Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες καθώς οι εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής αρχηγού στα δύο κόμματα εξελίσσονται ταυτόχρονα. Από τη μια βλέπουμε ένα κόμμα να προχωρά συντεταγμένα, με βάση το καταστατικό του, στην ανάδειξη προέδρου κι από την άλλη, ένα άθροισμα από διάφορες ομάδες και στρατόπεδα να μην μπορούν, εδώ και τρεις μήνες, να καταλήξουν ούτε καν για το πως και πότε θα εκλέξουν τη νέα ηγεσία τους.
Από τη μια είδαμε χθες βράδυ έξι στελέχη να συζητούν πολιτισμένα, να αντιπαραθέτουν τις πολιτικές προτάσεις τους, αποφεύγοντας προσωπικές επιθέσεις, κι από την άλλη παρατηρούμε εδώ και καιρό δεκάδες στελέχη να πλακώνονται καθημερινά στα κανάλια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανταλλάσσοντας ύβρεις και προσβολές.
Όλα τα ανωτέρω δημιουργούν την πεποίθηση πως ό,τι και να γίνει στις 6 και 13 Οκτωβρίου, όποιος ή όποια κι αν εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα θα παραμείνει ενωμένο και θα επιχειρήσει να αναδειχθεί εκείνο, μετά δώδεκα και πλέον χρόνια, ως το αντίπαλο δέος για τη Νέα Δημοκρατία. Απεναντίας, στον ΣΥΡΙΖΑ, όποιος κι αν εκλεγεί αρχηγός, θα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να αποτρέψει μια νέα διάσπαση και περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος.
Όμως ας έρθουμε στα χθεσινοβραδινά. Κατ' αρχάς το ντιμπέιτ, το οποίο διήρκεσε τρεις ώρες είχε μία καινοτομία που του προσέδωσε ενδιαφέρον· τη δυνατότητα διαλόγου μεταξύ των υποψηφίων, διαδικασία από την οποία προέκυψαν ενδιαφέρουσες θέσεις και συμπεράσματα.
Οι υποψήφιοι μίλησαν για πολιτική, προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματά τους, να αποκρούσουν τις επιθέσεις των ανθυποψηφίων τους, οι οποίες πάντως, δεν ξέφυγαν ποτέ από τα πολιτικά πλαίσια. Ορισμένες ήταν ιδιαίτερα αιχμηρές, όπως τα περί “ευνοημένου” και περί “απρέπειας”, αλλά σε καμία περίπτωση προσβλητικές. Τέθηκαν όλα τα δύσκολα θέματα. Η κακή λειτουργία του κόμματος την οποία χρεώνεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, η δεκαετής απουσία της Άννας Διαμαντοπούλου από τις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, η βιασύνη του Χάρη Δούκα και η δυσκολία να είναι και αρχηγός και δήμαρχος Αθηναίων κ.ο.κ.
Όσον αφορά τα πρόσωπα (με αλφαβητική σειρά):
- Ο Νίκος Ανδρουλάκης φάνηκε να απευθύνεται κυρίως στο κομματικό ακροατήριο και προσπάθησε να προβάλει, όποτε του δόθηκε ευκαιρία, το θεσμικό ρόλο του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Εμφανίστηκε καταρτισμένος, εκμεταλλεύτηκε την υπόθεση των υποκλοπών των οποίων υπήρξε θύμα, και εστίασε τα βέλη του σε αυτούς που θεωρεί βασικούς ανταγωνιστές του: τον Χάρη Δούκα, την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Παύλο Γερουλάνο. Δυσκολεύτηκε να απαντήσει στις κατηγορίες ότι διοικεί το κόμμα με την “παρέα” του. Είχε προστριβές με την Νάντια Γιαννακοπούλου καθώς δέχθηκε αρκετές επιθέσεις από την πλευρά της γι' αυτό το θέμα. Το μήνυμά του ήταν στις 6 Οκτωβρίου να υπάρξει “ανανέωση της σχέσης εμπιστοσύνης”, δηλαδή να επανεκλεγεί.
- Ο Παύλος Γερουλάνος απευθύνθηκε περισσότερο προς την κοινωνία. Παρουσίασε κάποιες από τις προτάσεις του, π.χ. για την προστασία των δανειοληπτών, την αλλαγή του διοικητικού μοντέλου της χώρας κ.λπ. Ήταν αιχμηρός ορισμένες φορές, κυρίως απέναντι στην κ. Διαματοπούλου την οποία θεωρεί ως βασική αντίπαλο, αλλά και κατά του κ. Δούκα. Το μήνυμά του ήταν “ενότητα, διεύρυνση, επιλογή νίκης όχι επιλογή ήττας”.
- Η Νάντια Γιαννακοπούλου ήταν από τα στελέχη που από το βράδυ ακόμη των ευρωεκλογών έθεσε θέμα ηγεσίας. Αυτό υπηρέτησε και στο ντιμπέιτ καθώς άσκησε πολλές φορές κριτική προς τον κ. Ανδρουλάκη για τον τρόπο που διοικεί το κόμμα. Το μήνυμά της ήταν “να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ για να πείσει ότι μπορεί να αλλάξει τη χώρα. Πάρτε το ΠΑΣΟΚ στα χέρια σας, σπάστε τους μηχανισμούς”.
- Η Άννα Διαμαντοπούλου ήταν σαφές ότι απευθυνόταν στο μεγάλο ακροατήριο, πέρα από τα όρια του ΠΑΣΟΚ. “Ελάτε να ψηφίσουμε, να ξεπεράσουμε τις 400.000 χιλιάδες”. Ήταν αυτή που δέχθηκε τα περισσότερα πυρά, κυρίως από τους κ. Ανδρουλάκη, Γερουλάνο και Κατρίνη για παλαιότερες θέσεις της που θεωρήθηκαν ήπιες αν όχι ευνοϊκές όσον αφορά την κυβέρνηση Μητσοτάκη και κυρίως, για την απουσία της από το ΠΑΣΟΚ στα πέτρινα χρόνια. Δυσκολεύτηκε να απαντήσει σε αυτές τις επικρίσεις, αν και φρόντισε σε κάθε παρέμβασή της να ασκεί κριτική προς την κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας μάλιστα, αρκετά σκληρούς χαρακτηρισμούς. Στα συν της ότι παρουσίασε συγκεκριμένες προτάσεις, μέρος ενός πολιτικού σχεδίου και το μήνυμά της, απευθυνόμενη στα 2,5 εκατ. που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ όπως είπε, ήταν “να αναδείξουμε μια ηγεσία με διεθνή εμπειρία.Να ψηφίσουμε για πρωθυπουργό, όχι απλά για πρόεδρο”.
- Ο Χάρης Δούκας δεν κατάφερε να κρύψει την απειρία του σε θέματα κεντρικής πολιτικής. Έδειξε να μην γνωρίζει επαρκώς κάποια ζητήματα, όπως για παράδειγμα τα ελληνοτουρκικά ή τη φορολόγηση των τραπεζών. Απευθύνθηκε κυρίως σε αριστερό ακροατήριο, υπερασπιζόμενος τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, εκφράζοντας την αντίθεσή του στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τη στήριξη των κινητοποιήσεων κατά του σταθμού μετρό στα Εξάρχεια κ.ο.κ. Αρκετές φορές φάνηκε σα να διαβάζει τις απαντήσεις του, δεν έδωσε πειστική απάντηση για το πως μπορεί να είναι και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δήμαρχος Αθηναίων, ενώ στοχοποίησε περισσότερο απ' όλους τον κ. Ανδρουλάκη. Το δίλημμα που έθεσε ήταν “μεγάλο, ανοιχτό ή μικρό και φοβικό ΠΑΣΟΚ”.
Ο Μιχάλης Κατρίνης, τέλος, απευθύνθηκε κυρίως στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποίησε αρκετές φορές τον όρο “πατριωτικό ΠΑΣΟΚ”, ενώ ήταν ο μοναδικός που έκανε αναφορά στον Ανδρέα Παπανδρέου. Προέβαλε την κοινοβουλευτική εμπειρία του, ήταν επαρκής στις απαντήσεις του καθώς και στις προτάσεις που διατύπωσε.
Υ.Γ. Πολύ θετική η παρουσία των δύο δημοσιογράφων, Γιώργου Κουβαρά και Απόστολου Μαγγηριάδη οι οποίοι με τις εύστοχες και σύντομες ερωτήσεις τους βοήθησαν την ουσιαστική συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου