makpress

 Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

[Το έργο χρονολογείται από τις ημέρες Τσίπρα, αλλά είναι, δυστυχώς,  αδιαλείπτως επίκαιρο]

Αγόρασα και χθες αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία συνοδευόμενα από κυριακάτικα φύλλα εφημερίδων, τα οποία ξεφύλλισα εν τάχει πριν τα αποθέσω σε κάδο ανακύκλωσης. Κύριο θέμα οι πυρκαγιές και η καταστροφή τών δασών μας εξ αιτίας της διαχρονικής αβελτηρίας τών παντός χρώματος κυβερνώντων. Στάθηκα, όμως, σε 2-3 ενδιαφέροντα άρθρα. Τα υπόλοιπα δεν άξιζαν, καθότι ....

ενημέρωναν για τη ζωή [α]διάφορων σελέμπριτις τύπου Δάφνη Μπάρκα κ.λπ.  Είδα και διαφημίσεις του φροντιστηρίου Πουκαμισάς με πίνακες ονομάτων δεκάδων μαθητών του που πέτυχαν στις πανελλήνιες εξετάσεις, εξ ου και αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά τί είδους δημόσια παιδεία, και δη δωρεάν, έχουμε, όταν πρέπει να φοιτήσεις επί πληρωμή σε φροντιστήριο, για να εισαχθείς σε ΑΕΙ.

Στάθηκα, όμως, σε ένα άρθρο  του ηθοποιού Τάσου Κοντογιαννίδη με τίτλο «Μια πράξη ανθρωπιάς». Περιγράφει πώς ο λοχίας πατέρας του που πολεμούσε στις τάξεις του εθνικού στρατού κατά του Ε.Λ.Α.Σ. «χάρισε» τη ζωή στη μητέρα τού Χαρίλαου Φλωράκη. Ήταν στο τέλος του επονομαζόμενου «συμμοριτοπόλεμου», καθώς οι αντάρτες κατέφευγαν ηττημένοι στην Αλβανία, για να καταλήξουν στο επονομαζόμενο «παραπέτασμα».

Ο λοχίας συνάντησε μία γριούλα αποκαμωμένη που τον παρακάλεσε να μην τη σκοτώσει. Της έδωσε νερό και σε σχετική ερώτησή του, εκείνη του είπε πως είναι η μητέρα  του καπετάν Γιώτη. «Τί θα με κάνετε;» τον ρώτησε.  Ο λοχίας είδε στο πρόσωπό της τη μάνα του που είχε χάσει στον Πόντο. Τη συνόδευσε μέχρι τα σύνορα, να ανταμώσει τους «δικούς της» κατά την επιθυμία της.  Εκείνη τον ευχαρίστησε και του έδωσε την ευχή της.

Την επομένη ο ανθυπολοχαγός έβγαλε τον λοχία στην αναφορά, να απολογηθεί, καθώς το περιστατικό είχε μαθευτεί. Ο λοχίας απολογήθηκε λέγοντας, ότι στο πρόσωπο της μάνας τού καπετάν Γιώτη είδε τη μάνα του που την είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι μπροστά στα μάτια του, επειδή εκείνη αρνήθηκε να καταδώσει τον σύζυγό της και πατέρα του. Κατέληξε λέγοντας «Έκανα αυτό που μου έλεγε η συνείδησή μου». Και ο διοικητής του ανταποκρίθηκε με τον ίδιο τρόπο. Τον συνεχάρη λέγοντας «Η πράξη σου είναι πράξη ανθρωπιάς». Μπράβο και στους δύο.

Υπάρχουν ευτυχώς και αυτά τα ελάχιστα που συντηρούν ακόμη, έστω αμυδρές, ελπίδες, ότι κάποτε θα βγούμε από τον εργολαβοπωλητικομιντιακό βόρβορο, όπου είμαστε βυθισμένοι δεκαετίες τώρα.     

Σώτος