Έκλεισε το Λιόπεσι ...Λυπηρό ...

Μεσημεράκι και πηγαίνοντας σε μιά δουλειά μπήκα από την Πλατεία Ναυαρίνου και συνέχισα προς την Σπύρου Λούη γιά να βγω στην Π.Π.Γερμανού. Έμεινα στήλη άλατος. Το γνωστό μαγαζί που...
μαζευόμασταν οι φίλοι στην κατάσταση της φωτογραφίας. Τελευταία φορά γιορτάσαμε τα γενέθλια φίλου, αρχές Δεκεμβρίου και πλησιάζουν οι μέρες που θα μαζευόμασταν γιά τα γενέθλια της συζύγου μου. Διστακτικά πλησίασα και διάβασα το χαρτί της άλλης φωτογραφίας. Γμτ μου, δάκρυσα. Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ο Γιώργος με ένα πακέτο, στάθηκε παραξενεμένος και διάβασε το χαρτί.

Χαμογέλασε με πίκρα και τότε γύρισε και με είδε. Ο κόμπος στον λαιμό δεν με άφησε να του πω ούτε καλημέρα, απλά του έτεινα το χέρι και έσφιξα το δικό του, ίσα που βγήκε ένα ''τώρα;'' ''Θα το ξανανοίξω Χάρη'' μου είπε, ''θα το ξανανοίξω και θα το βάλω στην σελίδα το καινούριο μέρος, δεν θα χαθούμε'' μου απάντησε με ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα. Μπήκε πάλι μέσα και έβγαλε κι'άλλο πακέτο. Θα ερχόταν φορτηγό γιά να μαζέψει. Έφυγα σέρνοντας τα πόδια.
Καλή σου τύχη φίλε, σου εύχομαι πάλι γρήγορα κοντά μας.
Χ.Π.