Την 1η Απριλίου συμπληρώνονται 71 χρόνια από το θάνατο του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Β’. Υπήρξε ένας από τους ενδοξότερους αλλά και τραγικότερους....Βασιλείς του Έθνους μας. Ωστόσο η μνήμη του ελέω ανατροπής των πάντων έχει τεθεί στο περιθώριο.
Ο Γεώργιος Β’, Είχε ευτυχίσει να εκφράσει σε ώρες μοναδικά κρίσιμες για την Ελλάδα τον ορθό πατριωτικό λόγο και να αποδείξει εμπράκτως την αγωνιστικότητα της Ελληνικής φυλής δια μέσω των αιώνων. Συνέδεσε το όνομά του με τα κοσμοιστορικά γεγονότα του Έπους του 1940 και τη λάμψη του «ΟΧΙ»!
Ήταν ο πρωτότοκος γιός του Στρατηλάτη των Βαλκανικών Πολέμων-Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ. Νωρίς όμως γνώρισε πικρίες και απογοητεύσεις στη αρχή της Βασιλείας του. Ορκίσθηκε Βασιλεύς των Ελλήνων σε μία εποχή (Σεπτέμβριος 1922 ) που η μικρασιατική τραγωδία είχε κλονίσει τα θεμέλια του έθνους. Η πρώτη βασιλεία του υπήρξε καθαρά τυπική καθώς η Επανάσταση του ’22, ασκούσε όλες τις εξουσίες. Οι επικεφαλής της,τον ανάγκασαν να αναχωρήσει από την Ελλάδα, με «υποχρεωτικήν άδειαν» το 1923.
Μοναδικό του μέλημα ο εξοπλισμός του Στρατού και η θωράκιση της χώρας για τον επερχόμενο πόλεμο. Και όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή ,μετά το ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο, την 28η Οκτωβρίου 1940 η «τριανδρία» Βασιλέως Γεωργίου Β, πρωθυπουργού Ιω. Μεταξά και Αρχιστρατήγου Αλ. Παπάγου με το εκτυφλωτικό «ΟΧΙ» οδήγησε το Έθνος από την ηρωική άμυνα στη Νίκη στα βορειοηπειρώτικα βουνά. Έγραφε στο Ιστορικό του διάγγελμα τότε: «Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα πεπρωμένα της φυλής , το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι τελικής Νίκη.» Είναι κοινός τόπος πως αν δεν είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ο Γεώργιος Β’ και δεν υπήρχε η αναγκαία μεταβολή με τον Ιω. Μεταξά με την 4η Αυγούστου, το Έπος του 1940 , δεν θα υπήρχε, τουλάχιστον όχι όπως το γνωρίσαμε. Και όταν οι Γερμανικές δυνάμεις το 1941 κατέβαιναν στον εδαφικό μας χώρο εκείνος είπε ένα νέο «ΟΧΙ». Ακολούθως συνέχισε τον καλόν αγώνα στην Κρήτη και έπειτα στο Κάιρο. Πάντα για την Ελλάδα και το μεγαλείο της.
Μετά την απελευθέρωση, πολλοί προσπάθησαν να εμποδίσουν την επιστροφή του στην πατρίδα, δεν μπορούσαν όμως να εμποδίσουν το Δημοψήφισμα του 1946. Εκεί ο ελληνικός λαός έδειξε τα αισθήματα αγάπης του στον Γεώργιο Β’ και τον επανέφερε θριαμβευτικά στο ελληνικό θρόνο, αφού αποτελούσε την εγγύηση να μη ξαναζήσει τον εφιαλτικό «κόκκινο Δεκέμβρη» του 1944.
Στις 26-09-1946 του επιφυλάχθηκε μεγαλειώδη υποδοχή από το λαό της Αθήνας και του Πειραιά. «Καλώ πάντας να με βοηθήσετε. Δίδοντες λήθην εις παν κακόν εκ του παρελθόντος, και έχοντες υπόψιν ότι πολύμοχθον και πολυτάραχον ανοίγεται ενώπιον ημών το μέλλον, να ανταποκριθείτε με πίστιν ,συννοχήν και αδιάκοπον εργατικότητα.Με τα αχαρίσματα αυτά η φυλή αντιμετώπισε πάντοτε τας δοκιμασίας και εμεμεγαλούργησε. Θα τας αντιμετωπίσει και πάλιν σήμερον. Ο Θεός μαζί σας. Ζήτω η Ελλάς.» Με αυτά τα λόγια ο Βασιλεύς Γεώργιος Β’ , κατέληγε το διάγγελμά του προς τον λαό από Ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών .
Δεν ήταν όμως γραφτό να ζήσει για πολύ στην αγαπημένη του πατρίδα ο Γεώργιος. Την 1η Απριλίου του 1947, αιφνίδια, πέθανε ο Γεώργιος Β’. Ο λαός νόμισε ότι ήταν κάποιο πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Ο ίδιος με τους αγώνες του και τα «ΟΧΙ» του, είχε περάσει το κατώφλι της αθανασίας.
Την ημέρα της κηδείας του στις 06 Απριλίου 1947, χιλιάδες λαού αποχαιρέτησαν τον Βασιλέα Γεώργιο Β, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τα αισθήματα αγάπης των απλών ανθρώπων προς τον ο νεκρό πλέον Βασιλέα τους , που οδήγησε το Έθνος στη Δόξα. Δυστυχώς άλλη Ελλάδα –ηρωική και ένδοξη-μας άφησε ο Βασιλεύς Γεώργιος Β, και άλλη βιώνουμε σήμερα. Από το μεγαλείο στην παρακμή της σημερινής εποχής. Ο Γεώργιος Β’, υπήρξε ο Βασιλεύς του καθήκοντος, του πατριωτισμού, της Νίκης και της δόξης του Έπους του 1940-41.Είθε κάποια στιγμή και η ελληνική Πολιτεία να τον Τιμήσει αναγνωρίζοντας τις θυσίες του.
Μετά τιμής,
Διονύσιος Βουλγαρόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου