υπογράφουν σύμφωνο με τον ΕΛΑΣ με τους εξής όρους:
1) Ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνει την υποχρέωση να μην εμποδίσει την υποχώρηση του Γερμανικού στρατού, με αντάλλαγμα να καταλάβει κάθε εκκενωμένο τμήμα μετά την αναχώρηση και του τελευταίου Γερμανού στρατιώτη.
2) Η Γερμανική Διοίκηση θα διατάξει την αποχώρηση των ταγμάτων ασφαλείας από την πόλη της Θεσσαλονίκης, την οποία θα παραδώσει στον ΕΛΑΣ.
3) Ο ΕΛΑΣ εγγυάται για τη ζωή των Γερμανών στρατιωτών που προσχώρησαν εις τας τάξεις του, αρκεί να υποσχεθούν πως θα πολεμήσουν στο πλευρό του ενάντια σε οποιονδήποτε εχθρό του Λαϊκού στρατού.
4) Ο ΕΛΑΣ δεν φέρει καμία ευθύνη αν “αντιλαϊκές – προδοτικές ομάδες” επιτεθούν κατά Γερμανικών δυνάμεων.
5) Η Γερμανική Διοίκηση θα παραχωρήσει στον ΕΛΑΣ βαρύ οπλισμό και ανάλογο πολεμικό υλικό για την εξουδετέρωση των “αντιδραστικών”.
Έτσι ο ΕΛΑΣ, με τις ευλογίες των Γερμανών και με τη συνεργασία Βουλγαρικών και Αλβανικών παρτιζάνικων τμημάτων, αρχίζει να εξολοθρεύει μαζικά Έλληνες που απλώς δεν είχαν ενταχθεί στις τάξεις του.
Η συμφωνία ΕΛΑΣ – Γερμανών γίνεται γνωστή στις εθνικές αντάρτικες ομάδες της Αν. Μακεδονίας, οι οποίες πλέον βρίσκονται μεταξύ δύο πυρών: των Βουλγάρων και του ΕΛΑΣ. Η Διοίκηση της Αγγλικής Αποστολής που εδρεύει στο Φαλακρό Όρος (Μποζ-Νταγ) δίνει εντολή στον Συνταγματάρχη Ιωάννη Παπαπέτρου, πρώην Διοικητή του 50ου Συντάγματος Πεζικού στην Αλβανία, και επικεφαλής της ΠΑΟ να κινηθεί, με τους 1300 άνδρες του, προς τα ορεινά της Δράμας και να συνενωθεί με τις δυνάμεις του Αντώνη Φωστερίδη, γνωστού και ως Αντών-Τσαούς.
Ο Παπαπέτρου χώρισε την ομάδα του σε 3 τμήματα και αυτός έμεινε στην οπισθοφυλακή για να σιγουρέψει την ασφαλή πορεία. Ο κύριος όγκος της ΠΑΟ έφτασε στον προορισμό του. Δεν είχε όμως την ίδια τύχη η οπισθοφυλακή η οποία αποτελούνταν από 365 άνδρες.
Τα χαράματα της 22ας Σεπτεμβρίου σε ένα σημείο που περιβάλλεται από υψώματα, απρόσφορο για άμυνα, δέχθηκε καταιγισμό πολυβολισμών από Βούλγαρους και ΕΛΑΣΙΤΕΣ. Ο Παπαπέτρου ζήτησε διαπραγματεύσεις με τους Βουλγάρους δεδομένου ότι θεωρητικώς ήταν σύμμαχοι των Ελλήνων! Κι αυτό διότι στην Βουλγαρία είχαν ήδη μπει τα σοβιετικά στρατεύματα, εγκατέστησαν στην εξουσία ως πρωθυπουργό τον Γκεοργκίεφ και η Βουλγαρία στις 10 Σεπτεμβρίου προσχώρησε στην πλευρά των Συμμάχων, κηρύσσοντας τον πόλεμο στις δυνάμεις του Άξονα που μέχρι προχθές ήταν σύμμαχοί της. Έτσι, ενώ ο Βουλγαρικός στρατός μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου ήταν στρατός Κατοχής, από τις 10/9 ήταν σύμμαχος και των Ελλήνων και των Άγγλων. Όμως είχε ήδη αρχίσει η προσπάθεια του ΕΛΑΣ να εξοντώσει κάθε εθνική ομάδα, ώστε μετά την αποχώρηση των Γερμανών η Ελλάδα να γίνει σοβιετικό προτεκτοράτο όπως είχε γίνει ήδη η Βουλγαρία.
Ο Παπαπέτρου δείχνει στο Βούλγαρο στρατιωτικό διοικητή τη διαταγή των Άγγλων που είχε μαζί του και ζητά να τους επιτραπεί να συνεχίσουν ανεμπόδιστα την πορεία τους προς τον προορισμό τους. Ο Βούλγαρος του λέει πως είναι θέμα μερικών ωρών ο βουλγαρικός στρατός να εγκαταλείψει τα Ελληνικά εδάφη. Για λόγους ασφαλείας, δεν θα επιτρέψει την παρεμβολή ένοπλων Ελλήνων στην πορεία του βουλγαρικού στρατού, αλλά μόλις ολοκληρωθεί η αποχώρηση, μέχρι το τέλος της ημέρας, θα είναι ελεύθεροι να συνεχίσουν την πορεία τους.
Ο Παπαπέτρου συμφώνησε και περίμενε την τήρηση των συμφωνηθέντων. Δεν ήξερε ότι δύο μέρες πριν, στις
20 Σεπτεμβρίου 1944 είχε υπογραφεί στο Μελισσοχώρι Θεσσαλονίκης σύμφωνο του ΚΚΕ με το Βουλγαρικό στρατό, με τους εξής όρους:
- Ο ΕΛΑΣ θα προστάτευε την αποχώρηση των Βουλγάρων μέχρι τα βουλγαρικά σύνορα.
- Ο βουλγαρικός στρατός θα υποστήριζε το ΕΛΑΣ με πολεμικό υλικό για να το χρησιμοποιήσει εναντίον των εθνικών – μη κομμουνιστικών σωμάτων.
- Το ΚΚΕ θα υποστήριζε τη δημιουργία της κομμουνιστικής Μακεδονίας με διαμελισμό της Ελλάδας και ένωση της ελληνικής Μακεδονίας με το σερβικό και το βουλγαρικό “τμήμα” της ώστε όλοι μαζί, και η μεταπολεμική Ελλάδα να αποτελέσουν προτεκτοράτο της Σοβιετικής Ένωσης.
Φεύγοντας, οι Βούλγαροι παραδίδουν τους 365 αντιστασιακούς της ΠΑΟ στο 21ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, που είχε την έδρα του στην Νέα Ζίχνη και επικεφαλής του τον Καπετάν Γιώργη. Οι Ελασίτες τους χώρισαν σε δύο ομάδες. Η πρώτη, 25 άνδρες (Παπαπέτρου, αξιωματικοί και 2 – 3 νεαρής ηλικίας άτομα), μεταφέρεται στα κρατητήρια της Ασφάλειας Σερρών. Υποβάλλονται σε φρικτά βασανιστήρια, ώσπου στις 2 μετά τα μεσάνυχτα 4ης προς 5η Οκτωβρίου του 1944, τους φορτώνουν σε καμιόνια και τους μεταφέρουν στο 13ο χλμ Σερρών – Βροντούς, όπου σήμερα υπάρχει μικρό εκκλησάκι, τους κατακρεουργούν με μαχαίρια και μπαλτάδες, τους περιχύνουν με βενζίνη και καίνε τα πτώματα τους.
Τη δεύτερη, πολυπληθέστερη ομάδα, τη μετέφεραν στις φυλακές των Σερρών. Αφού τους έγδυσαν και τους πήραν οτιδήποτε πολύτιμο είχαν πάνω τους (ρολόγια, βέρες) τούς υπέβαλαν επίσης σε φριχτά βασανιστήρια. Αιμόφυρτους τους έπαιρναν δύο - δύο δεμένους με αγκαθωτά σύρματα και τους πήγαιναν στον δρόμο προς Βροντού. Εκεί στην ερημιά, οι Ελασίτες τούς αποτέλειωναν κυρίως με μαχαίρια για να μη γίνονται αντιληπτοί. Έτσι εκτελέσθηκαν και οι 365 Εθνομάρτυρες της ΠΑΟ από την 5η έως την 25η Οκτωβρίου 1944.
Είναι ένα στυγερό έγκλημα, από τα ειδεχθέστερα του πολέμου, πριν τα Δεκεμβριανά, το οποίο η ιδεολογική τρομοκρατία της αριστεράς δεν επέτρεψε να γίνει γνωστό. Η “Δημιουργία ξανά!” με πρωτοβουλία της Τοπικής Οργάνωσης Σερρών τίμησε τους τραγικούς μάρτυρες της ΠΑΟ καταθέτοντας στεφάνι στη μνήμη τους. (Φυσικά, απουσίαζαν αυτοί που τιμούν τους αγώνες της αριστεράς.)
