Δύσκολες μέρες περνάει το Ευρωπαϊκό Ιερατείο με την Ιταλική Κρίση «απειθαρχίας» και έλλειψης “Ευρωπαϊσμού”.
Οι διακηρύξεις της Ιταλικής Κυβέρνησης για τον νέο Προϋπολογισμό και η αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ελίτ της Γερμανικής Κομισιόν αναμενόμενη όπως αναμενόμενη και η αμηχανία της εγχώριας Πολιτικής και Οικονομικής Ελίτ με τον Ιταλικό Αρμαγεδδώνα.
Από τις παρουσιάσεις των γεγονότων από τα ελληνικά Media έως τις αντιδράσεις των περισσότερων πολιτικών αναλυτών, οι ατίθασοι Ιταλοί περιγράφονται σαν “Ευρωσκεπτικιστές” και “Λαϊκιστές”– στην καλύτερη των περιπτώσεων – έως “Ακροδεξιοί” και “Νεοφασίστες” στην χειρότερη…
Ένα “Φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη” και που δεν αφορά άμεσα το πολιτικό “χρώμα” των εκπροσώπων της Ιταλικής Κυβέρνησης αλλά το Οικονομικό και Κοινωνικό Πρόγραμμα του Κοινωνικού/ Ταξικού Μπλοκ Δυνάμεων που εκφράζουν.
Μαζί με το Φάντασμα υπάρχει και ο Βρυκόλακας, ο Αντι/Ευρωπαϊστής και Ευρωσκεπτικιστής Σαλβίνι, το τέρας της Οικούμενης που αναστατώνει τις αγορές, φέρνει σε κατάσταση παραληρήματος τους εκπρόσωπους της Ευρωπαϊκής Ελίτ αλλά κερδίζει – όπως φαίνεται– στο “πόπολο”, στον απλό και καθημερινό Ιταλό Εργαζόμενο, αυτός ο χαμερπής “φασίστας” που τολμά να ζητά Κατώτατο Εγγυημένο Εισόδημα 800 ευρώ τον μήνα και που αφορά 6.500.000 εξαθλιωμένους Ιταλούς πολίτες.
Ο ανεκδιήγητος και υβριστικά αθυρόστομος Σαλβίνι δεν “κώλωσε” αλλά επιμένει να βοηθήσει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, αυτά που οι Ελίτ – απανταχού γης– τα έχουν “εγγεγραμμένα” στα παλιότερα των υποδημάτων τους. Θέλοντας να μείνει πιστός στις προεκλογικές του υποσχέσεις, επιμένει – και σωστά πράττοντας– να βοηθήσει τους “μη έχοντες”.
Ο θυμόσοφος ελληνικός λαός έχει πάντα τις κατάλληλες παροιμίες, έτσι και στην χώρα μας ισχύει το “όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη”. Είναι δυνατόν να λείπει η “Πολιτικώς Ορθή” “Αριστερά”, αυτός ο περιφερόμενος θίασος των γελωτοποιών που παριστάνουν τους Κυβερνώντες από το “πανδημοκρατικό” πανηγύρι των απανταχού “Ευρωπαϊστών” και “Ευπρεπών της Αριστεράς” εναντίον της νόμιμα – και με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό– εκλεγμένης Ιταλικής Κυβέρνησης;
Με Μαέστρο την Κυβερνητική Ναυαρχίδα και αρχηγό ΓΕΕΘΑ της Κυβέρνησης, την “Εφημερίδα Συντακτών” και με στοχοπροσηλωμένους υπάκουους κονδυλοφόρους την “Αυγή” και τα υπόλοιπα ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΑ έντυπα, υπό την κάλυψη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ που είναι η ΕΡΤ και οι ακριβοπληρωμένοι κομπάρσοι της, αναφωνούν ως τροβαδούροι – με δυνατή φωνή τενόρου, ως τα ουράνια…– την νέα Όπερα του Βέρντι, “Οϊμέ ! Οϊμέ! Τι κακό σε βρήκε, ω δυστυχισμένη Ευρώπη, με τους Δεξιούς Λαϊκιστές”.
Προτεινόμενος τίτλος; “IDA versus SALVINI”. Ή αλλιώς, η Δημοκρατική Ida (Verdi) εναντίον του Ξενοφοβικού Salvini.
Tα ιστορικά και κοινωνικά απωθημένα των σημερινών Κυβερνώντων της χώρας μας είναι φυσιολογικό να κατευθύνονται σε αυτούς που – όντως…– πιστεύουν αυτό που κάνουν δηλαδή τους Ιταλούς συναδέλφους τους.
Σε αυτούς που – γνωρίζοντας την δύναμη τους… – δεν σκοπεύουν να την δαπανήσουν σε άσφαιρες και ανέξοδες ψευδο–μονομαχίες, όπως – καλή ώρα – έκανε ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των Κυβερνητικών του στελεχών.
Προφανώς οι Ιταλοί Κυβερνώντες σκοπεύουν να τραβήξουν την μάχη έως το τέλος – το ευχόμαστε όλοι όσοι είμαστε με την Δημοκρατική Ευρώπη των Επαναστάσεων και όχι την αντιδημοκρατική και φασίζουσα Ευρωπαϊκή Ένωση – έχοντας στο πλευρό τους τον μεγάλο λαό της Δημοκρατίας και της Κουλτούρας, τον Ιταλικό Λαό.
Εάν λοιπόν οι σημερινοί Κυβερνώντες της χώρας ήσαν όντως “ολοκληρωμένα συνεπείς” με τον εαυτό τους και την Αριστερή Κοσμοθεωρία θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον στο πλευρό τους και όχι να εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς και “δημοκρατικά υβρεολόγια” στους ατίθασους Ρωμαίους που μάλλον βάλθηκαν στα σοβαρά να ξαναθυμηθούν τις ένδοξες παραδόσεις της Ιταλίας. Τον Cavour, τον Garibaldi και τον Mazzini. Αλλά και τον Labriola, τον Serrati, τον Gramsci, τον Bordiga ή τον Nenni. Δηλαδή την Δημοκρατική Ιταλία του Risorgimento, της εθνικής ενοποίησης του 1861, του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, των Επαναστάσεων και του Σοσιαλισμού. Την Ιταλία απ΄ όπου ξεκίνησε η Αναγέννηση και ο Ουμανισμός, ο Dante και ο Michelangelo, o Giordano Bruno και ο Galilei…Μιας αληθινά μεγάλης χώρας, συμβολικό έπος του Δυτικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Μιας χώρας που έκανε τον Κινηματογράφο “Καλλιτέχνημα για τον λαό” και όχι απλή “Κατανάλωση για τον λαό” όπως οι Αμερικανοί συνάδελφοι τους.
Μιας χώρα που έκανε την Όπερα καθημερινό τραγούδι του λούστρου και του Βιομηχανικού εργάτη, μετατρέποντας την “Τέχνη του λαού” σε Τέχνη πανεθνική αφήνοντας την “Τέχνη της Ελίτ, υπερόπτη των μαζών” στα χέρια άλλων.
Μιλάμε δηλαδή για την χώρα της Scala di Milano, του Fellini, του Pier Paolo Pasolini, του Vittorio de Sica, του Bertollucci. Μιας χώρας που ακόμα και στην περίοδο του Μουσσολινικού Φασισμού δεν γνώρισε ποτέ τα προτεσταντικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Γερμανικών Τεράτων, ούτε προγράμματα συστηματικής γενοκτονίας.
Λοιπόν, ας πλένουμε το στόμα μας πριν μιλήσουμε για την Ιταλία και τους Ιταλούς.
Δεν ζητάμε βέβαια κάτι ανάλογο από τους “Μη μου άπτου” «Αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ ούτε φυσικά από τις Μαρίες Αντουανέττες του Φεμινιστικού του Λόμπυ. Έχουν άλλες προτεραιότητες όπως η “Ξενοφοβία” του Σαλβίνι και – υποπτευόμαστε…– το έγκλημα καθοσιώσεως, το Corpus Criminalis του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η “Ομοφοβία” (Πιθανόν να φταίει και η αρρενωπότητα του Λατίνου και ο “καταπιεστικός” τους σεξισμός και για τον οποίο έχουν πολλά να διηγηθούν οι παλιότερες Σκανδιναβές και Γερμανίδες Τουρίστριες)…
Κατά την γνώμη τους, στον αγύριστο οι Λαϊκές Τάξεις και τα εκατομμύρια πενόμενων Ιταλών, η προστασία των οικονομικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Προέχει η “Ευρωπαϊκή Ενοποίηση” και ο Πόλεμος κατά του “Λαϊκισμού”, όπως αποκαλούν στην ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ διάλεκτο κάθε λαϊκή αντίσταση εναντίον της Κοσμοπολίτικης και Καπιταλιστικής Ελίτ των Βρυξελών.
Στο κάτω–κάτω της γραφής – όλα κι όλα!– δεν περνάς στο μεγάλο Πανεπιστήμιο του ΣΥΡΙΖΑ, το Harvard της “Πολιτικώς Ορθής Αριστεράς” που είναι ο Πόλεμος κατά της “Ξενοφοβίας” της “Ισλαμοφοβίας” (κλπ., κλπ., κλπ.) εάν δεν διαβάζεις “Εφημερίδα Συντακτών”, δεν κτυπάς τους “Λαϊκιστές” απανταχού γης και δεν βρίζεις νυχθημερόν τους “Ακροδεξιούς” του Σαλβίνι που μας χαλάνε και την σούπα της “Εξόδου από το Μνημόνιο” με την άνοδο των Spreads…
Είναι αλήθεια πως με την νέα Ιταλική Κυβέρνηση “θίγεται” όλο το σαθρό οικοδόμημα της “Γερμανικής Ενοποίησης” και το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί κατά γράμμα.
Είναι επίσης αλήθεια πως σε πλατιά στρώματα του ελληνικού λαού η Ιταλική Κυβέρνηση έχει δημιουργήσει μεγάλες συμπάθειες για την πείσμονα αντίσταση που προβάλει στις Γερμανικές – ουσιαστικά…– αξιώσεις.
Όμως είναι επίσης αλήθεια πως η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα. Έχει 10 φορές μεγαλύτερο ΑΕΠ, είναι η τρίτη οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ανήκει στους G7 δηλαδή στα 7 πλέον βιομηχανικά έθνη του πλανήτη. Διαθέτει τεράστια Βαριά Βιομηχανία, μεγάλες εξαγωγές και έναν μη–πειθήνιο και κάπως “ατακτούλη” λαό που δεν πεθαίνει από έρωτα για τους Alemanni δηλαδή τους Γερμανούς. Δεν έχουν αντιδημοκρατική παράδοση όπως η Πρωσσική των υπεροπτών Γερμανών και δεν έχουν τα “Ξενοφοβικά” χαρακτηριστικά που τους αποδίδουν οι Κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τυχαία, οι κυνηγημένοι Εβραίοι των Γερμανοκρατούμενων περιοχών επί Κατοχής στην χώρα μας έβρισκαν άσυλο στις Ιταλοκρατούμενες. Άλλωστε, ακόμη και στην Φασιστική Ιταλία δεν γνώρισαν ολοκαύτωμα εθνοτήτων όπως στην Χιτλερική Γερμανία (Εβραίοι, Πολωνοί και Ρώσοι αιχμάλωτοι κλπ).
Καλό θα ήταν πριν κάποιος εκφέρει γνώμη για την σημερινή Ιταλία, να γνωρίζει και λίγη Ιστορία. Αλλιώς είναι η αναλφάβητος ή ηλίθιος ίσως και διπολικά σχιζοειδής (διχασμένος) όπως ο Μικροαστός και ο Λούμπεν–μικροαστός η απλώς Λούμπεν. Μόνο που ο τελευταίος, όταν βρεθεί με καταπέλτη ή ασανσέρ στα “Άνω σαλόνια” θυμάται μεν την φτώχεια της παλιάς του καταγωγής αλλά την καλύπτει με όλα τα ιδεολογήματα της επίπλαστης “Ψευδοαριστεράς” όπως του έμαθαν στην Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο Λούμπεν–μικροαστός a la ΣΥΡΙΖΑ που τινάσσει από πάνω του – μετά βδελυγμίας…– την σκόνη της παλιάς του φτώχειας και εξαθλίωσης. Ένα “Κοινωνικό κατασκεύασμα” – ή απολίθωμα…– νεοπλουτισμού με άμεση συνέπεια την έλλειψη αντιληπτικής ικανότητας παρατήρησης της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να καταλάβει πως “από κει που ήταν” έγινε ξαφνικά σε μια νύχτα “αυτό που έγινε”… Πως δηλαδή αντιστράφηκαν τα δυο “Κοινωνικά του Είναι” και ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει τίποτε.
Είναι λοιπόν δυνατόν να καταλάβει την “Αντίστροφη” της Ιταλίας; Πως με άλλα λόγια, η πρώην Ιταλική Αριστερά – ΚΚΙ, συγκεκριμένα– του Ευρωκομουνισμού έγινε η σημερινή Δεξιά και πως η πάλε ποτέ συστημική Δεξιά σήμερα υιοθετεί Αριστερά Κοινωνικά και Οικονομικά Αιτήματα και ενσωματώνει το Κοινωνικό Μπλοκ των Εργαζόμενων του παλιού PCI;
Είναι δυνατόν κάποιος που δεν καταλαβαίνει πως από Λούμπεν έγινε βολεμένος Κρατικοδίαιτος, να καταλάβει τι γίνεται στην Ιταλία;
Είναι δυνατόν;
http://resaltomag.blogspot.com/2018/10/19.html
