Τω αγνώστω αεροπόρω!

 Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Η εκδημήσασα Μαριάννα Βαρδινογιάννη επετέλεσε θεάρεστα έργα. Χάρη στα λεφτά της. Το έργο της...

προεβλήθη και επαινέθηκε από τα ΜΜΕ. Χάρη και στην ψυχή της.  Εκατοντάδες γυναικών τε και ανδρών  επιτελούν εξ ίσου θεάρεστο έργο, αλλά δεν προβάλλονται ελλείψει προβεβλημένου ονόματος και χρημάτων. Η Βαρδινογιάννη δεν έχει ανάγκη επικηδείου. Οι ανώνυμοι, όμως, πιλότοι που χάθηκαν κατά την κατάσβεση των παράξενων πυρκαγιών δικαιούνται του πλέον απλού κατευόδιου. Αντιγράφω από το tweet.   

«Χρίστος Σταθόπουλος

Του φίλου Πάνου Μπιτσαξή

Πώς έγινε; Θα σας πω πώς έγινε..ηρωισμός και ζήλος

•Απέναντι από το Γαυριο της Ανδρου είναι ένας λόφος. Ο Χάρακας. Εκεί με πολύ κόπο και χρημα , πέτρα την πέτρα, η Μαρίνα κι εγώ χτίσαμε , πριν 20 χρόνια, ένα πέτρινο σπίτι και πηγαίνουμε τα καλοκαιρια. Η Μαρίνα είχε γίνει μαυροτσούκαλο εποπτεύοντας τα φορτία με την άμμο και τις πέτρες που ανέβαιναν τον κακοτράχαλο δύσκολο δρόμο. Ο τόπος είναι ξερός,το τοπίο τυπικό κυκλαδίτικο. Φτιάξαμε και μια αντιπυρική ζώνη. Πεταμένα λεφτά σκεφτόμουν τότε. Εδώ αποκλείεται να μπει φωτιά. Τα πουρνάρια, οι σχινοι και οι διάσπαρτες πικροδάφνες θρεφονται από τον ήλιο.Υπερηφανως στο ξερο και άνυδρο τοπίο φύτεψα με τα χεράκια μου δυο δέντρα.Το μαχητικό αρμυρικι και τη κυανόφιλη. Απίστευτη η ανθεκτικότητα τους στους αέρηδες και τη ντάλα. Χωρίς πότισμα.

•Κι όμως φωτιά μπήκε. Κατεβαινε από τον Ανω Φελό, ένα ορεινό σημείο στη συνέχεια του Γαυριου. Έφτασε κοντά στο σπίτι μας. Μην το ψάχνεις είναι εμπρησμοί μας λέγαν όλοι.100% εμπρησμοί. Βάζουν φωτιά οι βοσκοί. Οι μαυρισμένες πλαγιές σύντομα πρασινιζουν και κατεβάζουν τις ημιάγριες, ημιαδεσποτες αιγες και απολαμβάνουν το φρέσκο θρεπτικό χόρτο και παχαίνουν γρήγορα. 112 δεν υπήρχε. Με το μάτι όταν αισθανθήκαμε κίνδυνο φύγαμε αρον αρον. Τυχεροί ίσως και να έπρεπε να το κάνουμε νωρίτερα. Με τα λάστιχα προσπαθούσαμε να καταβρέξουμε τη περίμετρο της ξερολιθιας.

•Εκείνη τη στιγμή στα πρώτα μετρα της διαφυγής , ξυστά στην λοφωδη κορυφογραμμή ξεπροβαλε ένα canadair. Μουγκριζε και ταρακουνιόταν από τον άνεμο. Έκανε ένα απίθανο πανδύσκολο ελιγμό, βούτηξε . Το βλέπαμε από πάνω μας ελάχιστα μέτρα απο το έδαφος. Έριξε το νερό και τελείωσε άψε σβήσε την πλησίον φωτιά. Το σπίτι μου ήθελε να σώσει και το έσωσε. Τι κάνει ο άνθρωπος σκεφτόμουν αποσβολωμενος. Τι κανει; Αν είναι δυνατόν. Ελισσοταν σαν χέλι ανάμεσα στα βουνα 50 μέτρα το πολύ από το εδαφος. Κινδυνευε. Με εργαλεία τα μάτια και τα χέρια του. Δυο πράγματα πέρασαν εκείνη τη στιγμή από το μυαλό μου. Αστο αγόρι μου να πάει στο διάλο. Μη πάθεις τίποτα δεν θελω. Το δεύτερο όταν ανυψώθηκε κι εφυγε. Είμαι περήφανος γι αυτά τα παιδιά. Τους κακοπληρωμενους ήρωες. Που τους σαρώνει η ισοπεδωτικη κριτική για τους δημόσιους υπαλλήλους . Υπάρχουν και αυτοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν ξέρω τι οδηγίες εμπλοκής ειχε το αγόρι αυτο. Ξέρω πως έδειξε τον ηρωισμό και το ζήλο και την αισθηση αποστολής που κανένας δεν θα την αναγνώριζε ειδικά. Το ξέρει μόνο ο ιδιος. Γιατί είναι ένας ηρωισμός και ζήλος σε κάθε πτηση που κάνουν. Καθε μέρα κάθε ώρα.

•Έτσι έγινε στον Πλατανιστο Εύβοιας. Ακριβώς έτσι.

•Θέλησα να τον ευχαριστήσω. Πήρα τηλ να μάθω ποιος είναι. Να του κάνω ένα τραπέζι αδελφέ μου να τον γνωρίσω. Δεν μου έδωσαν το όνομα. Δεν είναι ατομικό θέμα μου είπαν. Όλοι οι πιλότοι κάνουν το ίδιο. Δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο, ήταν καθήκον του. Δεν τον συνάντησα ποτέ»».

 

Σώτος

 

Υ.Γ.