Περί οικολόγων και Τσιρώνη

δείτε το tweet του Χάρη :

το story

Σε αποχώρηση από τους Οικολόγους Πράσινους προχώρησε το ένα τρίτο των μελών του κόμματος, την παραμονή μάλιστα του συνεδρίου τους το οποίο διεξάγεται 14-15 Απριλίου.

Αφορμή για την αποχώρηση στάθηκε το νομοσχέδιο για τα αδέσποτα, με τους 80 συνυπογράφοντες την κοινή ανακοίνωση αποχώρησης να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα τον αναπληρωτή υπουργό Περιβάλλοντος, Γιάννη Τσιρώνη, και τον βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος, Γιώργου Δημαρά.

«Η ιδεολογική τους υποταγή στο ισχύον πολιτικό σύστημα και η προοδευτική τους απορρόφηση από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας, με καθοδηγητές τους Βουλευτές και τον Αν.Υπουργό, Τσιρώνη και Δημαρά, οδήγησαν το κόμμα σε ένα απομεινάρι «σκιάς του εαυτού του». αναφέρουν χαρακτηριστικά τα μέλη των Οικολόγων Πράσινων στην ανακοινωσή τους.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

«Οδεύοντας προς το τέλος μιας 3ετίας «εταίρων» της κυβέρνησης της «Αριστεράς» - του ΣΥΡΙΖΑ, του εκλιπόντος ιδεαλισμού, του εκβιομηχανισμού και των πετρελαίων, της εκποίησης του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου, της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ζώων και της δήθεν παραγωγικής ανασυγκρότησης - θα οφείλονταν να κατατεθεί ένας ειλικρινής πολιτικός απολογισμός επιτυχιών και αποτυχιών, προσπαθειών και ενσυνείδητης ή και υποχρεωτικής καταστρατήγησης πάγιων θέσεων και θεσμών του κόμματος, να αποτιμηθούν οι επιπτώσεις τους στην σημερινή πολιτική, οργανωτική και οικονομική του πτώχευση, αλλά και να αξιολογηθεί η προβολή τους στην εικόνα που έχει εδραιωθεί στον κοινωνικό περίγυρο για το παρόν και το μέλλον της Πολιτικής Οικολογίας. Αυτό δεν έγινε, δεν γίνεται και αυτό είναι και η αιτία της παρούσης επιστολής.

Οι όροι και οι τρόποι εκποίησης της «Οικολογίας» στην «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν καταλυτικοί για την συνέχεια του αφηγήματος της 3ετίας. Σε ουσιαστική πολιτική, οργανωτική και οικονομική πτώχευση μετά από σειρά σκληρών εσωτερικών τριβών και των επακόλουθων εκλογικών αποτυχιών, oι Οικολόγοι Πράσινοι άρπαξαν κυριολεκτικά τη μοναδική «σανίδα σωτηρίας» που τους προσφέρονταν, ως «στήριξη των ψηφοδελτίων ΣΥΡΙΖΑ» στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ωραιοποιημένης μέσω της υποτιθέμενης συγγένειας πολιτικής οπτικής μεταξύ των δύο πολιτικών υποκειμένων : «Αριστερά και Οικολογία». Οι διαδικασίες «εκποίησης» που προσφέρθηκαν απλόχερα στο κόμμα από την τότε Εκτελεστική Γραμματεία, με πρωτεργάτη τον συντονιστή της και σημερινό Αν.Υπουργό ΥΠΑΑΤ, Τσιρώνη, ήταν ταχύτατες, συνοπτικές και αδιαφανείς και επισφραγίστηκαν:

- από ένα 2σέλιδο ηλεκτρονικό μήνυμα από την μεριά του κόμματος της «Αριστεράς» προς την Εκτελεστική Γραμματεία του κόμματος, με τους εκλογικούς και οικονομικούς της όρους - το οποίο κρύφτηκε επιμελώς από τα μέλη του μέχρι πρόσφατα,

- από ένα κείμενο τήρησης 22 προγραμματικών σημείων – κόκκινων γραμμών και επιγραμματικής σύνοψης πάγιων θέσεων του πλούσιου πολιτικού προγράμματος του κόμματος - το οποίο δεν «υπογράφηκε» ποτέ από την μεριά της «Αριστεράς»,

- και από τις περίφημες δημόσιες δηλώσεις Τσίπρα, σε όλη την προεκλογική περίοδο του Ιανουαρίου 2015, ότι η «εκποίηση» δεν αποτελεί παρά «μια στρατηγική συμμαχία που δεν αποβλέπει μονάχα στις επικείμενες εκλογές, αλλά κυρίως προσβλέπει στην από κοινού διαμόρφωση της περιβαλλοντικής πολιτικής στην Ελλάδα».

Η όλη διαδικασία ολοκληρώθηκε στο πλαίσιο ενός κόμματος με το πληρέστερο οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόγραμμα - βαθιά αντιμνημονιακό - αλλά θεσμικά παντελώς ανέτοιμου να αντιμετωπίσει την μετεξέλιξη του σε κυβερνητικό: το θεσμικό του οπλοστάσιο στο πεδίο της ρύθμισης των πολιτικών σχέσεων με άλλους πολιτικούς φορείς ήταν άδειο και ήταν σχεδόν άδειο σε εκείνο των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων με αιρετούς, μετακλητούς και διορισμένους στην κυβερνητική μηχανή.

Με αυτούς τους όρους και κάτω από αυτές τις συνθήκες, το κόμμα βρέθηκε μετέωρο στη δίνη μη συμφωνημένων και μη θεσμικά διαχειρίσιμων, κυβερνητικών επιλογών, αντίθετων στις πάγιες αρχές και θέσεις του, τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης όσο και στο επίπεδο των 2 Βουλευτών και του ενός Αν.Υπουργού που του «δώρισε» απλόχερα το μύθευμα «Αριστερά και Οικολογία».

Οι ελάχιστες επιτυχίες «in vitro» των δύο Οικολόγων Πράσινων της κυβέρνησης - δίχως το απαραίτητο κοινωνικό αντίκρισμα εφαρμογής στην πράξη - επισκιάστηκαν ευθύς εξαρχής αφενός από τις μη συμφωνημένες, μνημονιακές και αντι-οικολογικές, επιλογές των κυβερνώντων που, εκούσια ή ακούσια, τους υποχρέωσαν να «συνθηκολογήσουν» ενάντια στις πάγιες θέσεις του κόμματος και αφετέρου από τις προσωπικές και πολιτικές επιλογές του Αν.Υπουργού Τσιρώνη - πρώτα ΥΠΕΝ και μετέπειτα ΥΠΑΑΤ - που έφεραν το κόμμα μπροστά σε δραματικά τετελεσμένα αμφισβήτησης του θεσμικού του πλαισίου, των θέσεων και των αρχών του, κλόνισαν την εμπιστοσύνη των μελών του σε αυτό και το οδήγησαν σε μια σκληρή κοινωνική και πολιτική δοκιμασία.

Αναφορικά με την σχέση του Αν.Υπουργού Τσιρώνη με το κόμμα, τις θέσεις του, τα μέλη του και το θεσμικό του πλαίσιο, ενδεικτικά:

- Οι πάγιες θέσεις του κόμματος προβλέπουν το ασυμβίβαστο μεταξύ Υπουργού και Βουλευτή, μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Εδώ και 2,5 περίπου χρόνια ο Τσιρώνης κατέχει και τις δύο.

- Ευθύς μετά τον ορισμό του ως Αν.Υπουργός ΥΠΕΝ δήλωσε στο Πανελλαδικό Συμβούλιο του κόμματος ότι θα καταβάλλει σε αυτό το 50% των μηνιαίων αποδοχών του. Είναι αμφίβολο εάν κατά την περίοδο που κατείχε μόνο την θέση του Αν.Υπουργού κατέβαλλε εν τέλει το 15-20%.

- Απέφυγε συστηματικά την υιοθέτηση των αποφάσεων των οργάνων αναφορικά με την διαδικασία διαβούλευσης μεταξύ κόμματος Υπουργείου και Βουλευτών.

- Υποτίμησε και λοιδόρησε συστηματικά τα νόμιμα εκλεγμένα όργανα και τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους τους. Κατά την τελευταία δε θητεία τους, ο Αν.Υπουργός του οποίου η Πολιτική Κίνηση απαριθμεί γύρω στα 15 περίπου μέλη, εκκίνησε μία συστηματική εκστρατεία διάλυσης της συνοχής τους, αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις τους, προτρέποντας μέλη τους σε μη συμμετοχή και λοιδορώντας, κατηγορώντας και συκοφαντώντας άλλα.

Ως προς τις πολιτικές επιλογές και την κυβερνητική πολιτική του Βουλευτή και Αν.Υπουργού, πρώτα ΥΠΕΝ και μετά ΥΠΑΑΤ, Τσιρώνη, ενδεικτικά:

- Οι πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περί οικονομίας κινούνται στο πεδίο των περιβαλλοντικών οικονομικών και είναι γνήσια αντιμνημονιακού χαρακτήρα. Ως Βουλευτής, ο Α.Υπουργός, υπερψήφισε όλα τα νομοσχέδια οικονομικού χαρακτήρα της κυβέρνησης, δίχως δισταγμό και δίχως αμφιβολίες.

- Οι πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περί Δημοκρατίας και Θεσμών προβλέπουν την άρση του ορίου του 3% για την είσοδο στην Βουλή. Παρά ταύτα, ο Αν.Υπουργός ως Βουλευτής υπερψήφισε την διατήρηση του ορίου στο πλαίσιο της ψηφοφορίας του εκλογικού νόμου της κυβέρνησης.

- Στις πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περιλαμβάνεται ένα ηχηρό «όχι» στις φαραωνικές τουριστικές επενδύσεις και στα περίφημα 5άστερα της εποχής fast-track. Ως Αν.Υπουργός ΥΠΕΝ, υπέγραψε την έγκριση τουλάχιστον τεσσάρων από τα πλέον γνωστά στην Ίο, στο Κάβο-Σίδερο της Κρήτης, στον Ερημίτη της Κέρκυρας και το περίφημο τερατώδες Αταλάντη Χιλς στην Φθιώτιδα.

- Στις πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περιλαμβάνεται η πλήρης απαγόρευση του κυνηγιού. Παρά ταύτα, για να διευκολυνθεί η λήψη κάποιων σημαντικών αποφάσεων το κόμμα συνέταξε μία σειρά θέσεων τις οποίες διαβουλεύτηκε επί μακρόν με τον Αν.Υπουργό ο οποίος τις αγνόησε συστηματικά σε όλες τις διαχειριστικές θήρας από το 2015 και μετά.

- Στις πάγιες προγραμματικές θέσεις του κόμματος περιλαμβάνεται ένα ηχηρό «όχι» στην μνημονιακή εκμετάλλευση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Παρά ταύτα, η άποψη του Αν.Υπουργού άλλαξε ριζικά από την στιγμή της ανάληψης των κυβερνητικών καθηκόντων του: από κατήγορος των προηγούμενων κυβερνήσεων ως προς το θέμα, έγινε θερμός συνήγορος της τωρινής για το ίδιο θέμα.

- Στο πεδίο των δικαιωμάτων των ζώων – συντροφιάς και παραγωγικών – έδωσε σκληρή μάχη εναντίον του κόμματος, των θέσεων του αλλά και της κοινωνίας των φιλόζωων, για την θεσμοθέτηση της σφαγής χωρίς αναισθησία πρώτα και την σύνταξη του γνωστού νομοσχεδίου τροποποίησης των Ν.4039/2012 και 4135/2014 έπειτα. Παρόμοια, αδιαφόρησε πλήρως για την επίλυση του προβλήματος του δελφινάριου του Αττικού Πάρκου, παρά τις πάγιες θέσεις του κόμματος, τις επανειλημμένες οχλήσεις των μελών της σχετικής Θεματικής Ομάδας του και τις σχετικές αποφάσεις της δικαιοσύνης και της Επιθεώρησης Περιβάλλοντος.

Μοναδικές στάθηκαν, επίσης, οι τροπολογίες του για τα αυθαίρετα και την τροποποίηση των Ν.4039/2012 και 4135/2014, οι οποίες αποσύρθηκαν πάραυτα, μοναδική η πολιτική του συμπεριφορά απέναντι στο θέμα της οριοθέτησης του ρέματος της Πικροδάφνης, μοναδική η άποψη του περί «φορολόγησης» του δενδρυλλίου κάνναβης που θα μπορούσε να έχει ατομικά ο κάθε πολίτης, μοναδική η άποψη του για τις οικιστικές πυκνώσεις και για την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό, κουβέντα για τις δραματικές επιπτώσεις της τριτοκοσμικής χωροταξίας των ιχθυοκαλλιεργειών - της αρμοδιότητας του – κουβέντα για την δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στο λιμάνι του Πειραιά και τις καταστροφικές επενδύσεις, όπως η επέκταση του λιμανιού στο νότο και η τεράστια «μπαζοποίηση» που θα συντελεστεί εκεί - υποχρεωτικές βάσει της παραχώρησης και επιδοτούμενες από το ΕΣΠΑ - κουβέντα για την επαναλειτουργία των «καζανιών» στο Πέραμα.

Σε κάθε περίπτωση, ο Αν.Υπουργός Τσιρώνης πρέπει να αποτελεί μοναδική περίπτωση ως προς τον αριθμό των προσφυγών στην Δικαιοσύνη που έχει δεχτεί συνολικά το πολιτικό του έργο.

Όσον αφορά τον δεύτερο από τους Οικολόγους Πράσινους που συγκροτούν την Κοινοβουλευτική Ομάδα της «Αριστεράς», Βουλευτή Γιώργο Δημαρά, η παντελής του απουσία από το πεδίο της ουσιαστικής διεκδίκησης των οικολογικών προταγμάτων του κόμματος - τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και επίπεδο διακυβέρνησης, πέρα από πατερναλιστικά λόγια του αέρα – η αντικομματική του στάση του στις ψηφοφορίες των μνημονιακών επιταγών και η δειλή του στάση σε καταλυτικές ψηφοφορίες/αποφάσεις για το πολιτικό πρόταγμα των Οικολόγων Πράσινων και της πολιτικής οικολογίας - όπως εκείνες για τις συμβάσεις για τις έρευνες και εξορύξεις υδρογονανθράκων - σε συνάρτηση με την έντεχνη σιωπή του στις κατά καιρούς προσπάθειες διάλυσης των οργάνων και του κόμματος, όπως οι πρόσφατες από μέρους του Αν.Υπουργού Τσιρώνη, τον καθιστούν έναν από ηθικούς υπεύθυνους για ότι θα ακολουθήσει.

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες,

Παρόλες τις φιλότιμες 3ετείς προσπάθειες, οι πάγιες προγραμματικές θέσεις των Οικολόγων Πράσινων δεν επηρέασαν την κυβερνητική πολιτική περισσότερο από όσο θα την επηρέαζαν αν προβάλλονταν με κινηματικούς όρους. Από την άλλη πλευρά, η οικονομική ασφυξία που βιώνει έντεχνα σήμερα το κόμμα δεν εξυπηρετεί παρά σκοπιμότητες πολιτικής ομηρίας, αδυναμίας οργανωτικής ανάπτυξης και τελικά ουσιαστικής κατάργησης της αυτονομίας του.

Σε αντίθεση με τη λογική της χρησιμότητας της επικοινωνιακής στήριξης των υπουργών και των πολιτικών παραγόντων κατά κύριο λόγο, η κοινωνία επιβραβεύει το πραγματικό έργο και την ουσιαστική σχέση και σύνδεση μαζί της. Μέσω της επικοινωνιακής κυριαρχίας των δύο διορισμένων από τον πρωθυπουργό Bουλευτών - μελών του κόμματος - η συλλογική λειτουργία των εκλεγμένων πολιτικών οργάνων ακυρώνεται την ίδια στιγμή που υποσκάπτεται η εσωκομματική δημοκρατία.

Το κόμμα έχει ήδη πληγεί σοβαρά από τον κυβερνητισμό και έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία και τα κινήματα. Η επιδίωξη της κατάργησης του ασυμβίβαστου μεταξύ κυβερνητικών θέσεων και μέλους του Πανελλαδικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Γραμματείας θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση και θα οδηγήσει στην πλήρη κρατικοποίηση του κόμματος, με αποτέλεσμα την ταύτιση των αμειβόμενων με δημόσιο χρήμα - που έχουν επιλέξει ως βοηθούς ο Αν.Υπουργός και οι Βουλευτές - με τα μέλη των οργάνων, έτσι ώστε να συμπίπτουν οι κυβερνητικές επιλογές με αυτές του κόμματος και να εξουδετερωθεί η κομματική, ίσως διαφορετική, πολιτική άποψη.

Δεδομένων των παραπάνω, η διαχρονική επιδίωξη του οικολογικού κινήματος να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά και να έχει Υπουργό Περιβάλλοντος, αναδεικνύεται ως συντελεστής συρρίκνωσης του κόμματος, απαξίωσης των λειτουργιών του και απομόνωσης του από την κοινωνία των πολιτών, τις κοινωνικές, αλληλέγγυες, εναλλακτικές, περιβαλλοντικές, φιλοζωικές και τοπικές οργανώσεις, από τις πρωτοβουλίες και από τα κινήματα.

Μολονότι οι Οικολόγοι Πράσινοι διαπίστωναν ήδη από το 2014 την αδυναμία του κόμματος της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει ένα συνολικό εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αποφάσισαν την προεκλογική συνεργασία μαζί του αλλά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τη διαφορά και να εξασφαλίσουν ευρύτερη αποδοχή από τους πολίτες. Οδεύοντας προς το τέλος μιας 3ετίας κυβερνητικών «εταίρων» της «Αριστεράς», όχι μόνον εισέπραξαν την κυβερνητική φθορά από την ανακολουθία λόγων και έργων, όχι μόνο δείχνουν να έχουν ενσωματωθεί στις λειτουργίες και τις πολιτικές σκοπιμότητες ενός άλλου κόμματος αλλά και η απήχησή τους στην κοινωνία και στους παραδοσιακούς υποστηρικτές των οικολογικών προταγμάτων έχει σχεδόν μηδενιστεί. Και αντί να γίνουν κινήσεις αποστασιοποίησης από το φθαρμένο πολιτικό σύστημα και τις κατεστημένες νεοφιλελεύθερες και αναπτυξιακές συνταγές που οδήγησαν τη χώρα στην πολύπλευρη κρίση, στην κατεύθυνση της επιτυχούς διαφοροποίησης των Οικολόγων Πράσινων σε σοβαρά θέματα όπως στις εξορύξεις υδρογονανθράκων, η αδυναμία του κόμματος να κατέβει αυτόνομα στις εκλογές χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για μια νέα συνεργασία με την «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμιά σημαντική αλλαγή, άλλωστε, δεν μπορεί να συμβεί στις όποιες κυβερνητικές πολιτικές της χώρας χωρίς την ύπαρξη ενός δυναμικού οικολογικού κινήματος , χωρίς τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων του χώρου των πράσινων ιδεών και των εναλλακτικών λύσεων, χωρίς την ειλικρινή ανασυγκρότησή του.

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μερικούς ακόμη παράγοντες της πολιτικής αλλά από μια άλλη πολιτική, οικολογική κοινωνική και οικονομική ελπίδα, από ένα χώρο που να στηρίζει έμπρακτα τη βιωσιμότητα και την ποιότητα ζωής, τα συλλογικά αγαθά και τη δημόσια περιουσία, την προστασία της φύσης, τα δικαιώματα των ζώων, τη δια-γενεακή αλληλεγγύη, την πλανητική συνείδηση, την ανατροπή του καταναλωτικού και αδηφάγου μοντέλου «ανάπτυξης», την οικολογική και αποκεντρωμένη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τις επενδύσεις στην πράσινη οικονομία, την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, τις δομικές μεταρρυθμίσεις, τον χωρισμό κράτους-εκκλησίας, τη φορολόγηση του πλούτου και της εκκλησιαστικής-μοναστηριακής περιουσίας, τον εκσυγχρονισμό και αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, τη χρηματοδότηση της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, τον έλεγχο και τη συμπίεση των τιμών, τη μείωση της έμμεσης φορολογίας, τη σύγκρουση με τη διαπλοκή και τα καρτέλ, την κατάργηση του ορίου εισόδου στη Βουλή, τη διαφάνεια και την εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης, τη συμμετοχική διακυβέρνηση, τη διεύρυνση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και γενικά όλα αυτά που η Πολιτική Οικολογία προτάσσει και διακηρύσσει.

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της Πολιτικής Οικολογίας στη χώρα, θα πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του χώρου της πολιτικής οικολογίας, δεδομένου ότι η οικολογία δεν μπορεί να είναι υπό εκποίηση σε άλλους πολιτικούς χώρους, σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, με διαφορετικές προτεραιότητες.

Με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και τις εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, οφείλουμε να επιδιώξουμε η επανασυσπείρωση του χώρου της πολιτικής οικολογίας στη βάση των προταγμάτων που τον ενώνουν σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, βάσει αυτών που είχαν συμβάλλει στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης και στην εδραίωσή του, που είχαν επιτυχημένη αυτόνομη κοινοβουλευτική και αυτοδιοικητική δράση και εμπειρία διοίκησης σε Περιφέρειες της χώρας τους, πριν συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις, ώστε να μπορέσουν έτσι να επιβάλλουν απόλυτα ξεκάθαρους όρους σε πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας. Όποιος δεν καθορίζεται από προσωπικές στρατηγικές αλλά ατενίζει ειλικρινά την διάσωση του μέλλοντος του χώρου της Πολιτικής Οικολογίας, διαβλέπει ότι η διαφαινόμενη «πρόσδεση» των Οικολόγων Πρασίνων για άλλη μια φορά στα ψηφοδέλτια άλλου κόμματος, δεν θα σημάνει μόνο την πλήρη εξαφάνιση τους αλλά θα αποτελέσει πλήγμα στην πολιτική αξιοπιστία του χώρου γενικότερα.

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

«Η ιστορική αδυναμία των Πράσινων και των περιβαλλοντικών και οικολογικών κινημάτων να αποτελέσουν σταθερό παράγοντα προαγωγής μιας, έστω μερικής, διαδρομής οικολογικής μεταστροφής της κοινωνίας», γράφαμε πριν από καιρό, «έγκειται στο γεγονός ότι δεν στάθηκαν ικανά να συλλάβουν το αίτημα προοδευτικής, αλλαγής του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού μοντέλου, μακριά από τις νεοφιλελεύθερες και αναπτυξιακές επιλογές… Τα περιβαλλοντικά και τα οικολογικά κινήματα που αποτέλεσαν το βασικό εργαλείο εθελοντικής προσπάθειας στο πεδίο της χάραξης του δρόμου προς την οικολογική μεταστροφή, πέρασαν στο παρασκήνιο με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, ενώ οι Πράσινοι - το όχημα της θεσμικής τους εκπροσώπησης δίχως την όποια θεσμική «εξουσιοδότηση» - έχασαν γρήγορα την εναλλακτική τους οπτική από την στιγμή της ιδεολογικής τους υποταγής στο ισχύον πολιτικό σύστημα και της επακόλουθης προοδευτικής τους απορρόφησης από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας».

Οδεύοντας προς το τέλος μιας 3ετίας «εταίρων» της κυβέρνησης της «Αριστεράς», διαπιστώνουμε ότι η καταστροφική πορεία των Οικολόγων Πράσινων δεν είναι αναστρέψιμη. Η ιδεολογική τους υποταγή στο ισχύον πολιτικό σύστημα και η προοδευτική τους απορρόφηση από τις οπισθοδρομικές λογικές της κομματοκρατίας, με καθοδηγητές τους Βουλευτές και τον Αν.Υπουργό, Τσιρώνη και Δημαρά, οδήγησαν το κόμμα σε ένα απομεινάρι «σκιάς του εαυτού του». Το κόμμα που μας ενέπνευσε να αγωνισθούμε για την οικολογική μεταστροφή της κοινωνίας, με σκληρό προσωπικό κόστος, έχει εκπνεύσει. Είμαστε σίγουροι ότι στο κόμμα παραμένουν φίλοι πιστοί στην Πολιτική Οικολογία και στον αγώνα για την πραγμάτωση των προταγμάτων της, που δεν αισθάνονται έτοιμοι να αποδεσμευθούν από ένα όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη. Είμαστε σίγουροι ότι με αυτούς θα ξανασμίξουμε σύντομα τους δρόμους μας.