Ονειρεύτηκα διάφορα πράγματα στην ζωή μου. Περισσότερο απ όλα θέλησα να κάνω μια ευτυχισμένη οικογένεια με πολλά παιδιά.
Ονειρεύτηκα την στιγμή που θα μάθω πως είμαι έγκυος. Φανταζόμουν...
να ξεσπάω σε νευρικά γέλια και μετά σε κλάματα. Γιατί όσο αν το έχεις ονειρευτεί κάτι τόσο μεγάλο πάντα σε τρομάζει.
Ονειρεύτηκα πως θα είμαι με έναν άνθρωπο που θα τρομάξουμε μαζί. Στιγμιαία. Γιατί δυο άνθρωποι που θα αγαπιόντουσαν τόσο πολύ ξεπερνάνε τους φόβους τους. Μαζί.
Ονειρεύτηκα τον πανικό να διαδεχτεί η ευτυχία. Να καθόμαστε στον καναπέ εγώ εκείνος και η τεράστια κοιλιά μου και να του λέω πόσο πολύ θέλω να του μοιάζει το παιδί μας. Να τσακωνόμαστε για το όνομα που θα του δώσουμε. Να μου λέει πόσο πολύ έχω ομορφύνει και ας νιώθω σαν μπαλόνι με πόδια. Να μου φωνάζει που κάνω δουλειές και εγώ να θυμώνω που μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι άρρωστη. Να χαϊδεύουμε την κοιλιά μου και να περιμένουμε με αγωνία να το δούμε να αντιδρά.
Ονειρεύτηκα να είναι εκεί ο άνθρωπος που επέλεξα να μοιραστώ την ζωή και το όνειρο μου, να μου κρατάει το χέρι όταν φοβάμαι. Όταν οι ορμόνες μου θα κάνουν χορό και θα πέφτω από την θλίψη στην χαρά και τούμπαλιν να με αντέχει.
Ονειρεύτηκα την μεγαλειώδη στιγμή που θα κρατήσουμε αγκαλιά το παιδί μας πρώτη φορά. Τότε θα ήθελα να κοιτάξω τον άνθρωπο μου στα μάτια και να του πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ για την απέραντη ευτυχία. Γιατί κάποια όνειρα για να πραγματοποιηθούν θέλουν δυο.
Ονειρεύτηκα να έχω ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι στην κουζίνα για να χωράμε όλοι μαζί να τρώμε τα μεσημέρια, ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα σε ένα νησί που τα παιδιά μου όταν θέλουν θα μπορούν να πηγαίνουν να ψαρεύουν, να κάνουν ποδήλατο στον δρόμο, να παίζουν με τους φίλους τους μπάλα, κυνηγητό, κρυφτό, μήλα, ποδόσφαιρο και μετά να γυρνάνε στο σπίτι με λερωμένα ρούχα και χτυπημένα γόνατα. Γιατί έτσι είναι τα παιδιά λερώνονται και χτυπάνε. Γιατί αλλιώς θα μπορούσα να πάρω ένα χρυσόψαρο και να το βάλω σε μια γυάλα να το βλέπω.
Ονειρεύτηκα στα παιδιά μου να μπορώ να δώσω αγάπη, ελευθερία χώρο και χρόνο. Όχι playstation, νταντάδες και χρήματα να ψωνίζουν ότι θέλουν.
Ονειρεύτηκα τα παιδιά μου να τα μεγαλώσω εγώ και όχι οι γιαγιάδες τους γιατί ήθελα να είμαι εκεί στο πρώτο τους βήμα, στην πρώτη τους λέξη. Ήθελα να είμαι εκεί όταν θα είναι άρρωστα και θα γκρινιάζουν. Να παίζουμε, να τους μαθαίνω πράγματα και να με μαθαίνουν και αυτά. Να τα βάζω για ύπνο διαβάζοντας τους παραμύθια. Να με κουράζουν, να με θυμώνουν, να διαφωνούμε, να μαλώνουμε. Γιατί δεν υπάρχουν μόνο καλές στιγμές. Μα εγώ ονειρεύτηκα να είμαι εκεί σε όλες.
Ονειρεύτηκα πως θα μάθω στα παιδιά μου πως η ευτυχία κρύβεται σε απλά πράγματα. Πως το σημαντικότερο που πρέπει να μάθουν είναι να αγαπούν.
Ονειρεύτηκα όχι πως τα παιδιά μου δεν θα συναντήσουν δυσκολίες μα πως θα ξέρουν να τις ξεπεράσουν και να βγουν πιο δυνατά από αυτές. Ούτε πως δεν θα κάνουν λάθη μα πως θα έχουν την ωριμότητα να τα καταλάβουν και να μάθουν από αυτά.
Ονειρεύτηκα πως η αγάπη μου για τα παιδιά μου ποτέ δεν θα τα πνίξει. Γιατί η αγάπη είναι αληθινή μόνο όταν απελευθερώνει, ποτέ όταν φυλακίζει.
Ονειρεύτηκα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να ανοίγουν τα φτερά τους. Να είναι ευτυχισμένα. Να φτιάχνουν την δική τους ζωή και να θέλουν να φτιάξουν μια οικογένεια τόσο ευτυχισμένη όσο η δική μας. Να ξέρουν πως οι γονείς τους θα είναι πάντα δίπλα τους. Στις χαρές, στις λύπες, στις επιτυχίες τους, στα λάθη τους, στις δυσκολίες τους. Σε όσες στιγμές τους αυτά το επιθυμήσουν.
Ονειρεύτηκα να γεράσω με τον άνθρωπο μου. Να μου χαϊδεύει τα μαλλιά μου που θα έχουν ασπρίσει και να με λέει κοριτσάκι του. Να καθόμαστε στον καναπέ να βλέπουμε τηλεόραση, να γέρνω απάνω του και να με παίρνει ο ύπνος και ας μην μπορεί πια να με πάρει αγκαλιά να με πάει στο κρεβάτι. Να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλο τα φάρμακα του γιατί ο πιο πολύτιμος εαυτό μας θα είναι ο άλλος. Γιατί πια δεν θα είμαστε δυο. Και ο ένας χωρίς τον άλλο θα είναι μισός.
Ονειρεύτηκα τα πρόσωπα μας να έχουν γεμίσει ρυτίδες...
Με εντονότερες αυτές του γέλιου...
Γιατί ονειρεύτηκα μια ευτυχισμένη ζωή…
Ανδριανα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου