Είμαι 87 ετών. Κλείνω 68 χρόνια ηθοποιός.Πήγα στη Δραματική Σχολή Μακεδονικού Ωδείου.
Κατέβηκα τρεις φορές στην Αθήνα για να....
πάρω άδεια. Με διώξανε.
Δεν κάνεις για το θέατρο, μου είπαν. Τελικά μου δώσανε άδεια
για μουσικό θέατρο μόνο, κι εγώ, πήγα στα μπουλούκια.
Μια ομάδα ηθοποιών, όλοι μεριδιούχοι,
πηγαίναμε σε χωριά και παίζαμε σε καφενεία.
Δεν υπήρχε βεντέτα. Ήμασταν μια αγκαλιά αγαπημένη.
Μεγάλο σχολείο τα μπουλούκια.
Δεν έκανες τον ηθοποιό, ήσουν ηθοποιός.
Δεν έπαιζες τον ρόλο, ήσουν ο ρόλος.
Στον Φίνο πήγα πιο μετά.
Ήμασταν φίλοι με τον Δαλιανίδη, από τη Θεσσαλονίκη.
Μου διαβάζει μια μέρα το σενάριο του ''Κατήφορου.''
Τρελάθηκα.
Έπαιξα στον ''Κατήφορο'' και από τότε, πήρα τον ανήφορο.
Η καριέρα δε γίνεται με τα Ναι. H καριέρα γίνεται με τα Όχι.
Ένας συνάδελφος, έκανε μεγάλη επιτυχία.
Πέσανε όλοι πάνω του. Δεχόταν τα πάντα.
Μου λέει, έχω ανάγκη.
Κάτσε λίγο ακόμη με την ανάγκη, του λέω.
Εξαφανίστηκε.
Ξέρεις τι λένε οι άλλοι αν είσαι παντού;
Αυτός έχει σκορπίσει.
Δεν έχω τρόπο να διδάξω, ούτε να κρίνω.
Κάποτε με είχαν καλέσει από το αρμόδιο υπουργείο ως κριτή,
και τους είπα ότι θα περνάω όλους τους υποψήφιους.
Ο λόγος είναι ότι,
κανένας δε μπορεί να αποδώσει υπό συνθήκες πίεσης και άγχους.
Ποιος είμαι εγώ που θα κόψω τα φτερά των νέων ανθρώπων;
Ποτέ δεν ήμουν ψώνιο και βεντέτα.
Ανέκαθεν ζητούσα απ' όλους, γνωστούς και μη,
να με αποκαλούν ....................και όχι Κύριε ................
Ο σεβασμός προέρχεται από τον τρόπο συμπεριφοράς.
Ποτέ από τους τίτλους.
