γάγγραινας που ονομάζεται «σε διορίζω, σε αποσπώ, σε μεταθέτω, με ψηφίζεις».
Σώτος
Μια ωραία περιγραφή του σύγχρονου, υπό την έννοια του σημερινού, ελληνικού κράτους.
εδώ: http://makpress.blogspot.com/2018/11/25-38.html
