Από την εποχή των ‘80ς, οπότε και μπήκαμε (σχεδόν βιαίως) σε καθεστώς «πλέριας δημοκρατίας», με συνέχεια τα ‘90ς της τεχνητής ευμάρειας, όπου πλημμυρίσαμε σε επιδοτήσεις και δάνεια, ενώ την πνευματική μας καθοδήγηση ανέλαβαν τα μεσημεριανάδικα και τα Ερωτοδικεία, με τον κοΖμάκη να ξεδίνει τα βράδια στα άπειρα σκυλάδικα, προσωπικά είχα καταλάβει ότι οδεύουμε προς τον γκρεμό, και απλά είμαστε στη φάση που διασχίζουμε το «τρίχινο γιοφύρι».
Είχα γράψει για παράδειγμα πως η Ρούλα Κορομηλά και οι τσαούσες της καταστρέφουν μια ολόκληρη γενιά Ελληνίδων (και Ελλήνων), αλλά … φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Οι εποχές ήταν τέτοιες, που όλοι ανεξαιρέτως ζούσαν το (ψευδεπίγραφο) όνειρο.
Οποιαδήποτε αντίθετη φωνή ήταν απλά μίζερη, αντιδραστική, κομπλεξική, και χαλούσε τη σούπα…
«Αυτά φίλε μου τα λέει η Παπαρήγα…», μου είχε πει σε πάνελ τοπικού καναλιού κάποιος μεγαλόσχημος ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων το 1997, με το πούρο στο στόμα, όταν τόλμησα να μιλήσω για την έμμεση «διαφθορά» που τα κωλάδικα και τα τσιφτετελοπόπ προκαλούν στην υπνωτισμένη νεολαία (έχω ακόμη τη κασέτα).
Το σύνθημα τότε ήταν τα λουλούδια να πέφτουν στις πίστες, τα μουσικά σχήματα να εναλλάσσονται στα σκυλάδικα, και τα Κοχίμπας να’ ναι καλά… και από αποδείξεις… ξεχάστε τις… εμείς θα σώσουμε το κράτος;
Ο Άκης, ο Γιάνος, και ο… Τσουκάτος ήταν απλά η βιτρίνα της τότε σήψης.
Από πίσω υπήρχε ολόκληρο υπόστρωμα γλίτσας και σκουριάς. Υπήρχαν μιλιούνια επιτήδεια και αμόρφωτα λιγούρια.
Σήμερα ζούμε τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της πολύπλευρης καταβαράθρωσης, και ανάθεμά με αν οι περισσότεροι έχουν καταλάβει το πως και το γιατί.
Εξάλλου, να μη ξεχνάμε ότι η όποια πολιτικοποίηση που βλέπουμε σήμερα έγινε ξαφνικά και απότομα, λόγω κρίσης, με τους σημερινούς ψηφοφόρους να είναι οι ίδιοι που μόλις πριν μερικά χρόνια ή δεν ψήφιζαν καν (γουάου, περνάμε καλά στη Μύκονο, που να τρέχουμε να ψηφίσουμε), ή δεν ήξεραν, ούτε τους ένοιαζε για το ποιος είναι φερ’ ειπείν υπουργός Οικονομικών.
Έτσι, ξέχωρα από το κοινωνικό επίπεδο, όπου η ισοπέδωση και ο χαβαλές συνεχίζουν να κυριαρχούν, η κατάντια μας φαίνεται ξεκάθαρα και στις πολιτικές μας επιλογές. Η Ραχήλ πήρε πρωτιά ψήφων… σε αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα! Τι να λέμε;
Αν έβαζε υποψηφιότητα και καμιά Μενεγάκη θα έσπαζε κάθε ρεκόρ.
Μια ολόκληρη γενιά (μπορεί και δυο), που ανατράφηκε θεωρώντας το 18αρι αυτονόητο, άσχετα αν δεν γνωρίζει βασική γραφή και ανάγνωση, τα 700 ευρώ το μήνα σκλαβιά, και που μεγάλωσε με πρότυπα τον Κάτμαν, τον Μίστερ Εθνικά Μπούτια, τον Λεπά, και για τους σοβαρότερους τον Μικρούτσικο και τον Πετράν, είναι φυσικό κι επόμενο να θεωρεί τον Αλέξη … πολιτικό γίγαντα και … σωτήρα.
Για εκατοντάδες χιλιάδες, ή εκατομμύρια νέους και νέες, ο Αλέξης είναι πρότυπο διότι είναι το είδωλό τους στον καθρέφτη.
Είναι το διαβατήριο τους στη τούφα, γιατί έτσι έμαθαν. Ότι ο μάγκας που μιλάει εκ μέρους τους, και τον τρέμει το σύστημα, θα κάνει και πάλι το θαύμα του. Κι ας είναι ανεπαρκής σε όλα. Who cares?
Είναι η ενσάρκωση της δικής τους ανεπάρκειας, που όμως δεν γίνεται αντιληπτή, αφού έτσι έμαθαν και έτσι μεγάλωσαν.
Γι αυτό, και μόλις η χώρα μπήκε στα βαθιά, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ο πολύς κόσμος στράφηκε προς την εύκολη λύση, προς αυτήν με την οποία γαλουχήθηκε. Την λύση της ήσσονος προσπάθειας.
Προς τον Αλέξη τον λαϊκό ηγέτη δηλαδή, ενώ κάποιοι πιο «μάγκες» προς τους νεοναζί (που πλασάρονται ως πατριώτες).
Πιστεύοντας ότι οι εφηβικές μαγκιές, που περνάνε σε περιόδους αποχαύνωσης και ατιμωρησίας, οι καταλήψεις, οι τσαμπουκάδες, οι απειλές, οι εντοιχισμοί καθηγητών, η ανέξοδη εν ολίγοις επανάσταση, θα περάσουν και τώρα.
Ότι αν δηλαδή ο Αλέξης τρίξει τα δόντια στους κακούς τοκογλύφους, τότε αυτοί θα τρομοκρατηθούν και θα υποχωρήσουν άτακτα, όπως έκαναν οι καθηγητές τους στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο, ή οι αξιωματικοί τους στο στρατό (9 μήνες) για όσους βέβαια πήγαν φαντάροι και δεν προτίμησαν το τρελόχαρτο. Όλοι αυτοί που φοβόντουσαν να τους κοντράρουν μη τυχόν φανεί ότι αντιδρούν στην αγωνιστική νεολαία, και το βράδυ τους βγάλει ο Εισαγγελάτος στα παράθυρα, τους κάνει ρόμπα ο Ταρζάν, και τους κρεμάσουν οι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης στα μανταλάκια ως «αντιδραστικούς».
Για όλους αυτούς τους νέους, ο Αλέξης (που αποδείχθηκε καρπαζοεισπράκτορας στυλ Τζανετάκου) ήταν το πολιτικό πρότυπο.
Ούτε πολύ όμορφος, ούτε πολύ έξυπνος, ούτε πολύ μορφωμένος, ούτε πολύ τίποτα. Εδώ δεν ήξερε στοιχειώδη αγγλικά, και όμως κατέληξε πρωθυπουργός!
Οπότε, ήταν ότι πρέπει για να εκπροσωπήσει μια αντίστοιχη γενιά της μετριότητας, χωρίς να την απειλεί ή να την καπελώσει.
Ήταν γέννημα θρέμμα της. Ένας από αυτούς.
Τα χρόνια περάσανε, και οι έφηβοι καταληψίες γίνανε αυτοί το σύστημα.
Γι αυτό βλέπουμε τα σχολεία να βγάζουν ντουβάρια, τις οικογένειες να μεγαλώνουν μικρούς τύραννους στουρνάρια, και την κοινωνία γενικά να παραπαίει μέσα στην άγνοια, την αδιαφορία, και τον ζαμανφουτισμό.
Έχω βαρεθεί για παράδειγμα να βλέπω «νεαρές» μαμάδες με τατουάζ στα ξεχειλωμένα πλέον κορμιά τους… κι αυτό κάτι λέει για το ποιοι είναι σήμερα αυτοί που αποφασίζουν (και ψηφίζουν).
Είπαμε, η πραγματικότητα έχει τη τάση να εκδικείται τους πλανεμένους.
Και αυτό βλέπουμε σήμερα (εδώ και 6 μήνες) να συμβαίνει, με αποκορύφωμα το ξεγύμνωμα της «ντριμ τιμ» μας στις Βρυξέλλες.
Η γενιά του χαβαλέ, μέσω των πολιτικών της εκπροσώπων, βρέθηκε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Η οποία κερδάει (όπως πάντα).
Η πολυδιαφημισμένη μαγκιά του μπον βιβέρ Δρα Μπαρουφάκη αποδείχτηκε φούσκα.
Όπως φούσκα αποδείχτηκε και η εναλλακτική λύση του αναπληρωματικού του, του Ταμτάκου δηλαδή.
Με αποτέλεσμα να μπει στο παιχνίδι ο μεγάλος χέφε, ο Τσάβεζ των Βαλκανίων, για να γυρίσει το σκορ!
Και τι πέτυχε; Να αναδιπλωθεί 200%, να κάνει προτάσεις που ούτε η κατοχική κυβέρνηση το ’41 δεν θα τολμούσε να κάνει, και παρ όλα αυτά να τρώει χαστούκια σωρηδόν. Να τον πατάνε σαν χταπόδι οι εταίροι, διότι κάτι τέτοιους ψευτόμαγκες το σύστημα τους καταπίνει αμάσητους. Καλοί είναι ως χρήσιμοι ηλίθιοι, αλλά μέχρι εκεί. Αν σηκώσουν κεφάλι, τους το παίρνουν.
Διότι αν δεν έχεις πραγματικά βέλη στη φαρέτρα σου, σε παίρνουν χαμπάρι τα «θηράματα» και σε τρώνε λάχανο.
Και αυτό έπαθε ο Αλέξης, και μέσω αυτού εμείς. Οι χαβαλέδες της Ευρώπης.
Ναι, ο μεγάλος ήρωας του λαού μας, αυτός που θα έσκιζε το μνημόνιο την επομένη των εκλογών, αυτός που θα έπαιζε τα νταούλια και θα χόρευαν οι δανειστές, αυτός που 24 ώρες το 24ωρο καθύβριζε ως «γερμανοτσολιά» τον Σαμαρά, αυτός που είχε ως χώρα πρότυπο την Βενεζουέλα, αυτός που έκανε υπουργό με αρμοδιότητα την είσπραξη δημοσίων εσόδων την πρώην πρόεδρο του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, αυτός που θεωρεί τον κυρ Αλέκο Φραπεδιάρη πολιτικό του μέντορα, αυτός που πίστεψε στα ρούβλια της Ρωσίας, και που τρέμει τον (πανάσχετο) Δραχμαζάνη μη τυχόν και του τραβήξει το χαλί κάτω απ τα πόδια… ναι αυτός… μοιάζει σήμερα με βρεγμένο τρομαγμένο γατάκι, που εκλιπαρεί τους κακούς τοκογλύφους να του δώσουν κανένα κομματάκι κρέας, μπας και πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί του μήνα, και δεν τον κυνηγήσει ο λαός του στους δρόμους…
Μέχρι και ο Μπαρουφάκης, λένε, τον απειλεί πως θα φύγει και θα φτιάξει κόμμα… χώρια η Περιστέρα που τον έχει απίκο, με τον πλάστη επ ώμου.
Για να μην αναφερθώ στη ζουρλή με την μονότονη φωνή…
Για τέτοιον Τσε Γκεβάρα μιλάμε, μόνο προς το πιο φαιδρό. Τσε Παπάρα δηλαδή, και πολύ του είναι.
Εν κατακλείδι, το λιοντάρι που θα μας έσωζε αποδείχτηκε τζούφιο, και τώρα όλοι μαζί τρέχουμε και δεν φτάνουμε, ενώ κάπου στο βάθος ακούγεται το χαχανητό του «γερμανοτσολιά» Χαρδούβελη, και το ρούφηγμα του καφέ από τον κυρ Αλέκο… με υπόκρουση το «είναι μια ενδιαφέρον(!) συζήτηση» του διανοητή Λεοτσάκου….
Εις υγείαν λοιπόν κομπάδρες!
Η επανάσταση πέτυχε…
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου