ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ "ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ"
Η θέση του Γ. Μπουτάρη περί κατάργησης του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης είναι γνωστή. Στο Δημοτικό Συμβούλιο της 16ης Φεβρουαρίου την επανέλαβε, και δήλωσε πως θα κάνει το ίδιο και κατά την συνάντησή του με ...την νέα Υπουργό –την οποία εν τέλει ακύρωσε μια μέρα αργότερα.
Κατά την διάρκεια της συνεδρίασης, επανέλαβε τα επιχειρήματά του (βλ. παρακάτω), και ζήτησε από όλες τις παρατάξεις να τοποθετηθούν επί του θέματος.
Ακούγοντάς τον, διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά την αβάσταχτη ελαφρότητα της Μπουτάρειας αντίληψης για ζητήματα σοβαρά, από τα κρισιμότερα που θα κρίνουν την επιβίωση αυτής της χώρας μέσα στον 21ο αιώνα.
Και εξηγούμαστε: Ο βαθμός της υπερσυγκέντρωσης του πληθυσμού, των δραστηριοτήτων και της διοίκησης της χώρας στην Αθήνα, η έκταση που έχουν πάρει οι περιφερειακές ανισότητες στην χώρα μας, απειλούν καίρια και αποφασιστικά την επιβίωσή της: Διότι η Αθήνα γιγαντώνεται πέραν κάθε μέτρου, επιβάλει ένα παρασιτικό-γραφειοκρατικό μοντέλο στην υπόλοιπη χώρα, και συνθλίβει με το βάρος της, την ελληνική περιφέρεια, και δη την ακριτική.
Ο υδροκεφαλισμός της πρωτεύουσας είναι ένα ζήτημα που έχει πολιτικές, οικονομικές, και φυσικά διοικητικές συνέπειες. Η Αθήνα, για 3 προϊόντα που καταναλώνει, παράγει 1, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ελληνικές περιφέρειες που είναι ως επί το πλείστον σχετικά αυτοδύναμες (αν εξαιρέσουμε τα ελληνικά νησιά). Την ίδια στιγμή, είναι η μήτρα της υπέρμετρης γραφειοκρατικοποίησης του ελληνικού κράτους, γεγονός που μπλοκάρει πλέον οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης. Αυτά τα ζητήματα, πολύ ψηλά εξ άλλου στην ατζέντα της νέας κυβέρνησης, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, ούτε αυτά, αλλά ούτε και το οικονομικό κόστος που συνεπάγονται, δίχως ουσιαστική αποκέντρωση και διοικητική αποσυμφόρηση της πρωτεύουσας. Τέλος, ο παρασιτισμός και ο διοικητικός αθηνοκεντρισμός του «κράτους των Αθηνών», είναι που διαρρηγνύει την συνοχή της χώρας, και ωθεί συστηματικά τις ακριτικές της περιοχές στο να διαμορφώνουν σχέσεις οικονομικής προσκόλλησης με τις δυναμικές γειτονικές οικονομίες, Βουλγαρία και κύρια προς την Ανατολή (Τουρκία).
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, θα πρέπει να αντιτάξουμε προοπτικά μια εντελώς διαφορετική κρατική διοικητική δομή που να απαντάει στις χωροταξικές, ιστορικές, ακόμα και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες της χώρας μας. Έτσι, οι κεντρικές κρατικές δομές θα πρέπει να παραμείνουν, αλλά να επικεντρωθούν στην στρατηγική σύλληψη και τον συντονισμό ενός νέου δικτύου περιφερειακών κρατικών δομών, με δικαίωμα να αποφασίζουν και να συγκεκριμενοποιούν την πανεθνική στρατηγική, με τρόπο που να ανταποκρίνεται στις ιδιαιτερότητες της κάθε γεωγραφικής και ιστορικής υποενότητας της χώρας μας.
Με λίγα λόγια, αποκέντρωση σημαίνει ταυτόχρονα διάχυση του κράτους έξω από την Αθήνα, τόσο των εκτελεστικών όσο και των νομοθετικών οργάνων του, ώστε να ανταποκρίνεται την πολυκεντρική πραγματικότητα της χώρας. Δεύτερον, αποκέντρωση σημαίνει επίσης και αναζωογόνηση της τοπικής αυτοδιοίκησης σε κοινοτική-αμεσοδημοκρατική βάση.
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να υπερβούμε ταυτόχρονα τα δύο μεγάλα ιστορικά διοικητικά και χωροταξικά εγκλήματα της Βαυαροκρατίας στην Ελλάδα, που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, τον αθηνοκεντρισμό, αλλά και την εγκαθίδρυση ενός κράτους-στείρου γραφειοκρατικού μηχανισμού ξένου και ενάντιου στην ίδια την δημοκρατική παράδοση αυτού του τόπου.
Το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, συγκεκριμένα, έχει να αντιμετωπίσει ποικίλα και καθοριστικά ζητήματα.
Πρώτον, την κατάρρευση του παραγωγικού ιστού σε ολόκληρη την Μακεδονία, πράγμα που αφορά άμεσα και στην πόλη μας. Η Βόρειος Ελλάδα ήταν το παραγωγικό επίκεντρο του ελληνικού χώρου από τον… 18ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας, πράγμα που προσέδωσε στην Θεσσαλονίκη και τον κεντρικό ρόλο που κατείχε στην περιοχή, και ευρύτερα στα Βαλκάνια. Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, αυτό το βορειοελλαδικό παραγωγικό σύστημα έχει καταρρεύσει βυθίζοντας την περιοχή στην παρακμή.
Δεύτερον, τα ενεργειακά ζητήματα, και κυρίως το πώς θα αναδιοργανώσουμε την παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας στην βάση της αξιοποίησης των εθνικών ορυκτών αποθεμάτων, για να λειτουργεί με το μικρότερο δυνατό οικολογικό κόστος.
Τρίτον, την απόπειρα συστηματικής οικονομικής και πολιτισμικής διείσδυσης του νέο-οθωμανισμού, ο οποίος προσπαθεί μέσω του ασφυκτικού ελέγχου που ασκεί το προξενείο της Θράκης στο ‘τουρκογενές’ κομμάτι της μουσουλμανικής μειονότητας, να υπονομεύσει κάθε απόπειρα αυτοδιάθεσής της, και ταυτόχρονα να εγκαθιδρύσει ένα δίκτυο «χαμηλής» επιρροής μέσα από τις τουριστικές συναλλαγές, τις πολιτιστικές ανταλλαγές και την περίφημη «διπλωματία των πόλεων».
Απέναντι σε αυτές τις πανεθνικές, αλλά και συγκεκριμένες περιφερειακές ανάγκες, που σε τελευταία ανάλυση ανάγονται στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός ενάρετου οικονομικού και πολιτικού μοντέλου για την επιβίωση του Ελληνισμού στον 21ο αιώνα, τι μας λέει ο Γιάννης Μπουτάρης; Ότι το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης πρέπει να καταργηθεί! Και τι επιχειρήματα κομίζει;
1) Την αντίθεσή του με την… εθνικοφροσύνη του «από βορράν κινδύνου» του 1950.
2) Το γεγονός ότι το Υπουργείο βούλιαξε μέσα στην ακινησία του δημοσίου, και την γραφειοκρατία του κράτους που γιγαντώθηκε μέσα στην μεταπολίτευση.
3) Το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά προβλήματα της πόλης, της Μακεδονίας, και της Θράκης.
Στις διαπιστώσεις αυτές, προ-ιστορικές και πραγματικές δεν θα διαφωνήσουμε. Καμμία όμως από αυτές δεν συνηγορεί υπέρ της άποψής του επί της ουσίας στις σημερινές συνθήκες: Το ότι το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης απέτυχε να βοηθήσει την Μακεδονία και την Θράκη δεν είναι λόγος για να κλείσει, αλλά για να εξυγιανθεί και να ενδυναμωθεί με την απόκτηση ουσιαστικών αρμοδιοτήτων. Ειδάλλως, και με την ίδια λογική, θα έπρεπε να καταργήσουμε το… Υπουργείο Υγείας γιατί οι δημόσιες δομές υγείας έχουν καταστραφεί, το… Υπουργείο Οικονομικών γιατί η χώρα χρεοκόπησε άτυπα κ.ο.κ.
Όσο για την εθνικοφροσύνη του παρελθόντος… αυτό μπορεί να αφορά ανθρώπους της γενιάς και της ηλικίας του Γιάννη Μπουτάρη, που έχουν μεγαλώσει μέσα σε αυτήν την αντιπαράθεση και τούς έχει σφραγίσει ιδεολογικά και πολιτικά. Δεν αφορά στην κοινωνία μας, και τον λαό μας, που ζει στον 21ο αιώνα, και αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά προβλήματα από εκείνα που αντιλαμβάνεται ο Δήμαρχος, επειδή ιδεολογικά αναφέρεται σ’ έναν στρεβλό προοδευτισμό του… προηγούμενου αιώνα.
Κι όμως, το αν θα αφήσουμε τον αθηναϊκό υδροκεφαλισμό να γιγαντωθεί περαιτέρω, και να καταντήσει ένα μαρμάρινο κεφάλι που θα συνθλίψει το ανεμικό σώμα της χώρας ή θα τον αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά είναι ζήτημα που θα κρίνει την αυριανή συνοχή της χώρας μας από κάθε άποψη.
Αυτό, ή δεν το καταλαβαίνει ο δήμαρχος ή πολύ χειρότερα, προσπαθεί από πολιτικό ένστικτο και από γενικότερη πολιτική θέση, να το αντιμετωπίσει μέσω μιας… διοικητικής φυγής από το ίδιο το ελληνικό κράτος: Δηλαδή, να συμπράξει με το (κυρίαρχο) ρεύμα της «Ομοσπονδιακής Ευρώπης των Περιφερειών», και να παίξει το χαρτί της απευθείας διασύνδεσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με τις Βρυξέλλες, ώστε να εξασφαλίσει πόρους για μιαν αυτόνομη δημοτική πολιτική –και μιαν ανεξάρτητη «διπλωματία των πόλεων». Εξάλλου, στην ίδια λογική, την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης είχε ζητήσει επανειλημμένα η... Τρόικα. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, Ομοσπονδιακή Ευρώπη σημαίνει Γερμανική Ευρώπη, υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας, λιτότητα, μεταβολή της χώρας μας σε τουριστικό προτεκτοράτο, και γεωπολιτική υποταγή στον γερμανο-τουρικικό άξονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου