«Αποταμιευτές όλου του κόσμου ενωθείτε!»

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

 [υπάρχουν χιλιάδες σωματεία/σύλλογοι για ό,τι μπορεί να φαντασθεί κανείς. Δανειοληπτών, μετόχων εισηγμένων στο ΧΑΑ εταιρειών, ιδιοκτητών ακινήτων, φίλων της ΕΛ.ΑΣ., φίλων του Μεγάρου Μουσικής, φίλων των ζώων, αλλά σύλλογος .....

αποταμιευτών  δεν υπάρχει. Να μαθαίνουν βρε αδερφέ πώς διαθέτουν οι τράπεζες τις αποταμιεύσεις του λαού!]

            Ο πολίτης καταθέτει τις αποταμιεύσεις του στην τράπεζα προς ασφαλή φύλαξη και αποκτά την ιδιότητα του «καταθέτη», η δε αποταμίευσή του αποκαλείται «κατάθεση». Με την κατάθεση το χρήμα του περνάει στην κυριότητα της τράπεζας, εξ ου και η κατάθεση αποτελεί ανώμαλη παρακαταθήκη. Ομαλή παρακαταθήκη έχουμε, όταν παραδίδω κάτι σε κάποιον προς φύλαξη διατηρώντας την κυριότητα επί του παραδιδομένου. Έτσι, στην ομαλή παρακαταθήκη, αν ο φύλαξ του πράγματος δεν μου το αποδώσει, διαπράττει το αδίκημα της υπεξαίρεσης, ενώ στην ανώμαλη παρακαταθήκη, αν ο φύλαξ δεν μου αποδώσει το πράγμα, δεν διαπράττει υπεξαίρεση. Πάντα εν σοφία εποίησαν.

            Η αποταμίευση, ήτοι η κατάθεση σε τράπεζα, αποτελεί τόσο σημαντικό γεγονός παγκοσμίως, ώστε η ημέρα αποταμίευσης εορτάζεται επισήμως την 31^η Οκτωβρίου εκάστου έτους. Αρκετοί θα θυμούνται τις εκθέσεις που γράφαμε πιτσιρικάδες κατ’ εντολήν του υπουργείου για τα αγαθά της αποταμίευσης.

            Απαγορεύεται δια νόμου να δέχεται καταθέσεις οποιοσδήποτε άλλος πλην τραπέζης.

            Οι τράπεζες τελούν υπό ασφυκτικό [εδώ καγχάζομεν δεκάκις] κρατικό εποπτικό έλεγχο, ώστε να διασφαλίζονται οι καταθέσεις των πολιτών. Τον ασφυκτικό έλεγχο ασκεί η ανεξάρτητη [εδώ καγχάζομεν δεκαπεντάκις] ΤτΕ.   

            Οι τράπεζες επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τις καταθέσεις για να δανειοδοτούν επιχειρήσεις, ώστε να προάγεται η ανάπτυξη της οικονομίας επ’ αγαθώ της κοινωνικής ολότητος. Μπορούν δε να δανειοδοτούν μέχρι και το 90% των καταθέσεων υπό όρους διεθνώς θεσπισμένους  [Βασιλεία Ι, ΙΙ κ.λπ., όπως Ζάππειο Ι, ΙΙ].

            Οι καταθέσεις θα πρέπει, κανονικά, να δίνονται ως δάνεια σε υγιείς και φερέγγυους επιχειρηματίες επί τη βάσει αξιόπιστων επιχειρηματικών σχεδίων και με τέτοιο τρόπο, ώστε οι τράπεζες να εισπράττουν εγκαίρως τις δόσεις αποπληρωμής των δανείων και να τα έχουν στη διάθεση των καταθετών σε πρώτη ζήτηση. Αφού, βεβαίως, θα παρακολουθούν στενά τη χρήση του προϊόντος του δανείου για τον σκοπό για τον οποίον και μόνον εδόθη [εδώ καγχάζομεν εικοσάκις].

            Οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίζουν πρόβλημα εδώ και 5 χρόνια τουλάχιστον, εξ ου και είχαν ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης.  Είναι προφανές ότι η ανάγκη αυτή προέκυψε και από το γεγονός ότι οι καταθέτες, λόγω της ύφεσης, της δραματικής μείωσης της αγοραστικής δύναμής τους, αλλά και της υπερφορολόγησης, απέσυραν μέρος των καταθέσεών τους, για να καλύψουν ανελαστικές δαπάνες. Πολλοί, μάλιστα, εξ αυτών τις μετέφεραν στο εξωτερικό για περισσότερη ασφάλεια.

            Έτσι, οι καταθέσεις μειώθηκαν δραματικά, οι δε τράπεζες δεν μπορούσαν να εισπράξουν αμέσως τα δάνεια που είχαν χορηγήσει, πολλά των οποίων είναι μη εσπράξιμα, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να έχουν πρόβλημα. Εκατοντάδες χιλιάδες δανείων π.χ. για κατοικία, για κατανάλωση παντός είδους μέσω καρτών ή εορτοδανείων, διακοποδανείων και φοροδανείων, για ανάπτυξη της Θράκης [λέγε με «ανάπτυξη των επιχειρηματιών-φαντασμάτων»]. Ήλθε και ο «νόμος Κατσέλη» και κάθισαν και άλλο οι τράπεζες.

            Η οικονομική θέση της χώρας εξακολουθεί να είναι δεινή, πράγμα που θα οδηγήσει σε capital control, όπως διακηρύσσουν οι δανειστές και οι εγχώριοι λακέδες τους. Δηλαδή, αν έχω € 1.000 στην τράπεζα, δεν θα μπορώ να αναλαμβάνω π.χ. πάνω από € 200 την ημέρα. Γιατί; Διότι, όταν αποφασίσουν οι δανειστές να μας στραγγαλίσουν τελειωτικά, θα σπεύσουμε όλοι στις τράπεζες να σηκώσουμε ό,τι έχουμε, μήπως και σώσουμε κάτι, αλλά οι τράπεζες δεν θα μπορούν να μας δώσουν το χρήμα μας, επειδή αυτό αναπαύεται από πολλών ετών στα θυλάκια των μεγαλόσχημων επιχειρηματιών ή ιδρυμάτων στημένων από τέτοιους επιχειρηματίες για την πλάκα τους. Μέρος αυτών αναπαύεται και στα θυλάκια όλων αυτών που ροκάνιζαν τα κομματικά δάνεια. 

            Ας μην κατηγορούμε, λοιπόν, ακρίτως τις τράπεζες για τα δεινά μας. Δεν φταίνε οι τράπεζες, διότι το πρόβλημα είναι οι καταθέσεις και όχι οι τράπεζες. Οι τράπεζες έκαναν αυτό που τους εντέλλονταν οι εκάστοτε κυβερνήσεις ή, έστω, έκαναν του κεφαλιού τους χορηγώντας αφειδώς και ανελέγκτως [από την ΤτΕ] δάνεια ανεξαρτήτως εξασφαλίσεων. Και τα έκαναν όλα με τις καταθέσεις, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν. Άρα, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έγινε για να αναπληρωθούν οι εξαφανισθείσες και να σωθούν οι εναπομείνασες καταθέσεις. 

            Ας μη μιλάμε για ανάλγητο χρηματοπιστωτικό σύστημα  και τα τοιαύτα, για γύπες τραπεζίτες κ.λπ. Ας μιλάμε για καταθέτες και για τις καταθέσεις τους που στην συντριπτική πλειονότητά τους αποτελούν τους κόπους μιας ζωής. Αυτούς εξαπάτησαν οι πολιτικοί μας,  οι οποίοι συγκάλυψαν όλες τις αρπαχτές των «ημετέρων». Αυτούς έγδυσαν οι πολιτικοί με τις μίζες. Αυτούς διέλυσαν οι πολιτικοί μας με τον εξαναγκασμό των διορισμένων από τους ίδιους τραπεζιτών σε αγορά ομολόγων του Δημοσίου. 

            Capital control, λοιπόν, σημαίνει «καταθέτεις, αλλά επειδή κυκλοφορούν πολλά λαμόγια, δεν μπορείς να αναλάβεις. Και για όλα τα λαμόγια φταις εσύ που τα ψήφισες. Ας πρόσεχες που ήθελες ΣΥΡΙΖΑ και μαλακίες, αντί να εμμείνεις στα παλιά και έμπειρα τομάρια. Κόπανε». 

            Και γιατί τα γράφω όλα αυτά παρακαλώ; 
Επειδή τώρα τελευταία  θυμήθηκαν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ ότι δεν μπορούν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι να πληρώνουν τα σπασμένα των Ελλήνων.  Δεν τους πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι με την ελληνική κρίση δόθηκαν δάνεια στην Ελλάδα για να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που είχαν επενδύσει πολύ χρήμα σε ελληνικά ομόλογα, ώστε η χώρα μας να αγοράζει γαλλικά και γερμανικά προϊόντα. Δηλαδή, μας δάνεισαν για να μην κάνουν capital control στις καταθέσεις Γάλλων και Γερμανών. Αντί, λοιπόν να πληρώσουν οι Γάλλοι και Γερμανοί καταθέτες το αλόγιστο, αλλά λίαν κερδοφόρο, εμπόριο της χώρας τους προς τη χώρα μας, θα το πληρώσουν οι Έλληνες καταθέτες. Συνεπώς, δεν πρόκειται για πόλεμο κρατών-μελών της ΕΕ και τραπεζών, αλλά για πόλεμο καταθετών. Να μην ξεχνάμε τον οινόφλυγα κ. Γιούνγκερ, αυτό το μπουμπούκι της πολιτικής, που τον Οκτώβριο του 2010 είχε πει το περίφημο «Γνώριζα ότι οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες υπερδάνειζαν την Ελλάδα, για να χρηματοδοτούν τις εμπορικές συναλλαγές των χωρών τους με την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω». Τώρα γιατί μιλάει το Αρχίδιον;

Σωτήριος Καλαμίτσης  

Ταπεινός, πλην ακροδεκσιός νεομπολσεβίκος και δραχμολάγνος, γραφιάς πάσχων ανιάτως από εσχάτως διαγνωσθείσα ακράτεια εμπαθείας και λαϊκισμού, επιστήθιος, όμως, φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και επισκέπτης του εις οίκον ευγηρίας δι’ απόρους λόγω επαπειλούμενης εξώσεώς του από την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, όπου κατοικεί επ’ ενοικίω, Ιεράν τινά δηλονότι Μονήν του Αγίου ΄Ορους [Μεγάλη η Χάρη της]

Υ.Γ. Καημένο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τι σου ‘μελλε να πάθεις. Ας θυμηθούμε ότι την 01.09.2012 ο τότε υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας είχε δηλώσει ότι το ΤΤ δεν είναι βιώσιμο, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η μετοχή του και να οδηγηθεί εις τας αγκάλας της Eurobank. Ο ίδιος έλεγε ότι το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι βιώσιμο, εξ ου και αυτό εξακολουθεί να υπάρχει και να θεριεύει. Ο άνθρωπος ξέρει!