Όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνω ότι ζω σε μια διχασμένη χώρα.
Από τη μια μεριά είναι η Ελλάδα της...
προόδου, της δημιουργίας, των δημοκρατικών διαδικασιών και των νόμων που πρέπει να τηρούνται απ'όλους.
Η Ελλάδα του κόπου, της αριστείας, της γνώσης και της μέγιστης προσπάθειας.
Η Ελλάδα που προοδεύει σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν βρεθούν οι πολίτες της
H Ελλάδα που είναι διεθνώς καταξιωμένη, που παράγει και προωθεί προϊόντα καινοτόμα, επιστημονικές γνώσεις που ωφελούν την ανθρωπότητα και πολιτιστικές δράσεις που είναι αναγνωρισμένες διεθνώς.
H Ελλάδα που δεν φοβάται, αλλά αντίθετα επιδιώκει τον διεθνή ανταγωνισμό και κερδίζει μέσα από αυτόν.
Και από την άλλη μεριά υπάρχει η λαϊκίστικη, ανατολίτικη, ξενοφοβική, ωχαδερφιστική, υπερσυντηρητική και στην πραγματικότητα μια απόλυτα αντιδημοκρατική και φιλοφασιστική Ελλάδα, που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Η Ελλάδα της μετριότητας, της ήσσονος προσπάθειας, της κλειστοφοβίας.
Η Ελλάδα της ασχετοσύνης, ασυνέπειας, αγραμματοσύνης, διαφθοράς, τσαπατσουλιάς, κουτοπονηριάς και γενικά της έλλειψης επαγγελματισμού και συνέπειας.
Είναι η Ελλάδα που συναντάς σε ΟΛΑ τα κόμματα, αφού είναι σαν τον χαμαιλέοντα. Όπου την βολεύει πάει. Από το ΚΚΕ στην ΧΑ, διαπερνόντας τα πάντα στην διάβα της. Είναι η Ελλάδα που συναντάς κάθε μέρα στους δρόμους.
Πηγαίνει στα Ελληνάδικα και στα μπουζούκια για να κάνει "ζημιά", οδηγεί χωρίς κράνος και ζώνη, την ακούς να λέει συνέχεια "… έτσι που μας κατάντησαν !!", βρίζει το κράτος συνέχεια, αλλά κατεβαίνει σε απεργίες εναντίον κάθε ιδιωτικοποίησης (για να μπορεί να διοριστεί κάπου..), λατρεύει τα "αντρικά ζεϊμπέκικα" και τα "γυναικεία τσιφτετέλια", στις ταβέρνες ακούει Παπακωνσταντίνου και Αλεξίου, στην τηλεόραση δεν χάνει Λαζόπουλο, Παπαδάκη, Αυτιά και Χατζηνικολάου, περνάει με κόκκινο γιατί είναι οδηγάρα, στο σχολείο αντιγράφει από "σκονάκια", υπερασπίζεται μέχρι θανάτου τη δημόσια υγεία, αλλά αν έχει λεφτά κάνει ιδιωτική ασφάλιση, σιχαίνεται την προοδευμένη Ευρώπη, πιστεύει ακράδαντα πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι και οι καπιταλιστές, φοροδιαφεύγει ασύστολα, αλλά ψηφίζει όποιον λέει πως θα μοιράσει λεφτά περικόπτοντας τη φοροδιαφυγή και πιστεύει πως πρέπει να διαγράψουν το χρέος.
Αυτή είναι η Ελλάδα που καυτηριάζουν και ειρωνεύονται με το δίκιο τους οι ξένοι και που μας έχει δυσφημήσει τόσο τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που πολλές φορές μας κάνει να ντρεπόμαστε να λέμε πως είμαστε Έλληνες.
Αυτή είναι η Ελλάδα που φαίνεται να έχει κυριαρχήσει τα τελευταία τριάντα χρόνια, και η Ελλάδα που νιώθουμε ότι πνίγει την Ελλάδα της προόδου.
Πόσο μεγάλες είναι αυτές οι δύο Ελλάδες;
Και αν τις βάλουμε σε μια ζυγαριά, προς τα πού θα γύρει ;
Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα.
Στην αρχή πίστευα πως η πλάστιγγα έγερνε πως τη μεριά της πρώτης Ελλάδας.
Πίστευα ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα ήθελε να είναι με την πλευρά της πρώτης, της Ελλάδας της προόδου και απλά, για διάφορους λόγους αδυνατεί να εκφραστεί.
Πώς γίνεται να συνυπάρχουν αυτές οι δύο Ελλάδες, πώς γίνεται και κυριαρχεί η Ελλάδα της μετριότητας και πώς συνδέονται αυτές οι δύο Ελλάδες με την (υπο)ανάπτυξη της χώρας;
Δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνω πως η δεύτερη Ελλάδα είναι πιο "βαριά"
Αλλά εγώ επιμένω να ανήκω στην πρώτη.
Και προσπαθώ με τις μικρές μου δυνάμεις, αυτή την Ελλάδα, την Ελλάδα της γνώσης και της αριστείας, να την κάνω πιο "βαριά", για να γύρει προς τη μεριά της η πλάστιγγα.
Δεν θέλω να ζήσω πια σε ένα κράτος αναποτελεσματικό και άκρως διεφθαρμένο και με ένα πολιτικό σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για την εκλογική πελατεία και τα ποσοστά του.
Δεν θέλω να ζήσω πια σε ένα κράτος που οι πολίτες του ζουν σε εικονική πραγματικότητα και όχι στον πραγματικό κόσμο. Σ'ένα κράτος που ο λαός του αδυνατεί να παραδεχθεί την ήττα του μοντέλου ανάπτυξης που υποστήριξε με φανατισμό σε όλη την ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ίσως αυτό να είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένο. Για πολλά χρόνια ο λαός διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι, η κατανάλωση είναι ο πρώτος και κύριος στόχος της ζωής του ανθρώπου.
Η κατανάλωση χωρίς την αντίστοιχη παραγωγή.
Πίστεψε στο αεικίνητο του είδους, στο αδύνατο.
Μέχρι χτες, η πλειοψηφία του λαού δεν ήξερε ότι η χώρα ζούσε με δανεικά.
Σήμερα που το έμαθε, δεν θέλει να τα γυρίσει πίσω.
Μέχρι χτες, η λέξη έλλειμμα της ήταν άγνωστη.
Σήμερα που την έμαθε, θέλει να τη μεταφράσει σε πλεόνασμα, αλλά χωρίς να χάσει τίποτα από τα κεκτημένα. Γίνεται;
Αύριο, να μηδενιστεί το χρέος, να φύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ, να γεμίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να κυβερνήσει η πιο φιλεργατική Αριστερά, να καταργηθούν οι "μπάτσοι" και τα ΜΑΤ, να φύγουν τα χαράτσια, να φορολογηθεί αγρίως το μεγάλο κεφάλαιο ( το είδε κανείς;), να έρθουν εκατομμύρια μετανάστες, θα δούμε άσπρη μέρα;
Θα έχουμε κάτι χειροπιαστό να πουλήσουμε σε Άγγλους, Ρώσους, Κινέζους, Αιγυπτίους, ώστε να εισάγουμε αυτοκίνητα, πετρέλαιο, σκόρδα και πατάτες και να διατηρήσουμε και την «εθνική μας κυριαρχία»;
Θα θέλει κανείς να πληρώνει έστω και λίγους φόρους;
Θα πάψουμε να ζητάμε 1.400 ευρώ πρώτο μισθό, σύνταξη στα 40 με ανήλικο παιδί και επίδομα πλυσίματος χεριών;
Θα μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, θα κλείνουμε τα φώτα μέρα μεσημέρι;
Μέχρι σήμερα ο λαός ήθελε ένα εύρωστο και ανεκτικό κράτος - χορηγό, πολυδαίδαλο και πολυάνθρωπο να παρέχει άριστες και δωρεάν υπηρεσίες. Αλλά ποτέ του δεν θέλησε, την αξιολόγηση των υπηρεσιών, τον έλεγχο των υπαλλήλων, τη μέτρηση της απόδοσης.
Ο λαός ήθελε να σπουδάζουν τα παιδιά του με κάθε τίμημα και θυσία, και μετά το κράτος να τους εξασφαλίζει αντίστοιχη δουλειά στο δημόσιο, με υψηλές αποδοχές.
Ήθελε παντού ΑΕΙ και ΤΕΙ, αλλά δεν νοιάστηκε ποτέ για την έρευνα που αυτά κάνουν.
Ποτέ του δεν αναρωτήθηκε, αν η επιστήμη μπορούσε να φέρει ευημερία, να παράγει πλούτο και πως γίνεται αυτό. Ήθελε την τεχνολογία και τα πλεονεκτήματά της, αλλά ποτέ του δεν αναρωτήθηκε, αν αυτή μπορεί να πατεντάρεται και να κατασκευάζεται στο εσωτερικό.
Ζητούσε ολοένα και περισσότερη ενέργεια, καταναλωτικά προϊόντα, εξωτικά υλικά, παντός είδους μηχανήματα, αλλά ποτέ του δεν σκέφτηκε ότι αυτά εισάγονται και κοστίζουν.
Κανένα κόμμα, ομάδα, όμιλος σκέψης, δεν ζήτησε από τις κυβερνήσεις να στήσουν, να επιδοτήσουν, να ενθαρρύνουν, ανταγωνιστικές παραγωγικές μονάδες.
Αντίθετα όλοι υιοθετούσαν συχνά τις ρετσέτες του ΚΚΕ περί ληστρικού κεφαλαίου και ξένων καταπατητών της χώρας.
Κανένας δεν σκέφτηκε ότι η χώρα πρέπει να παράγει την τροφή της και πως θα γίνεται αυτό, όταν όλοι οι γόνοι των αγροτών γίνουν αρχιτέκτονες και δικηγόροι.
Τα φληναφήματα περί πλούσιας χώρας αδυνατούν να κρύψουν την εγκατάλειψη ή και την ακύρωση όλων εκείνων των πλεονεκτημάτων που θα μπορούσαν να την κάνουν πραγματικά και όχι μεταφυσικά, πλούσια. Δηλαδή τη γεωγραφική της θέση και ότι αυτή συνεπάγεται στον τουρισμό, τις εναλλακτικές καλλιέργειες, την «πράσινη» ενέργεια. Το επιχειρηματικό και εμπορικό δαιμόνιο των κατοίκων της και ότι αυτό συνεπάγεται σε προώθηση και εμπορική εκμετάλλευση των καινοτομιών που θα ανακαλύπτουν και θα κατασκευάζουν τα παιδιά της.
Αντίθετα, ο ελληνικός λαός ένιωσε λύτρωση, όταν η είσοδος των μεταναστών τον απάλλαξε από κάθε είδους χειρωνακτική εργασία. Στην ύστερη μεταπολίτευση, ο Έλληνας έμαθε να μισεί τη φάμπρικα και το χωράφι. Αντίθετα έμαθε να αγαπά τις υπηρεσίες και μάλιστα τις δημόσιες. Στους 10 εργαζόμενους Έλληνες οι 3 είναι ΔΥ, οι 4 παρέχουν ιδιωτικές υπηρεσίες και μόνο οι 3 παράγουν κάτι, για να θρέψουν και τους 10.
Όποτε έκλεινε μια φάμπρικα, η Αριστερά πανηγύριζε για τη νίκη της κατά του καπιταλισμού. Νόμιζε ότι οι απολυμένοι θα «πυκνώσουν τις γραμμές της».
Μετά ζητούσε να διοριστούν όλοι στο δημόσιο. Και γέμιζαν τα υπουργεία, οι Δήμοι, οι ΔΕΚΟ. Και όταν αυτά γέμιζαν, έφτιαχναν καινούργια. Και όλα αυτά τα πλήρωναν με δανεικά.
Πώς να βγει το μοντέλο; Ήρθε η φούσκα και έσκασε.
Ο ελληνικός λαός δεν είναι λαός ηλιθίων.
Ξέρει καλά ότι το προηγούμενο μοντέλο ηττήθηκε.
Δεν θέλει όμως να το παραδεχτεί.
Ήταν ωραία στο παράδεισο, καθένας έβρισκε ότι πάντοτε ζητούσε, ή τουλάχιστον μπορούσε να ελπίζει ότι θα το βρει.
Σήμερα κάποιοι τον βγάζουν βίαια από τον παράδεισο, του ξεσκίζουν το όνειρο.
Και αυτοί δεν είναι, ούτε η τρόικα, ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι πιστωτές, ούτε ο καπιταλισμός.
Είναι οι νόμοι της φύσης, η αρχή διατήρησης της ενέργειας.
Σήμερα, ο λαός διαδηλώνει, μουτζώνει, βρίζει, τσαμπουκαλεύεται, «κόβει» τα χέρια του και απειλεί, αλλά ξέρει ότι όλα αυτά είναι αδιέξοδα, απλές εκτονώσεις που γίνονται ως ομαδική ψυχοθεραπεία.
Μέσα στον ορυμαγδό, καταστρέφονται ζωές, διαλύονται περιουσίες, καταρρέουν σχέδια, άνθρωποι φτωχαίνουν και αυτό δεν είναι απλά κακό, είναι ολέθριο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Αν γινόταν, κάποιος θα έβρισκε τη λύση.
Πληρώνουμε την ύβρη, δίκαιοι και άδικοι.
Όσοι ακολουθούσαν και όσοι απλά κοίταζαν.
Αλλά μέσα στον ορυμαγδό αναζητούμε και την αντίδραση στη δράση του κακού, τη στόφα και το μέταλλο των θιγομένων, την ποιότητα της αυτοκριτικής, την προσπάθεια ανάταξης των θρυμματισμένων ιστών.
Και δεν βλέπω τίποτα που να με κάνει να ελπίζω.
Μονάχα την επανάληψη της ύβρεως.
Ξαναμμένους αγύρτες και λαοπλάνους που καμώνονται τους επαναστάτες και προτρέπουν σε ακρότητες, σε εμφύλιο πόλεμο, πανικόβλητοι, γιατί βλέπουν την ήττα του μοντέλου τους και προαισθάνονται και τη δική τους εξαφάνιση.
Ο παράδεισος χάθηκε, αλλά η κόλαση είναι εδώ.
Αλλά εγώ και πολλοί άλλοι, που έχουμε την ίδια διαστροφή, θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να κάνουμε τη ζυγαριά να γύρει προς την άλλη πλευρά…
Kώστας Tρεμπελής
