Μια από αυτές ήταν η κυρίαρχη, πια, στην καθομιλουμένη λέξη "λαμόγιο". "Λαμόγιο" εδώ, "λαμόγιο" εκεί, "λαμόγιο" παραπέρα. Κάποια στιγμή ρώτησα ....διστακτικά έναν φίλο: "Μα τι σημαίνει τέλος πάντων λαμόγιο;". Με κοίταξε σαν να είχα έλθει από άλλον πλανήτη και κάπως μου εξήγησε.
Αυτή η γλωσσολογική ανάγκη για ανάπτυξη μιας καινούργιας λέξης για τον ανθρωπότυπο του λαμόγιου αντανακλά, νομίζω, και το ότι την περίοδο της απουσίας μου αναπτύχθηκε κιόλας ο συγκεκριμένος ανθρωπότυπος ως τέτοιος. Η λέξη προϋπήρχε με άλλη έννοια - "λαμόγιας" στην αρχική έννοια του όρου ήταν αυτός που προσποιούνταν ότι ψώνιζε από φίλο του έμπορο, προκειμένου να δημιουργήσει ενδιαφέρον στο πραγματικό αγοραστικό κοινό. Όπως και άνθρωποι με τον χαρακτήρα αυτού που σημαίνει σήμερα "λαμόγιο" προϋπήρχαν.
Αυτό όμως που αναπτύχθηκε την περίοδο εκείνη - την περιοδο Σημίτη - ήταν η γενίκευση και, κυρίως η κοινωνική ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ του συγκεκριμένου ανθρωπότυπου. Πράγμα άλλωστε που αποτυπώθηκε και μέσα από δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές όπως ο "Ακάλυπτος" κλπ, που νομιμοποιούσαν ηθικά πλήρως τις συγκεκριμένες συμπεριφορές και απαξίωναν πλήρως τη συναλλακτική εντιμότητα κλπ.
Ήταν άλλωστε η περίοδος που ο ιδεολογικός επικεφαλής του ψευδο-"εκσυγχρονισμού", ο εκλιπών πια Κώστας Σημίτης, δήλωνε με σχεδόν ανοικτά σαρδόνιο ύφος το προκλητικότατο "όποιος έχει στοιχεία (για τα διάχυτη οσμή διαφθοράς της εποχής) να τα πάει στον Εισαγγελέα": Ο τρόπος με τον οποίο λεγόταν η συγκεκριμένη φράση (για όσους ζήσαμε εκείνη την περίοδο), ήταν σαν να έλεγε "αλλά και να πάτε στοιχεία στον εισαγγελέα, εμένα το ίδιο μου κάνει".
Ήταν η περίοδος στην οποία ο ΥΠΕΧΩΔΕ του Σημίτη, Κ. Λαλιώτης δήλωνε ότι "να γίνουν τα μεγάλα έργα, κι ας γίνουν όπως να 'ναι". Κάτι που το έκανε όντως πράξη ο ίδιος, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε στα κομμάτια της Εγνατίας οδού (τα "εύκολα", διότι τα "δύσκολα" που ήθελαν τούνελ, γέφυρες κλπ δεν ήταν για τους "εκσυγχρονιστές"!) που έγιναν επί θητείας του: Στην παράκαμψη Καβάλας που όλο και νομίζεις ότι θα σε πετάξει ο δρόμος έξω στο γκρεμό, στο τμήμα Ξάνθη-Αλεξανδρουπολη που δεν τολμάς να πατήσεις γκάζι διότι ουδεμία πρόνοια ελήφθη για τους ισχυρούς πλευρικούς ανέμους της περιοχής.
Στο κτηματολόγιο, που σχεδιάστηκε τότε βασισμένο στην επικοινωνιακή απάτη του "μόνον εμείς και η Αλβανία δεν έχουμε κτηματολόγιο". Αν κάνει ενάμιση χρόνο και περισσότερο για να μεταγραφεί το συμβόλαιό σας (αν δεν απορριφθεί βέβαια, διότι λείπει κάποιο κόμμα από την περίληψη), οι φταίχτες έχουν όνομα και επώνυμο: Κώστας Λαλιώτης και Κώστας Σημίτης. Αυτοί έφτιαξαν το "κτηματολόγιο" που έχουμε σήμερα - στο όνομα του "εκσυγχρονισμού", βεβαίως-βεβαίως!
Πώς να ξεχάσουμε την τριετή "εκσυγχρονιστική" αδράνεια για τους Ολυμπιακούς από το 1997, προτού έλθει η Γιάννα Αγγελοπούλου το 2000 να βάλει μια τάξη και να ανατεθούν τα έργα - με απευθείας αναθέσεις, φυσικά, αφού επειγόμασταν και... "φυσικά" στους εντελώς δικούς τους εργολάβους, αυτούς που είχαν τότε για πρώτη φορά ονομαστεί "διαπλοκή" (άλλη αναγκαία και πρωτογενής λεξιπλασία της περιόδου Σημίτη!). Αδυνατώ να ανεύρω διαδικτυακά θρασεία φράση πρώην υπουργού της περιόδου Σημίτη, που εγκαλούσε τη διάδοχή του κυβέρνηση ότι "δεν έκανε και τίποτε για τους Ολυμπιακούς, αφού το 80% των έργων το ολοκληρώσαμε εμείς"! Ανερυθρίαστα δηλαδή δεχόταν ο τύπος ότι τον Μάρτιο του 2004 ο "εκσυγχρονιστής" Σημίτης άφησε εκκρεμή το 20% των Ολυμπιακών έργων, να εκτελεστούν στους πέντε μήνες που υπολείπονταν μέχρι τον Αύγουστο!
Όσοι ασχολούμαστε με το φορολογικό δίκαιο θυμόμαστε πολύ καλά την επίδραση που είχε στη φορολογική ηθική ο νόμος 2523/1997, με τον οποίο τα "κλεισίματα" έδιναν και έπαιρναν, σε βαθμό οι φορολογικοί δικηγόροι να είμαστε σχεδόν στην... ανεργία. Κλεισίματα με το αζημίωτο για εφοριακούς, αλλά και λογιστές, που φυσικό ήταν, σκασμένοι από το πολύ χρήμα που τσέπωναν στο γιγαντιαίο σύστημα διαφθοράς που είχε εγκαθιδρυθεί στις φορολογικές υπηρεσίες, να εξυμνούν από το πρωί ως το βράδυ τον "εκσυγχρονισμό". Διαφθορά πρωτοφανή, άλλης τάξης μεγέθους, αδιανόητη και ασύλληπτη για τον κοινό νου, που έπρεπε να έλθουν τα Μνημόνια για να μειωθεί ουσιωδώς.
Όχι, δεν ήταν η ΟΝΕ επίτευγμα Σημίτη. Αντιθέτως, ο Σημίτης πρέπει να εγκαλείται διότι καθυστέρησε επί δύο χρόνια την εισδοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ (εμείς μπήκαμε το 2001, ενώ τα ιδρυτικά μέλη της ζώνης του ευρώ το 1999). Την Ελλάδα πολιτικά και οικονομικά δεν την έβαλε στην ΟΝΕ ούτε ο Σημίτης, επί θητείας του οποίου ενταχθήκαμε, ούτε ο Κων. Μητσοτάκης, επί θητείας του οποίου υπογράφηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ.
Την έβαλε αντιθέτως στην ΟΝΕ, πολιτικά και οικονομικά, ο άνθρωπος εξαιτίας του οποίου δεν θα μπαίναμε, ο νους του οποίου συνέλαβε το ιστορικό "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο": Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που στη δεύτερη θητεία του το 1993-95 ανέδειξε όλα τα κυβερνητικά και οικονομολογικά τάλαντα που διέθετε και τα οποία δυστυχώς κατασπατάλησε στην πρώτη του κυβερνητική οκταετία. Τότε μπήκαν όχι μόνον οι οικονομικές βάσεις της οικονομικής μας ανόρθωσης (αφού ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μάταια κυνηγούσε με νέους φόρους τα ελλείμματα που η υφεσιακή του πολιτική δημιουργούσε), αλλά κυρίως οι πολιτικές. Διότι τότε ξεπέρασε σε κάποιο (και πάλι όχι πλήρη) βαθμό το ΠΑΣΟΚ τον λαϊκιστικό του εαυτό που τόσο πολύ είχε εδραιώσει στην πρώτη του οκταετία.
Απο τον Σημίτη όμως στην οκταετία του είδαμε μόνον επέκταση του κράτους, νέους φόρους και οικονομική ανάπτυξη οφειλόμενη αποκλειστικά στο πλουσιοπάροχο διαμοίρασμα κρατικού και ευρωπαϊκού χρήματος στη "διαπλοκή", που γιγαντώθηκε ακριβώς εκείνη την περίοδο.
Ας μην μιλήσουμε δε καν για τη μαζική κλοπή του χρήματος των μικρών ιδιωτών που συντελέστηκε μέσω χρηματιστηρίου, για την οποία μέχρι τέλους οι διαπρύσιοι υποστηρικτές του καθεστώτος Σημίτη έκαναν τον ανήξερο, παραγνωρίζοντας όλες τις καθεστωτικές προτροπές της εποχής για "επένδυση" στο αλήστου μνήμης ΧΑΑ.
Κι όμως οι πολυπληθείς οπαδοί του "εκσυγχρονισμού" είναι διατεθειμένοι να παραβλέψουν όλα τα παραπάνω, μόνο και μόνο επειδή ο Σημίτης διέγραψε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες. Μόνο και μόνον διότι τους έδωσε μια ψευδαίσθηση "ευρωπαϊσμού" - κι ας ήταν η ψευδαίσθηση αυτή ένας πλήρης και ολοκληρωτικός "μανταμσουσουδισμός", όπως ο (φανατικός οπαδός του!) Θέμος Αναστασιάδης είχε γράψει με την αξεπέραστη πένα του (βλ. πρώτο σχόλιο). Βοήθησε, είναι αλήθεια, σε αυτό και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που με την έντονη πολιτικοποίηση της θρησκείας που είχε εισφέρει στον δημόσιο χώρο έδωσε δυστυχώς άφθονο περιθώριο εύκολων "εκσυγχρονιστικών" νικών στο μπλοκ Σημίτη, που φτιασίδωσαν και νομιμοποίησαν ηθικά τον μανταμσουσουδισμό του ιδεολογικού και κυβερνητικού καθεστώτος Σημίτη.
Ως προς δε τα εθνικά, δεν θα αναφερθώ ούτε στα Ίμια (για τα οποία αν υπήρχε μια δίκη αντίστοιχη με αυτή των "Έξι" θα έπρεπε οπωσδήποτε να είχε καταδικαστεί), ούτε στο παράτημα της υπόθεσης των Σκοπίων, ούτε στην άτυπη προκαταρκτική συμφωνία παράδοσης μέρους του δυτικά των ελληνικών νησιών Αιγαίου στους Τούρκους το 2003, ούτε στη δήθεν επιτυχία ένταξης της Κύπρου στην ΟΝΕ με άλυτο το κυπριακό, όπου ο μαρτυριάρχης επίτροπος διεύρυνσης, Φερχόιγκεν, μας είπε μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν ότι αισθάνθηκε "εξαπατημένος" από τις ηγεσίας Ελλάδας και Κύπρου, που για άλλα τον είχαν διαβεβαιώσει όταν η Ε.Ε. δεχόταν την Κύπρο στους κόλπους της.
Ούτε θα αναφερθώ στο ότι ο Σημίτης υπήρξε ο ιδεολογικός και διαχειριστικός πρωτομάστορας της πολιτικής του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία, και μάλιστα με τρόπο όμοια απατηλό, όπως και υπό τη σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη: Εκτελώντας δηλαδή παράλληλα με τις εμφανείς και αφανείς υποχωρήσεις, ένα μεγαλεπήβολο και πολυδάπανο εξοπλιστικό πρόγραμμα, για όπλα τα οποία ούτε εκείνος ούτε οι σημερινοί είχαν και έχουν ποτέ σκοπό να τα χρησιμοποιήσουν.
Θα αναφερθώ όμως στην καταστροφή της ελληνικής παιδείας, οι βάσεις της οποίας (καταστροφής) τέθηκαν τότε, με ένα ιδιότυπο race to the bottom που ξεκίνησε την επομένη της εξαγγελίας των αλήστου μνήμης μεταρρυθμίσεων Αρσένη, αλλά και με την αλλαγή των σχολικών βιβλίων ιστορίας, από τα οποία δυστυχώς η κριτική επικεντρώθηκε μόνον στο ανεκδίηγητο βιβλίο της Μ. Ρεπούση για την ΣΤ' Δημοτικού: "Ρεπούσεια" ήταν λίγο ή πολύ και τα υπόλοιπα σχολικά βιβλία ιστορίας, που εγκρίθηκαν την περίοδο Σημίτη και παραδόθηκαν για διδασκαλία επί "Βούδα" Καραμανλή: Δεν περιέχουν πραγματική ιστοριογραφία, δεν περιέχουν γεγονότα ενδιαφέροντα για τον μαθητή και χρήσιμα για εκμάθηση, παρά μόνον εμφανίζουν μια δήθεν "φιλειρηνική" και απολύτως ευνουχισμένη εκδοχή της ιστορίας, που ουδόλως ασχολείται με τα κρίσιμα για την εθνική μας αυτοσυνειδησία γεγονότα του συλλογικού μας παρελθόντος. Ένα διαρκές παιδαγωγικό και μορφωτικό έγκλημα, για το οποίο ο ψευδο-"εκσυγχρονισμός" Σημίτη ουδέποτε εγκαλέστηκε.
Δίσταζα να γράψω τα παραπάνω από σεβασμό στην ημέρα θανάτου του εκλιπόντος - ένας θάνατος είναι πάντα ένας θάνατος, άξιος σεβασμού. Τα γράφω όμως λόγω της εμφανέστατης διάθεσης του σημερινού πρωθυπουργού να νομιμοποιήσει πολιτικά ως "εθνικό" δήθεν κεφάλαιο όλη εκείνη την περίοδο του δήθεν, απολύτως ψεύτικου "εκσυγχρονισμού", οικειοποιουμενος ταυτόχρονα αρρήτως μεν, σαφώς δε, ο ίδιος το "εθνικό" δήθεν κεφάλαιο Σημίτη. Και εάν δεν προκαλούσε την κοινή λογική ο Κυρ. Μητσοτάκης με το να αποκαλέσει "πολιτικό αντίπαλο" τον Σημίτη. Προσπαθώντως έτσι να αποκρύψει αυτό που πραγματικά πράττει με το να κηρύττει τετραήμερο εθνικό πένθος κλπ. για τον Σημίτη, ενώ στην πραγματικότητα όλο αυτό συμβαίνει για να οικειοποιηθεί τον εκλιπόντα και τις δήθεν "εκσυγχρονιστικές" του παρακαταθήκες ο ίδιος.
Ε λοιπόν, όχι και πολιτικός σου αντίπαλος ρε Κυριάκο ο Σημίτης! Πάει πολύ να μας δουλεύεις έτσι. Ένας καθεστωτικός υπεργολάβος της οικογένειάς σου ήταν εξαρχής. Έσπειρε ο πατέρας σου και θέρισε αυτός (και η αδελφή σου, όσον καιρό ήταν η οιονεί βέβαιη διάδοχος του ΚΚ του Β). Έσπειρε αυτός και θέρισες εσύ. Εκμεταλλευόμενοι τα πρωτογενή συμπλέγματα κατωτερότητας των Νεοελλήνων, όπως αυτά εκφράστηκαν ήδη από την Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, δηλαδή τον διακαή πόθο του Νεοέλληνα να "εξομοιωθώμεν με τους λοιπούς συναδέλφους μας Ευρωπαίους Χριστιανούς" ("Διακήρυξις της Εθνικής Συνελεύσεως" της 1η Ιανουαρίου 1822, σελ. 2).
Αν θα επέλεγα λοιπόν ένα κείμενο ως πολιτικό επικήδειο του θλιβερότερου εκφραστή του εν λόγω συμπλέγματος κατωτερότητας, αυτό θα ήταν αναμφίβολα το "Η Μαντάμ Σουσού στας Ευρώπας"*, που έγραψε ένας ακραιφνής υποστηρικτής του εκλιπόντος, ο Θέμος Αναστασιάδης, με τη χαρισματική πένα του. Που βέβαια, μέσα στο κείμενο, παρά το ότι αποτελεί πραγματική ταφόπλακα για τον δήθεν "εκσυγχρονισμό" του Σημίτη, γίνονται και οι απαραίτητες "σπονδές" νομιμοφροσύνης στο πρόσωπο του ίδιου του Σημίτη: Ήταν βλέπετε επαγγελματικοί οι λόγοι της ομόθυμης στήριξης του τύπου στο τότε καθεστώς - πώς αλλιώς θα προέκυπταν τα μετρητά σε σακούλες του μακαρίτη του Θέμου;
Το κείμενο έχει ημερομηνία 25 Ιουνίου 2000 και γράφτηκε με αφορμή το θέμα των ταυτοτήτων. Μεγάλη έκπληξη ήδη από τότε που το διάβαζε κανείς, να βλέπει τέτοιες απόψεις από έναν δηλωμένα φανατικό οπαδό του καθεστώτος Σημίτη. Διαχρονική του η αξία, όμως, για όλους τους οπαδούς του δήθεν "εκσυγχρονισμού", παλαιότερου και σύγχρονου. Με αρκετούς αστερίσκους μεν από δικής μου πλευράς που, όμως, δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν εδώ.
Ας ελπίσουμε να αναγνωσθεί σύντομα και πολιτικός επικήδειος του δήθεν "εκσυγχρονισμού" ως διακριτού πολιτικού ρεύματος, του προπατορικού συμπλέγματος κατωτερότητας του κράτους μας. Ποιος ξέρει, ίσως αυτόν τον αναγνώσουμε με το επικείμενο τέλος του καθεστώτος Μητσοτάκη, ναι ντε, αυτουνού του... πολιτικού αντιπάλου του Σημίτη!
*Η μαντάμ Σουσού στας Ευρώπας
ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ 25-6-2000
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε την Ευρω-σουσού. Είναι η μαντάμ Σουσού της ΟΝΕ. Οπως η ανεκδιήγητη ηρωίδα του Δημ. Ψαθά έπαθε πολιτιστικό σοκ μόλις μπήκε σε ρετιρέ, έτσι και Ευρω-σουσούδες βρίσκονται σε παροξυσμό μεγαλείου και αυτοθαυμασμού επειδή τις έβαλαν στην ενωμένη Ευρώπη. Τις καταϋποχρέωσαν! Δεν είναι πλέον τέκνα της Ψωροκώσταινας, είναι «κυρίες»!
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε την Ευρω-σουσού. Είναι η μαντάμ Σουσού της ΟΝΕ. Οπως η ανεκδιήγητη ηρωίδα του Δημ. Ψαθά έπαθε πολιτιστικό σοκ μόλις μπήκε σε ρετιρέ, έτσι και Ευρω-σουσούδες βρίσκονται σε παροξυσμό μεγαλείου και αυτοθαυμασμού επειδή τις έβαλαν στην ενωμένη Ευρώπη. Τις καταϋποχρέωσαν! Δεν είναι πλέον τέκνα της Ψωροκώσταινας, είναι «κυρίες»! Μπορούν να ταξιδεύουν στο Παρίσι για να μορφωθούν, στη Ρώμη για να ντυθούν και στο Λονδίνο για να δουν θέατρο, χωρίς κάποιος άγγλος ή γάλλος τελωνειακός να σνομπάρει το μπλε διαβατήριό τους. Εχουν «εοκικό» ή, ακόμη καλύτερα, θα ταξιδεύουν επιδεικνύοντας απλώς (αλλά θεαματικώς) την κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα! Για χάρη αυτού του λυτρωτικού ντοκουμέντου θα δέχονταν να μην αναγράφεται ούτε το όνομα πατρός και μητρός, ιδίως αν είναι μπανάλ όπως Μανώλης ή Μαριάνθη. Οι Ευρω-σουσούδες, ειδικά όσες σπούδασαν στο εξωτερικό την εποχή που δεν ήμασταν ακόμη ομότιμα μέλη (το ’70, το ’80), φέρουν βαριά συμπλέγματα επειδή οι λοιποί Ευρωπαίοι τις είχαν για «β’ κατηγορίας» και τριτοκοσμικές! Εξ ου και όλη αυτή η σπουδή να εξαφανίσουν οτιδήποτε απ’ «το σπίτι» θυμίζει το παρελθόν τους, ακόμη και τον ορθόδοξο σταυρό στη σημαία. Κι εμείς ζήσαμε στο εξωτερικό αλλά δεν κάνουμε κι έτσι!
Κάπως σαν τη μαντάμ Σουσού όταν έκανε την πρώτη δεξίωση για αριστοκράτες «Αθηναίους» στο διαμπερές επιτέλους, μον ντιε! ρετιρέ της! Πώς να δεχθούμε ξένους έχοντας τον παππού με το μπαστούνι και το κομπολόι να χαζεύει την κίνηση στο μπαλκόνι; Και τι θα γινόταν αν κάποια καλή κυρία της αθηναϊκής κοινωνίας έμπαινε στο δωμάτιο της γιαγιάς αντί για το «βε-σε των ξένων»; Πώς να δικαιολογηθούμε για το θρησκόληπτο εικονοστάσι πάνω από τη σιφονιέρα και για το καντηλάκι; Θεέ μου, κρύψ’ τα γρήγορα, Λενιώ (η υπηρέτρια εκ Νάξου), στην αποθήκη του υπογείου (μαζί με παππού και γιαγιά) και μόλις φύγουν οι μουσαφίρηδες τους ξαναβάζουμε στη θέση τους!
Οι Ευρω-σουσούδες χτυπιούνται στην ιδέα ότι μπορεί να… «αμαυρωθεί η εικόνα της χώρας» στα μάτια των ξένων απ’ τους ρασοφόρους του Χριστόδουλου ως τον γέρο με το φανελάκι στο περίπτερο και τα έργα που δεν θα ‘χουν τελειώσει ως το 2004 για να εξυπηρετηθούν οι ξένοι (σκασίλα τους αν ένα εκατομμύριο Ελληνες βασανίζονται καθημερινά στον Κηφισό!). Βασικά ενοχλούνται απ’ τα πάντα που μυρίζουν Ελλάδα και εδώ δυστυχώς κανείς μας δεν μπορεί να τις βοηθήσει. Είναι οι καημένες υποχρεωμένες την ώρα της «ευρωπαϊκής καταξίωσης» να κουβαλάνε μαζί και… όλο το σόι, ήτοι το 95% του ελληνικού λαού που δεν είναι και τόσο «κομ ιλ φο». (Λεπτομέρεια: Ουδεμία σχέση έχουν οι Ευρω-σουσούδες με τους άξιους πολιτικούς, απ’ τον Κ. Καραμανλή ως τον Κ. Σημίτη, που πάσχισαν να βάλουν την Ελλάδα με αξιοπρέπεια στην ΕΕ. Είναι το πολύ παρατρεχάμενες και κλακαδόροι και λανσάρουν άκριτα και βίαια οτιδήποτε «ευρωπαϊκό».)
Η δυστυχία της Ευρω-σουσούς είναι ότι θα ‘θελε να ‘χει γεννηθεί στη Βενετία, στο Μονακό ή στο Κέιμπριτζ, όμως ο… κακός Θεός την έριξε στα κακοτράχαλα αυτά μέρη. Οπου οι Ελληνες ήμασταν κοσμοπολίτες και πολυταξιδεμένοι πολύ προτού οι… Βίκινγκς μάθουν στους ημιάγριους Αγγλους τι εστί (υπό την σχετική έννοια) πολιτισμός. Γι’ αυτό και ο γνήσιος Ελληνας ποτέ δεν είχε λόγο να νιώθει κομπλεξικός απέναντι σ’ έναν Γερμανό, Σουηδό ή σε έναν Λουξεμβουργιανό. Στην Ελλάδα ένιωθε Διογένης ή Ζορμπάς, και όταν έφευγε στα ξένα δεν είχε πρότυπο να γίνει «γραφέας Α’ στην Κοινότητα» αλλά Ωνάσης ή καπετάν Λάτσης. Για να φέρει την Τζάκι Κένεντι λάφυρο στον Σκορπιό κάνοντας όλη τη λευκή σικ Αμερική να φρίξει ή να λέει χοντρά αστεία στην Ελισάβετ, στη Θάτσερ ή στον Μπους, αδιάφορος για το αν ενοχλούνται αφού… τους «ενισχύει» υπογείως. Αυτός είναι ο Ελληνας στο μεγαλείο του και δεν αλλάζει με τίποτα! Κουράγιο, Ευρω-σουσούδες μου, κι άντε κάντε τα… οργανωμένα μπάνια σας σε κάνα «Prive Club Med» μ’ ένα τσούρμο μικρομεσαίους Βέλγους, για να μη μας βλέπετε και να μη μας ακούτε! Θα τρώμε φέτα και «απαγορευμένο» κοκορέτσι στην παραλία.
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε την Ευρω-σουσού. Είναι η μαντάμ Σουσού της ΟΝΕ. Οπως η ανεκδιήγητη ηρωίδα του Δημ. Ψαθά έπαθε πολιτιστικό σοκ μόλις μπήκε σε ρετιρέ, έτσι και Ευρω-σουσούδες βρίσκονται σε παροξυσμό μεγαλείου και αυτοθαυμασμού επειδή τις έβαλαν στην ενωμένη Ευρώπη. Τις καταϋποχρέωσαν! Δεν είναι πλέον τέκνα της Ψωροκώσταινας, είναι «κυρίες»! Μπορούν να ταξιδεύουν στο Παρίσι για να μορφωθούν, στη Ρώμη για να ντυθούν και στο Λονδίνο για να δουν θέατρο, χωρίς κάποιος άγγλος ή γάλλος τελωνειακός να σνομπάρει το μπλε διαβατήριό τους. Εχουν «εοκικό» ή, ακόμη καλύτερα, θα ταξιδεύουν επιδεικνύοντας απλώς (αλλά θεαματικώς) την κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα! Για χάρη αυτού του λυτρωτικού ντοκουμέντου θα δέχονταν να μην αναγράφεται ούτε το όνομα πατρός και μητρός, ιδίως αν είναι μπανάλ όπως Μανώλης ή Μαριάνθη. Οι Ευρω-σουσούδες, ειδικά όσες σπούδασαν στο εξωτερικό την εποχή που δεν ήμασταν ακόμη ομότιμα μέλη (το ’70, το ’80), φέρουν βαριά συμπλέγματα επειδή οι λοιποί Ευρωπαίοι τις είχαν για «β’ κατηγορίας» και τριτοκοσμικές! Εξ ου και όλη αυτή η σπουδή να εξαφανίσουν οτιδήποτε απ’ «το σπίτι» θυμίζει το παρελθόν τους, ακόμη και τον ορθόδοξο σταυρό στη σημαία. Κι εμείς ζήσαμε στο εξωτερικό αλλά δεν κάνουμε κι έτσι!
Κάπως σαν τη μαντάμ Σουσού όταν έκανε την πρώτη δεξίωση για αριστοκράτες «Αθηναίους» στο διαμπερές επιτέλους, μον ντιε! ρετιρέ της! Πώς να δεχθούμε ξένους έχοντας τον παππού με το μπαστούνι και το κομπολόι να χαζεύει την κίνηση στο μπαλκόνι; Και τι θα γινόταν αν κάποια καλή κυρία της αθηναϊκής κοινωνίας έμπαινε στο δωμάτιο της γιαγιάς αντί για το «βε-σε των ξένων»; Πώς να δικαιολογηθούμε για το θρησκόληπτο εικονοστάσι πάνω από τη σιφονιέρα και για το καντηλάκι; Θεέ μου, κρύψ’ τα γρήγορα, Λενιώ (η υπηρέτρια εκ Νάξου), στην αποθήκη του υπογείου (μαζί με παππού και γιαγιά) και μόλις φύγουν οι μουσαφίρηδες τους ξαναβάζουμε στη θέση τους!
Οι Ευρω-σουσούδες χτυπιούνται στην ιδέα ότι μπορεί να… «αμαυρωθεί η εικόνα της χώρας» στα μάτια των ξένων απ’ τους ρασοφόρους του Χριστόδουλου ως τον γέρο με το φανελάκι στο περίπτερο και τα έργα που δεν θα ‘χουν τελειώσει ως το 2004 για να εξυπηρετηθούν οι ξένοι (σκασίλα τους αν ένα εκατομμύριο Ελληνες βασανίζονται καθημερινά στον Κηφισό!). Βασικά ενοχλούνται απ’ τα πάντα που μυρίζουν Ελλάδα και εδώ δυστυχώς κανείς μας δεν μπορεί να τις βοηθήσει. Είναι οι καημένες υποχρεωμένες την ώρα της «ευρωπαϊκής καταξίωσης» να κουβαλάνε μαζί και… όλο το σόι, ήτοι το 95% του ελληνικού λαού που δεν είναι και τόσο «κομ ιλ φο». (Λεπτομέρεια: Ουδεμία σχέση έχουν οι Ευρω-σουσούδες με τους άξιους πολιτικούς, απ’ τον Κ. Καραμανλή ως τον Κ. Σημίτη, που πάσχισαν να βάλουν την Ελλάδα με αξιοπρέπεια στην ΕΕ. Είναι το πολύ παρατρεχάμενες και κλακαδόροι και λανσάρουν άκριτα και βίαια οτιδήποτε «ευρωπαϊκό».)
Η δυστυχία της Ευρω-σουσούς είναι ότι θα ‘θελε να ‘χει γεννηθεί στη Βενετία, στο Μονακό ή στο Κέιμπριτζ, όμως ο… κακός Θεός την έριξε στα κακοτράχαλα αυτά μέρη. Οπου οι Ελληνες ήμασταν κοσμοπολίτες και πολυταξιδεμένοι πολύ προτού οι… Βίκινγκς μάθουν στους ημιάγριους Αγγλους τι εστί (υπό την σχετική έννοια) πολιτισμός. Γι’ αυτό και ο γνήσιος Ελληνας ποτέ δεν είχε λόγο να νιώθει κομπλεξικός απέναντι σ’ έναν Γερμανό, Σουηδό ή σε έναν Λουξεμβουργιανό. Στην Ελλάδα ένιωθε Διογένης ή Ζορμπάς, και όταν έφευγε στα ξένα δεν είχε πρότυπο να γίνει «γραφέας Α’ στην Κοινότητα» αλλά Ωνάσης ή καπετάν Λάτσης. Για να φέρει την Τζάκι Κένεντι λάφυρο στον Σκορπιό κάνοντας όλη τη λευκή σικ Αμερική να φρίξει ή να λέει χοντρά αστεία στην Ελισάβετ, στη Θάτσερ ή στον Μπους, αδιάφορος για το αν ενοχλούνται αφού… τους «ενισχύει» υπογείως. Αυτός είναι ο Ελληνας στο μεγαλείο του και δεν αλλάζει με τίποτα! Κουράγιο, Ευρω-σουσούδες μου, κι άντε κάντε τα… οργανωμένα μπάνια σας σε κάνα «Prive Club Med» μ’ ένα τσούρμο μικρομεσαίους Βέλγους, για να μη μας βλέπετε και να μη μας ακούτε! Θα τρώμε φέτα και «απαγορευμένο» κοκορέτσι στην παραλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου