Καλά, όλα εκείνα για την αποθάρρυνση της έλευσης του αυτοκινήτου στο κέντρο τί έγιναν;
Γιατί ενώ κανείς δεν ασχολήθηκε και πολύ με τις λεωφορειολωρίδες, τα γραφεία ενοικιάσεως με τους στόλους στα κέντρα των πόλεων, με τις μάντρες πάνω στα πεζοδρόμια πέριξ του κέντρου, για τους βενζινάδες-φεουδάρχες που κρατάνε τις θέσεις για να παρκάρουν αμάξια των πελατών τους, τους υπαλλήλους υπηρεσιών που ως παιδιά ανώτερου θεού έχουν τις θέσεις τους κρατημένες με το νόμο (εκείνο το Αρχιτεκτονικό με τους θυρωρούς που βάζουν και βγάζουν τις μπάρες για τα αυτοκίνητα, στο ρουθούνι μου κάθεται), τους μαγαζάτορες και τους περιπτεράδες, τα διπλοτριπλοπαρκαρισμένα (περίεργος είμαι να διαβάσω καμιά στατιστική για όλους εκείνους τους έρμους που ξαπλωμένοι στο φορείο του ασθενοφόρου δεν τα κατάφεραν τελικά) και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, εφαρμόζουν μεγαλόπνοα και εκσυγχρονιστικά μέτρα στάθμευσης.
Γιατί όσο και να ξεπατικώνουμε μέτρα και ρυθμίσεις εξ Εσπερίας, όσο και να φαντασιωνόμαστε ότι εισάγουμε εξορθολογισμό, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η Ελλάδα γνώρισε μια βίαιη και αιφνίδια αστικοποίηση που βασίστηκε στη φθηνή μαζική κατοικία χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό του άστεως. Το αποτέλεσμα είναι το κέντρο της πόλης να μην έχει και ιδιαίτερη σχέση με Παρίσια και Λόντρες αλλά να στεγάζει μιλλιούνια ανθρώπων σε μερικά στρέμματα.
Είμαστε πολλοί στο κέντρο, πάρα πολλοί. Πήγαμε κάποια στιγμή να μειωθούμε, στην εποχή της μεζονέτας, μέχρι που και αυτοί που την έκαναν συνειδητοποίησαν ότι χαΐρι με το κυκλοφοριακό και τη συγκοινωνία δεν έχει και άρχισαν να μετεγκαθίστανται στα πατρογονικά τους κονάκια.
Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά αφορούν εκείνους τους ευλογημένους που έχουν άψογα τακτοποιημένο τρόπο ζωής και ωράριο εργασίας ή είναι συνταξιούχοι από κείνους που έχουν ακόμα εφηβικά σπυράκια στο μέτωπο.
'Ολοι εμείς λοιπόν στο κέντρο έχουμε αυτοκίνητα ή όπως λέγουσιν οι γέροντες προφήτες “θα έχεις αυτοκίνητο και θα είναι σαν να μην έχεις”, σαν αφεντιά μου (85.500 χλμ σε 18 χρόνια κι αυτά αποκλειστικά εκτός πόλης) που επί δεκαετίες του βγάζω τον πόλο της μπαταρίας γιατί δεν έχει κανένα νόημα να ταλαιπωρούμαι στην πόλη. Με τα νέα μέτρα στάθμευσης των μονίμων κατοίκων σε ελάχιστες θέσεις σε 'μικρά κι ανήλιαγα στενά” μου ζητούν
Να το πουλήσω
Να το παρκάρω κάπου στην Ευκαρπία ή λίγο πιο κοντά αν βρω
Να πληρώσω πάρκινγκ με αντίτιμο μισό περίπου ενοίκιο διαμερίσματος
Να βρω θέση σε μια παραδίπλα περιοχή με το μεγαλόπρεπές σήμα μονίμου κατοίκου Θ1 και να μου το σπάσουν οι περίοικοι αφού και αυτών οι περιοχές είναι υπερπληθυσμένες και ψάχνουν με τις ώρες κάπου να τα αφήσουν
Κάποτε κάτι ανάλογο θεόπνευστο είχε σκαρφιστεί ο αντιδήμαρχος Αθανάσαρος αλλά το μάζεψε συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο. Τώρα τί κάνουμε;
Τα σέβη μου
Ιουγούρθας
