Περί κεκτημένων

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

[κεκτημένοι σκεπασμάτων, όχι κλίνης – μόλις ξυπνήσουν θα μεταβούν νηστικοί στον πλησιέστερο ιερό ναό, για να προσευχηθούν επί τη σημερινή 41^η επετείω της αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας, τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίσθηκε εντελώς δημοκρατικά πρωθυπουργός ενώπιον.....

του Προέδρου της Δημοκρατίας Φ. Γκιζίκη, ο οποίος είχε αντικαταστήσει δημοκρατικά τον Γ. Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε ορκισθεί Πρόεδρος μετά από ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα, το οποίο διεξήχθη επί δημοκράτη Αντιβασιλέως Ζωϊτάκη, ο οποίος αντικαθιστούσε τον Βασιλέα, ο οποίος είχε διαφύγει στο εξωτερικό την 13.12.1967 μετά την αποτυχημένη κίνησή του να ανατρέψει τους πραξικοπηματίες, τους οποίους πραξικοπηματίες δίκασε τελικά η ελληνική πολιτεία για εσχάτη προδοσία τελεσθείσα την 21.04.1967 – μιλάμε δικέ μου για λαϊκή κυριαρχία γιο-γιο]

            Μία από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που αναλάβαμε ήδη από το 2010, ήταν το συμμάζεμα του συνταξιοδοτικού. Αυτού του θηρίου που κατατρώει τα σωθικά μας με τις εκτυφλωτικές ανισότητές του, απότοκες των εμβαλωματικών πελατειακού τύπου παρεμβάσεων των πολιτικών τής περιόδου 1974-2014. Κυρίαρχοι του παιχνιδιού οι υπάλληλοι του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα με τις ακλόνητες ΣΣΕ, τα παχυλά εφ’ άρπαξ, τα αναρίθμητα επιδόματα απίστευτης ευρηματικότητας που επινοούσαν οι πολυμήχανοι συνδικαλιστές και  εκτίνασσαν στα ύψη τον βασικό μισθό, τη συνταξιοδότηση σε σχετικά μικρή ηλικία, τις άδειες τοκετού και μητρότητος που ούτε στο όνειρό τους έχουν δει οι εργαζόμενες του ιδιωτικού τομέα, τη μεταβίβαση της σύνταξης του μπαμπά στη διαζευγμένη μετά από 20 χρόνια γάμου θυγατέρα, τις διπλές και τριπλές συντάξεις κ.λπ.

            Τέτοια σοβαρή μεταρρύθμιση δεν έγινε ποτέ, αλλά τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Και μόλις κοπούν οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, θα αρχίσουμε να φιλολογούμε περί τα «κεκτημένα», τα οποία έχουν καταπατηθεί στο όνομα της μνημονιακής προσαρμογής. Πώς είναι δυνατόν, ενώ βρίσκομαι στα πρόθυρα της συνταξιοδότησης, να μου λες ότι θα συνταξιοδοτηθώ σε δύο έως πέντε χρόνια; Δεν είναι άδικο αυτό; Δεν είναι αντίθετο με τον νόμο;   Ασφαλώς και είναι άδικο. Ασφαλώς και είναι αντίθετο με τον νόμο που σε βόλεψε αγαπητέ μου εις βάρος χιλιάδων άλλων. Δεν είναι, όμως εξ ίσου άδικο και αντίθετο με κάθε έννοια γραπτού και άγραφου νόμου

            -να έχω ένα σπίτι αξίας €200.000 το 2010, να χρωστάω € 50.000 στην τράπεζα, το σπίτι μου να έχει σήμερα αξία € 80.000,  να με απειλεί η τράπεζα ή κάποιο αγνώστου ταυτότητος fund ότι θα το βγάλει στο σφυρί για να εισπράξει € 40.000 και εγώ να μείνω χωρίς  σπίτι, αλλά και με χρέος € 10.000; Δεν είχα κανένα κεκτημένο εγώ;

            -να δουλεύω 25 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, να απολύομαι, επειδή η επιχείρηση έκλεισε λόγω της κρίσης, να μην μπορώ να βρω δουλειά και να πρέπει να πληρώνω και ΕΝΦΙΑ και ΕΕΤΗΔΕ, επειδή έχω μία κατοικία € 100 μ2; Δεν είχα κανένα κεκτημένο εγώ;

            -να έχω δουλέψει μια ζωή, να έχω δύο παιδιά, να τα έχω σπουδάσει με κόπους και θυσίες, αλλά τώρα να έχουν μεταναστεύσει, επειδή δεν υπάρχει δουλειά στην Ελλάδα; Δεν είχα κανένα κεκτημένο όνειρο εγώ για τα παιδιά αυτά;

            - να είμαι νέος 40 ετών με γυναίκα και δύο παιδιά, να έχω χάσει τη δουλειά μου και να αναγκάζομαι να στηρίζομαι στην πετσοκομμένη σύνταξη των γονιών μου; Δεν είχα κανένα κεκτημένο δικαίωμα εγώ;

            - να δουλεύω ένα περίπτερο, από το οποίο βγάζω ένα μεροκάματο, και να αναγκάζομαι να το κλείσω ελλείψει πελατείας, αφού μόνον υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες μπορούν να αγοράζουν και μάλιστα  σε περιορισμένες πλέον ποσότητες; Δεν είχα κανένα κεκτημένο δικαίωμα εγώ;

            - να πληρώνω τακτικά τους φόρους μου, για να λειτουργεί το κράτος, και να βλέπω τους εφοριακούς και τους πολεοδόμους [δημοσίους υπαλλήλους] να εξακολουθούν να πλουτίζουν παρά πάσαν έννοιαν νόμου γραπτού τε και άγραφου, τους δημάρχους [οιονεί δημοσίους υπαλλήλους] να σπαταλούν τα δημοτικά τέλη που πληρώνω, τα σχολεία να κλείνουν ελλείψει  χρημάτων, τα νοσοκομεία να υπολειτουργούν, ο γείτονάς μου να αντέχει να πληρώνει ιδιαίτερα για τα παιδιά του, επειδή είναι υπάλληλος της τάδε ΔΕΚΟ ή του Δημοσίου ή του Δήμου, ενώ εγώ να μη μπορώ; Δεν είχα κανένα κεκτημένο δικαίωμα εγώ;      

            -να βλέπω την κερά Τασία να με ειρωνεύεται με το μονίμως καρφωμένο στο πρόσωπό της απεχθές σαρδόνιο μειδίαμα αφήνοντας ανοιχτά τα σύνορα για κάθε καρυδιάς καρύδι, επειδή εκείνη είναι ψυχοπονιάρα και της αρέσει να βλέπει τους λαθρομετανάστες να λιάζονται στις πλατείες που έχτισα και δενδροφύτευσα εγώ με τους φόρους που πλήρωνα ή να νοσηλεύονται δωρεάν στα νοσοκομεία που εγώ έχτισα με τους φόρους μου; Δεν έχω κανένα κεκτημένο δικαίωμα εγώ ο πούστης;

            Με λίγα λόγια: όταν η πατρίς ευρίσκεται εν κινδύνω, το μόνο κεκτημένο δικαίωμα που έχει καθένας μας  είναι η υποχρέωσή του να μετάσχει στη μάχη για τη σωτηρία  της ανάλογα με τις δυνάμεις του.

            Χέστε με λοιπόν με τα κεκτημένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Προ πάντων με το επιχείρημα «πλήρωνα μια ζωή εισφορές γι’ αυτή τη σύνταξη». Κι’ εγώ πλήρωνα μια ζωή  φόρους και επισκευές για ένα κωλόσπιτο που έχει απαξιωθεί και δεν μπορώ να το συντηρήσω ή που θα μου το πάρει η τράπεζα για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η ίδια η τράπεζα που μετέτρεψε τις καταθέσεις μου σε θαλασσοδάνεια και αρπαχτές των «ημετέρων», με αποτέλεσμα να καλούμαι να αναπληρώσω αυτές τις ίδιες τις καταθέσεις μου με νέους φόρους.    

            Α, και πού ΄σαι κύριε πρωθυπουργέ. Ας τελειώνουμε με το κεκτημένο να δικαιούται ο συνταξιούχος να εργάζεται οπουδήποτε και οπωσδήποτε, ενόσω εισπράττει τη σύνταξη του.  

Σωτήριος Καλαμίτσης – κατ’ εξακολούθηση και εις το διηνεκές [;] εθνικώς αναξιοπρεπής

Ταπεινός, πλην ακροδεκσιός νεομπολσεβίκος και δραχμολάγνος, γραφιάς πάσχων ανιάτως από εσχάτως διαγνωσθείσα ακράτεια εμπαθείας και λαϊκισμού, επιστήθιος, όμως, φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και επισκέπτης του εις οίκον ευγηρίας δι’ απόρους λόγω επαπειλούμενης εξώσεώς του από την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, όπου κατοικεί επ’ ενοικίω, Ιεράν τινά δηλονότι Μονήν του Αγίου ΄Ορους [Μεγάλη η Χάρη της]

Υ.Γ. Έχω μία ακόμη απορία. Γιατί, όταν πεθαίνει συνταξιούχος του Δημοσίου, δικαιούται αυτός στον οποίο θα μεταβιβασθεί η σύνταξη ενός δώρου ίσου με τρεις συντάξεις;