Την 10η Ιανουαρίου, συμπληρώθηκαν 75 έτη από την τραγωδία του Στρατοπέδου «Παύλου Μελά» Θεσσαλονίκης και την ομηρία της Αριδαίας κατά την οποίαν...
1.700 Έλληνες αθώοι σύρθηκαν ως αμνοί σε ματωμένη πορεία από τους κομμουνιστές αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Η ματωμένη πορεία ξεκίνησε σε στρατόπεδο της Αριδαίας και Προμάχους, με βέβαιο σκοπό την πλήρη εξόντωση των ομήρων, ως «αντιφρονούντες». Περί τους 800 εσφαγιάσθηκαν στην Πορτάρα και στο ρέμα Συκιών Θεσσαλονίκης. Το έγκλημα αυτό του ποινικού δικαίου που διαπράχθηκε στη Μακεδονία δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό αλλά εντάσσεται στα πλαίσια μιας γενικότερης εγκληματικής προσπάθειας των ΕΑΜ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ της εποχής εκείνης, όπου το ΚΚΕ ήθελε τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Είναι βέβαιο ότι ο σημερινός Δικαστής θα χαρακτήριζε τους θύτες ως εγκληματική οργάνωση και θα τους δίκαζε.
Η ανάμνηση των φρικτών εκείνων γεγονότων, δεν αποτελεί πρόθεση για αναμόχλευση πολιτικών παθών του παρελθόντος, μίσους και εμπάθειας κατά των στυγερών δολοφόνων της εποχής εκείνης. Είναι η θεμελιωμένη αλήθεια που διδάσκει και φρονηματίζει όλους εκείνους που προτιμούν την τυραννία από τη Δημοκρατία. Η μέγιστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει να ζήσει σε ειρηνικό, ελεύθερο και ήρεμο περιβάλλον και για αυτό μας διδάσκει η Ιστορία.
Στον γράφοντα αφηγήθηκαν την μαρτυρική αυτή πορεία οι αείμνηστοι: Στρατηγός και τέως Υπουργός Νικόλαος Γκαντώνας, ο Στρατηγός Αριστείδης Μήσιος, ο έφεδρος Ταγματάρχης –εκπαιδευτικός Ιωάννης Μυλωνάς και ο τέως υπουργός Δημήτριος Θεοχαρίδης.
«Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει», είχε πει ο Χαρίλαος Τρικούπης. Η Ιστορία της πατρίδας μας σημαίνει αυτογνωσία και κατ’ επέκταση η αυτογνωσία σημαίνει ελευθερία. Ας δούμε στο σημείο αυτό τι είχε δηλώσει ο τότε ΕΑΜίτης «κόκκινος» ιεράρχης Ιωακείμ στους όμηρους του ΕΑΜ. Να σημειωθεί ότι από το 1942 η Ιερά Σύνοδος τον είχε κηρύξει έκπτωτο για τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ..
«Έξω ακουγόταν τραγούδια Ελασίτικα και ζητωκραυγές και θόρυβος. Ένας φαντάρος Ελασίτης έκανε την εμφάνισή του και έφερε την είδηση ότι στα Γιαννιτσά βρισκόταν ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ. Λίγοι γνώριζαν ότι είχε ανέβει στο βουνό. Η είδηση μας δημιούργησε ελπίδα για την περαιτέρω τύχη μας. Ήμασταν βέβαιοι ότι ο Ιεράρχης αυτός θα ενδιαφέρονταν για την τύχη μας. Μόνον ένας ιερέας δεν είχε τις ίδιες ψευδαισθήσεις με μας. Αντίθετα ήταν βέβαιος ότι ο Ιωακείμ , ο «αντίχριστος», όπως τον αποκαλούσε, όχι μόνοι δεν θα μας προστάτευε αλλά θα γινόταν και αφορμή για να γνωρίσουμε νέα δεινά. Ο κρατούμενος ιερέας τόνιζε ότι :‘’αυτοί που αρνούνται το Χριστό παύουν να είναι άνθρωποι’’ .Εισήλθε στην αίθουσα που ήμασταν φυλακισμένοι ομάδα αξιωματούχων του ΕΛΑΣ, έχοντας στη μέση τον Μητροπολίτη Ιωακείμ. Όλων τα πρόσωπα ήταν αγριωπά. Μας επιθεώρησαν . Σε μία γωνία ήταν ο συγκρατούμενος μας ιερέας. Ο «κόκκινος» δεσπότης του απεύθυνε το λόγο. Του μίλησε σαν να ήταν προσωπικός του εχθρός. Πριν συνέλθουμε από αυτό το γεγονός, ακούσαμε τη βροντώδη φωνή του Ιωακείμ που απευθυνόταν προς όλους μας. Μας απειλούσε λέγοντας μας: ‘’Όργανα των Άγγλων, προδότες, σεις είσαστε η αιτία που ταλαιπωρούνται τα παλικάρια του ΕΛΑΣ. Όλοι είστε Σκόμπιδες, όλοι θέλετε κρέμασμα. Ο Λαός δε θα σας συγχωρήσει για τις προδοσίες σας και τα εγκλήματα σας.’’. Συνέχισε να λέει για τους αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και στάθηκε στα γεγονότα των Δεκεμβριανών των Αθηνών. Τόνισε ότι εάν δεν ήταν ο Σκόμπυ ο λαός θα είχε κυριαρχήσει και ο σοσιαλισμός θα είχε επιβληθεί. Κατέληξε λέγοντας ότι δεν ήταν μακριά η ώρα που ο νικητής λαός θα επιβάλει το τη δύναμη και το δίκαιο. Στράφηκε και στον κρατούμενο ιερέα. Είπε ότι και η Εκκλησία βγάζει ‘’προδότες’’. Τότε ο κρατούμενος ιερέας πετάχτηκε επάνω. Απάντησε στον Ιωακείμ λέγοντάς ότι : ‘’ εγώ κάνω το καθήκον μου προς το Χριστό και την πατρίδα. Συ υπηρετείς τους άπιστους’’. Οι Ελασίτες κινήθηκαν προς τον ιερέα απειλητικά. Ο Ιωακείμ τους σταμάτησε. Είπε ότι τα αφεντικά του, του τα λένε να τα πει αυτά. Ο ηρωικός ιερέας απάντησε στον Ιωακείμ ότι αφέντη έχει μόνο το Χριστό, ενώ ο δικός του ήταν ο Στάλιν. Ο Ιωακείμ πήγε κοντά στον ιερέα και τον κλώτσησε δυνατά. Όλοι θαυμάσαμε το θάρρος και το μεγαλείο του συγκρατούμενου ιερέα μας. Ύψωσε το ανάστημά του στον κόκκινο Δεσπότη και έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες Χριστιανοί έτοιμοι να μαρτυρήσουν για την πατρίδα και για τον Θεό. Μας έδωσε σε όλους θάρρος.».
Συνέβησαν και άλλα στην τραγική ομηρία των Ελλήνων που ήταν τότε στα χέρια των ΕΑΜιτών. Η ιστορία τους δεν πρέπει να ξεχαστεί. Εβδομήντα πέντε έτη μετά από εκείνα τα γεγονότα οι Σλάβοι του βορρά απειλούν την Ελλάδα και καπηλεύονται το όνομα της Μακεδονίας μας. Η Ελλάδα μας απειλείται να πεθάνει και σήμερα. Όμως αυτό δεν θα συμβεί όσο υπάρχουν Έλληνες με πίστη στο Θεό και την πατρίδα. Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς μας που έπεσαν για τα ωραιότερα ιδανικά της φυλής μας : ΠΑΤΡΙΔΑ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη. Θα έχουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους.
Διονύσιος Βουλγαρόπουλος
Δημοσιογράφος
δείτε και μια συγκλονιστική αφήγηση ανθρώπου που τα έζησε ο ίδιος, εδώ
